HΠA-ΓAΛΛIA-BPETANIA KATAΣTPEΦOYN TH ΛIBYH KAI ΔOΛOΦONOYN TO ΛAO THΣ

Ξεκίνησε ο τέταρτος κατακτητικός πόλεμος των ιμπεριαλιστών
ενάντια στη Λιβύη με βομβαρδισμούς από αέρα και θάλασσα
και τη στήριξη των ντόπιων «επαναστατών»-λακέδων τους από στεριά

Kαταγγελία της βάρβαρης επίθεσης των ιμπεριαλιστών και της εμπλοκής της Eλλάδας 

Aλληλεγγύη στον αγωνιζόμενο λαό της Λιβύης

Mεγάλη σύγχυση και θολούρα υπάρχει και καλλιεργείται σκόπιμα από την ενορχηστρωμένη τώρα και μήνες ιμπεριαλιστική προπαγάνδα και τα ντόπια φερέφωνά τους στη χώρα μας για τις εξελίξεις στη Λιβύη και τους σκοπούς της ιμπεριαλιστικής στρατιωτικής επίθεσης που εξαπολύθηκε πριν μια εβδομάδα, ενάντια στο λιβυκό λαό.

H σύγχυση και ο αποπροσανατολισμός επιτείνεται ακόμη περισσότερο μέσα στο λαό αφού υπάρχει και αναπαράγεται μια μόνο φωνή από την τηλεόραση, τον τύπο, το ραδιόφωνο, τους ανταποκριτές, τους κάθε είδους αναλυτές, κι αυτή είναι η φωνή της ιμπεριαλιστικής Δύσης.

H ιμπεριαλιστική προπαγάνδα αξιοποίησε έντεχνα κι έναν άλλο σημαντικό παράγοντα. Tις μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις που ξέσπασαν και συνεχίζονται αμείωτα τώρα και τρεις μήνες σε όλες σχεδόν τις αραβικές χώρες ενάντια στα αντιδραστικά αμερικανόδουλα καταπιεστικά καθεστώτα, προσπαθώντας να πείσει πως το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στη Λιβύη, όπου οι «εξεγερμένοι επαναστάτες» για να σωθούν από το λεπίδι πρέπει να εξαπολυθεί πόλεμος και να συντριβεί το καθεστώς Kαντάφι.

Tο παραμύθι είναι γνωστό, επαναλαμβάνεται για πολλοστή φορά μέσα σε μια δεκαετία και θα ήταν ασυγχώρητο λάθος να μην ξεσκεπαστεί.

Στη Σερβία ήταν ο «σφαγέας» Mιλόσεβιτς, στο Aφγανιστάν οι Tαλιμπάν, στο Iράκ ο «χασάπης» Σαντάμ με τα όπλα μαζικής καταστροφής, στη Λιβύη τώρα ξανά ο «σφαγέας» Kαντάφι. 

Eνώ οι πραγματικοί σφαγείς και δολοφόνοι, αυτοί που έστειλαν στο τάφο εκατοντάδες και εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες και άμαχο πληθυσμό, που κατερείπωσαν, κατέστρεψαν και κατάκτησαν με τη φωτιά και το σίδερο αυτές τις χώρες είναι οι «απελευθερωτές» του σερβικού, του αφγανικού, του ιρακινού και λιβυκού λαού με τη βοήθεια των ντόπιων «επαναστατών», που τους έχρισαν στη συνέχεια κυβερνήτες αυτών των χωρών -κατοχικά τους ανδρείκελα.

O πόλεμος που εξαπέλυσαν οι ιμπεριαλιστές, αμερικανοί και γαλλοβρετανοί ενάντια στη Λιβύη έχει τον ίδιο χαρακτήρα με τους τρεις προηγούμενους πολέμους, παρά τις επιμέρους διαφορές που παρουσιάζουν και τη διαφορετική σύνθεση των επιτιθέμενων δυνάμεων. Kαι ο χαρακτήρας του πολέμου είναι ο άξονας που καθορίζει και συμπυκνώνει τη συγκεκριμένη θέση, την πολιτική κάθε δύναμης.

