Καλύτεροι μισθοί για καλύτερη απόδοση;

Εδώ και καιρό έχει αναδειχθεί από τα ΜΜΕ αλλά και από αριστερά κόμματα ως επίμαχο θέμα, που καταδεικνύει το μέγεθος της επίθεσης, η απαίτηση της τρόικας να περικόψει τα ειδικά μισθολόγια. Στην κατηγορία αυτή συνήθως εννοούνται οι εν γένει ένστολοι που το αστικό κράτος διαθέτει, αλλά και επίλεκτα τμήματα του μηχανισμού όπως καθηγητές τριτοβάθμιας αλλά και δικαστές, ενώ σε αυτό το κομμάτι έχουν προστεθεί και οι νοσοκομειακοί γιατροί και το διδακτικό προσωπικό των ΑΕΙ-ΤΕΙ για τους οποίους ισχύει ό,τι για κάθε εργαζόμενο που καταληστεύεται από την επίθεση. Στη σημερινή φάση της επίθεσης των τροικανών ιμπεριαλιστών είναι σίγουρο ότι κανένας κλάδος όσο ψηλά και αν βρίσκεται δεν μπορεί να μείνει στο απυρόβλητο.
Η καταβαράθρωση των μικρομεσαίων είναι ενδεικτική. Δεν αποτελεί λοιπόν έκπληξη αλλά μάλλον ένδειξη ότι η κρίση βαθαίνει και πλήττει ακόμη και κομμάτια ανώτερων αστικών στρωμάτων, πόσο μάλλον τους αναλώσιμους (οι εν γένει ένστολοι και ασφαλίτες) που το κάθε αστικό κράτος συντηρεί ώστε να μπορεί να επιβάλλει την αντιλαϊκή του πολιτική. Η προσπάθεια που γίνεται από το αστικό προσωπικό και τα ΜΜΕ να συγκινηθεί ο λαός γιατί αυτοί που επέλεξαν να καταταγούν στα σώματα ασφαλείας χάνουν μέρος του μισθού τους είναι κατανοητή. Πρέπει να παρέμβει ώστε να αμβλύνει τις αντιδράσεις εκ μέρους αυτού του μηχανισμού και να φορτίσει την περικοπή με παράλληλη λαϊκή συμπαράσταση για τα «παιδιά» με τα κράνη και τις μηχανές που παλεύουν για έναν ψωρομισθό ενάντια στο έγκλημα και στην παραβατικότητα.

Παράλληλα οι δικαστικοί θυμήθηκαν ότι η περαιτέρω μείωση του μισθού τους αντίκειται στο σύνταγμα, ενώ κατά την κρίση τους οι απολύσεις και το πετσόκομμα του εργατικού μισθού επιβάλλονται κατά το ταξικό τους σύνταγμα. Πόσος φαρισαϊσμός πρέπει να σπαταληθεί ώστε οι διαμαρτυρίες τους να μη συναντήσουν την αδιαφορία του κόσμου της εργασίας που κυριολεκτικά πεινάει.
Εκείνο που ενοχλεί είναι η πρεμούρα ακόμη και αριστερών κομμάτων να τρέξουν να φωτογραφηθούν και να παρευρεθούν στις διαδηλώσεις των σωμάτων ασφαλείας. «Η κυβέρνηση, η αστική τάξη και η ΕΕ που έχουν αναθέσει στους ένστολους τον ρόλο του σκληρότερου θύτη σε βάρος του λαού, ταυτόχρονα μειώνουν σταθερά τον μισθό τους, ενώ το ύψος του πλέον θα συνδέεται με την "απόδοσή" τους, ενισχύοντας έτσι μαζί και με άλλες ρυθμίσεις τον αντιλαϊκό κατασταλτικό ρόλο των ένοπλων μηχανισμών. Έτσι οι ένστολοι μετατρέπονται και σε θύματα.
Οι ένστολοι, όπως όλοι οι εργαζόμενοι, έχουν κάθε δικαίωμα να αντιδρούν, να αγωνίζονται ενάντια στα μέτρα που υποβαθμίζουν τη ζωή τους, το μέλλον των παιδιών τους» λέει σε ανακοίνωση του το ΚΚΕ, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ παρατηρεί: «Οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν μεταξύ τους. Και οι ένστολοι εργαζόμενοι είναι κομμάτι του λαού μας που βρίσκονται απέναντι σε μια πρωτοφανή επίθεση, την επίθεση των νέων μέτρων λιτότητας που εφαρμόζει η κυβέρνηση κατ' εντολή της τρόικας που στόχο έχει την εξαθλίωση των Ελλήνων εργαζομένων και τη μετατροπή της χώρας μας σε μπανανία, σε μια χώρα που θα έχει βιοτικό επίπεδο πολύ χαμηλότερο από αυτό που είχαμε τα τελευταία 30 χρόνια, ίσως συγκρίσιμο με το επίπεδο χωρών της Νοτιοανατολικής Ασίας».
Η θεωρία του μπάτσου που... αναγκάζεται μετατρεπόμενος σε θύμα να πνίγει κάθε διαδήλωση στα αέρια ή να ανοίγει κεφάλια με όση δύναμη διαθέτει ώστε να αξιολογείται από τα αφεντικά του επαρκής, μάλλον έχει ξεφτίσει πλέον. Όπως επίσης ότι είναι και αυτοί εργαζόμενοι και παιδιά του λαού. Γι' αυτό και μια κομμουνιστική οργάνωση θα πρέπει να αποτρέπει τη νεολαία να καταταγεί σε αυτά τα σώματα.

