Η χαμένη ψήφος και η χαμένη τιμή της αριστεράς

Η υποταγή κομματιών της αριστεράς στον αστικό κοινοβουλευτισμό και της μέσω αυτού ανάδειξής της σε δήθεν δύναμη ανατροπής είναι η άλλη όψη της πραγματικής αδυναμίας της να δρομολογήσει διαδικασίες ρήξης και ανατροπής μέσα στο λαό και στους εργαζόμενους. Αυτό που δεν μπόρεσε να κάνει με το λαό στο δρόμο και στις πλατείες μέχρι πριν δύο μήνες, δηλαδή να συσπειρώσει καταρχήν πολιτικά το λαό σε στόχο ανατροπής του μνημονίων, των μέτρων ή έστω σε στόχο ανάσχεσης της επίθεσης ή πλευρών της και να δώσει συγκροτημένη κινηματική έκφραση στον αγώνα αυτόν, προσπαθεί να το κάνει με άλματα της πολιτικής σκέψης, στόχευσης και πρακτικής που αναπτύσσει στο θεωρούμενο από αυτήν προνομιακό, όπως φαίνεται, πεδίο, τις εκλογές, έτσι ώστε να παράγει έναν εκλογικό πολιτικό λόγο απ΄ τον οποίο βγαίνει ότι στις 7 του Μάη ξεκινάει η ανατροπή που δεν ξεκίνησε πριν εν μέσω κινηματικών καταστάσεων. Και βέβαια η υιοθέτηση αυτής της λογικής στο έδαφος όμως της πραγματικής αδυναμίας για μετατόπιση του ταξικού συσχετισμού παράγει όχι μόνο βερμπαλισμούς αλλά και κατινισμούς και χειρότερα πράγματα. Ο λόγος για τη χαμένη ψήφο. Λογική συστημική και αστικοκοινοβουλευτική. Στον πυρήνα της είναι λογική της υποταγής στον κοινοβουλευτισμό, λογική που αναδεικνύει το αποτέλεσμα της κάλπης σε κινητήρια δύναμη και ρυθμιστή της αλλαγής των συσχετισμών μέσα στην κοινωνία και απαραιτήτως συνοδεύεται από τη λογική της υποστολής των αγώνων. Λογική που υπηρετείται από όλους εκείνους του κλασικούς παρατρεχάμενους των αστικών πολιτικών κομμάτων, που κάνουν το βρόμικο παιχνίδι που βλέπουμε έξω απ΄τα εκλογικά τμήματα, να τραβολογάνε και να σέρνουν τον κόσμο προσπαθώντας να αποσπάσουν την ψήφο του μην πάει αλλού, αναμασώντας όλοι τον κοινό λόγο της χαμένης ψήφου προσπαθώντας ν' ανοίξουν τρύπες στη συνείδησή του, να του υπενθυμίσουν την εκλογική χρησιμότητά του μόνο αν πέσει η ψήφος του στον τάδε κι όχι στο δείνα. Αλλιώς είναι άχρηστη. Και προφανώς δεν εννοώ μ' αυτό τη λογική μαυρίσματος των κομμάτων του συστήματος και των προθύμων, των δεξιών και αριστερών αναχωμάτων του, που πρέπει πολιτικά να τίθεται. Εννοώ όμως την μάχη που γίνεται μέσα στην αριστερά με την υιοθέτηση όμως της ίδιας ακριβώς δεξιάς λογικής. Ακαταμάχητα τα όπλα του αστισμού, τελικά.
