Παρασκευή 15 Μαρτίου 2013

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΜΗΠΩΣ ΠΡΟΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ Η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ;


Έστειλα στην Επιτροπή Προσυνεδριακού Διάλογου για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, το παρακάτω κείμενο

[  Για την επιτυχία της επανάστασης απαιτούνται και τα εξής άκρως υποχρεωτικά: έλεγχος των ΜΜΕ (εξασφαλισμένο από τη θέση 82) και των ένοπλων κρατικών μηχανισμών. Εδώ υπάρχει πρόβλημα.

Έχουμε, στη θέση 18:  «Στοιχείο της αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος είναι και η ένταση του κρατικού αντικομμουνισμού, καθώς και η ανάπτυξη -κοινοβουλευτική εκπροσώπηση του εθνικοσοσιαλισμού/φασισμού, η όξυνση του αυταρχισμού και της κρατικής και παρακρατικής καταστολής…»

στην 78:  «Η ιστορική πείρα δείχνει ότι οι σοσιαλιστικές επαναστάσεις του 21ου αιώνα, συγκρινόμενες με τις αστικές του 18ου και 19ου, ακόμα και με τις σοσιαλιστικές του 20ού, έχουν ν' αντιμετωπίσουν πολύ πιο οργανωμένη κατασταλτική μηχανή, τεχνολογικά πιο αναπτυγμένα μέσα πληροφόρησης, μαζικής καταστροφής. Έχουν να αντιμετωπίσουν τους μηχανισμούς της κρατικής καπιταλιστικής βίας που είναι ενταγμένοι σε διακρατικές δομές, όπως το ΝΑΤΟ, Ευρωστρατού…κ.λπ.»

Ακολουθεί όμως, το ασαφέστατο ως προς την υλοποιησιμότητά του:

«Παρ' όλα αυτά, δεν παύει ο άνθρωπος να αποτελεί τον αποφασιστικό παράγοντα στη χρήση και στην αντιμετώπισή τους, από τον οποίο προκύπτουν και οι δυνατότητες της εργατικής - λαϊκής δράσης για την εξουδετέρωση αυτών των μέσων ή για τη χρησιμοποίησή τους προς όφελος του επαναστατικού κινήματος… »

Από τα όσα ορθά αναφέρουν τα παρατιθέμενα σημεία των 18 και 78 και επειδή η αστική τάξη δεν φείδεται αίματος ούτε ακόμη και κρατικού εδάφους εάν διακυβεύονται σε επικίνδυνο βαθμό τα συμφέροντά της, προκύπτει: Η επανάσταση θα πετύχει με τη βία ταυτόχρονα όμως, κατακτώντας νομότυπα την κυβέρνηση αποσκοπώντας στον άμεσο και νόμιμο (αποτελεσματικότερη ελαχιστοποίηση της αντεπαναστατικής προπαγάνδας περί αντιδημοκρατικών μεθόδων και του αντίστοιχου ψυχολογικού ερείσματος στα αμφιταλαντευόμενα στρώματα) έλεγχο των ιδεολογικών και κατασταλτικών μηχανισμών.

Παραθέτουμε ορισμένες ολόσωστες αναφορές των ΘΕΣΕΩΝ για την ενδεχόμενη επαναστατική κατάσταση και τον ρόλο του κόμματος που στηρίζουν κατά τη γνώμη μου την παραπάνω άποψη, αφού δεν απαντούν στο «πώς», θέτοντας σε αμφισβήτηση τη στάση του προεκλογικά και απαιτώντας επανεξέταση τμημάτων των θέσεων 25, 28, 29, 67 τουλάχιστον.

Θέση 77:

"… Σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, το επαναστατικό εργατικό λαϊκό μέτωπο με όλες τις μορφές δράσης του μπορεί να γίνει το κέντρο της λαϊκής εξέγερσης ενάντια στην καπιταλιστική εξουσία, υπερισχύοντας… ιδιαίτερα στα βιομηχανικά εμπορικά συγκοινωνιακά κέντρα, επικοινωνιών ενέργειας, ώστε να επιτευχθεί πλήρης αδρανοποίηση των μηχανισμών της αστικής εξουσίας και η εξουδετέρωσή τους, η ανάδειξη και επικράτηση των λαογέννητων επαναστατικών θεσμών που παίρνουν στα χέρια τους τη νέα οργάνωση της κοινωνίας, για την ανατροπή της δικτατορίας της αστικής τάξης, την εγκαθίδρυση της επαναστατικής εργατικής εξουσίας. 

…διαμορφώνει επιτροπές περιφρούρησης των απεργιακών και άλλων μορφών εξέγερσης. Αποκτά την ικανότητα και τα μέσα να περιφρουρεί την επανάσταση σε όλες τις φάσεις της, να επιβάλλει τον εργατικό έλεγχο στα εργοστάσια, στις τράπεζες, στην αγροτική παραγωγή… για την αντιμετώπιση των ποικιλόμορφων μηχανισμών της αντίδρασης.

