ΝΕΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΡΕΥΜΑ - Τι κρίνεται στις εκλογές της 7ης Νοέμβρη;

Η εργατική και λαϊκή αντίσταση στο σφαγείο κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ δεν χωράει στο «σακί» μιας γενικής μόνο «αντιμνημονιακής» ψήφου. Αναγκαίο για την πάλη και τον κόσμο της δουλειάς - και όχι ιδεολογισμός και βερμπαλισμός- ένα αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο και πρόγραμμα ρήξης και ανατροπής. Όχι στις λογικές διαχείρισης και την αριστερά της ήττας ή της «ΕΕ χωρίς μνημόνιο». Το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θέτουν το ζήτημα της αντικαπιταλιστικής ανατροπής συνολικά της επίθεσης και απ’ αυτή την άποψη παρεμβαίνουν και στις εκλογές. Τι κρίνεται στις εκλογές της 7ης Νοέμβρη και άρα ποιο πρέπει να είναι το περιεχόμενο της πολιτικής και εκλογικής παρέμβασης; Η κυβέρνηση, αλλά και δυνάμεις που συμπαρατάσσονται μαζί της (Δημοκρατική Αριστερά, Οικολόγοι κ.ά.) προσπαθούν να μας πείσουν ότι κρίνεται ο «Καλλικράτης», οι αυτοδιοικητικοί θεσμοί και τα πρόσωπα που θα διαχειριστούν (πετυχημένα ή όχι) τις νέες αυξημένες αρμοδιότητες του τοπικού κράτους. Δηλαδή είναι σαν να ζητούν από τους εργαζόμενους να ξεχάσουν για μία μέρα τη δραματική κατάσταση που έχουν βρεθεί, να κλείσουν τα μάτια στις περικοπές του μισθού, στις απολύσεις και στην ανεργία που μπαίνει πλέον σε κάθε σπίτι, στις ανεβασμένες κοινωνικές ανάγκες που θα προσκρούουν πια στον αντιδραστικό, φορομπηχτικό και «σπαγκοραμμένο» (όσον αφορά τα λαϊκά αιτήματα) δήμο! Να αποσπαστούν από την πραγματικότητα και να ξεχάσουν το Μνημόνιο, το ΔΝΤ, την ΕΕ. Η καπιταλιστική κρίση και οι συνέπειές της, και κυρίως το πώς θα την αντιμετωπίσουμε, εάν θα υπάρχει αστική (σε βάρος των εργαζομένων) ή εργατική (σε ρήξη με το κεφάλαιο) απάντηση και διέξοδος από την κρίση, θα αποτελέσει το βασικό υπόβαθρο της αντιπαράθεσης των εκλογών. Μήπως τελικά οι επερχόμενες εκλογές είναι ένα δημοψήφισμα κατά του Μνημονίου; Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Μνημόνιο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ με την ΕΕ και το ΔΝΤ αποτελεί τη συμπύκνωση και την κορωνίδα της επίθεσης του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού στους εργαζόμενους της χώρας μας. Η ανατροπή του αποτελεί πρώτο όρο για την εργατική αντεπίθεση και τη στοιχειώδη υπεράσπιση των εργαζομένων. Αλλά δεν είναι μόνο το Μνημόνιο, ούτε όλες οι δυνάμεις που εμφανίζονται εναντίον του βρίσκονται στο στρατόπεδο των εργατικών συμφερόντων. Υπάρχει η καπιταλιστική κρίση και οι πολιτικές που οδήγησαν εκεί, ιδιαίτερα για την Ελλάδα των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Οι κατευθύνσεις του ελληνικού αστικού συνασπισμού εξουσίας για την αντιδραστική αναδόμηση του κράτους, αλλά και της οικονομίας, όπως το σχέδιο Καλλικράτης. Το πρόγραμμα Σταθερότητας, οι δεσμεύσεις της ΟΝΕ, οι ντιρεκτίβες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που όλα κινούνται σε σκληρή αντιλαϊκή κατεύθυνση. Τα μέτρα που πάρθηκαν πριν το Μνημόνιο και εκείνα που ψηφίστηκαν μετά, στο όνομά