Στην εκπομπή «Πρωινό ΑΝΤ1» και στον Γιώργο Παπαδάκη έδωσε συνέντευξη χτες η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα. Ακολουθεί η συζήτηση με τον δημοσιογράφο.
-- Τελευταία βλέπουμε μια δυναμική του ΚΚΕ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν την είχε τις προηγούμενες μέρες. Αλλά έχει κάνει αισθητή την παρουσία του. Οφείλεται σε μια αλλαγή την οποία έχετε αποφασίσει να κάνετε για πιο δυναμικές παρεμβάσεις; Αυτό δεν είναι ερωτηματικό μου, είναι η αίσθηση που έχει δημιουργηθεί και όσα γράφονται και ακούγονται τις τελευταίες μέρες...
-- Νομίζω ότι είναι περισσότερο δημοσιογραφική αίσθηση και όχι πραγματικότητα, με την έννοια την εξής: Εμείς, από το ίδιο βράδυ των εκλογών του περασμένου Ιουνίου καλέσαμε το λαό να είναι όχι απλώς σε επαγρύπνηση, να είναι σε δράση και αντεπίθεση. Και όλο αυτό το διάστημα είμαστε μέσα, δίπλα και μαζί με τους εργαζόμενους στους αγώνες.
-- Εξυπνο αυτό που είπατε, γιατί μπορεί να είναι και ένα καρφί ότι μπορεί να είναι δημοσιογραφική αίσθηση, επειδή οι δημοσιογράφοι δεν παρακολουθούν και το ΚΚΕ...
-- Οχι, όχι. Κοιτάξτε, μπορεί πολλές φορές ένα γεγονός να δημιουργήσει περισσότερη δημοσιογραφική φασαρία και όχι αυτό που γίνεται καθημερινά. Αυτό συμβαίνει. Εγινε αυτό το επεισόδιο με τον κ. Βρούτση που κλείστηκε στο γραφείο του φοβισμένος, όταν είδε 35 ανθρώπους, χωρίς «Καλάσνικοφ»... Ε, δεν είχαν «Καλάσνικοφ» μαζί τους. Φοβήθηκε και έγινε όλη αυτή η ιστορία που έγινε. Και αυτό βεβαίως, επειδή δεν είναι πια ένα μεμονωμένο γεγονός ή ένα τυχαίο, δείχνει τη διάθεση της κυβέρνησης να προχωρήσει σε κρατική καταστολή. Αυτό οπωσδήποτε και φυσιολογικά κυριάρχησε αυτές τις μέρες στην επικαιρότητα.
-- Κύριε Παπαδάκη, με συγχωρείτε. Ξέρετε, δεν πήγε κανείς να κάνει κατάληψη στο υπουργείο και να περιφρουρήσει. Πήγε να κάνει μια συνάντηση διαμαρτυρίας το ΠΑΜΕ, πρόεδροι Ομοσπονδιών, και να διαμαρτυρηθούν για τις προκλητικές δηλώσεις του κ. Βρούτση, ο οποίος είπε ότι το ασφαλιστικό σύστημα που έχει διαμορφωθεί στην Ελλάδα, είναι προϊόν πελατειακών σχέσεων.
Αν υπάρχουν στοιχεία πελατειακών σχέσεων σε κάποια στοιχεία του ασφαλιστικού, αυτό είναι άλλο πράγμα. Δηλαδή όλοι οι συνταξιούχοι, οι χαμηλοί, οι μεσαίοι, οι λίγο παραπάνω συνταξιούχοι, πήραμε σύνταξη γιατί είχαμε πελατειακές σχέσεις με βουλευτές, με υπουργούς και με κόμματα; Πήραμε τη σύνταξη γιατί είχαμε τόσα χρόνια δουλειάς, τόσες ασφαλιστικές εισφορές - εμείς και βεβαίως και οι εργοδότες, αν πρόκειται για την ιδιωτική εργοδοσία.