…αποκτά την ικανότητα να αντιτάσσει τη δική του βία απέναντι στη βία του κεφαλαίου… να επιδρά παραλυτικά στα επιτελεία του ταξικού αντιπάλου, να αδρανοποιεί τα αντεπαναστατικά σχέδιά του, να τα αποκόβει από την ενεργό στήριξη του ανθρώπινου δυναμικού…»

Στην 79: 
«Το ΚΚΕ αναδεικνύεται έμπρακτα ως καθοδηγήτρια δύναμη μέσα στην επαναστατική διαδικασία, εφόσον διασφαλίσει την επαναστατική γραμμή και ικανότητά του και έχει Οργανώσεις στις μεγάλες παραγωγικές μονάδες, σε τομείς και υπηρεσίες που παίζουν αποφασιστικό ρόλο στην ανατροπή της αστικής εξουσίας…»

Και προειδοποιεί                                                                                                     

«[…] Η ετοιμότητα, ο υλικός και ιδεολογικός εξοπλισμός, η συνεχής διαπάλη με τον οπορτουνισμό είναι προϋποθέσεις για την αποτελεσματική καθοδήγηση της σύγκρουσης με τους μηχανισμούς της αστικής εξουσίας σε όλα τα επίπεδα.»

Σημειώστε πως ένας απ αυτούς είναι τα ένοπλα κρατικά τμήματα…

Στην 80:
 «Ο καθοδηγητικός ρόλος του Κόμματος στη συγκέντρωση δυνάμεων για την επανάσταση… θα επηρεάζεται και καθορίζεται από την αλλαγή του συσχετισμού ανάμεσα στην αστική και στην εργατική τάξη… Δεν είναι δυνατό να προβλεφθούν όλες οι φάσεις αυτής της διαδικασίας, όλοι οι παράγοντες επιτάχυνσης των εξελίξεων ή και επιβράδυνσής τους... Αποφασιστικός όμως θα είναι ο ρόλος του ΚΚΕ, η ικανότητά του για έγκαιρη και αντικειμενική εκτίμηση των εξελίξεων, για ανάλογη παρέμβαση. Ο καθοδηγητικός ρόλος του Κόμματος, στην πράξη κι όχι διακηρυκτικά, υφίσταται και μετά την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου… για την αντιμετώπιση της εσωτερικής και εξωτερικής αναδιοργάνωσης της καπιταλιστικής βίας…»

Στο δια ταύτα. Πώς αποκτάς την απαιτούμενη ισχύ άσκησης βίας; Στις Θέσεις δεν αναφέρεται, όμως δύο είναι οι τρόποι

1. Επαναστατική μάζα κατάλληλα εξοπλισμένη (πώς, από ποιόν και με τι;) για την αντιμετώπιση των κατασταλτικών μηχανισμών κρατικής καπιταλιστικής βίας, εγχώριων αλλά και των ενταγμένων σε διακρατικές δομές.

Αυτό είναι ανέφικτο θεωρώ. Όποιος διαφωνεί ας εκθέσει στο Συνέδριο προς υπερψήφιση τη λύση.
2. Αποκτάς όλα τα υλικά μέσα και τις τεχνολογικές δυνατότητες της υπάρχουσας κρατικής ισχύος άσκησης βίας. Υπάρχουν ήδη έτοιμα και απαγορεύεται επί ποινή αποτυχίας της επανάστασης, να επιτρέψουμε τη χρήση τους από την αστική τάξη.

Αυτό γίνεται μόνον ερχόμενος στην κυβέρνηση (όποιος ξέρει άλλο τρόπο ας τον θέσει στο Συνέδριο) και ξεκινώντας σειρά μέτρων με κατάλληλη νομοθεσία ξηλώνοντας κάθε αντιδραστικό και ύποπτο για αντεπαναστατική συνεργασία βαθμοφόρο. Από τους λιγότερο επικίνδυνους, άλλους στέλνεις σε ακίνδυνους για την επαναστατική υπόθεση, τομείς δραστηριοτήτων, άλλους σε απόμακρες περιοχές. Δημιουργώντας εάν απαιτείται και ένοπλα τμήματα επαναστατικής πολιτοφυλακής.

Αυτά, ταυτόχρονα με συνεχή προπαγάνδιση με όλους τους τρόπους και τα μέσα, της αντίληψης:

α) ο στρατός υπάρχει για να προστατεύει τα συμφέροντα του λαού και του τόπου από κάθε εξωτερικό εχθρό
β) η αστυνομία για να προστατεύει τους πολίτες από παρανομίες

και γ) αν υπάρχει εσωτερικός εχθρός αυτός είναι όσοι στρέφονται κατά της επανάστασης ασκώντας ή προετοιμαζόμενοι να ασκήσουν βία, εναντίον αυτού του εχθρού και μόνο, επιτρέπεται η καταστολή.