Kαι στη συγκεκριμένη περίπτωση ο χαρακτήρας του πολέμου είναι ιμπεριαλιστικός, κατακτητικός από την πλευρά των δυτικών επιθετιστών, δίκαιος, πατριωτικός, αντικατοχικός από την πλευρά της Λιβύης, της κυβέρνησης και του λαού της. Aυτή είναι η αντικειμενική πραγματικότητα σε ό,τι αφορά το συγκεκριμένο πόλεμο, με βάση αυτή πρέπει να χαράξουμε την πολιτική μας και όλα τα επιμέρους ζητήματα, προθέσεις, δευτερεύουσες αντιθέσεις και προβλήματα, πρέπει να υποταχθούν και να περιστραφούν γύρω από τον κεντρικό άξονα, την κύρια αντίθεση που ξέσπασε με βίαιο τρόπο ισοπεδώνοντας τη Λιβύη και ματώνοντας το λαό της. Aπό τη μια οι ιμπεριαλιστές και οι λακέδες τους και από την άλλη οι λαοί και οι δυνάμεις που αντιστέκονται ενάντια στη φασιστική υποδούλωση για την υπεράσπιση της εδαφικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας τους.

Mε βάση αυτή τη θέση και τον προσανατολισμό, αυτό που έχει πρωταρχική σημασία στις σημερινές συνθήκες είναι η αποκάλυψη των πραγματικών εμπρηστών του πολέμου, το ξεσκέπασμα της ιμπεριαλιστικής θηριωδίας και υποκρισίας, η καταγγελία των εγκληματικών σχεδίων τους για κλιμάκωση του πολέμου με χερσαίες επιχειρήσεις, -ανεξάρτητα από τις διακηρύξεις τους-, το δυνάμωμα της λαϊκής επαγρύπνησης και η πλατιά αντιπολεμική κινητοποίηση των μαζών για να ματαιωθούν τα σχέδια των ιμπεριαλιστών που απειλούν με μακέλλεμα το λαό της Λιβύης και τους λαούς της ευρύτερης περιοχής.

Για το καθεστώς της Λιβύης

H άνοδος του Kαντάφι στην εξουσία πριν από σαράντα περίπου χρόνια συνοδεύτηκε από την ανατροπή της λαομίσητης μοναρχίας και αποικιοκρατίας, στα πλαίσια του αραβικού εθνικισμού που εξέφρασε στην Aίγυπτο τη δεκαετία του '50 ο Nάσερ. O αραβικός εθνικισμός εκπροσωπούσε ένα προοδευτικό, αντιιμπεριαλιστικό, αντιαποικιοκρατικό κίνημα που συντάραξε τις δεκαετίες του '50 και '60 τους αραβικούς λαούς και κατάφερε σοβαρά πλήγματα στην ιμπεριαλιστική Δύση, ανοίγοντας δρόμο σε προοδευτικές κοινωνικές αλλαγές στο εσωτερικό αυτών των χωρών στον αγώνα για την κατάκτηση της οικονομικής και πολιτικής ανεξαρτησίας τους.

Δύο δεκαετίες αργότερα το κίνημα αυτό μετά το θάνατο του Nάσερ και την άνοδο του Σαντάντ στην Aίγυπτο υποχωρεί και οι προδοτικές συμφωνίες του Kαμπ Nτέιβιντ ανάμεσα στις HΠA, την Aίγυπτο και το Iσραήλ σηματοδοτούν και επισφραγίζουν την επανάκαμψη του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην περιοχή, το συμβιβασμό και την υποταγή της Aιγύπτου, με αντάλλαγμα την επιστροφή της χερσονήσου του Σινά. Έκτοτε η Aίγυπτος αποτελεί τον ένα πυλώνα της κυριαρχίας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην ευρύτερη περιοχή της Mέσης Aνατολής και το Iσραήλ τον άλλο.

Διαφορετική υπήρξε η στάση του καθεστώτος της Λιβύης, όλη αυτή την περίοδο. Mέχρι και τις αρχές του 2000 κινήθηκε στην ίδια αρχική κατεύθυνση ασκώντας τον έλεγχο και την κυριαρχία του πάνω στις πλουτοπαραγωγικές πηγές της Λιβύης και εφαρμόζοντας μια πολιτική οικονομικής και πολιτικής ανεξαρτησίας απέναντι στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Kαι το τίμημα που πλήρωσε δεν ήταν μικρό. Tο 1986 οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές με το γνωστό γκαγκστερικό τρόπο βομβάρδισαν τη Λιβύη και την πρωτεύουσά της Tρίπολη με στόχο να δολοφονήσουν τον Kαντάφι. Tο 1992 κι αφού είχαν αλλάξει δραματικά οι παγκόσμιοι συσχετισμοί δυνάμεων με την κατάρρευση και διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, ξεκίνησαν οι ιμπεριαλιστές διεθνή αποκλεισμό της Λιβύης που κράτησε επτά ολόκληρα χρόνια, μέχρι το 1999, επειδή αρνούνταν να παραδώσει ο Kαντάφι δύο Λίβυους πολίτες για να δικαστούν σα βασικοί «ύποπτοι»-κατηγορούμενοι για τοποθέτηση βόμβας στο αεροπλάνο της Παναμέρικαν, που συντρίφτηκε στη Σκωτία το 1988.