Επομένως, αν είσαι πρόεδρος Ομοσπονδίας, αν είσαι, εγώ σας λέω και ενός απλού σωματείου, δεν μπορεί να μη διαμαρτυρηθείς. Αυτό είναι. Τι περιφρούρηση να υπήρχε μέσα στο υπουργείο; Δηλαδή, να πάνε 35 άνθρωποι και μια αλυσίδα περιφρούρησης να δούνε τον υπουργό; Δεν χρειάζεται καμία περιφρούρηση μέσα στο υπουργείο...
-- Αλλωστε εσείς, το ΚΚΕ θέλω να πω, ή το ΠΑΜΕ, τις καταλήψεις, ξέρει να τις κάνει και δεν τις κάνει προχωρημένη ώρα...
-- Συμβολικές, συμβολικές καταλήψεις...
-- Συνήθως γίνονται πολύ πρωινή ώρα, στον ύπνο...
-- Ακριβώς. Πήγαν κανονικά και κλείστηκε ο υπουργός - αυτό είναι φοβερό, το ομολογεί ο ίδιος -, κλείστηκε, κλειδώθηκε στο υπουργείο! Αυτό καλλιέργησε ένα κλίμα στον ίδιον, εμπρός τα ΜΑΤ πάνω στους συνδικαλιστές. Μπορούσε να βγει έξω και να πει είσαστε πολλοί οι 35, δε χωράτε στο γραφείο, να βγείτε οι 5. Επρεπε να δώσει εντολή να τους χτυπήσουν μέσα τα ΜΑΤ;
Και μάλιστα κ. Παπαδάκη, εγώ είδα την άλλη μέρα, γιατί ήμουνα στη Λάρισα και δεν είχα δει όλα τα δελτία ειδήσεων, είδα την άλλη μέρα στην κρατική τηλεόραση το βίντεο με το χτύπημα που έγινε κάτω από το υπουργείο. Και είδα ανθρώπους να κάθονται όρθιοι, να φωνάζουν συνθήματα και να πέφτουν πάνω τους τα ΜΑΤ. Ούτε σημαίες δεν είχαν, ούτε πανό. Αυτοί που ήταν κάτω από το υπουργείο και που πήγαν όταν μάθανε την εξέλιξη που υπήρχε μέσα, δεν είχαν ούτε πανό για να πούμε ότι φοβήθηκαν τα ΜΑΤ μήπως κάποιο ξύλο από το πανό πέσει στο κεφάλι τους. Δείτε το βίντεο.
-- Τα προβλήματα στην ελληνική κοινωνία είναι μεγάλα. Εχουμε ένα πολύ μεγάλο αριθμό ανεργίας, τι αριθμό; Ενα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Γιατί ξέρετε, έχουμε συνηθίσει πια να μετράμε τα προβλήματα της κοινωνίας με αριθμούς, το 5%, το 10%, το 15%. Ενώ πίσω από αυτούς τους αριθμούς κρύβονται άνθρωποι, ανθρώπινες ζωές, ανθρώπινες ψυχές. Ομως δεν υπάρχει, ξέρετε, και η ανάλογη αντίδραση. Αυτό μπορεί να σημαίνει και αποδοχή; Δηλαδή από τη μια πλευρά υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που λένε ξεσηκωθείτε, όπως λέτε εσείς, από την άλλη υπάρχουν κάποιοι άλλοι που λένε, α δεν ξεσηκώνονται, άρα είναι δικοί μας αυτοί, άρα αποδέχονται τη δική μας πολιτική. Πώς το ερμηνεύετε εσείς;
-- Ναι, ναι. Κοιτάξτε ο αγώνας που απαιτείται σήμερα θα είναι και πολύ σκληρός και μακρόχρονος, σχετικά μακρόχρονος, γιατί ξέρετε στην πολιτική τα όρια του χρόνου δεν μετριούνται με τα όρια ας πούμε δεκαετιών, αλλά το κυριότερο οι αγώνες δεν θα έχουν άμεση αποτελεσματικότητα. Ενα μεγάλο μέρος των εργαζομένων είχε μάθει πριν 10, 15 χρόνια να κάνει έναν αγώνα, κάτι να παίρνει. Ζητούσε δέκα έπαιρνε πέντε...