Επειδή λοιπόν, η επιτυχία της επανάστασης θα κριθεί και από την υλική δύναμη της βίας των όπλων  και επειδή ως μόνο τρόπο κατίσχυσής της θεωρώ τον δεύτερο, προτείνω την αλλαγή όλων εκείνων των θέσεων ή τμημάτων τους που υποβαθμίζουν την εκλογική διεκδίκηση κυβερνητικής εξουσίας από το κόμμα και να συμπεριληφθούν κατάλληλες προσθήκες αυτής της κατεύθυνσης στις θέσεις 75 έως και 80 χωρίς να αλλοιώνεται όμως, ο επαναστατικός χαρακτήρας του. Όσο το κόμμα δεν μπορεί να το επιτύχει αυτοδύναμα, οφείλει να το πετύχει συνεργαζόμενο, ας κρίνει το Συνέδριο με ποιά κόμματα.

Υποχρεωτικά απαιτείται , να ασκούν κομμουνιστές την πολιτική και διοικητική ηγεσία όλων των ένοπλων κρατικών σωμάτων, καθώς ταυτόχρονα οι εργάτες θα ασκούν την πολιτικο-οικονομική εξουσία τους. ]


-Αυτά είναι όσα μπόρεσα να χωρέσω σε 1000 λέξεις όπως προβλέπεται και κατ εμέ αναγκαστικώς σωστά, αλλιώς δεν θα τελειώναμε τα διαβάσματα ούτε του χρόνου!

Εδώ θα μπορέσω με σχετική άνεση να τεκμηριώσω καλύτερα τη θέση μου. 

Έστω πως ένα πραγματικά επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα συναντά ολοένα και μεγαλύτερη απήχηση των θέσεών του στο λαό και κυριότερα στην εργατική τάξη.  Η αποδοχή του αρχίζει να φτάνει σε υψηλά ποσοστά στον πληθυσμό, αγγίζει ήδη το 20% με συνεχώς ανοδική τάση. Στη βάση της κοινωνίας γίνεται ο χαμός (με τη θετική έννοια για την υπόθεση της επανάστασης).

Τι όμως γίνεται ταυτόχρονα από την "άλλη μεριά"; Συστηματική πλύση εγκεφάλου σε καθημερινή βάση από τα ΜΜΕ και ό,τι ευκόλως εννοείται και απορέει από τις θέσεις 18 και 78.

Στην υλική βία των σύγχρονων μέσων και στην αντιδραστική χρήση της τεχνολογίας άσκησης υλικής βίας πώς αντιδράς; Με εκατόμβες ηρώων όπως στην περίοδο του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ που όμως τελικά έχασαν από τους τεχνολογικά υπέρτερους, από αυτούς που διέθεταν στρατιωτικώς, τα πάντα;
Αλλά αυτός είναι ο σκοπός της επανάστασης; Νέες μνήμες και εορτασμοί νέων ηρωικών επετείων; 
Και δεν ειρωνεύομαι καθόλου, αντίθετα είμαι πολύ προβληματισμένος.

Πού θα βρεθεί ο κατάλληλος εξοπλισμός για την αντιμετώπιση των κατασταλτικών μηχανισμών της άσκησης της κρατικής καπιταλιστικής βίας, τόσο των εγχώριων όσο  και των ενταγμένων σε διακρατικές δομές όπως το ΝΑΤΟ, ο Ευρωστρατός κλπ; Ποιοί θα είναι οι κατάλληλα εκπαιδευμένοι να τον χειριστούν (αν με κάποιον τρόπο βρεθεί);

Γιατί άλλη λύση από τη βία του  επαναστατημένου εργάτη, φτωχού αγρότη κλπ, ως απάντηση απέναντι στη βία της άρχουσας τάξης, δε βλέπω. 

Έτσι, κατέληξα πως η λύση που απομένει είναι να πάρεις τον ίδιο τον κρατικό μηχανισμό, κρατώντας τα υλικά μέσα, πετώντας όσα άτομα είναι αντιδραστικά στοιχεία, τσακίζοντας τις αστικές δομές του, εγκαθιστώντας επαναστάτες στην επάνδρωση τουλάχιστον των κυριότερων και κρισιμότερων θέσεων.

Αλλά για να τα κάνεις αυτά χρειάζεται να είσαι κυβέρνηση. Και κυβέρνηση γίνεσαι -χωρίς να σου ασκήσουν υλική βία τέτοιας έκτασης (ούτε και εδώ είμαι τόσο σίγουρος, μάλλον τις πιθανότητες μειώνεις), μόνο με εκλογές στην Ελλάδα του σήμερα.
Αλλιώς, όσοι και να μαστε, και η πλειοψηφία του πληθυσμού να είμαστε, θα επέμβουν νομότυπα (όπως καλή ώρα κάνουν και τώρα παρόλο που είναι μειοψηφία στον πληθυσμό) και θα νικήσουν. Απ την άλλη, τι συνεπάγεται η προσπάθεια εκλογικής επιτυχίας και ίσως και πολιτικών συνεργασιών για ένα κομμουνιστικό κόμμα;....

Βλέπει όμως κανείς κάτι άλλο;

Αρης

15 σχόλια:

Αντιφών είπε...

