Υπονομευτές των αγώνων.Στο ψήφισμα της συγκέντρωσης της ΓΣΕΕ, στην οποία παραβρέθηκε και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και μίλησε συνδικαλιστικό στέλεχός της, περίτρανα δηλώνεται η κοινή προσήλωσή τους προς την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Γράφει στον Ριζοσπάστη ο Γιάννης Ζαχαρόπουλος

Στην προχτεσινή μεγάλη Γενική Απεργία οι εργάτες δεν είχαν απέναντί τους μόνο τους βιομήχανους, τους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές, την κυβέρνηση και την τρόικα, είχαν και αυτούς που ενδεδυμένοι με την προβιά του «φίλου», φορώντας τη μάσκα του «αγωνιστή», ακόμα και όταν προκηρύσσουν απεργίες - όταν δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς - στην πραγματικότητα τους σκάβουν το λάκκο. Οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού για εβδομάδες «τρέναραν» την πρόταση του ΠΑΜΕ για απεργία, ενώ σε ομοσπονδίες και εργατικά κέντρα πρόβαλλαν ως πρόσχημα ότι η ΓΣΕΕ δεν έχει αποφασίσει ακόμα... Δηλαδή κρύβονταν πίσω από την απραξία της πλειοψηφίας. Ακόμα και όταν η απεργία προκηρύχτηκε δεν έλειψαν διοικήσεις ή πλειοψηφίες σε συνδικάτα που, παρά την επιμονή των ταξικών δυνάμεων, στάθηκαν ενάντια στην κινητοποίηση με διάφορες υπεκφυγές. Κυρίως, όμως, το μεγάλο σαμποτάζ εκφράστηκε με την αποχή από οποιαδήποτε δράση για την προετοιμασία της απεργίας και την επιτυχία της. Είναι μια ιδιότυπη «λευκή απεργία» που κηρύσσουν οι ηγεσίες του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, προκειμένου η συμμετοχή στην απεργία να είναι όσο γίνεται μικρότερη.

Ομως αυτή δεν είναι η μοναδική τους «υπηρεσία». Η ιδεολογική χειραγώγηση, η υποταγή των εργαζομένων στις αξιώσεις και τις στρατηγικές των μονοπωλίων είναι εξίσου μια πολύτιμη συνεισφορά στην πλουτοκρατία, στις οποίες εκτός από τις ηγεσίες της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ, διακρίνεται και η «Αυτόνομη Παρέμβαση», η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ. Ετσι στο ψήφισμα της συγκέντρωσης της ΓΣΕΕ, στην οποία παραβρέθηκε και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και μίλησε συνδικαλιστικό στέλεχός της, περίτρανα δηλώνεται η κοινή προσήλωσή τους προς την Ευρωπαϊκή Ενωση και επιχειρείται να συντηρηθεί και να ενισχυθεί η ψευδαίσθηση μιας φιλεργατικής ΕΕ, αφού αυτό που ζητείται είναι η «αλλαγή των πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ρόλου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας με στόχο την ανάπτυξη, την απασχόληση, την κοινωνική πολιτική και συνοχή»! Βέβαια αυτή η «ανάπτυξη» και «κοινωνική συνοχή» προϋποθέτει τα μονοπώλια, προϋποθέτει την όλο και μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων και τη λεηλασία των λαών, αλλά και αυτό σύμφωνα με το τρίο ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΑΠ μπορεί να ξεπεραστεί. Γι' αυτό ζητούν «από τους πολιτικά υπεύθυνους των ευρωπαϊκών θεσμών και των κυβερνήσεων των κρατών μελών της ΕΕ να αλλάξουν ριζικά, διορθώνοντας τις αφόρητες αυτές πολιτικές και να διαπραγματευθούν με τη ΣΕΣ (Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων) και με τις εθνικές συνδικαλιστικές οργανώσεις τις εναλλακτικές πολιτικές που προτείνουν τα συνδικάτα»! Να που με διαπραγματεύσεις θα γίνει φιλεργατική η ΕΕ... Να πώς οι κινητοποιήσεις μετατρέπονται σε ντεκόρ του ευρωπαϊκού ονείρου...

Ετσι εξηγείται γιατί η ΑΠ, για χρόνια ουρά της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ στα συνδικάτα, συνεχίζει να τους ακολουθεί. Η κοινή προσήλωσή τους στην Ευρωπαϊκή Ενωση, είναι η συγκολλητική ουσία που ενώνει και τις τρεις παρατάξεις. Είναι η στρατηγική στην οποία όλοι τους δίνουν γην και ύδωρ. Παραδίδουν και τα εργατικά δικαιώματα. Οι εργάτες όμως δεν έχουν ανάγκη από τέτοιες ηγεσίες. Η εργατική τάξη έχει ανάγκη από ένα διαφορετικό κίνημα. Ενα κίνημα που δεν θα υποτάσσεται στην ΕΕ και ό,τι αυτή εκφράζει. Που δεν θα εκλιπαρεί για «ανάπτυξη» που θα κάνουν κουμάντο τα μονοπώλια, αλλά θα υπερασπίζει με συνέπεια τα εργατικά συμφέροντα και θα στέκεται σε θέσεις μάχης δείχνοντας καθαρά το πρόσωπο του ταξικού αντίπαλου.

Γιάννης ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ

Πηγή : www.rizospastis.gr