Οι αντιδράσεις οργής και η δημοκρατία της ανεξέλεγκτης επίθεσης στο λαό

Οι επιθέσεις, τα γιούχα, οι συγκεντρώσεις κατά του αστικού πολιτικού προσωπικού δίνουν την αφορμή στο ΠΑΣΟΚ να ξεδιπλώσει όλη του την αντιδραστική επιχειρηματολογία ενάντια σε κάθε φωνή που τολμά να ψελλίσει κάτι διαφορετικό από την κυρίαρχη πολιτική.
Προφανώς το θέμα δεν είναι να υπερασπιστεί κανείς τα γιαουρτώματα και τα κραξίματα ως μέσο πάλης ενάντια στην κυβερνητική πολιτική. Το θέμα είναι ότι η πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αλλά και οι προηγούμενες από αυτήν, έχει φτάσει το λαό στα όριά του κι έχει κάνει την αγανάκτηση και την οργή του να ξεχειλίσουν. Αυτή η αγανάκτηση είναι η αιτία αυτών των εκδηλώσεων σε διάφορους πρώην και νυν κυβερνητικούς παράγοντες από τον κόσμο.
Φτάνουν, λοιπόν, να λένε ότι απειλείται από τη ζωή τους, έως και η ....δημοκρατία  και η ελευθερία του λόγου και της συγκέντρωσης, καθιστώντας υπεύθυνο τον ΣΥΡΙΖΑ. Του καταλογίζουν, μάλιστα, ότι επιδίδεται σε αντάρτικο πόλης! Λίγο καιρό πριν ήταν το ΚΚΕ που έκλεινε τα λιμάνια, τώρα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που διοργανώνει αντισυγκεντρώσεις που μπαίνει στο στόχαστρό του.
Η ουσία είναι ότι στο στόχαστρο του ΠΑΣΟΚ, της κυβέρνησης του και της τάξης του βρίσκεται όλος ο λαός και όχι τα συγκεκριμένα κόμματα. Τα οποία, άλλωστε, ως πιστά στον κοινοβουλευτισμό τους, υφίστανται άλλου είδους πιέσεις από το σύστημα για να παραμένουν στον ...ίσιο δρόμο της αστικής ομαλότητας, δηλαδή της ανεξέλεγκτης ελευθερίας του συστήματος να τσακίζει ανθρώπινες ζωές.
Ξέρει το σύστημα πολύ καλά, βέβαια, ότι η πολιτική του το φέρνει ενάντια στο λαό. Ξέρει ότι θρέφει τη λαϊκή οργή και πυροδοτεί αντιδράσεις κάθε είδους, οργανωμένες και ανοργάνωτες, μαζικές και μεμονωμένες. Και τις φοβάται αυτές τις αντιδράσεις, πολύ περισσότερο απ’ όσο θέλει να δείχνει. Γιατί ξέρει ότι δεν απέχουν και τόσο πολύ από το να γίνουν ένα μεγάλο κύμα που θα τους σαρώσει όλους. Κι επειδή τα ξέρει όλα αυτά, φροντίζει να εξοπλίζει και να εκπαιδεύει πυρετωδώς τις δυνάμεις καταστολής, ώστε να είναι έτοιμες να το υπερασπιστούν απέναντι στον εχθρό λαό.
Ετσι, η δημοκρατία και η ελευθερία για τις οποίες μας μιλάνε με κάθε ευκαιρία είναι μόνο η δικιά τους ελευθερία να αποφασίζουν και να υλοποιούν την αντιλαϊκή τους πολιτική. Φορέας της δημοκρατίας τους είναι τα ρόπαλα των ΜΑΤ που πέφτουν πάνω στα κεφάλια όσων τολμούν όχι να αντισταθούν, αλλά ακόμα και να διαμαρτυρηθούν για το παραμικρό, είτε είναι λίγοι είτε πολλοί.
Η υποκρισία τους έφτασε, αυτές τις μέρες, τα όρια της χυδαιότητας, ειδικά όταν ο ίδιος ο Παπανδρέου δήλωνε ότι δε θα ντρέπονται τα στελέχη της κυβέρνησης να κυκλοφορούν. Και είναι σαφές ότι αυτή ήταν μια ευθεία απειλή απέναντι σε ολόκληρο το λαό, στον οποίο η κυβέρνηση λέει να κάτσει ήσυχα και να αποδεχτεί αδιαμαρτύρητα τα φρικαλέα τους σχέδια.
Ο λαός, βέβαια, δεν πρόκειται να τους ακούσει. Θα συνεχίζει να εκφράζει την αντίθεσή του με όποιον τρόπο μπορεί, αντιλαμβάνεται ή επιλέγει. Εχει κι εκείνος στο δικό του στόχαστρο το πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης, το οποίο είναι υπεύθυνο για τα δεινά του.
Και ναι, θέλει να τους κάνει όλους αυτούς να μη μπορούν να κυκλοφορήσουν στο δρόμο, να κλείνονται στα σπίτια και τα γραφεία τους. Δε φτάνει που τους έχει καθημερινά απρόσκλητους μέσα στα δικά του σπίτια, μέσα από τις τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα και τις εφημερίδες να του πιπιλίζουν το μυαλό με τα σάπια τους ιδεολογήματα και τη φασιστικού τύπου προπαγάνδα τους, ασφαλείς πίσω από τα μικρόφωνα και τις κάμερες, τουλάχιστον όταν τους συναντά θα τους λέει κατάμουτρα τη γνώμη του γι’ αυτούς!
Φυσικά, αυτό δε φτάνει. Η οργή και η αγανάκτηση του καθενός, της κάθε μικρής ή μεγαλύτερης ομάδας πρέπει να εκφράζονται και αλλιώς, να συνενώνονται σε ένα μαζικό λαϊκό κίνημα αντίστασης, το οποίο είναι το μόνο που μπορεί να ανατρέψει την επίθεση στις ζωές μας. Αυτό είναι που πρέπει να πιστέψει και να παλέψει ο λαός κι εκεί να επικεντρώσει την πάλη του.