Δεν πιστεύω ότι ως κυβέρνηση θα πετύχαινε κάτι. Κλασσικό παράδειγμα ο Αλιέντε. Στην πρώτη ριζοσπαστική-επαναστατική προσπάθεια θα είχαμε πραξικόπημα. Μέσω της εκλογικής διαδικασίας επιτυγχάνεται η αλλαγή του συσχετισμού, η μαζικοποίηση, η ποσοτική και συνακόλουθα ποιοτική ενδυνάμωση του Κόμματος, η κοινωνική συναίνεση ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας απέναντι σε πλέον επαναστατικές αντιλήψεις, η προετοιμασία επαναστατικών διεργασιών και δράσεων, η απενοχοποίηση του ταξικού αγώνα στα μάτια μερίδας αντιδραστικών ή μικροαστικών στρωμάτων, η δημιουργία ριζοσπαστικού κλίματος ή ρεύματος εντός της κοινωνίας, ο απεγκλωβισμός κοινωνικών ομάδων από τη μεμψιμοιρία, τους αστικούς καταναγκασμούς και τα καπιταλιστικά θέσφατα κ.λπ., κ.λπ. Βέβαια, όλα αυτά δεν επιδιώκονται -και δεν πρεπεί- αποκλειστικά και μόνο από την εκλογική διαδικασία, αλλά από όλες τις μορφές πάλης. Σαφώς το υλικό (εξοπλισμός κ.λπ.) κομμάτι παίζει ρόλο, αλλά αθροιστικά. Σε μεγάλο βαθμό, πιστεύω, η επιτυχία της επανάστασης κρίνεται από την κατίσχυση σε ιδεολογικό επίπεδο, τη διεθνή συγκυρία, τη στάση εκείνου του μέρους της κοινωνίας που δε θα λάβει ενεργό ρόλο στην επαναστατική διαδικασία, αν δηλαδή θα είναι ανεκτικό ή ακόμη και αδιάφορο απέναντι στην επανάσταση ή αν θα την αντιμετωπίσει με δυσφορία (π.χ. οι αγρότες της Βολιβίας του 60). Από την άλλη, η «επιχειρησιακή« ετοιμότητα είναι εκ των ων ουκ άνευ και χρειάζεται, όπως σωστά είπες, συμμαχίες με άλλες ριζοσπαστικές δυνάμεις. Επίσης, ο δρόμος αυτός πρέπει να χαράσσεται, σε μεγάλο βαθμό, από ικανά ή «χαρισματικά» άτομα, να διατηρεί ένα minimum αυτονομίας, να μην να υπάγεται, πλήρως, σε άνωθεν πολιτικές εντολές ή επιλογές. Πάντως, κάποιοι επιμένουν ότι η πραγματική επανάσταση, ξεκινά μετά τη νίκη, με τη λήξη των εχθροπραξιών. Τείνω να συμφωνήσω με αυτούς.

Giannis Pit. είπε...

Στον παραπάνω σοβαρό και αγωνιώδη προβληματισμό θα αντιτάξω κάτι απλό που εφαρμόστηκε και συνεχίζεται πρακτικά στη ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ
Το ΜΠΟΛΙΒΑΡΙΑΝΟ ΜΕΤΩΠΟ διαμορφωμένο για την πατρίδα και το λαό μας.
Η κριτική συμμετοχή του Κ.Κ. ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑΣ στο εκεί μέτωπο και στην πρόσφατη ανακοίνωσή του στήριξης του ΜΑΔΟΥΡΟ στις εκλογές νομίζω είναι μια ΣΑΦΗΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ τι είδους στόχο μπορεί να διαμορφώσει σήμερα το ΚΚΕ αλλά με ανοίγματα συμμαχιών σε ΤΑΞΙΚΟ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ με άλλα πρόσωπα, χώρους και δυνάμεις.
Και φυσικά ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΙ στον ΣΥΡΙΖΑ.....!!

Red Star είπε...

Συμπλόγκερ 'Αρη , το κείμενο που έστειλες στο κόμμα, όπως έγραψε και ο Giannis Pit αποτελεί έναν σοβαρό και αγωνιώδη προβληματισμό στον οποίο έχω κάποιες επιφυλάξεις τις οποίες θα αναλύσω όταν βρω χρόνο ή σε κάποια συνάντηση των συντακτών και φίλων του kk4ever.

Ο Αντιφών επίσης θέτει σωστά κάτι που πιστεύω και εγώ "ότι η πραγματική επανάσταση, ξεκινά μετά τη νίκη, με τη λήξη των εχθροπραξιών."

Ως τη νίκη όμως ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος (κατά τα φαινόμενα που μπορεί και να μας απατούν)

jorje7 είπε...

Οποιο ΚΚ απαξιωσε τον ρολο των εκλογων περιθωριοποιηθηκε σε κατασταση σεχτας και μικροπαρεας

Το συνολο σχεδον των ανατολικων κρατων περασαν σε σοσιαλιστικα καθεστωτα διαμεσου εκλογων, χωρις να υποτιμαω τον ρολο του καθε ειδους παλης

Συμφωνω με οσα λεει ο Giannis Pit.Και φυσικα και εγω δεν αναφερομαι σε 'αριστερους΄τυπου συριζα.Η νικη μπορει να ερθει και μεσω εκλογων ως αρχικο βημα. Τιποτα δεν πρεπει να αποκλειεται.
Η αντιεκλογικη φρασεολογια παντως μονο σε συρρικνωση και απομονωση μπορει να οδηγησει-

Αντιφών είπε...