Σε πολιτικές στιγμές σαν κι αυτή, όπου το αστικό πολιτικό σκηνικό έχει υποστεί από τους αγώνες του λαού ρωγμές ως προς τη δυνατότητά του να αναπαράγεται με τον κλασικό, εύκολο μέχρι πρότινος κοινοβουλευτικό τρόπο, την επιτάχυνση που δεν ανάπτυξε αυτή η αριστερά μέσα στους αγώνες την   αναπτύσσει προς άγραν ψήφου και διεξαγωγή ενός βρόμικου πολέμου. Θα μπορούσε να πει κανείς -και σωστά- ότι αυτά είναι αναμενόμενα συνοδευτικά όταν θεωρείς ότι η πολιτική σου γραμμή για την ανατροπή και η στόχευση μπορούν να προκύψουν μέσα από τις εκλογές. Άλλωστε το άμεσο μεταβατικό τεσσάρων-πέντε σταδίων πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης έχει αφετηρία τις εκλογές, τις αντιφατικές κυβερνήσεις, όπως έχει γραφτεί από πολλούς γνωστούς αρθρογράφους της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που εξακολουθούν να αντιλαμβάνονται το “εξωκοινοβουλευτική” ως γεωγραφικό προσδιορισμό και όχι ως πολιτικό. Κάπως έτσι εκφυλίζονται και οι έννοιες, κάπως έτσι μεταλλάσσεται (και δυσφημείται) και η αριστερά από δύναμη που ευαγγελίζεται μια άλλη κοινωνία, άλλες σχέσεις από του αστισμού, άλλη κουλτούρα και άλλον πολιτικό πολιτισμό κι ας κριτικάρεται από τους μετερχόμενους τα πολιτικά όπλα του αστισμού και ο υπαρκτός και ο ανύπαρκος και οι στρεβλώσεις τους. Κάπως έτσι κι ο κόσμος διακρίνει μια ομοιότητα και δυσπιστεί. Αλλά ας έρθουμε στα επί τάπητος. Διαφαινόμενη λοιπόν η ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έχει ένα πολιτικό πρόγραμμα άμεσων λύσεων εκκινούμενων από την επίτευξη μιας αριστερής κυβέρνησης ή και συγκυβέρνησης (έστω και με τους Καμμένους). Κατά τα φαινόμενα έχει τη δυνατότητα να έχει το καλό εκλογικό ποσοστό. Όμως, αναγκαστικά, σ' ένα τέτοιο τοπίο θριάμβου των κοινοβουλευτικών και εκλογικών αυταπατών, ο Τσίπρας δρέπει ψήψους από τους εν δυνάμει ψηφοφόρους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Σ' αυτό συμβάλλει το πολύ πλασάρισμα στην εκλογική αρένα με ομοειδή  λογική την οποία έχει αναπτύξει επίσης η ΑΝΤΑΡΣΥΑ: δυνατότητα αριστερής ή μήπως αριστερής ή αντιφατικοαριστερής κυβέρνησης- εναρκτήριο της ανατροπής. Γράφει ο Γ. Ελαφρός στο ΠΡΙΝ: ".....Αλλά ακόμα και κοινοβουλευτικά, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί να κάνει τη μεγάλη ανατροπή. Με 2% στις περιφερειακές εκλογές προ 18 μηνών, με μια υπαρκτή τάση υπέρ της, διεκδικεί βάσιμα το σπάσιμο του ορίου του 3% και καλεί όλους τους εργαζόμενους, όλους τους νέους, όλους τους αριστερούς να συμβάλλουν σε αυτό” . Από κει και πέρα συνεχίζει ο πόλεμος της χαμένης ψήφου, η εμβριθής αναζήτηση των σκοτεινών λεπτομερειών του εκλογικού νόμου, που καταλήγουν στο άνοιγμα της τρύπας στη συνείδηση του ψηφοφόρου, ο οποίος καλείται πλέον να ψηφίσει και να ενισχύσει όχι με άποψη πολιτική, όχι όπως αγωνίζεται αλλά με μια λογική πολιτικού αμοραλισμού, της εκλογικής χρησιμότητας uber alles. O ψηφοφόρος είναι ψηφοφόρος και τίποτ' άλλο. Πάει χαμένος αν συμπεριφερθεί με άλλη αριστερή άποψη. Στο τέλος θα κατηγορηθεί κι όλας αν τα πράγματα δεν πάνε καλά, όπως παλαιότερα από το ΚΚΕ, θα κατηγορηθεί αν δεν πιάσει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ το στόχο του 3% plus. Ίδια λογική αναπτύσσει και το ΚΚΕ, δηλαδή ψήφισε αυτό για να τιμωρήσεις, ισχυρός λαός = ισχυρό ΚΚΕ κ.λπ., σε μια λογική ταύτισης του κόμματος με το κίνημα, με το λαό. Και ο πόλεμος αποκτά διαστάσεις εμφυλίου μεταξύ των κατά τα άλλα κοινοδρασιακών στο κίνημα αριστερών δυνάμεων. Συνεχίζει λοιπόν ο Γ. Ελαφρός στο ΠΡΙΝ: “....Με το 0,5% ή με το 1% που μπορεί να χρειάζεται η ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να «μπουκάρει» στη Bουλή, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ θα έπαιρναν σύνολο 2-3 βουλευτές παραπάνω. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα κερδίσει 7-8 έδρες, φέρνοντας τα πάνω κάτω, μαζί με τους εκατοντάδες και χιλιάδες «βουλευτές» της «κάτω Βουλής» των αγώνων, που θα είναι στη θέση τους από Δευτέρα κιόλας.”