Τώρα πραγματικά οι αγώνες δεν μπορούν να έχουν αυτό που λέμε την άμεση αποτελεσματικότητα. Και πάνω σε αυτό το έδαφος και επειδή ένα μεγάλο μέρος του λαού δεν είναι προετοιμασμένο να πάρει την υπόθεση στα χέρια του. Περιμένει από τα πάνω κάποιο κόμμα να διαδεχθεί την κυβέρνηση και να του λύσει τα προβλήματα με βάση γνωστές κι ανέξοδες υποσχέσεις. Ολο αυτό το πράγμα δημιουργεί στο λαό, από τη μια μεριά να βγει στο δρόμο, από την άλλη φοβάται την απόλυση, φοβάται την αναποτελεσματικότητα του αγώνα.
Είναι επίσης αναδιπλωμένος σε πάρα πολλά προσωπικά προβλήματα, το καταλαβαίνετε κι εσείς πάρα πολύ καλά, είμαι βέβαιη. Σηκώνεσαι το πρωί και σκέφτεσαι τώρα τι πρέπει να πληρώσεις στη διάρκεια της μέρας. Επομένως, υπάρχουν μια σειρά αντικειμενικά προβλήματα, αντικειμενικά, τα οποία εξηγούν.
-- Είναι ειλικρινής η προσέγγισή σας. Δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε αυτόν τον κόσμο δηλαδή...
-- Οχι βεβαίως. Κοιτάξτε, και οι πιο διστακτικοί και φοβισμένοι σήμερα μπορούν να γίνουν πολύ πιο ηρωικοί απ' αυτούς που φαίνονται ηρωικοί στην πρώτη γραμμή του αγώνα. Το ζήτημα είναι ο λαός να ξεκαθαρίσει τι φταίει για την κρίση, ποια είναι η διέξοδος, κι αυτό που λέμε: Πάρε την υπόθεση στα χέρια σου, ριζική ανατροπή όχι μιας κυβέρνησης, αλλά μιας εξουσίας. Η κυβέρνηση είναι μέρος της εξουσίας.
Αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό -και θα γίνει στην πορεία-, για να πάρει νόημα και ο καθημερινός αγώνας. Αν βάλεις σαν όριο κάνω σήμερα τον αγώνα κι αύριο έχω αποτέλεσμα, εμείς προειδοποιούμε, δεν μπορεί να υπάρχει χρονική σύμπτωση, πώς να πω, αγώνες και αποτελεσματικότητα άμεσα. Στην πορεία μπορεί να υπάρξει.
-- Ξέρετε, κατά καιρούς, έχετε εισπράξει μέχρι και καλά λόγια, στο ΚΚΕ αναφέρομαι, και εσείς προσωπικά, από ιδεολογικούς σας αντιπάλους, οι οποίοι τι λένε - όμως αυτό είναι και λίγο επικίνδυνο: «Κοιτάξτε να δείτε, εκτός από το ΚΚΕ, που έχει μια σταθερή και ειλικρινή άποψη για τα πράγματα, όλοι οι υπόλοιποι εμείς έχουμε μια διαφορετική». Δηλαδή, σας βγάζουν έξω από το παιχνίδι, ουσιαστικά σας απομονώνουν κι από τις λύσεις που προηγουμένως εσείς αναφέρατε, από τις άμεσες λύσεις ανακούφισης των προβλημάτων. Μήπως αυτό σας έκανε κακό; Μήπως σας έβγαλε από το παιχνίδι; Γιατί δεν πείσατε κι εσείς, κακά τα ψέματα, δημοσκοπικά τουλάχιστον και εκλογικά, φάνηκε ότι δεν πείσατε ένα κομμάτι της κοινωνίας. Μήπως λοιπόν αυτό σας έκανε κακό;
-- Καταλαβαίνω πάρα πολύ καλά τι λέτε, αλλά ξέρετε, βεβαίως και η προπαγάνδα, η οποία είναι και έξυπνη απέναντί μας, έχετε δίκιο, πότε μας βάζει στην πρώτη γραμμή και πότε μας αφήνει στο παρασκήνιο. Αλλά αλίμονο αν όλα εξηγηθούν με την κυρίαρχη μόνο προπαγάνδα. Αυτό θα ήταν πολύ εύκολο και τότε θα εμφανιζόμασταν και εμείς και θα λέγαμε τι να κάνουμε, είμαστε θύματα μιας προπαγάνδας...