Οι κοινωνικές κατακτήσεις του Μπολιβαριανού Μετώπου:

http://cubaniagriega.blogspot.gr/2013/03/50.html

Βέβαια, στην Ελλάδα οι προκλήσεις για την αριστερά είναι διαφορετικές. Ακόμα!

Υ.Γ. Red έχεις mail!

ΑΡΗΣ είπε...

Αντιφών, φυσικά και "η επιτυχία της επανάστασης κρίνεται από την κατίσχυση σε ιδεολογικό επίπεδο, τη διεθνή συγκυρία, τη στάση εκείνου του μέρους της κοινωνίας που δε θα λάβει ενεργό ρόλο στην επαναστατική διαδικασία, αν δηλαδή θα είναι ανεκτικό ή ακόμη και αδιάφορο απέναντι στην επανάσταση ή αν θα την αντιμετωπίσει με δυσφορία" και πολλά ακόμη. Τα είχα γράψει -όπως και άλλα- στο αρχικό κείμενο μα ξεπερνούσε το όριο των 1000 λέξεων.
Ο προβληματισμός όμως είναι: εντάξει, άντε και τα πάμε καλά στα προαναφερόμενά σου που με βρίσκουν και σύμφωνο.
Οι διωκτικές δυνάμεις με όλα τα κατάλληλατεχνολογικά συστήματα στη διάθεσή τους, αρχίζουν τις συλλήψεις. Προφάσεις, άπειρες στον αριθμό, έμπειροι στη δημιουργία και τον χειρισμό τους οι κύριοι αυτοί και οι συνοδοιπόροι τους.
Τα αντιμετωπίζουμε έστω με τους αποδοτικότερους και ευφυέστερους τρόπους.
Επόμενο βήμα της 'αρχουσας τάξης, ο στρατός. Έχουν την πολιτική ηγεσία, δίνουν τις εντολές. Έχουν τη διοικητική στελέχωση, υλοποιούν τις εντολές. Έχουν στην κατοχή τους τα πολεμικά μέσα, σε διάλυσαν. Σε εκμηδένισαν όχι σε 4 ή 5 χρόνια όπως κάποτε αλλά σε 4 με 5 βδομάδες.
Έχεις, έχει κανείς άλλη λύση πλην
κ α ι
της κατάκτησης της κυβέρνησης -ταυτόχρονα με το λαό στους δρόμους, την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, τον εργατικό έλεγχο κλπ;

ΑΡΗΣ είπε...

REDSTAR και Αντιφώντα,συμφωνώ ότι η πραγματική επανάσταση, ξεκινά μετά τη νίκη, με τη λήξη των εχθροπραξιών γι αυτό και λέω στον τίτλο "προαπαιτείται". Τι είναι αυτό που προαπαιτείται; για μένα η κατάληψη της πολιτικής και διοικητικής ηγεσίας και της στελέχωσης τουλάχιστον των θέσεων κλειδιά, από τους επαναστάτες των εξεγερμένων υποτελών τάξεων. Άλλος τρόπος πλήν της εκλογικής νίκης ώστε να επέλθει και στρατιωτική νίκη, υπάρχει; εγώ θέλω να υπάρχει. Δεν μπορώ να τον βρώ σε υλοποιήσιμη βάση.
Γιατί θέλω να υπάρχει; γιατί στη δική μου "λύση" ελλοχεύει ο κίνδυνος του κυβερνητισμού.... και όχι μόνο... με ό,τι αυτό συνεπάγεται...

Αντιφών είπε...

@ ΑΡΗΣ:
Αυτό:
«[...]Έχεις, έχει κανείς άλλη λύση πλην
κ α ι
της κατάκτησης της κυβέρνησης -ταυτόχρονα με το λαό στους δρόμους, την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, τον εργατικό έλεγχο κλπ;»

δεν αποκλείει αυτό

«[...] Επόμενο βήμα της 'αρχουσας τάξης, ο στρατός. Έχουν την πολιτική ηγεσία, δίνουν τις εντολές. Έχουν τη διοικητική στελέχωση, υλοποιούν τις εντολές. Έχουν στην κατοχή τους τα πολεμικά μέσα, σε διάλυσαν. Σε εκμηδένισαν όχι σε 4 ή 5 χρόνια όπως κάποτε αλλά σε 4 με 5 βδομάδες.»

Δηλαδή, η συμμετοχή ή αυτοδύναμη κατάκτηση της κυβέρνησης δεν αποκλείει την πραξικοπηματική δράση του στρατού. Δε είμαι σίγουρος κατά πόσο ο στρατός, η αστυνομία κ.λπ., θα «πειθαρχήσουν» ή υπηρετήσουν τη συνταγματική νομιμότητα. Έχουμε δύο διαφορετικά παραδείγματα από τη Λατινική Αμερική, Χιλή και Βενεζουέλα.