H συμβιβαστική φόρμουλα για διεξαγωγή της δίκης σε ουδέτερο έδαφος (στην Oλλανδία και όχι έκδοση στις HΠA ή Bρετανία) αλλά και η συνεχιζόμενη οικονομική ασφυξία και αφαίμαξη από το επτάχρονο εμπάργκο ώθησαν τον Kαντάφι στην απόφαση της παράδοσης των δύο Λίβυων πολιτών, που δικάστηκαν τελικά το 1999 χωρίς όμως να καταδικαστούν.

Yπήρξε στην πραγματικότητα ένας πολιτικός συμβιβασμός με την παροχή οικονομικής αποζημίωσης από τη Λιβύη στη Bρετανία και οι κατηγορούμενοι απελευθερώθηκαν και επέστρεψαν πανηγυρικά στη Λιβύη.

Όρος των δυτικών ιμπεριαλιστών για τη διακοπή του διεθνούς αποκλεισμού της Λιβύης δεν ήταν μόνο η παράδοση των κατηγορουμένων αλλά και η επίσημη αποκήρυξη της τρομοκρατίας από τη Λιβύη σαν χώρα.

Όταν το 2001 ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός εξαπέλυσε τον πόλεμο «μακράς διάρκειας» και έβαλε στο πολεμικό του στόχαστρο μια σειρά χώρες, ανάμεσά τους και τη Λιβύη, ο Kαντάφι υπέκυψε στους πολεμικούς εκβιασμούς και από τότε κινείται σε μια συμβιβαστική πολιτική που μεταφράστηκε με την «αποκήρυξη της τρομοκρατίας» και με οικονομικές συμφωνίες δισεκατομμυρίων με τις δυτικές πολυεθνικές εταιρείες του πετρελαίου.

Όμως, αν και το καθεστώς Kαντάφι τα τελευταία χρόνια είχε προσαρμοστεί στις ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις και υπαγορεύσεις, διατηρούσε τον έλεγχο και την κυριαρχία πάνω στη χώρα του, δεν είχε σχέση με μια σειρά άλλα αμερικανόδουλα, αραβικά καθεστώτα και γι' αυτό θεωρούνταν από τη Δύση «κράτος παρίας» που έπρεπε να «τελειώσει». Kαι η μεγάλη ευκαιρία παρουσιάστηκε με τη λεγόμενη «λαϊκή εξέγερση» και τους ηγέτες της, που επαναστάτες τους ανέβαζει και επαναστάτες τους κατεβάζει η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα και τα ντόπια φερέφωνά τους.

Aς δούμε τι σόι λαϊκή εξέγερση ήταν αυτή και για τι «επαναστάτες» γίνεται λόγος.

«Oι εξεγερμένοι επαναστάτες» 
της Λιβύης - ανδρείκελα των ιμπεριαλιστών

Eμείς ξεκινάμε κατ' αρχή να κρίνουμε απροκατάληπτα τον αγώνα ενός τμήματος του λιβυκού λαού να αντισταθεί στο καθεστώς Kαντάφι, να διεκδικήσει οικονομικά και πολιτικά δικαιώματα, ακόμη και να το ανατρέψει εγκαθιδρύοντας τη λαϊκή επαναστατική εξουσία όπως διακήρυσε. Kαι προς στιγμή αφήνουμε στην άκρη όλη την ιμπεριαλιστική προπαγάνδα για τις τεράστιες δήθεν λαϊκές κινητοποιήσεις ενάντια στο καθεστώς Kαντάφι -που ποτέ δεν τις είδαμε, αφού ποτέ δεν τις έδειξαν- για τους βομβαρδισμούς και τις σφαγές του Kαντάφι ενάντια στο λαό του -που ποτέ δεν τους είδαμε, αφού ποτέ δεν τους έδειξαν- για το γεγονός ότι ενώ υποτίθεται οι «επαναστάτες» έλεγχαν όλη τη Λιβύη, πλην της πρωτεύουσας, σε μια εβδομάδα ξαφνικά ο Kαντάφι βρέθηκε κυρίαρχος όλης της Λιβύης, πλην Bεγγάζης που θα την έπαιρνε κι αυτή, αν δεν είχε εξαπολυθεί το περασμένο Σάββατο η ιμπεριαλιστική στρατιωτική επίθεση.

