ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ ΚΟΜΜΑΤΙΚΩΝ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΩΝ.Μελετάμε την Ιστορία και τη στρατηγική του ΚΚΕ

Για τις εκδόσεις της «Σύγχρονης Εποχής» «3η Συνδιάσκεψη της ΚΕ του ΚΚΕ», «6η Ολομέλεια της ΚΕ» και «12η Ολομέλεια της ΚΕ», μίλησε στην Κρήτη ο Διονύσης Αρβανιτάκης, μέλος της ΚΕ του Κόμματος και του Τμήματος Ιστορίας

Με ιδιαίτερη επιτυχία και με τελευταίο σταθμό τα Χανιά, ολοκληρώθηκαν την Πέμπτη οι εκδηλώσεις - βιβλιοπαρουσιάσεις που διοργάνωσαν οι Κομματικές Οργανώσεις του ΚΚΕ για τις εκδόσεις της «Σύγχρονης Εποχής» «3η Συνδιάσκεψη της ΚΕ του ΚΚΕ 10 - 14 Οκτώβρη 1950», «6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ 11-12 Μάρτη 1956»και «12η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ 5-15/2 1968». Την Τετάρτη στο Ηράκλειο και προχτές στο Ρέθυμνο και τα Χανιά, τις παρουσιάσεις έκανε ο Διονύσης Αρβανιτάκης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και του Τμήματος Ιστορίας.

Μεταξύ άλλων, ο ομιλητής σημείωσε για τις εκδόσεις των κομματικών ντοκουμέντων:

«Μέσα απ' αυτές τις εκδόσεις μπορεί ο αναγνώστης να γνωρίζει πώς η καθοδήγηση του Κόμματος αποτιμά τη δράση του τη δεκαετία του 1940 και χαράζει την πολιτική του για το επόμενο διάστημα. Το ΚΚΕ εξετάζει σε συνθήκες οξυμένης διαπάλης τη δράση του, ως ηγετική δύναμη στον αγώνα του ΕΑΜ ΕΛΑΣ και στην ένοπλη πάλη του ΔΣΕ, με τον βρετανικό και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και την εγχώρια αστική τάξη.

Μετά από τις μάχες του ΔΣΕ στο Γράμμο και το Βίτσι και την υποχώρηση των δυνάμεών του στην Αλβανία, το Κόμμα μας μπήκε σε μια νέα φάση της Ιστορίας του. Σ' αυτές τις συνθήκες, επιχείρησε να προσαρμόσει τη δράση του στο νέο αρνητικό συσχετισμό που είχε διαμορφωθεί, να χαράξει την τακτική και τη στρατηγική του. Εκ των πραγμάτων, ήταν υποχρεωμένο να μελετήσει τη δεκάχρονη δράση του και να βγάλει συμπεράσματα από αυτή.

Με την 3η Συνδιάσκεψη, προσπαθεί να οργανώσει μια πρώτη γραμμή άμυνας στον οπορτουνισμό, να επεξεργαστεί τη στρατηγική του στις νέες συνθήκες. Αυτή η προσπάθεια ανακόπηκε το 1956, με την επιβολή της δεξιάς οπορτουνιστικής στροφής, με την 6η Ολομέλεια που συγκάλεσαν τα αδελφά ΚΚ. Από κει και πέρα, οι δυνάμεις που κυριάρχησαν, αφού πρώτα προχώρησαν στη διάλυση των Κομματικών Οργανώσεων και την ένταξη των κομματικών μελών στην ΕΔΑ, οδήγησαν το ΚΚΕ στο 8ο Συνέδριο, που επικύρωσε αυτήν τη στροφή, το 1961.

Από την εκδήλωση - βιβλιοπαρουσίαση στο Ηράκλειο. Στο βήμα, ο Διονύσης Αρβανιτάκης

Η διαπάλη δεν σταμάτησε. Αποκορύφωμα αυτής της διαπάλης για την ύπαρξη ή όχι επαναστατικού Εργατικού Κόμματος ήταν η 12η Ολομέλεια το 1968. Σ' αυτήν, το λεγόμενο οργανωτικοπολιτικό πρόβλημα επιλύθηκε θετικά και άρχισε η οργανωτική ανασυγκρότηση του ΚΚΕ και μια νέα περίοδος στην Ιστορία μας.

Επαναστατική αντοχή και συνέχεια

Σε μια εποχή που εξαπλώνεται η αντεπανάσταση, εμείς, το ΚΚΕ, δείχνουμε μια επαναστατική αντοχή που δεν είναι καθόλου τυχαία. Το ΚΚΕ σφυρηλατήθηκε με ιστορικούς δεσμούς αίματος με την εργατική τάξη και τη φτωχή αγροτιά, από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του. Με τον ένοπλο αγώνα ενάντια στην ξένη κατοχή, συγκρούστηκε άμεσα 2 φορές με την αστική εξουσία. Η μελέτη αυτών των συγκρούσεων αποτελεί μεγάλη συμβολή και για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και τη δράση του τον προηγούμενο αιώνα.

Προσφορά μεγάλου μεγέθους συνιστά η ηρωική πάλη του ΚΚΕ πριν και μετά το 1949 στους τόπους μαρτυρίου (εκτελέσεων - φυλακών - εξορίας) και σε συνθήκες ανείπωτων διωγμών, όπου διατήρησε ζωντανούς πάντα δεσμούς με τον εργάτη, τον φτωχό αγρότη για τα καθημερινά προβλήματά του. Παρά τη δεξιά παρέκκλιση της περιόδου 1956-1968, βρήκε τη δύναμη να μην υποκύψει στον ευρωκομμουνισμό, να ανοίξει μέτωπο μαζί του.

Η διαπάλη κρίθηκε αποφασιστικά στο διαχωρισμό του από τις ευρωκομμουνιστικές δυνάμεις του λεγόμενου "ΚΚΕ εσωτερικού", ιδρύοντας την ΚΝΕ και συγκροτώντας παράνομες οργανώσεις κατά τη στρατιωτική δικτατορία 1967-1974 για να δράσει ενάντια σ' αυτή.

Μ' αυτές τις βαθιές ρίζες μπόρεσε στην κρίση το 1991 να εξασφαλίσει την ιστορική του συνέχεια, να σταθεί όρθιο, παρά την κορύφωση της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ, να βρίσκεται σταθερά στην πλευρά της ταξικής πάλης σήμερα. Να βγάλει το συμπέρασμα ότι η στρατηγική του δεν καθορίζεται από τον κάθε φορά συσχετισμό δύναμης, αλλά από τη στιγμή που η εργατική τάξη, στο πρόσωπο του κόμματός της, αποκτά συνείδηση της ιστορικής της αποστολής, για κατάργηση της εκμετάλλευσής της, και σα συνέπεια κάθε ταξικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης, τότε δεν υπάρχουν στάδια και μορφές ενδιάμεσης εξουσίας.

Η κοινωνική συμμαχία της εργατικής τάξης με τα λαϊκά στρώματα και κάθε μορφή που πολιτικά εκφράζει αυτήν τη συμμαχία, πρέπει να εξυπηρετεί την προσέγγιση του στόχου της εργατικής λαϊκής εξουσίας. Μ' αυτήν την έννοια διερευνούμε την Ιστορία του Κόμματός μας, αναδεικνύοντας διαχρονικά συμπεράσματα που θα μας κάνουν πιο ικανούς σε πείρα και γνώση για την προσέγγιση του στόχου της πολιτικής εξουσίας και της ανάπτυξης της ταξικής πάλης στη χώρα μας και σε διεθνές επίπεδο».

Πηγή:www.rizospastis.gr