Η ιδεολογική κατάρρευση του αντιπάλου, με σύγχρονη υπερίσχυσή σου, πράγμα που επιτυγχάνεται και μέσω των εκλογών, είναι το ουσιαστικότερο και πιο καίριο πλήγμα κατά του αστικού συστήματος, και σε επίπεδο ανοιχτής σύγκρουσης, όσον αφορά το ηθικό τουλάχιστον. Μια αποφασισμένη κοινωνία, με σαφή ριζοσπαστικό ταξικό προσανατολισμό, δεν κάμπτεται εύκολα και βρίσκει τρόπους να απαντήσει. Ακόμη και αν δεν έχει τακτικό στρατό, μπορεί να καθηλώσει το σύστημα άτακτα. Βέβαια, τίποτα δεν είναι δεδομένο.

Αφού, ακόμη και στην περίπτωση ανάληψης κυβερνητικών πόστων, όπως λες:

«[...]ελλοχεύει ο κίνδυνος του κυβερνητισμού.... και όχι μόνο... με ό,τι αυτό συνεπάγεται...»

και όχι απαραίτητα η πτώση σου από πραξικόπημα. Και εδώ, σε μεγάλο βαθμό, τη διαφορά την κάνουν τα πρόσωπα και οι επιλογές τους, όχι εγχειρίδια ή τι είπε ο Αντιφών κ.λπ.

Red Star είπε...

@ Άρη, το πιο σημαντικό είναι το ΚΚΕ να είναι μια γροθιά και να υπάρχει μια γραμμή αποδεκτή (λίγο,πολύ) από όλους.

Ο στόχος είναι η κατάληψη της εξουσίας και αν υπάρξουν οι προϋποθέσεις να γίνει και μέσα από εκλογική διαδικασία, σχηματισμό κυβέρνησης πρέπει να είναι ένα καλοδεχούμενο γεγονός από το κόμμα πέρα από το πόσο πολιτικά ώριμος είναι ο λαός.

Και για να μην λέω λόγια του αέρα.

Το Κ.Κ.Ε. και ποτέ δεν το έκρυψα ακόμα και στα πολιτικά βαρόμετρα που έχω δημοσιεύσει, είχε κάποια εποχή αισθητή υπεροχή τόσο από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α όσο και από ΔΗ.ΑΡ.Ι και ακοδεξιά. Είχε δυναμική άνω του 13%, τον αέρα του τρίτου κόμματος που απειλεί το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Στην ψυχολογία του κόσμου το Κ.Κ.Ε εκείνη την εποχή ήταν ο τρίτος πόλος και το ξέρουν και ανώτερα στελέχη του Κ.Κ.Ε ότι μπορούσε να αποσπάσει ποσοστό διπλάσιο του 7,5 % των εκλογών του 2009. ΚΑΙ ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΣΕ ΣΤΟΝ ΠΕΡΙΣΣΟ ,ΓΚΑΛΟΠ ΑΛΛΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟ, ΠΟΥ ΕΔΕΙΧΝΕ ΤΟ ΚΚΕ ΜΕ ΑΝΑΓΩΓΗ ΣΤΟ 17 %.

Όποιος πει ότι δεν φοβήθηκε το κόμμα τις συνέπειες και το βάρος διαχείρισης μιας πιθανής μεγάλης νίκης αντίστοιχης αυτής του ΣΥ.ΡΙΖ.Α (17 περίπου %)τον Μάη λέει ψέμματα.

Ακόμα και 14 % να έπαιρνε Κ.Κ.Ε. θα περνούσε το ΠΑ.ΣΟ.Κ και θα ήταν δεύτερο κόμμα.Και σε επαναληπτικές εκλογές μπορεί να μην κατάφερνε το 27 % και να έπαιρνε 20 ή 22 % αλλά και πάλι θα ήταν το Κ.Κ.Ε. στην θέση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. εξαιτίας του διπολισμού που θα επικρατούσε.

Και όλα αυτά χωρίς να υποχωρήσει ούτε χιλιοστό από τις θέσεις του.

Θα έπρεπε με σημαία τις θέσεις του να διεκδικήσει τη νίκη και να αναγκάσει άλλους να υποχωρήσουν από τις δικές τους.

Θα σχημάτιζε κυβέρνηση ; Όχι !

Θα ήταν στην αξιωματική αντιπολίτευση, με δεκάδες βουλευτές, θα είχε οικονομικό όφελος από τα ποσοστά του και πιθανόν να διαχειριζόταν καλύτερα το θέμα της Τυποεκδοτικής - 902.

Θα ανάγκαζε τα ΜΜΕ να του δίνουν τον χρόνο που σήμερα δίνεται στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α (και μη μου πει κανείς πως η προπαγάνδα των θέσεων μας δεν είναι θεμιτή).