Ο επί των δημοσκοπικών, αρθρογράφος του ΠΡΙΝ, κ. Μάρκου (Λαϊκή ανταρσία στις κάλπες, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στη Βουλή!) ανακάλυψε μια συνομωσία του συστήματος (διπλής χρησιμότητας, κατά τη γνώμη μου, προ και μετά των εκλογών και αναλόγως των αποτελεσμάτων). Γράφει στην προδημοσίευση του ΠΡΙΝ της 6/5/2012: “....Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βρίσκεται πολύ κοντά στην είσοδό της στη Βουλή! Αυτό δείχνουν όλες οι «μυστικές» δημοσκοπήσεις, οι οποίες έφτασαν στα χέρια δημοσιογραφικών επιτελείων μεγάλων εκδοτικών συγκροτημάτων, την περασμένη Πέμπτη και Παρασκευή, σύμφωνα με απολύτως αξιόπιστες πληροφορίες του Πριν...” “....Με βάση αυτές τις δημοσκοπήσεις, την περασμένη εβδομάδα, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είχε αποσπάσει ήδη ποσοστά της τάξης του 2,4 - 2,8% στην απόφαση ψήφου, ενώ παρέμενε, μέχρι προχθές, ένα ακόμη υψηλότατο ποσοστό αναποφάσιστων της τάξης του 15%, που θα κριθεί πάνω στην κάλπη και από το οποίο, πάλι σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ διεκδικούσε ένα πρόσθετο 3% με 4% επί των αναποφάσιστων. Η τάση αυτή είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να ανατραπεί, εκτός πολύ σημαντικού «γεγονότος» με χαρακτήρα γενικευμένης προβοκάτσιας, κάτι που πρέπει να θεωρείται πολύ δύσκολο. Όλα αυτά σημαίνουν ότι η είσοδος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη Βουλή είναι ένας απολύτως ρεαλιστικός στόχος, ο οποίος εξαρτάται πλέον μόνο από τη γεμάτη αυταπάρνηση, ακούραστη και χωρίς όρια δουλειά των μελών και φίλων της!
Και υποδεικνύει, λοιπόν, ο δημοσκόπος – καιροσκόπος κος Μάρκου στα μέλη και τους φίλους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να κάνουν χρήση της λογικής της χαμένης ψήφου, ανενδοίαστα και προς πάσα κατεύθυνση και μάλιστα φαντασιωνόμενος ότι την καταγγέλλει κι όλας (μόνο βέβαια όταν αυτή χρησιμοποιείται από τον ΣΥΡΙΖΑ προς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όχι όταν χρησιμοποιείται από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ προς άλλες αριστερές δυνάμεις): “...Από αυτή τη σκοπιά, το επιχείρημα της «χαμένης ψήφου» στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που έθεσαν σε εφαρμογή αριστερά και δεξιά επιτελεία, δεν έχει πλέον καμία ισχύ. Αντίθετα, ακριβώς η ψήφος όλων των ταλαντευόμενων προς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά ακόμη και η ψήφος ήδη καταληγμένων που γνωρίζουν και συμφωνούν με το πρόγραμμά της, αλλά είχαν επηρεαστεί από τη θεωρία της «εκλογικής χρησιμότητας», πρέπει να σταθμιστεί με βάση τα νέα δεδομένα. Ακόμη και αγωνιστές και γενικότερα πολίτες, οι οποίοι δεν συμφωνούν με κάθε λεπτομέρεια του προγράμματός της, αλλά θέλουν να τιμωρήσουν τα «μνημονιακά» κόμματα και θέλουν να δυσκολέψουν το σχηματισμό «μνημονιακής» κυβέρνησης, θα εξυπηρετήσουν αυτό το στόχο τους πολύ καλύτερα και με πολύ πιο χρήσιμο για το λαό τρόπο, εάν ψηφίσουν ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τη στείλουν στη Βουλή, σε σχέση με την ψήφο τους σε άλλο αριστερό ή μικρό κόμμα....”
