Μαρξισμός-Αναρχισμός , Υλιστές-Ιδεαλιστές (διαγωνίως-Λαϊκός Δρόμος)

Η βασικότερη φιλοσοφική - θεωρητική αντίθεση άρα και διαμάχη ανάμεσα στο μαρξισμό και τον αναρχισμό είναι ότι εμείς είμαστε υλιστές, αναγνωρίζουμε δηλαδή την προτεραιότητα του υλικού κόσμου, ενώ οι αναρχικοί είναι ιδεαλιστές, θεωρούν ότι η συνείδηση (πνεύμα) προηγείται της ύλης. Αυτός είναι ο κυριαρχικός λόγος και η μητέρα - αιτία σύμφωνα με την οποία οι αναρχικοί μας (και βέβαια μιλάμε για το σοβαρό  κομμάτι τους και όχι τους βανδαλομπάχαλους) εξυμνούν κι εξωραΐζουν τον ηρωισμό των μεμονωμένων ανθρώπων, ρέπουν στον παλιό ρομαντισμό, διαβάζουν για τον... Ρομπέν των δασών και άλλα παραμύθια που αφηγούνται τη σύγκρουση ανάμεσα στο ατομικό καλό και τους κακούς. Τα θυμηθήκαμε όλα τούτα όταν είδαμε στους τοίχους ορισμένων πόλεων, με την υπογραφή της «Αντιεξουσιαστικής Κίνησης», να υπάρχει το σύνθημα «Το κράτος είναι ένα τίποτα». Ένα τίποτα, λοιπόν, το όργανο της αστικής τάξης, ο στρατός, η αστυνομία, τα ΜΜΕ, οι φυλακές, η εκκλησία, η εκπαίδευση, η οικονομία. «Ένα τίποτα» οι νόμοι και τα διατάγματα, το μνημόνιο και οι κυβερνήσεις τους. Μία φαντασία είναι το κράτος που αν κλείσεις τα μάτια σου κι ονειροσκεφτείς μπορεί να μην υπάρχει κιόλας. Ώστε έτσι;

Εδώ ισχύουν δύο πράγματα. Ή οι αναρχικοί αντιεξουσιαστές μας λένε καμία ανοησία για να περνάει η ώρα ή τζάμπα αγωνιζόμαστε για την ανατροπή - συντριβή του αστικού κράτους. Διαλέγετε και παίρνετε.

 

Πηγή: Λαϊκός Δρόμος