Το κυρίαρχο σε αυτά τα στρώματα δεν είναι βέβαια ότι εργάζονται για λογαριασμό του αστικού κράτους και συνεπώς έχουν κι αυτοί ως εργαζόμενοι δικαιώματα. Το κυρίαρχο είναι ότι πρόκειται για τα στρώματα που σε μια ταξική κοινωνία εκμετάλλευσης αναλαμβάνουν τον ρόλο καταστολής και επιβολής της αντιλαϊκής πολιτικής. Δεν μπορεί να βρεθούν στην ίδια πλευρά οι ροπαλοφόροι, οι ΔΙΑδες και όλα αυτά τα μαντρόσκυλα που εξαπολύει το κράτος με απεργούς και με κάθε έναν που αντιστέκεται. Ούτε βέβαια θα πρέπει να ξεπερνιέται έτσι εύκολα ότι χιλιάδες παιδιά εγκλωβισμένα στη μέγκενη της ανασφάλειας και της ανεργίας προτιμούν να μην καταταγούν σε αυτά τα σώματα και να παλέψουν όπως μπορούν. Η λαϊκή καταγωγή καθώς και το στοιχείο της εργασίας δεν αποτελούν συγχωροχάρτι γι' αυτά που νιώθουν όχι μόνο στην πλάτη και στα κεφάλια τους οι εργαζόμενοι, αλλά και για τη φασιστική πολιτική που ενστερνίζονται αυτοί οι κρατικοί υπάλληλοι. Για τη σκαιά συμπεριφορά τους απέναντι σε κάθε λαϊκό άνθρωπο καθώς και για την ακόμη σκληρότερη δράση που άμεσα θα αναλάβουν απέναντι στα λαϊκά στρώματα.
Παρόμοιος είναι και ο ρόλος που αναλαμβάνουν οι καραβανάδες και ο επαγγελματικός στρατός σε βάρος άλλων λαών. Ανάλογη αν και από διαφορετική θέση μέσα σε αυτόν τον μηχανισμό είναι και η στάση απέναντι σε δικαστές. Πρόκειται για το ανώτερο κλιμάκιο που μελετά, επεξεργάζεται και προτείνει ώστε οι αντιλαϊκοί νόμοι των κυβερνήσεων να αποκτούν νομιμότητα και συνταγματικότητα. Πρόκειται για αυτούς που αναλαμβάνουν να αναπαράγουν και να επιβάλλουν στη νεολαία της αξίες ενός κόσμου που πατά στην εκμετάλλευση, την εξαθλίωση, τον πόλεμο. Ενώ όσον αφορά τους καθηγητές της τριτοβάθμιας, δεν παύει να είναι το στρώμα που ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαφοροποιήσεις του προωθούν την πολιτική του συστήματος στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και την υποταγή των πανεπιστημίων στην κυρίαρχη πολιτική.
Ας ασχοληθεί λοιπόν το ίδιο το σύστημα και οι εκφραστές του με την τύχη και τα μισθολογικά που θα ορίσει για τα τσιράκια του. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα λόγο να ανησυχούν για την τύχη τους και τα εισοδήματά τους. Αντιθέτως θα πρέπει να καταλάβουν ότι για να επιβιώσουν αυτοί και οι οικογένειές τους θα πρέπει να αντιπαρατεθούν στον ρόλο που έχουν αυτά τα στρώματα στην κοινωνία. Δεν έχουν κανέναν λόγο να μπερδευτούν στα ιδεολογήματα που τμήματα της ίδιας της Αριστεράς αλλά και της αναρχίας κατασκευάζουν, υιοθετώντας συνθήματα όπως το «3 και 60 παίρνετε και τον κόσμο δέρνετε» ή ότι όλοι εργαζόμενοι είμαστε. Να είναι σίγουροι και με μικρότερο μισθό και τα κεφάλια θα τα σπάνε και τα όπλα θα χρησιμοποιήσουν, όπως στους Καλτέζα, Αλέξη. Η μόνη διέξοδος για όποιον από αυτούς εξακολουθεί να τον βαραίνει η συνείδησή του για τον ρόλο που πληρώνεται να κάνει, είναι να φύγει από αυτά τα σώματα. 
πηγή: Προλεταριακή Σημαία