Τι να κάνει ο άνθρωπος! Περιμένοντας τον τεκτονικό εκλογικό σεισμό στο δημοσκοπικό γραφειάκι του, εξαπολύει εκλογικό πόλεμο πλέον όχι στο σύστημα αλλά κατά πάντων άλλων αριστερών καθώς, όπως λέει, ο σωστός και σώφρων τρόπος είναι να καταλάβουμε ότι ναι μεν η ανατροπή δεν γίνεται  στο κοινοβούλιο (κατά τας γραφάς, βέβαια, αλλά κατά την μύχια σκέψη του....) αλλά ότι το εκλογικό αποτέλεσμα θα παίξει προωθητικό ή ανασταλτικό ρόλο στη μια ή την άλλη κατεύθυνση. Δεν έχει λοιπόν και πολλή σημασία αν συμφωνείς ή όχι με το πρόγραμμα του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αρκεί να υποκλιθείς στη χρήση σου από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως κουκί. Δεν έχει σημασία αν στο κίνημα παλεύεις με συγκεκριμένη άποψη,  αλλά στο παραβάν πρέπει να συμπεριφερθείς ατομικά, απολιτίκ και με βάση τον εκλογικό νόμο. Κατά τα άλλα, πετάμε και κάτι για σύνθεση απόψεων μέσα στην αριστερά, για ενότητα της αριστεράς, έτσι για να βρίσκεται σε πιο χαλαρές στιγμές, να φτιάχνουμε κι ένα προφίλ, βρε παιδί μου, αντισεχταριστικό και κοινοδρασίτικο.... Βέβαια, η Κασσάνδρα λέει ότι αυτόν το πόλεμο μεταξύ αυτών που έχουν ποτιστεί μέχρι το μεδούλι με ό,τι αρνητικό έχει η ρεφορμιστική λογική, που αποτελεί την αρνητική κληρονομιά τους, που την κουβαλάνε και θέλουν να την επιβάλουν και σε κάθε αριστερό, τη λογική των  συσχετισμών στους οποίους υποτάσσεται το κίνημα, της αποθέωσης του κοινοβουλευτισμού, τον κερδίζει, προς το παρόν, αυτός που είναι καλύτερος ρεφορμιστής, που παίζει καλύτερα στο πεδίο του συστήματος! Έχει βέβαια μέλλον μπροστά του και ο κακός ρεφορμιστής να γίνει καλύτερος. Προς το παρόν μπορεί να αποτελεί ζωντανή δυσφήμιση της έννοιας του αριστερού.
Οι εκπρόσωποι του αστικού πολιτικού συστήματος, βέβαια, και οι κάθε είδους υποστηρικτές τους κινητοποιούνται από έναν πραγματικό φόβο. Όπως τον αντιλαμβάνεται ο αρθρογράφος της Καθημερινής Πέτρος Μαρτινίδης, καθηγητής στο ΑΠΘ, στο άρθρο του της 3/5/2012 με τίτλο “Εάν όχι τώρα, πότε;” ο  φόβος είναι ότι το βάθεμα της επίθεσης θα προκαλέσει αντιδράσεις που θα πάρουν χαρακτηριστικά ταξικού πολέμου και θα ξεφύγουν από τα γνωστά κανάλια της κοινοβουλευτικής ομαλότητας, για τα οποία μάλιστα καταγγέλλει, μέμφει τους αριστερούς που “θα έπρεπε να στέκουν πολύ πιο συνεπείς στην κοινοβουλευτική δημοκρατία απ’ όσο οι άλλοι. Αλλιώς αποδεικνύουν ότι ο κοινοβουλευτισμός γι’ αυτούς δεν ήταν παρά προπέτασμα –«το όπλο παρά πόδα»– στην επιδίωξη του ολοκληρωτισμού• δικαιώνοντας, αναδρομικά, όλους τους κατά καιρούς διώκτες τους”. Και συμπυκνώνεται -κατά τη γνώμη του- αυτός ο φόβος στο σύνθημα που παραθέτει: «Εμπρός λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι, ο μόνος δρόμος είναι Εμφύλιος και πάλι» που, όπως λέει, “ούτε φιλειρηνικό ακούγεται ούτε ανθρώπους που κάτι έμαθαν από την Ιστορία δείχνει”. Την ιστορία βέβαια της σοσιαλιστικής επανάνστασης ο ίδιος αρθρογράφος την ερμηνεύει ως έφοδο του υποκόσμου, λέγοντας ότι “Το «αν όχι τώρα, πότε;» το είχε πει και ο Λένιν, μεταξύ Φεβρουαρίου - Οκτωβρίου του 1917• συμπληρωμένο μάλιστα με το: «πλιατσικολογήστε τους πλιατσικολόγους». Για να ενισχυθεί από έναν υπόκοσμο που βαφτίστηκε πάραυτα «μπολσεβίκος» κι επάνδρωσε στη συνέχεια το πολιτικό γραφείο του Στάλιν”. Προσπαθεί, μάλιστα, σε μια έπαρση αντικομμουνισμού, να υπενθυμίσει το σωστό δρόμο προς τον κ. Τσίπρα που καλεί σε κυβέρνηση της αριστεράς και προοδευτικές δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, αναρωτώμενος “το γιατί το σταλινικό ΚΚΕ, το ΚΚΕ (μ-λ) ή το (μ-λ) ΚΚΕ εντάσσονται στις «προοδευτικές δυνάμεις”, μόνο ο κ. Τσίπρας το ξέρει. Στη Γαλλική Επανάσταση κάποιοι ζητούσαν να κατεδαφιστούν οι πόλεις ως κέντρα διαφθοράς! Θα υπολόγιζε άραγε κι αυτούς στις «προοδευτικές δυνάμεις» ο κ. Τσίπρας;»
Τα αποτελέσματα των εκλογών της Κυριακής και όσα ακολουθήσουν θα βάλουν όλες τις δυνάμεις της αριστεράς, κοινοβουλευτικής και μη, διαχειριστικής ή όχι, ρεφορμιστικής ή επαναστατικής, αυταπατώμενης και αυτοαναφορικής ή γειωμένης με την πραγματικότητα, μπροστά στα θεμελιώδη ζητήματα της ανασυγκρότησης ταξικού εργατικού κινήματος, στον επαναπροσδιορισμό της σχέσης τους με τους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες, αλλά και μπροστά στην αναγκαιότητα απάντησης ως προς το βασικό δρόμο που θ' ακολουθηθεί: συγκρότηση μετώπου αντίστασης, ρήξης και αντροπής, λαϊκή οργάνωση σε ημερήσια διάταξη για την απόκρουση της επίθεσης ή στη θέση τους μια νέα παλιαντζούρα του μεταρρυθμιτισμού, του κυβερνητισμού και της αποστοίχισης από το πεδίο της ταξικής πάλης. Εδώ οι απαντήσεις δεν μπορούν να είναι έξυπνες ούτε ευφάνταστες παρά μόνο πραγματικές. Αυτά τα ζητήματα απαντιούνται στο πεδίο όπου διαμορφώνονται οι όροι συγκρότησης των λαϊκών δυνάμεων και όχι στο πεδίο των εκλογών, της χρήσιμης ή της χαμένης ψήφου, της κοινοβουλευτικής λογικής που ματαιώνει την παραπάνω κατεύθυνση. Οι πολιτικές μάχες – απόψεις γραμμών ιστορικά, στο ΕΑΜ, στην ΕΔΑ, αλλά και στη νεότερη ιστορία, διεθνή και ελλαδική, δεν χάθηκαν ούτε κερδήθηκαν από τις ψήφους και τα ποσοστά. Χάθηκαν οι μάχες (μαζί εξανεμίστηκαν και τα ποσοστά) εξαιτίας της επικράτησης του ρεφορμισμού, της λογικής της παντοδυναμίας του μονοδρόμου του καπιταλισμού, της ταξικής συνεργασίας, της αναζήτησης εύκολων, γρήγορων και ταχύρρυθμων απαντήσεων αντί για την στήριξη και την εμπιστοσύνη στην ανατρεπτική δύναμη των λαών. Αυτά ήταν που έδωσαν τη δυνατότητα στον κυρ καθηγητή να εκφράζει τον αντικομμουνισμό του και να λερώνει την έφοδο στον ουρανό και σε κάποιους να χαίρονται γιατί η εκφορά του λόγου του είναι χρήσιμη στον πολιτικό κανιβαλισμό. Και αυτή τη μάχη καμία αριστερά δεν μπορεί να την κερδίσει αν δεν απαλλαγεί από την αυταπάτη που τη διακατέχει ότι, τάχα, χωρίς να στηρίζεται στο λαό, χωρίς να αποτελεί πραγματικού μεγέθους πολιτική δύναμη ανατροπής, μπορεί να χρησιμοποιεί και όπλα του συστήματος, αναπαράγοντας, διαπαιδαγωγώντας και ενισχύοντας συστημικές λογικές, αντί να φτιάξει τα δικά της όπλα.
Κωστούλα Κανδηλιώτη, μέλος του ΚΚΕ(μ-λ), 4/5/2012