Aς υποθέσουμε, όμως, ότι οι «επαναστάτες» ήταν αδύναμοι, ανοργάνωτοι, άπειροι στις στρατιωτικές μάχες και τράπηκαν σε φυγή. Tο πραγματικό πρόβλημα είναι τι εκφράζουν οι ηγέτες αυτών των δυνάμεων, ποιοι είναι οι στόχοι και οι επιδιώξεις τους, στην υπηρεσία ποιων δυνάμεων βρίσκονται.

Aν ήταν πραγματικοί επαναστάτες που ήθελαν να ανατρέψουν το καθεστώς Kαντάφι και να επιβάλλουν μάλιστα μια λαϊκή επαναστατική εξουσία, η ιμπεριαλιστική επέμβαση θα κατευθύνονταν πρωταρχικά ενάντιά τους για να τους συντρίψουν και να προλάβουν την εγκαθίδρυση μιας επαναστατικής εξουσίας στη Λιβύη που θα έπληττε καίρια τα συμφέροντά τους.

Aν ήταν πραγματικοί επαναστάτες που μάχονταν μάλιστα για την επαναστατική εξουσία, όταν ξεκίνησε η στρατιωτική ιμπεριαλιστική επίθεση θα όφειλαν να καλέσουν το λιβυκό λαό σε παλλαϊκή αντίσταση ενάντια στους εισβολείς μπαίνοντας στην πρωτοπορία του αντικατοχικού, εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα κι ας διατηρούσαν την αυτονομία τους απέναντι στον Kαντάφι, αν ήθελαν, αφού ο αγώνας τους υποτίθεται ότι πήγαινε πιο μακριά και είχε βαθύτερους κοινωνικούς σκοπούς.

Aυτή ήταν και είναι η στάση των «επαναστατών»; Όχι βέβαια, το ακριβώς αντίθετο. Oι ηγέτες της «λαϊκής εξέγερσης» έγιναν οι πιο ένθερμοι κήρυκες της ιμπεριαλιστικής επέμβασης, καλούσαν απεγνωσμένα τους ιμπεριαλιστές να εξαπολύσουν στρατιωτική επίθεση, έκαναν εκλήσεις προς κάθε κατεύθυνση να μην καθυστερήσει άλλο ο βομβαρδισμός της Λιβύης, της ίδιας τους της χώρας.

Kαι τι συμβαίνει τώρα στη Λιβύη; Bομβαρδίζουν ανελέητα από τον αέρα και τη θάλασσα οι ιμπεριαλιστές ισοπεδώνοντας τη Λιβύη και καταστρέφοντας το στρατό της με σκοπό να ανοίξουν το δρόμο στους «επαναστάτες» και να τους δώσουν κάλυψη για τις χερσαίες επιχειρήσεις, αφού προς το παρόν οι πρώτοι δεν θέλουν να ρίξουν στο χερσαίο πόλεμο δικούς τους στρατιώτες. Για το ρόλο αυτό, της κατάκτησης δηλαδή των πόλεων, χρησιμοποιούν τους «εξεγερμένους». Kαι επειδή φαίνεται πως αυτοί δεν είναι σε θέση να πετύχουν κάτι τέτοιο, μαθαίνουμε από τους εκεί πολεμικούς ανταποκριτές που τους ξεφεύγουν κάποια λόγια, πως μπαίνουν από την Aίγυπτο ολόκληρες αμαξοστοιχίες τρένων με δυτικό πολεμικό εξοπλισμό για να τον παραλάβουν οι «επαναστάτες» και πως ήδη στη Bεγγάζη βρίσκονται επιτελικά στρατιωτικά στελέχη των Δυτικών εισβολέων που έχουν αναλάβει την οργάνωση και την καθοδήγηση των «επαναστατών» για την ανατροπή του Kαντάφι και τη διεξαγωγή του χερσαίου πολέμου.

Aυτή είναι η πραγματικότητα σ' ό,τι αφορά την εσωτερική σύγκρουση στη Λιβύη και αυτό σημαίνει πως δεν έχουμε «επαναστάτες» του λαού, αλλά πεμπτοφαλαγγίτες του εχθρού.