Η προπαγάνδα υπάρχει. Αυτή η προπαγάνδα δεν θα «έπιανε» αν δεν συνδυαζόταν με αυτό που υπάρχει στους τόπους δουλειάς, με την κατάσταση, αυτό που λέμε, ποιος έχει το πάνω χέρι στην οικονομία. Ποιος εξουσιάζει τα μυαλά και πάνω απ' όλα τις διαθέσεις των εργαζομένων στην οικονομία. Δεν είναι μόνο η προπαγάνδα. Παίζει ρόλο η προπαγάνδα. Αλλά δεν είναι μόνο αυτή. Διότι κοιτάξτε να δείτε, όταν ο άλλος κάνει απεργία και επιστρατεύεται, κι έχει να αντιμετωπίσει το φόβο, άντε να τον ξεπεράσει. Δεν είναι ζήτημα προπαγάνδας. Στο κάτω - κάτω όταν απεργεί, δεν απεργεί ούτε για το ΚΚΕ, ούτε για τίποτα. Απεργεί για τα δικαιώματά του. Αυτή λοιπόν είναι η ιστορία.
Τώρα να σας πω και μια άλλη πλευρά. Σήμερα οι δυο βασικές αντίπαλες ιδεολογίες και στρατηγικές είναι, αυτή που λέμε εμείς, του κεφαλαίου και αυτή που αφορά την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Είναι οι δύο καθαρές στρατηγικές. Από κει και πέρα υπάρχουν και κάποιες άλλες, ας το πω ενδιάμεσες, και επομένως είναι σωστό όταν λένε το ΚΚΕ έχει μια συγκροτημένη άποψη. Ξέρει δηλαδή ο αντίπαλος ότι εμείς έχουμε μια πολιτική 100% στον αντίποδα. Κι αν θέλετε, σε εμάς έχει ταξική στάση και ταξικό μίσος και ξέρει πάρα πολύ καλά τι έχει να φοβηθεί από το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, και πάνω απ' όλα από την εργατική τάξη, αλλά ταυτόχρονα τον ενδιαφέρει και τι θα βγει στις εκλογές, το επόμενο αποτέλεσμα.
Επομένως, πολλές φορές μπορεί να οξύνει την αντιπαράθεση με κόμματα και επιλογές που υπάρχουν και ομοιότητες και διαφορές, γιατί είναι η αντιπαράθεση της ψήφου. Ξέρει, προσωρινά ας το πούμε, το ΚΚΕ δεν πρόκειται μέσα από την εκλογική διαδικασία την επόμενη να πάρει πλειοψηφία και να γίνει κυβέρνηση. Μας αντιμετωπίζει λοιπόν ως ταξικός αντίπαλος και όχι ως αντίπαλος στο τιμόνι της διακυβέρνησης. Αλλωστε, ξέρετε σε αυτή τη διακυβέρνηση εμείς δεν παίρνουμε μέρος.