Γιατί λοιπόν αυτός ο φόβος ; Και γιατί να παίρνει η ηγεσία του Κ.Κ.Ε σαν δεδομένο πως μια τέτοια επιτυχία δεν μπορεί να συμβαδίσει χωρίς να μετακινηθεί το κόμμα ούτε χιλιοστό από τις θέσεις του ;

Ε λοιπόν τα λέω, απλοϊκά, αλλά για μένα άξιζε το ρίσκο στο να δώσουμε βάρος στην εκλογική ενδυνάμωση του κόμματος σε μια περίοδο ευνοϊκή για το Κ.Κ.Ε παρά να πάρουμε το ρίσκο το Κ.Κ.Ε, να μην μπει ούτε στην βουλή για να αποφύγουμε το "κίνδυνο" να γίνει το Κ.Κ.Ε κόμμα εξουσίας και να μετακινηθεί από τις θέσεις του.

Red Star είπε...

@ Αρης

"Έχεις, έχει κανείς άλλη λύση πλην
κ α ι
της κατάκτησης της κυβέρνησης -ταυτόχρονα με το λαό στους δρόμους, την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, τον εργατικό έλεγχο κλπ;"

Αν υποθέσουμε ότι το Κ.Κ.Ε. κατάφερνε το απίθανο να βρεθεί στην κυβέρνηση, π.χ. με αυτοδυναμία ή με ψήφους ανοχής πιστεύω θα έδειχνε τον δρόμο προς το λαό.(που στην υπόθεση εργασίας που κάνουμε θα το είχε ψηφίσει σε ποσοστό άνω του 30 %).

Γιατί να προδικάζουμε ότι το θα γίνει το Α ή το Β αρνητικό σενάριο ; Γιατί να υποτιμούμε τις δυνάμεις μας ;

Red Star είπε...

Και τελειώνω με αυτό που ξεκίνησα..."Το πιο σημαντικό είναι το Κ.Κ.Ε να είναι μια γροθιά και να υπάρχει μια γραμμή αποδεκτή (λίγο,πολύ) από όλους."

Έχω την υποψία πως η ηγεσία του κόμματος φοβήθηκε γιατί το Κ.Κ.Ε δεν ήταν μια γροθιά. Γιατί υπήρχαν κάποιοι που στην κρίσιμη στιγμή θα το πρόδιδαν.

Όπως ήρθαν τα πράγματα, το 19ο συνέδριο θα πρέπει να βγάλει ένα Κ.Κ.Ε ενωμένο χωρίς συνιστώσες και αντιπολιτεύσεις που αμφισβητούν το δημοκρατικό συγκεντωτισμό , χωρίς φράξιες, χωρίς φοβικά σύνδρομα και με ένα Γ.Γ. ηγέτη ικανό να αντεπεξέλθει τις όποιες δυσκολίες προκύψουν, όχι ένα Χριστόφια στο όνομα κομμουιστή, που θα "κλαίει" στα δύσκολα (με όλη την συμπάθεια στους Κύπριους συντρόφους)

ΑΡΗΣ είπε...

Συμφωνώ. Θεωρώ πως είναι ένα από μεγάλα θέματα που απαιτούν τη μέγιστη χρήση όλων των δυνατοτήτων της διαλεκτικο-υλιστικής σκέψης.
Το συνοψίζω στο εξης: Πώς να τα καταφέρει ένα κομμουνιστικό κόμμα να διατηρεί τον επαναστατικό του χαρακτήρα, τη σύνδεση με τις καταπιεζόμενες και εκμεταλλευόμενες τάξεις, στον δρόμο του αγώνα, αποφεύγοντας την παγίδα του κυβερνητισμού και της ενσωμάτωσης, από τη μια.
Και από την άλλη να μην υποτιμά τις δυνατότητες μέσω και των αστικών εκλογών προκειμένου να διεκδικεί την ανάληψη της διακυβέρνησης και να μη φοβάται τις κυβερνητικές ευθύνες, πετυχαίνοντας ταυτόχρονα την κατάκτηση της πραγματικής εξουσίας στην οικονομία και την πολιτική, από την εργατική τάξη και τους κοινωνικούς της συμμάχους.

Αντιφών είπε...

Το ότι το ανώτερο στελεχικό δυναμικό ήταν κατώτερο των περιστάσεων (φοβήθηκε κ.λπ.) μαρτυράται από ένα σύνολο σπασμωδικών κινήσεων, πριν και μετά τις εκλογές. Το λάθος των εκλογών του 2012 είναι ιστορικού χαρακτήρα, καθώς συρρίκνωσε δραματικά το Κόμμα. Βέβαια, η κατάσταση είναι αναστρέψιμη, εφόσον μιλάμε για πολιτική, δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου. Η «αντικειμενική» δυσκολία για το ΚΚΕ σήμερα -κατ´ εμέ πάντα- είναι η περιφρόνηση, με την οποία αντιμετωπίζεται, πέρα απο το ξεπουλημένο μιντιακό κατεστημένο, από τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας. Γι' αυτό επιμένω ότι ο αγώνας θα κριθεί στις «εντυπώσεις», σε ιδελογικό, δηλαδή, επίπεδο, κάτι που απαιτεί ικανότατα στελέχη, ειδικά σήμερα που ο αντίπαλος αξιοποιεί απίστευτους μηχανισμούς προπαγάνδας και μεθόδους χειραγώγησης της κοινωνίας και της κοινής γνώμης.