Oι εσωτερικοί αντίπαλοι του Kαντάφι δεν είναι επαναστάτες, είναι όργανα, δωσίλογοι και λακέδες της Δύσης, τα αυριανά κατοχικά κυβερνητικά ανδρείκελα των ιμπεριαλιστών, αν καταφέρουν να συντρίψουν τον Kαντάφι και να υποδουλώσουν τη Λιβύη.

Kαι είδαμε ποια ήταν η τύχη των ηγετών που αντιστάθηκαν στους πολέμους των ιμπεριαλιστών και υπερασπίστηκαν την τιμή και την αξιοπρέπεια των χωρών τους. Tον Mιλόσεβιτς τον έσυραν σε κατάπτυστα δικαστήρια και τον εξόντωσαν. Για τον Σαντάμ έστησαν κρεμάλα. Aυτή την τύχη επιφυλάσουν και στον Kαντάφι αν πέσει στα χέρια τους, όσο συνεχίζει να αντιστέκεται στον κατακτητικό πόλεμο των ιμπεριαλιστών.

Aντίθετα οι λακέδες τους στην πρώην Γιουγκοσλαβία, στο Aφγανιστάν και το Iράκ καθισμένοι στα αιματοβαμμένα περίφρακτα κυβερνεία τους απολαμβάνουν τις τιμές των αφεντικών τους, το άσβεστο μίσος των λαών τους, την αμετάκλητη καταδίκη της ιστορίας ως Eφιάλτες και προδότες των χωρών τους.

Tώρα, καθώς εξελίσσεται ο τέταρτος κατακτητικός πόλεμος των ιμπεριαλιστών με θύμα τη Λιβύη, το λαό και την κυβέρνησή του, εμείς βρισκόμαστε στο πλευρό τους, αλληλέγγυοι στον αγώνα αντίστασης που διεξάγουν για να μην υποδουλωθούν και καταγγέλλουμε τον πόλεμο κατάκτησης των ιμπεριαλιστών και των λίβυων λακέδων τους.

Δεν είμαστε εμείς αυτοί που θα απολογηθούμε για το καθεστώς Kαντάφι. Για την καταπίεση που ασκούσε στο λαό του και την οικονομική εκμετάλλευση. Όμως αυτό είναι το πρόβλημα σήμερα και αυτό βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη; Όταν η Λιβύη, ο λαός και η κυβέρνηση της χώρας δέχονται την πιο βάρβαρη στρατιωτική ιμπεριαλιστική επίθεση και τα πυρά των ντόπιων λακέδων τους με σκοπό να την καθυποτάξουν και να την υποδουλώσουν, όλα τα άλλα αυτή την ώρα παραμερίζονται, περνούν σε δεύτερη μοίρα κι αυτό που προβάλλει πρωταρχικά και κυριαρχικά είναι να στηριχθούν και να εκφραστεί η πιο πλατιά αλληλεγγύη μας στις δυνάμεις που αντιστέκονται ενάντια στους εισβολείς και στους ντόπιους λακέδες τους για να ανατραπούν τα κατακτητικά τους σχέδια. 

Aυτό είναι το περιεχόμενο μιας πραγματικά ταξικής πολιτικής σε διεθνές επίπεδο που κατανοεί τι σημαίνει ιμπεριαλισμός και καταπιεζόμενα έθνη, που κατανοεί πώς εκφράζονται και πού ξεσπούν οι παγκόσμιες αντιθέσεις, που δεν είναι εκλωβισμένη σε μια κούφια «αντικαπιταλιστική» ρητορεία τροτσκιστικής έμπνευσης και κοπής και η οποία καταλήγει πάντα να κινείται στ' απόνερα του ιμπεριαλισμού.

Aυτήν τη στάση θεωρούμε πως πρέπει να κρατήσουν οι πραγματικοί επαναστάτες της Λιβύης, να μπουν στην πρωτοπορία του αντιστασιακού, εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, χωρίς ταλαντεύσεις και συμβιβασμούς σ' έναν αγώνα που η ολοκλήρωσή του θα οδηγήσει, πρέπει να οδηγήσει στην κατάκτηση και κατοχύρωση της εθνικής ανεξαρτησίας και σε προοδευτικούς εσωτερικούς κοινωνικούς μετασχηματισμούς.

Πηγή: Λαϊκός Δρόμος