-- Ξέρετε, και προεκλογικά και μετεκλογικά, αυτό που ακούγεται συνέχεια είναι ότι όσο σκληρά και άδικα είναι αυτά τα μέτρα, δυστυχώς πρέπει να τα πάρουμε, να τα εφαρμόσουμε, γιατί διαφορετικά θα καταστραφούμε. Η Ελλάδα θα βγει από την ΕΕ, η Ελλάδα θα φύγει από το ευρώ, οι άνθρωποι θα πεινάσουν, τα νοσοκομεία δε θα μπορούν να τα λειτουργούν, τα σχολεία το ίδιο. Αυτή λοιπόν η απάντηση, ίσως κάνει τον Ελληνα να αισθάνεται -και φαίνεται ότι δημοσκοπικά και εκλογικά αποτυπώνεται αυτό- ότι έχει μεγαλύτερη σιγουριά έστω και αν στο πετσί του καθημερινά βιώνει σκληρά και άδικα μέτρα. Εδώ έχουν φτάσει οι ίδιοι. Ο κύριος Στουρνάρας, για παράδειγμα, έλεγε χθες το βράδυ στο «Μέγκα», έχετε δίκιο είναι άδικα, είναι σκληρά... Κι έλεγε στους δημοσιογράφους, έχετε να μου προτείνετε κάτι άλλο;
-- Μάλιστα. Κύριε Παπαδάκη, τα πράγματα είναι πάρα πολύ καθαρά. Εγώ θα σας πάω στις αρχές της δεκαετίας του '80. Τότε που έλεγαν ότι η ΕΕ θα εξασφαλίσει μια αγορά 300 εκατομμυρίων για τα αγροτικά μας προϊόντα και για άλλα προϊόντα που η Ελλάδα μπορεί να παράγει ή ενδεχομένως θα μπορούσε να παράγει. Πείτε μου, τι επιβεβαιώθηκε από όλες αυτές τις προβλέψεις, από όλη αυτή τη μαγεία της ΕΕ;
Επομένως, όπως διασκορπίστηκαν τα όνειρα των Ελλήνων, μετά από δέκα, δεκαπέντε χρόνια, ναι, έγιναν άνεμος, αυτά που του λένε τώρα ότι είναι μονόδρομος η ΕΕ, μονόδρομος η καπιταλιστική οικονομία, αυτά θα τα διαπιστώσει ο λαός πολύ πιο γρήγορα από πριν. Ηταν ψέμα και τότε, ψέμα και τώρα. Αυτός ο μπαμπούλας. Παλιά λέγανε αν δεν μπούμε στην ΕΕ χαθήκαμε. Μετά αν φύγουμε χαθήκαμε. Δεν ξέρω σε δέκα χρόνια πού θα είναι η ΕΕ.
Αυτή τη στιγμή, ο λαός πρέπει να καταλάβει ότι αυτό είναι, και θα το καταλάβει. Τι να κάνουμε, δεν μπορούμε να πατήσουμε κουμπιά ούτε να ανοίξουμε κεφάλια να τους βάλουμε μέσα τις ιδέες. Θα έρθει η στιγμή που ο λαός θα αποφασίσει ότι δεν μπορεί να ζει όπως πριν και επομένως πρέπει να πάρω στα χέρια μου την εξουσία. Για να μπορέσει να γίνει αυτό πραγματικότητα, πρέπει να επιβάλλει ρήγματα στο σημερινό συσχετισμό δυνάμεων. Πρέπει να αφαιρέσει εφεδρείες και δυνάμεις από το κυρίαρχο σύστημα. Δε λέω να το ανατρέψει άμεσα, γιατί αυτό δεν είναι αυτή τη στιγμή μπορετό.
Εάν λοιπόν συμβιβαστεί ότι αυτά τα μέτρα είναι άδικα, αλλά δεν υπάρχει τίποτα άλλο, ξέρετε τι έχει να πάθει ακόμα; Γιατί, κοιτάξτε να δείτε, δεν είναι τι συμβαίνει μέσα στην Ελλάδα. Είναι τι συμβαίνει στην Ευρωζώνη και παγκόσμια, τι συμβαίνει στην περιοχή μας. Εδώ είδατε ο ανταγωνισμός για τα «φιλέτα», είτε για τη ΔΕΠΑ, είτε για τη ΔΕΣΦΑ κλπ, δημιουργούν σοβαρές αντιθέσεις, εμείς τις λέμε ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις.
Για να δούμε, τι έγινε στο Κατάρ που πήγε ο κ. Σαμαράς; Από δίπλα και ο κ. Ερντογάν... Η μεγάλη αντίθεση δηλαδή στο ποιος θα πάρει τους αγωγούς, από πού θα περάσει και τι θα γίνει κλπ, δεν εκδηλώνεται μόνο ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία. Εκεί είναι και οι ΗΠΑ και η Κίνα και η Ρωσία και η Μεγάλη Βρετανία. Τρέχει ο Κάμερον στη Λιβύη. Η Ελλάδα είναι αν θέλετε σε μια γεωγραφική περιοχή όπου οι αντιθέσεις θα χτυπήσουν στο κεφάλι μας. Είναι πολύ οξυμένα τα πράγματα, θα εμφανιστούν σε 3 χρόνια, σε 4, σε 5; Δεν ξέρω. Αρα ο λαός πρέπει να δει πού πάνε τα πράγματα και να μην πιστεύει ότι υπάρχει ημερομηνία λήξης σε αυτό που τραβάει.
