Της Λιάνας Κανέλλη: Οι μαγνήτες και οι καρφίτσες.

Είμαστε σε πόλεμο. 

Η μόνη αλήθεια που γίνεται απολύτως και εμπειρικά κατανοητή και αποδεκτή από το σύνολο του ελληνικού λαού ως ιστορικού υποκειμένου. Κι επιμένω, σύντροφοι, μέρες προεκλογικές που είναι, στο ιστορικό υποκείμενο ελληνικός λαός, γιατί πάνε δεκαετίες τώρα, ειδικώς δε η τελευταία ευρωδεκαετία μετράει, που πλην ΚΚΕ κι όχι γενικώς της αυτοπροσδιοριζόμενης αριστεράς, ο λαός δεν... «παίζει», ούτε στην κεντρική πολιτική σκηνή, αλλά ούτε και στο τρέχον αφόρητο πολιτικό λεξιλόγιο, ρόλο.

Σιχάθηκα και βαρέθηκα να αντιπαρατίθεμαι, ακούοντας πολιτικά υποκείμενα να απευθύνονται προεκλογικά ή μη στις μάζες των πολιτών, μιλώντας για ...κοινωνία, κοινωνικούς εταίρους, κοινωνικές ομάδες κι ό,τι άλλο συστήνουν οι διαφημιστές ως ομάδα - στόχο (το λεγόμενο στη γλώσσα τους τάργκετ γκρουπ) ή «στοχοποιημένο κοινό», έτσι ώστε ο λαός να κατακερματίζεται και να χειραγωγείται, δικαιώνοντας τις ...δημοσκοπήσεις.

Με κάτι τέτοια επικοινωνιακά «έξυπνα όπλα», που πολλές φορές λανθασμένα τα υποβιβάζουμε σε τερτίπια, ο λαός αποδέχεται να κοιτάζει το είδωλό του στον αντιπροσωπευτικό καθρέφτη της αστικοδημοκρατικής εξουσίας ως κατακερματισμένο και αδύναμο σύνολο - στόχο της αντιλαϊκής πολιτικής που δεν μπορεί να αντιδράσει παρά με έστω περιστασιακές συγκολλήσεις... Και πιάνουν τα πυροτεχνήματα μικρό μέρος των συνειδήσεων και το παραπλανούν δηλητηριωδώς με φανφάρες περί διακυβερνητικής ενότητας κι άλλα τέτοια. Και πιάνουν και μεταλλάσσουν καρδιές καθαρές και πνιγμένες από τα βάσανα εργατικές συνειδήσεις σε άνθη του κακού. Οπότε η πορεία προς την εξουσία μετατρέπεται σε αριθμητική έφοδο που μοιάζει με «γιούρια στον ταβλά με τα κουλούρια», ίσαμε που οι κουλοχέρηδες της επομένης των εκλογών θα βρεθούν ξανά στο κλουβί των συμβιβασμών «εν ονόματι του λαού» και των αναγκών του.

Πάνε χρόνια τώρα στην εποχή της θριαμβευτικής τηλεπικοινωνίας, στον αιώνα της τεχνολογικής διάχυσης, μετάδοσης, ανταλλαγής, διασποράς και κερδοφόρας εμπορευματοποίησης της πληροφορίας, της εντύπωσης, της αποτύπωσης των «ειδήσεων» κατασκευασμένων ή μη αδιάφορο λόγω όγκου, ταχύτητας και υπερσυγκέντρωσης των μέσων παραγωγής σε ελάχιστα χέρια του παγκόσμιου κεφαλαίου, που η εικόνα τρώει και δε χορταίνει την ίδια της την αλήθεια. Και δεν είναι ομοίωση είναι προσομοίωση. Αυτή η αλυσίδα παραγωγής και τα μέσα της δεν είναι εύκολα αντιμετωπίσιμα με αφορισμούς και ξόρκια.

Ο πολίτης, ως ψηφοφόρος, αντιμετωπίζεται σε όλο το φάσμα της θηριώδους επικοινωνίας, ως καρφίτσα. Κι ο πολιτικός πόλος, ανεξαρτήτως ιδεολογικού περιεχομένου, ως μαγνήτης. Είναι το υπερεργαλείο της χειραγώγησης των μαζών. Που χρησιμοποιείται και σε καιρό ειρήνης και σε καιρό πολέμου με την ίδια αποτελεσματικότητα. Καρφίτσες απ' τη μια και μαγνήτες απ' την άλλη. Πολίτες και πολιτικοί. Θρίαμβος της κατακερματισμένης ταξικής συνείδησης, που βυθίζεται την κρίσιμη στιγμή, όπως μπορεί να είναι οι εκλογές λόγου χάρη, στην ψευδαίσθηση ότι η αγέλη συγκροτεί ομάδα, και μάλιστα εξελιγμένη και...σύγχρονη, από καρφίτσες σε αγαστή συνεργασία με την αφεντιά του το μαγνήτη. Θέλει προσοχή το πολιτικό ψευδοεπιχείρημα ότι οι καρφίτσες θα αποδειχτούν ατσάλι χωρίς να περάσουν από καμίνι και γίνουν λαϊκό όπλο. Αμα είσαι στην κόλαση των μέτρων, στο καζάνι των μνημονίων, μια καρφίτσα που έλκεται από τον μαγνήτη σωτήρα άντε να απεγκλωβιστείς απ' την αλήθεια του χυτηρίου των αγώνων.

Το πραγματικό αγωνιστικό μας μέταλλο θα κριθεί και στην εικόνα του αγώνα σ' αυτές τις εκλογές. Είμαστε λοιπόν, δεν την έχουμε απλώς. Λαμπρή κι αληθινή. Στην πύλη της «Χαλυβουργίας». Στους ανυποχώρητους αγωνιστές που είναι ο άλλος μαγνήτης - ταξικός πόλος. Ο υποδειγματικός. Ο σωρευτής εμπειρίας που μπορεί να στρέψει τις καρφίτσες ίσα στο μάτι του εχθρού. Μαγνήτες αυτοί, καμίνι εμείς. Για την αλήθεια της Πρωτομαγιάς που είναι απεργία και όχι ανοιξιάτικη προεκλογική αργία.

Της

Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