του. Άρα, δεν μπορεί να χωρέσει η εργατική και λαϊκή αντίσταση στο σφαγείο κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ στο «σακί» μια γενικής αντιμνημονιακής ψήφου. Κατά του Μνημονίου είναι ο Α. Σαμαράς, χωρίς να αμφισβητεί το συνολικό πλαίσιο της ασκούμενης νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Ακόμα και η Ντ. Μπακογιάννη ζήτησε διόρθωση του Μνημονίου. Για τοκογλυφία είχε καταγγείλει πρόσφατα το Μνημόνιο και το ΕΒΕΑ του νεοφιλελεύθερου Κ. Μίχαλου, εκφράζοντας τμήματα της ελληνικής αστικής τάξης που υποβαθμίζονται σε σχέση με το ξένο κεφάλαιο και αγωνιούν ότι δεν θα επιβιώσουν από την παρατεταμένη ύφεση. Κατά του Μνημονίου βγήκε ο Γ. Δημαράς αλλάψήφισε υπέρ του τρομερού ασφαλιστικού, που υλοποιεί τη γραμμή ΕΕ – ΔΝΤ και ΠΑΣΟΚ – ΝΔ. Κατά του Μνημονίου αλλά όχι και κατά της κυβέρνησης Παπανδρέου ο Αλ. Μητρόπουλος. Μνημόνιο ή ανάπτυξη, έτσι γενικά, το δίλημμα που έθεσε ο Αλ. Αλαβάνος σε μια από τις πρώτες δηλώσεις του μετά την ανακοίνωση της υποψηφιότητάς του. Έξω το ΔΝΤ, αλλά βαθιά μέσα στο ευρώ και την ΕΕ λέει ο ΣΥΝ. Όσο για το ΚΚΕ, παραμένει στη γραμμή υποτίμησης της ανάγκης και της δυνατότητας του κινήματος να ανατραπεί η επίθεση και το μνημόνιο, παραπέμποντας σε μια θολή λαϊκή εξουσία, χωρίς επανάσταση αλλά με ισχυρή παρουσία των μικροαστών. Το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θέτουν το ζήτημα της αντικαπιταλιστικής ανατροπής συνολικά της επίθεσης και απ’ αυτή την άποψη παρεμβαίνουν και στις εκλογές. Πάνω σε ποιο πολιτικό περιεχόμενο καλούν σε συσπείρωση; Πρώτα απ’ όλα ενάντια στο Μνημόνιο, στο πρόγραμμα σταθερότητας, στην αντιδραστική «χούντα» κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ, που κυβερνά με κοινοβουλευτικό πραξικόπημα και τη βία της οικονομικής και αστυνομικής τρομοκρατίας. Για το σπάσιμο, την απελευθέρωση από τα δεσμά της τρόικας, την ακύρωση κάθε συμφωνίας με την Ιερή Συμμαχία του κεφαλαίου, την κατάργηση όλων των μέτρων που πάρθηκαν στο όνομά της. Ενάντια στην κυβέρνηση και γενικότερα στην αντιδραστική πολιτική του ΠΑΣΟΚ, για την ήττα και την ανατροπή συνολικά της κυρίαρχης πολιτικής, της κυβέρνησης και κάθε επίδοξου διαχειριστή της λεηλασίας των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Δεν μπορεί να υπάρχει σήμερα καμία αυταπάτη για το ΠΑΣΟΚ του ΔΝΤ και της πλήρους αστικής του μετάλλαξης. «Όχι» και στη συνένοχη ΝΔ, που μπορεί να ψελλίζει κατά του Μνημονίου (επενδύοντας στο να είναι η αστική εναλλακτική στο μέλλον), αλλά έχει στην καμπούρα της και στην ατζέντα της τα ίδια ουσιαστικά μέτρα. Κατάμαυρο (τέτοιο που τους ταιριάζει) και στο ΛΑΟΣ, παραστάτη ΕΕ και ΔΝΤ και μπουλντόγκ του εθνικισμού, του ρατσισμού και του αντικομμουνισμού. Μαύρο στον Καλλικράτη, που όχι μόνο έρχεται να «κουμπώσει» με το Μνημόνιο και τη συνολικότερη προσπάθεια δημοσιονομικού τσεκουρώματος των κοινωνικών δαπανών, αλλά ανασυγκροτεί συνολικά το αστικό κράτος σε αντιδραστική βάση, οχυρώνει την εξουσία απέναντι στη λαϊκή δυσαρέσκεια και προωθεί τη δημοτική φορομπηξία και την εμπορευματοποίηση όλων των κοινωνικών λειτουργιών δήμου και περιφέρειας. Παλεύουμε ενάντια στον Καλλικράτη, «όχι» από τη σκοπιά των παλιών δήμων ή της αυταπάτης για μια λαϊκή τοπική αυτοδιοίκηση στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Σήμερα όμως δεν αρκεί το «Όχι». Οι εργαζόμενοι αναζητούν ένα πρόγραμμα που μπορεί να αποτελέσει ουσιαστική απάντηση στην επίθεση. Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προωθούν στο μαζικό κίνημα και στην κοινή δράση με άλλες δυνάμεις της Αριστεράς ένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης, με βασικούς άξονες τηνπαύση πληρωμών - διαγραφή του χρέους, την εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων χωρίς αποζημίωση, με εργατικό έλεγχο, την έξοδο από ΟΝΕ – ευρώ και τη ρήξη – αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από την ΕΕ του κεφαλαίου, του πολέμου και του ρατσισμού (η οποία έχει καθοδηγητικό και δεσμευτικό ρόλο στην προώθηση της αντιδραστικής αναδιάρθρωσης του κράτους), την απαγόρευση των απολύσεων, τις αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, τη δημόσια δωρεάν υγεία, παιδεία για όλους, τις μεγάλες φοροαπαλλαγές στο εργατικό και λαϊκό εισόδημα και τα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης και τη δραστική αύξηση στη φορολογία του κεφαλαίου, το πάγωμα των εξοπλισμών, τη νομιμοποίηση όλων των μεταναστών. Η τοποθέτηση απέναντι σε ένα τέτοιο αναγκαίο πρόγραμμα και τις πολιτικές του προϋποθέσεις (πάλη κατά της κυβέρνησης, κίνημα, σύνδεση με πάλη για εξουσία) είναι λυδία λίθος για την Αριστερά. Δεν πρόκειται για ιδεολογικούς διαχωρισμούς και επαναστατικές φαντασιώσεις, αλλά για το αναγκαίο περιεχόμενο για να αποκρουστεί η επίθεση. Από την άποψη αυτή, δεν μπορούν να δώσουν απάντηση η εμμονή στο σφαγείο του ευρώ και της ΕΕ από τον ΣΥΝ, η θέση για επαναδιαπραγμάτευση του χρέους αλλά και της παραμονής μας μέσα στο ευρώ (χωρίς καμία νύξη για ρήξη με την ΕΕ) του Αλ. Αλαβάνου και η βερμπαλιστική άρνηση του ΚΚΕ να προωθήσει στο μαζικό κίνημα ένα αιχμηρό αριστερό πολιτικό πλαίσιο πάλης. Πολύ σημαντικό στοιχείο της εκλογικής παρέμβασης είναι και το ποιο είναι το υποκείμενο της αντίστασης και της ανατροπής. Είναι το φωτισμένο κόμμα, είναι ο περιφερειάρχης ή το δημοτικό συμβούλιο (έστω και με την υποστήριξη των πολιτών), είναι ο Ηγέτης, οι αρχηγοί ή οι πρωτοπορίες με ISO; Είναι η διαχείριση των αστικών θεσμών ή μήπως οι αυτόνομες νησίδες στη Μαύρη Θάλασσα του ολοκληρωτικού καπιταλισμού; Για την αντικαπιταλιστική Αριστερά δεν είναι τίποτα απ’ αυτά. Υποκείμενο της ανατροπής είναι ένα ανασυγκροτημένο πολιτικό μαζικό κίνημα, στην ανάπτυξη του οποίου θα κριθεί η Αριστερά. Ένα κίνημα που θα εκφραστεί και σε τοπικό επίπεδο με μαζικές επιτροπές αγώνα, λαϊκές συνελεύσεις, ανυπακοή απέναντι στην αστική νομιμότητα και στη νέα φτώχεια (κατασχέσεις κλπ), καταλήψεις και πολιτιστικές δημιουργικές παρεμβάσεις, ανάδειξη λαϊκών δημοκρατικών οργάνων πάλης και αυτοδιεύθυνσης σε σύγκρουση με το αστικό κράτος, σε τοπικό και συνολικό επίπεδο, με ορίζοντα την επαναστατική του ανατροπή, την εργατική εξουσία και δημοκρατία.