-- Ενα μεγάλο κομμάτι του λαού που δεν έχει την ιδεολογική κατάρτιση και ακούει η «αριστερά», γενικός τίτλος, αριστερά, είναι το ΚΚΕ παραδοσιακά το παλαιότερο κόμμα, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι η ΔΗΜΑΡ με διαμετρικά αντίθετες απόψεις. Και λέει ο κόσμος, όταν αυτοί δεν μπορούν να τα βρουν μεταξύ τους -εγώ δεν σας ρωτάω τώρα να μου πείτε τις ιδεολογικές διαφορές που έχετε, θα ήταν άστοχο το ερώτημα- αλλά θέλω να σας πω ο κόσμος που δεν έχει ιδεολογική κατάρτιση και λέει, αριστερός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, κομμάτι της αριστεράς είναι και η ΔΗΜΑΡ, το ΚΚΕ, ένα κομμάτι του ΠΑΣΟΚ ακόμα, ακόμα και ένα κομμάτι των Ανεξαρτήτων Ελλήνων. Γελάτε... Εκεί είναι το μπέρδεμα...
-- Ας αφήσουμε τους όρους, γιατί ξέρετε πολύ καλά ότι οι όροι τώρα... Εδώ και ο όρος κομμουνιστής σε αρκετές περιπτώσεις έχει μπερδευτεί. Ας αφήσουμε τους όρους. Εμείς ξεκινάμε από το εξής ζήτημα. Πάνω απ' όλα η συμμαχία, η πολιτική συνεργασία, η πολιτική συνεργασιών μάλλον, αυτό είναι το σωστό, πρέπει να εκφράζει το εξής ζήτημα: Οτι η σύγχρονη εργατική τάξη -γιατί όταν λέμε εμείς εργατική τάξη, οι άλλοι παραπέμπουν μόνο στους εργοστασιακούς εργάτες-, η σύγχρονη εργατική τάξη και ένα μέρος σημαντικό των μεσαίων στρωμάτων, ένα μέρος, όχι όλα, έχουν κοινό συμφέρον, να αντιπαλέψουν την εξουσία των μονοπωλίων. Είτε είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση, είτε είναι ελληνική εξουσία, ελληνικό κράτος, κυβέρνηση κλπ.
Σ' αυτή τη βάση καθορίζονται και οι πολιτικές συνεργασίες. Δεν μπορεί οι πολιτικές συνεργασίες να βασίζονται έξω και σε αντίθεση από την ταξική διάρθρωση της κοινωνίας. Κι απ' αυτή την άποψη, όλα τα άλλα κόμματα, όλα, όταν μιλάνε, μιλάνε για μια συνεργασία κορυφών. Αυτό τους βοηθάει και να γίνονται συνεργασίες ανάμεσα σε κόμματα που έχουν κοινή στρατηγική και επιμέρους διαφορές, αλλά πολλές φορές και να απεμπολούν τα κόμματα τα προγράμματά τους. Δικό τους πρόβλημα είναι.
Εμείς ξεκινάμε, τι συμφέρει αντικειμενικά την εργατική τάξη και ένα μέρος των μεσαίων στρωμάτων και πάνω σ' αυτή τη γραμμή καθορίζουμε τα πάντα όσον αφορά στη συνεργασία. Αν αναποδογυρίσουμε τα πράγματα κι αρχίσουμε ποιος λέει ότι είναι αριστερός, ποιος λέει ότι είναι κομμουνιστής, και ποιος λέει ότι είναι δημοκράτης και προοδευτικός, εκεί θα χάσουμε τον μπούσουλα.
Και να υπήρχαν σήμερα κόμματα που να μπορούσαμε να κάνουμε συνεργασία -γιατί ούτε αυτοί μας θέλουν, ούτε εμείς, είναι εκλογικό χαρτί η συνεργασία-, και να μπορούσαμε, αυτή η συνεργασία δεν θα έβγαζε πουθενά, από τη στιγμή που ο λαός κάτω δεν θα ήταν ενωμένος με την έννοια την εξής: Ο καθένας να βλέπει τον κλάδο του, να βλέπει το δικό του πρόβλημα και μάλιστα να περνάει η αντιπαράθεση ανοίξτε τους δρόμους για να περνάνε οι οδηγοί λεωφορείων και οι πολίτες, μην κάνετε απεργία στα αυτοκίνητα, γιατί πώς θα πάει ο άλλος στη δουλειά του...