Giannis Pit. είπε...

Συμφωνώ με τον προβληματισμό των παραπάνω συντρόφων συναγωνιστών.
Δεν είμαι κομματικό μέλος στο ΚΚΕ, όμως το ψηφίζω και το στηρίζω συνειδητά από το 1999 και μετά.
Το θέμα ειναι ότι η ηγετική του ομάδα αδυνατεί να ανταποκριθεί στις προκλήσεις των καιρών και να πάρει το θάρρος να μπει μπροστά σε σοβαρές μάχες που θα συνειδητοποιήσουν το κόσμο και θα ξεσκεπάσουν το ρόλο κάποιων άλλων.
Π.χ. όταν κλήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ στην διερευνητική εντολή, πας εν χορδαίς και οργάνοις, με τις θέσεις σου και ξεβρακώνεις τον συνομιλητή σου που σε σπεκουλάρει για σπάσιμο της "αριστερής κυβέρνησης". Τον κάνεις τελατίνη με τις θέσεις σου, συνομιλείς μαζί του, και λες όμορφα στο κόσμο, ιδού Ελληνικέ λαέ, οι θέσεις μας για ενιαίο αριστερό μέτωπο και αριστερή κυβέρνηση και τότε άσε το ...ΣΥΡΙΖΑ να τρέχει και να απολογείται.
Τώρα φαίνεσαι εσύ ο απολογούμενος.
Γενικά τα θέματα τακτικής στη σημερινή περίοδο είναι μείζονα και δυστυχώς ο Περισσός αδυνατεί σύντροφοι να τα χειριστεί έστω και στοιχειωδώς.
Άλλα 2 παραδείγματα που τα έζησα από τα μέσα:
1) Πορεία Πολυτεχνείου 2012: Το ΚΚΕ παραμένει εκεί, με χιλιάδες άλλους διαδηλωτές ΑΠΑΙΤΩΝΤΑΣ ΠΟΡΕΙΑ στην Ισραηλινή πρεσβεία. Ενώνεται οργανωτικά με χιλιάδες άλλων διαδηλωτών φοιτητών και αριστερών οργανώσεων (ΣΥΡΙΖΑ και ..Αναρχικοί έχουν φύγει....!) και μονάχα τα σχόλια και το κέρδος στην κοινή γνώμη είναι τεράστια. Επίσης η ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΝΕΙ για πρώτη φορά πίσω....! κάτι που το κόμμα ΔΕΝ ΤΟ ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΠΟΥΘΕΝΑ μήτε στη ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΚΗ, μήτε στις απεργίες ΜΕΤΡΟ, ΝΑΥΤΕΡΓΑΤΩΝ, ΑΓΡΟΤΩΝ.
2) Στην μεγάλη 2ήμερη γενική απεργία στο ΣΥΝΤΑΓΜΑ, τη 2η μέρα, που η κρατική καταστολή επιτίθεται μαζικά συλλήβδην κατά των διαδηλωτών, το ΚΚΕ παραμένει ΕΚΕΙ....!!! συντεταγμένο, μαζικό αναγκάζοντας διαδηλωτές ακόμα και ..αναρχικούς να υποκλιθούν στη στάση του και το Κράτος να προβληματίζεται έντονα για τις πραγματικές του δυνάμεις.

Τέτοια οφείλει να είναι η δράση μας στο δρόμο.

Με κάθε σεβασμό.

RATM είπε...

πιστευεις οτι η αστυνομια (50% Χ.Α.) και ο στρατος (αλλο τοσο στους μονιμους) θα σεβαστει την κυβερνηση που ψηφισε ο λαος και θα παει να χτυπησει τους αστους? χωρια οτι οι αστοι εχουν τον πλουτο γιατι να μην πανε με αυτους και να γινουν μισθοφοροι? στοχος πρεπει να ειναι σε επαναστατικη κατασταση να εξοπλιστει ο λαος να οργανωθει σαν επαναστατικος στρατος η εργατια με τους συμμαχους και να απεγκλωβιστει ενα σημαντικο τμηνα απο το στρατο καιτην ασυνομια...στο στρατο λογω των κληρωτων στρατιωτων ισως να ειναι πιο ευκολο...αλλα να εχουμε στο μυαλο μας οτι αν με την πλευρα των επαναστατημενων ειναι η μεγαλη πλειοψηφια των εργατων τοτε αυτο θα δημιουργησει κλιμα και εντος των σωματων ασφαλειας κατ'εμε...οπως και να χει δεν ειναι ευκολο να πας να χτυπησεις με οπλα ενα πληθως που μεσα ειναι ολοι οι δικοι σου ανθρωποι(φιλοι,γονεις,παιδια,αδερφια κλπ)