Εάν δεν υπάρξει η κοινωνική συμμαχία, οπωσδήποτε με πολιτική στόχευση και με θεμέλιο από τα κάτω προς τα πάνω, ακόμα κι αν υπήρχε δυνατότητα συνεργασίας -δεν υπάρχει- του ΚΚΕ με άλλα κόμματα, αυτή η συνεργασία θα διαλυόταν στα εξ ων συνετέθη στην πορεία.
-- Αρα δεν βλέπετε καμία πιθανότητα συνεργασίας με κανένα κόμμα.
-- Νομίζω ότι ο καθένας καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρξει συνεργασία με το «ναι» και «όχι» στα μνημόνια, με το «ναι» και «όχι» στις δανειακές συνθήκες, με το να διαλέγουμε αν η διαχείριση Ομπάμα είναι καλύτερη από της Μέρκελ.
-- Αναφερόσαστε στο ΣΥΡΙΖΑ τώρα και στον κ. Τσίπρα έτσι;
-- Ε, γιατί φαντάζομαι ότι εσείς τέτοιο πράγμα έχετε στο νου σας. Δεν φαντάζομαι να μας είπατε να κάνουμε συνεργασία με τη Χρυσή Αυγή...
-- Οχι. Κάποιοι έχουν βιαστεί να σας βγάλουν από τη θέση σας. Είναι μέσα στα σχέδια του Κόμματος, γιατί ξέρω ότι εδώ οι αποφάσεις δεν είναι προσωπικές, δε λέει η Αλέκα Παπαρήγα δε θέλω να είμαι η ΓΓ του Κόμματος, ξέρω τις διαδικασίες του ΚΚΕ και είναι συλλογικές και οργάνων. Εχουν δρομολογηθεί τέτοιες εξελίξεις;
-- Δεν ξέρω ποιους εννοείτε. Αυτό όμως που μπορώ να σας πω, είναι το εξής πράγμα: Οτι το ΚΚΕ μέσα από συλλογικές αποφάσεις θα πορευτεί και θα πορευτεί θετικά και δυναμικά. Και αυτό δεν έχει καμία σχέση με το αν είναι η Παπαρήγα Γραμματέας ή όχι.
-- Είναι και προσωπικό λίγο το ερώτημα...
-- Οχι, όχι, ξέρουν πάρα πολύ καλά αυτοί ότι ο Γραμματέας του ΚΚΕ είναι Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ. Αν κάνει ένα βήμα σε αντίθεση με τις συλλογικές αποφάσεις, ούτε το βράδυ δεν θα βγάλει Γραμματέας, και έτσι πρέπει να είναι. Πολύ περισσότερο που το ΚΚΕ βασίζεται στη συλλογικότητα της δουλειάς. Δυστυχώς, έτσι όπως έχει γίνει, ας πούμε οι δημόσιες σχέσεις στη σύγχρονη πολιτική, το πρόσωπο του Κόμματος ταυτίζεται με το Γραμματέα ή σε άλλα κόμματα με τον αρχηγό.
Πρέπει να σας ξεκαθαρίσω το εξής πράγμα, π.χ. για να προβληθεί μια κινητοποίηση, να φανεί η θέση του Κόμματος, αν δεν πάει ο Γραμματέας, ιδιαίτερα για το ΚΚΕ, δεν προβάλλεται. Εγώ πολύ λιγότερες εμφανίσεις θα είχα αν ήταν η προβολή του Κόμματος ανεξάρτητη από το ποιο πρόσωπο είναι. Και το λέω αυτό για το εξής πράγμα: Στο ΚΚΕ υπάρχουν θαυμάσια στελέχη, και ελπίζω το επόμενο διάστημα αυτό να επιβεβαιωθεί.
Πηγή : Ριζοσπάστης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου