Πιθανόν, ως γνωστόν, οι αγαθές προθέσεις να οδηγούν στην κόλαση. Σίγουρα, πάντως, στην κόλαση οδηγούν οι προθέσεις που μεταμφιέζονται σε αγαθές.
Κανείς δεν μπορεί να το υποτιμήσει αυτό. Ούτε, όμως, και τους κινδύνους που κρύβονται πίσω από την μονόπλευρη και συχνά δημαγωγική επίκληση της ενότητας της Αριστεράς, «τουλάχιστον στη δράση», όπως είθισται να λέγεται σεμνά.
Αν παρατηρήσουμε τις κινητοποιήσεις των τελευταίων μηνών , κι όσο αρνητικό ρόλο κι αν παίζουν οι χωριστές συγκεντρώσεις και πορείες του ΠΑΜΕ/ΚΚΕ, υπήρξε, μέχρι ένα βαθμό, κοινή δράση, συμμετοχή στις ίδιες Γενικές Απεργίες, πορείες έστω και με σχετικές αποστάσεις, από ένα πλατύ φάσμα πολιτικά διαφορετικών ή κι ανταγωνιστικών δυνάμεων.
Ένα ορόσημο: η Γενική Απεργία της 5ης Μαΐου
Ας προσέξουμε, ιδιαίτερα, την σημαντικότερη κινητοποίηση αυτής της περιόδου, την Γενική Απεργία και τη παλλαϊκή πορεία της 5ης Μαΐου. Το λαϊκό ποτάμι ξεπέρασε τους «χωροταξικούς» διαχωρισμούς των διαφόρων μπλοκ κι ένωσε σε μία παλλόμενη αγωνιστική μάζα όλο το χώρο, από το Σύνταγμα μπροστά στη Βουλή μέχρι το Πεδίο του Άρεος. Η κινητοποίηση έπαιρνε χαρακτηριστικά εξέγερσης, μιας επιστροφής του Δεκέμβρη με προλεταριακό-λαϊκό πρόσωπο που ανοιχτά αμφισβητούσε τη Βουλή, τον αστικό κοινοβουλευτισμό, την υποκρισία της αντιπροσωπευτικής αστικής δημοκρατίας, η οποία ξεσκεπάζονταν πια σαν το προσωπείο της ρεμούλας των χρυσοκάνθαρων, των ένοχων για την χρεοκοπία, των κεφαλαιοκρατών και πολιτικάντηδων της Ζήμενς και του Βατοπεδίου. Όλος ο κόσμος, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, με κομμένη την ανάσα παρακολουθούσε την εξελισσόμενη αναμέτρηση που οπωσδήποτε έπαιξε καταλυτικό ρόλο για να αποφασίσει τελικά η ΕΕ και το ΔΝΤ το σχέδιο –μαμούθ των 750 δις. ευρώ για την « διάσωση» των υπερχρεωμένων χωρών της Ευρώπης (στην πραγματικότητα για την διάσωση των τραπεζών της).
Κι όμως αυτή η κορυφαία στιγμή αναμέτρησης έγινε(προσωρινά) και το σημείο, από το οποίο αρχίζει να υποχωρεί το κίνημα τις επόμενες εβδομάδες, μέχρι και την ψήφιση των λαομίσητων μέτρων από την Βουλή. Γιατί υπήρξε, αυτή η υποχώρηση;
Δεν έλειψε η ενότητα δράσης στις 5 Μαΐου αλλά ένα ενιαίο πολιτικό σχέδιο μαζικής δράσης με συνειδητή, οργανωμένη κατεύθυνση την ανατροπή όλου του πολιτικού χάρτη και των θέσφατων του ΔΝΤ και της ΕΕ.
Αιτία της κάμψης του κινήματος μετά τις 5 Μαΐου, δεν ήταν η βάρβαρη καταστολή των ενστόλων οργάνων του ΔΝΤ υπό τον Χρυσοχοΐδη. Δεν αρκούν όλα τα ΜΑΤ και τα χημικά τους για να λυγίσουν ένα λαό, όταν είναι αποφασισμένος για το δρόμο που θα ακολουθήσει.
Ρόλο σημαντικό αλλά όχι αποκλειστικό στην ανάσχεση έπαιξε βέβαια, η γενικευμένη σύγχυση μετά τον τραγικό θάνατο των τριών εργαζομένων στην Μαρφίν και την κυνική τυμβωρυχία, στην οποία επιδόθηκαν οι κρατούντες και τα ΜΜΕ. Σίγουρα, η τραγωδία στη Μαρφίν, η αξιοποίησή της από την άρχουσα τάξη και το Κράτος, παρέλυσαν και διέσπασαν το δυναμικό κομμάτι του κινήματος που καλύπτεται από το γενικό όρο «αντιεξουσιαστικός χώρος» και που ταυτίστηκε τεχνηέντως, περισσότερο και πιο εύκολα από ότι τον καιρό του Δεκέμβρη, με την τυφλή βία. Από την επίσημη στάση δεν διαφοροποιήθηκαν ουσιαστικά, κάθε άλλο μάλιστα, τα κόμματα κι οι συσπειρώσεις της Αριστεράς, κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής. Το ΚΚΕ επιστράτευσε ξανά την προβοκατορολογία, συνδέοντας άλλα αντ’ άλλων, την λαϊκή αμφισβήτηση του Κοινοβουλίου με τους φασίστες, τον Καρατζαφέρη, τους αναρχικούς και την τραγωδία της Μαρφίν. Στη σύγχυση συνείσφερε κι ο ΣΥΡΙΖΑ με το άτυπο μέτωπο των συνδικαλιστών του με τις δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, ιδιαίτερα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οργανώνοντας και σχετική εκδήλωση μπροστά στην καμένη τράπεζα.
Μετά την 5η Μαΐου, η κάθε οργανωμένη πολιτική και συνδικαλιστική δύναμη ακολούθησε το δικό της πολιτικό σχέδιο που μ’ όλες τις διαφορές τους σταματούν τα περισσότερα μπροστά στα όρια του καπιταλιστικού συστήματος και της αστικής εξουσίας.
Το ΚΚΕ, παρά τις ρητορείες για λαϊκή-εργατική εξουσία, ξέχασε γρήγορα όσα είπαν στελέχη του για τα Συντάγματα που αλλάζουν στους δρόμους, κατήγγειλε σαν φασιστική την αμφισβήτηση της Βουλής και φρόντισε στην επόμενη πορεία να στείλει τον κόσμο του να διαλυθεί συντεταγμένα στο…Θησείο, όσο πιο μακριά ήταν δυνατό από το Σύνταγμα και την Βουλή.
Η πασοκική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ ακολούθησε το δικό της σχέδιο των 24ωρων γενικών απεργιακών κινητοποιήσεων , σε αραιά χρονικά διαστήματα, σπέρνοντας την φενάκη για «βελτιώσεις» στο φρικτό Μνημόνιο και έχοντας την ελπίδα ότι έτσι θα εκτονωθεί η λαϊκή οργή. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν δεν συνέπλεε απλώς, ως συνήθως, με την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, επιχειρούσε να χρησιμοποιήσει σαν μέσο πίεσης πάνω τους τον Συντονισμό των πρωτοβάθμιων σωματείων και την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, ιδιαίτερα δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. ( Από ό,τι βλέπουμε και θα δούμε αυτός ο συγχρωτισμός προχωράει πέρα από την απλή «ενότητα στη δράση») Οι αναρχικοί κι ο πλατύτερος αντιεξουσιαστικός χώρος έμειναν παράλυτοι μετά την Μαρφίν, κυρίως παγιδευμένοι στην απουσία οποιουδήποτε πολιτικού σχεδίου αντιμετώπισης της καπιταλιστικής χρεοκοπίας.
Οι περισσότεροι από τους παραπάνω είναι έτοιμοι, μετά την ψήφιση των λαοκτόνων νομοσχεδίων, να ρίξουν το ανάθεμα στο λαό που «κοιμάται» και δεν ακολουθεί…αλήθεια, τι; Τα σχέδια τους που χρεοκοπούν μαζί με το σύστημα που την ύπαρξή του ούτε θέλουν ούτε μπορούν να αμφισβητήσουν; Ή την παντελή απουσία πολιτικού σχεδίου που θα άνοιγε ένα δρόμο έξω από το χρεοκοπημένο σύστημα που καταρρέει;
Στην πρώτη αναμέτρηση με την τρόικα δεν ηττήθηκε η εργατική τάξη επειδή οι βουλευτές του ΔΝΤ ψήφισαν τα μέτρα του. Αυτό που ηττήθηκε ήταν το σχέδιο της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, το σχέδιο του ΠΑΜΕ, το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ και των συνοδοιπόρων του, η απουσία σχεδίου των ανυπόταχτων αντιεξουσιαστών. Δεν αρκεί ένας πόλεμος των ατάκτων για να αντιμετωπίσουμε την μεγαλύτερη κρίση της Ιστορίας. Απαιτείται ένας τακτικός κοινωνικός πόλεμος, με επαναστατικό σχέδιο και οργάνωση.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν κατάφερε να μετατρέψει σε παθητική υποταγή την λαϊκή δυσφορία που διαρκώς διογκώνεται, αντανακλάται ακόμα και στις γραμμές του ΠΑΣΟΚ, απονομιμοποιεί όλο το αστικό πολιτικό σύστημα, συσσωρεύει τον δυναμίτη της κοινωνικής ροής που αναπόφευκτα θα εκραγεί.
Κι όμως αυτή η κορυφαία στιγμή αναμέτρησης έγινε(προσωρινά) και το σημείο, από το οποίο αρχίζει να υποχωρεί το κίνημα τις επόμενες εβδομάδες, μέχρι και την ψήφιση των λαομίσητων μέτρων από την Βουλή. Γιατί υπήρξε, αυτή η υποχώρηση;
Δεν έλειψε η ενότητα δράσης στις 5 Μαΐου αλλά ένα ενιαίο πολιτικό σχέδιο μαζικής δράσης με συνειδητή, οργανωμένη κατεύθυνση την ανατροπή όλου του πολιτικού χάρτη και των θέσφατων του ΔΝΤ και της ΕΕ.
Αιτία της κάμψης του κινήματος μετά τις 5 Μαΐου, δεν ήταν η βάρβαρη καταστολή των ενστόλων οργάνων του ΔΝΤ υπό τον Χρυσοχοΐδη. Δεν αρκούν όλα τα ΜΑΤ και τα χημικά τους για να λυγίσουν ένα λαό, όταν είναι αποφασισμένος για το δρόμο που θα ακολουθήσει.
Ρόλο σημαντικό αλλά όχι αποκλειστικό στην ανάσχεση έπαιξε βέβαια, η γενικευμένη σύγχυση μετά τον τραγικό θάνατο των τριών εργαζομένων στην Μαρφίν και την κυνική τυμβωρυχία, στην οποία επιδόθηκαν οι κρατούντες και τα ΜΜΕ. Σίγουρα, η τραγωδία στη Μαρφίν, η αξιοποίησή της από την άρχουσα τάξη και το Κράτος, παρέλυσαν και διέσπασαν το δυναμικό κομμάτι του κινήματος που καλύπτεται από το γενικό όρο «αντιεξουσιαστικός χώρος» και που ταυτίστηκε τεχνηέντως, περισσότερο και πιο εύκολα από ότι τον καιρό του Δεκέμβρη, με την τυφλή βία. Από την επίσημη στάση δεν διαφοροποιήθηκαν ουσιαστικά, κάθε άλλο μάλιστα, τα κόμματα κι οι συσπειρώσεις της Αριστεράς, κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής. Το ΚΚΕ επιστράτευσε ξανά την προβοκατορολογία, συνδέοντας άλλα αντ’ άλλων, την λαϊκή αμφισβήτηση του Κοινοβουλίου με τους φασίστες, τον Καρατζαφέρη, τους αναρχικούς και την τραγωδία της Μαρφίν. Στη σύγχυση συνείσφερε κι ο ΣΥΡΙΖΑ με το άτυπο μέτωπο των συνδικαλιστών του με τις δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, ιδιαίτερα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οργανώνοντας και σχετική εκδήλωση μπροστά στην καμένη τράπεζα.
Μετά την 5η Μαΐου, η κάθε οργανωμένη πολιτική και συνδικαλιστική δύναμη ακολούθησε το δικό της πολιτικό σχέδιο που μ’ όλες τις διαφορές τους σταματούν τα περισσότερα μπροστά στα όρια του καπιταλιστικού συστήματος και της αστικής εξουσίας.
Το ΚΚΕ, παρά τις ρητορείες για λαϊκή-εργατική εξουσία, ξέχασε γρήγορα όσα είπαν στελέχη του για τα Συντάγματα που αλλάζουν στους δρόμους, κατήγγειλε σαν φασιστική την αμφισβήτηση της Βουλής και φρόντισε στην επόμενη πορεία να στείλει τον κόσμο του να διαλυθεί συντεταγμένα στο…Θησείο, όσο πιο μακριά ήταν δυνατό από το Σύνταγμα και την Βουλή.
Η πασοκική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ ακολούθησε το δικό της σχέδιο των 24ωρων γενικών απεργιακών κινητοποιήσεων , σε αραιά χρονικά διαστήματα, σπέρνοντας την φενάκη για «βελτιώσεις» στο φρικτό Μνημόνιο και έχοντας την ελπίδα ότι έτσι θα εκτονωθεί η λαϊκή οργή. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν δεν συνέπλεε απλώς, ως συνήθως, με την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, επιχειρούσε να χρησιμοποιήσει σαν μέσο πίεσης πάνω τους τον Συντονισμό των πρωτοβάθμιων σωματείων και την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, ιδιαίτερα δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. ( Από ό,τι βλέπουμε και θα δούμε αυτός ο συγχρωτισμός προχωράει πέρα από την απλή «ενότητα στη δράση») Οι αναρχικοί κι ο πλατύτερος αντιεξουσιαστικός χώρος έμειναν παράλυτοι μετά την Μαρφίν, κυρίως παγιδευμένοι στην απουσία οποιουδήποτε πολιτικού σχεδίου αντιμετώπισης της καπιταλιστικής χρεοκοπίας.
Οι περισσότεροι από τους παραπάνω είναι έτοιμοι, μετά την ψήφιση των λαοκτόνων νομοσχεδίων, να ρίξουν το ανάθεμα στο λαό που «κοιμάται» και δεν ακολουθεί…αλήθεια, τι; Τα σχέδια τους που χρεοκοπούν μαζί με το σύστημα που την ύπαρξή του ούτε θέλουν ούτε μπορούν να αμφισβητήσουν; Ή την παντελή απουσία πολιτικού σχεδίου που θα άνοιγε ένα δρόμο έξω από το χρεοκοπημένο σύστημα που καταρρέει;
Στην πρώτη αναμέτρηση με την τρόικα δεν ηττήθηκε η εργατική τάξη επειδή οι βουλευτές του ΔΝΤ ψήφισαν τα μέτρα του. Αυτό που ηττήθηκε ήταν το σχέδιο της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, το σχέδιο του ΠΑΜΕ, το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ και των συνοδοιπόρων του, η απουσία σχεδίου των ανυπόταχτων αντιεξουσιαστών. Δεν αρκεί ένας πόλεμος των ατάκτων για να αντιμετωπίσουμε την μεγαλύτερη κρίση της Ιστορίας. Απαιτείται ένας τακτικός κοινωνικός πόλεμος, με επαναστατικό σχέδιο και οργάνωση.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν κατάφερε να μετατρέψει σε παθητική υποταγή την λαϊκή δυσφορία που διαρκώς διογκώνεται, αντανακλάται ακόμα και στις γραμμές του ΠΑΣΟΚ, απονομιμοποιεί όλο το αστικό πολιτικό σύστημα, συσσωρεύει τον δυναμίτη της κοινωνικής ροής που αναπόφευκτα θα εκραγεί.
Από το σχέδιο των «αριστερών οικονομολόγων»…
Μέσα στη προσωρινή αυτή κι εύθραυστη ισορροπία των αντιπάλων κοινωνικών δυνάμεων που διαμορφώνεται περιμένοντας ένα «καυτό φθινόπωρο», κι ενώ ο πιο καθοριστικός παράγοντας, η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, προχωράει στον αδυσώπητο δρόμο της, εμφανίστηκε και η λεγόμενη πρωτοβουλία των «αριστερών οικονομολόγων και πανεπιστημιακών» με την Διακήρυξή της «Παύση πληρωμών-έξοδος από το ευρώ».
Η Διακήρυξη έγινε ήδη αντικείμενο κριτικής, κυρίως από τα αριστερά, και διάφορα άρθρα, μαζί και στη Νέα Προοπτική, ανάδειξαν τα τρωτά της από διάφορες σκοπιές. Ορισμένοι που πρωτοστάτησαν στη κίνηση αυτή, με άρθρα τους στο Πριν ( Π. Παπακωνσταντίνου, Λ. Βατικιώτης) ή στην Αυγή( Κ. Λαπαβίτσας) προσπάθησαν να αποκρούσουν τις κριτικές, ανεπιτυχώς. Μάλλον ανέδειξαν παραπέρα την δεξιόστροφη κατεύθυνση της πρότασής τους.
Επικεντρώνουμε εδώ στην καρδιά του ζητήματος, κι όταν χρειαστεί θα επανέλθουμε. Οι «αριστεροί οικονομολόγοι» ζητούν ρητά «παύση πληρωμών του χρέους και την επαναδιαπραγμάτευσή του με στόχο την μείωση ή και την διαγραφή του». Προτείνουν ό,τι έγινε γνωστό στην Αργεντινή ως «σχέδιο Κίρχνερ» - ένα σχέδιο ούτε καν ρεφορμιστικό αλλά αντιδραστικό και τελικά αναποτελεσματικό καθώς η Αργεντινή πάλι βρίσκεται υπερχρεωμένη και μόλις μετά την Ελλάδα στο κατάλογο των υπό χρεοκοπία χωρών.
Το σχέδιο είναι αντιδραστικό γιατί ήδη το συζητούν ή και το προωθούν κύκλοι του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, μαζί και ο Σόϋμπλε. Οργανώνουν ήδη «ελεγχόμενη πτώχευση», στο όνομα της αναπόφευκτης επαναδιαπραγμάτευσης και της αναδιάρθρωσης του τερατωδώς διαρκώς αυξανόμενου χρέους, του «κουρέματος» των χρεών, κλπ. Οι «αριστεροί οικονομολόγοι» ανεξαρτήτως αγαθών προθέσεων δίνουν αριστερό κάλυμμα, ζητώντας να παρθούν μέρα που υποτίθεται θα κάνουν αυτήν την πτώχευση ηπιότερη για τον λαό και προς το συμφέρον του.
Ζητούν συνάμα έξοδο από την ΟΝΕ αλλά όχι από την ΕΕ. Κάτι τέτοιο μπορεί να διευκολύνει τους συμβιβασμούς των αριστερών «οικονομολόγων και πανεπιστημιακών» του χώρου του ΝΑΡ με τους προσκείμενους στον ΣΥΝ αλλά δεν αντιμετωπίζει τις συνέπειες μιας συνεχιζόμενης ένταξης στην κλυδωνιζόμενη από την παγκόσμια κρίση ΕΕ και μάλιστα με μια δραματικά υποτιμημένη δραχμή. Όπως στην Αργεντινή, την υποτίμηση θα την πληρώσει με πείνα ο ελληνικός λαός., ό,τι κι αν λένε τα κεϋνσιανά ευχολόγια των «αριστερών οικονομολόγων» για αυξήσεις και αναδιανομή του πλούτου – μένοντας πάντα μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού. Αν οι εξαγωγές των καπιταλιστών της Αργεντινής με το υποτιμημένο πέσο αξιοποίησαν την διεθνή ασθενική οικονομική ανάκαμψη της περιόδου 2002-2007, μια χρεοκοπημένη, πάντα καπιταλιστική και δεμένη στην ΕΕ Ελλάδα, μέσα σε ένα ζοφερό παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον που βουλιάζει στην ύφεση και τον αποπληθωρισμό τι έχει να ελπίζει;
Κατά τα άλλα, μη ρεαλιστική ή και «παρανοϊκή», για ορισμένους, θεωρείται η πρόταση του ΕΕΚ να κοπεί εδώ και τώρα, με μαζικό λαϊκό κίνημα, ο Γόρδιος Δεσμός: άμεση κατάργηση- όχι μορατόριουμ/παύση πληρωμών ούτε επαναδιαπραγμάτευση- του χρέους στους διεθνείς τοκογλύφους, έξοδος από την ΟΝΕ, την ΕΕ αλλά και τον καπιταλισμό, για μια αναδιοργάνωση όλων των κοινωνικών σχέσεων σε σοσιαλιστικές βάσεις κάτω από την εργατική εξουσία και με προοπτική τη σοσιαλιστική ενοποίηση της Ευρώπης.
… στο «Αριστερό Βήμα Διαλόγου και Κοινής Δράσης»
Η Διακήρυξη έγινε ήδη αντικείμενο κριτικής, κυρίως από τα αριστερά, και διάφορα άρθρα, μαζί και στη Νέα Προοπτική, ανάδειξαν τα τρωτά της από διάφορες σκοπιές. Ορισμένοι που πρωτοστάτησαν στη κίνηση αυτή, με άρθρα τους στο Πριν ( Π. Παπακωνσταντίνου, Λ. Βατικιώτης) ή στην Αυγή( Κ. Λαπαβίτσας) προσπάθησαν να αποκρούσουν τις κριτικές, ανεπιτυχώς. Μάλλον ανέδειξαν παραπέρα την δεξιόστροφη κατεύθυνση της πρότασής τους.
Επικεντρώνουμε εδώ στην καρδιά του ζητήματος, κι όταν χρειαστεί θα επανέλθουμε. Οι «αριστεροί οικονομολόγοι» ζητούν ρητά «παύση πληρωμών του χρέους και την επαναδιαπραγμάτευσή του με στόχο την μείωση ή και την διαγραφή του». Προτείνουν ό,τι έγινε γνωστό στην Αργεντινή ως «σχέδιο Κίρχνερ» - ένα σχέδιο ούτε καν ρεφορμιστικό αλλά αντιδραστικό και τελικά αναποτελεσματικό καθώς η Αργεντινή πάλι βρίσκεται υπερχρεωμένη και μόλις μετά την Ελλάδα στο κατάλογο των υπό χρεοκοπία χωρών.
Το σχέδιο είναι αντιδραστικό γιατί ήδη το συζητούν ή και το προωθούν κύκλοι του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, μαζί και ο Σόϋμπλε. Οργανώνουν ήδη «ελεγχόμενη πτώχευση», στο όνομα της αναπόφευκτης επαναδιαπραγμάτευσης και της αναδιάρθρωσης του τερατωδώς διαρκώς αυξανόμενου χρέους, του «κουρέματος» των χρεών, κλπ. Οι «αριστεροί οικονομολόγοι» ανεξαρτήτως αγαθών προθέσεων δίνουν αριστερό κάλυμμα, ζητώντας να παρθούν μέρα που υποτίθεται θα κάνουν αυτήν την πτώχευση ηπιότερη για τον λαό και προς το συμφέρον του.
Ζητούν συνάμα έξοδο από την ΟΝΕ αλλά όχι από την ΕΕ. Κάτι τέτοιο μπορεί να διευκολύνει τους συμβιβασμούς των αριστερών «οικονομολόγων και πανεπιστημιακών» του χώρου του ΝΑΡ με τους προσκείμενους στον ΣΥΝ αλλά δεν αντιμετωπίζει τις συνέπειες μιας συνεχιζόμενης ένταξης στην κλυδωνιζόμενη από την παγκόσμια κρίση ΕΕ και μάλιστα με μια δραματικά υποτιμημένη δραχμή. Όπως στην Αργεντινή, την υποτίμηση θα την πληρώσει με πείνα ο ελληνικός λαός., ό,τι κι αν λένε τα κεϋνσιανά ευχολόγια των «αριστερών οικονομολόγων» για αυξήσεις και αναδιανομή του πλούτου – μένοντας πάντα μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού. Αν οι εξαγωγές των καπιταλιστών της Αργεντινής με το υποτιμημένο πέσο αξιοποίησαν την διεθνή ασθενική οικονομική ανάκαμψη της περιόδου 2002-2007, μια χρεοκοπημένη, πάντα καπιταλιστική και δεμένη στην ΕΕ Ελλάδα, μέσα σε ένα ζοφερό παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον που βουλιάζει στην ύφεση και τον αποπληθωρισμό τι έχει να ελπίζει;
Κατά τα άλλα, μη ρεαλιστική ή και «παρανοϊκή», για ορισμένους, θεωρείται η πρόταση του ΕΕΚ να κοπεί εδώ και τώρα, με μαζικό λαϊκό κίνημα, ο Γόρδιος Δεσμός: άμεση κατάργηση- όχι μορατόριουμ/παύση πληρωμών ούτε επαναδιαπραγμάτευση- του χρέους στους διεθνείς τοκογλύφους, έξοδος από την ΟΝΕ, την ΕΕ αλλά και τον καπιταλισμό, για μια αναδιοργάνωση όλων των κοινωνικών σχέσεων σε σοσιαλιστικές βάσεις κάτω από την εργατική εξουσία και με προοπτική τη σοσιαλιστική ενοποίηση της Ευρώπης.
… στο «Αριστερό Βήμα Διαλόγου και Κοινής Δράσης»
Η κίνηση των αριστερών οικονομολόγων και πανεπιστημιακών παρουσίασε μια διάτρητη πολιτικά και επιστημονικά πρόταση. Το μόνο που κατάφερε ήταν να προωθήσει μια ευρύτερη πρωτοβουλία, η οποία και πήρε το όνομα «Αριστερό Βήμα Διαλόγου και Κοινής Δράσης». Οι οφειλές της Πρωτοβουλίας στους «αριστερούς οικονομολόγους» αναγνωρίζονται ρητά καθώς η πρόταση των δεύτερων τίθεται προνομιακά σαν βάση συζήτησης και επίσης ρητά, στη σχετική ανακοίνωση Τύπου, δηλώνεται η πρόθεση συντονισμού μαζί της- πράγμα καθόλου δύσκολο, καθώς οι πρωτεργάτες της είναι και οι στυλοβάτες του «Αριστερού Βήματος».
Ανάμεσα σ’ αυτούς που συσπειρώθηκαν στην πρωτοβουλία αυτή βρίσκονται πολλοί αγωνιστές και διανοούμενοι, των οποίων, όχι μόνο τις αγαθές προθέσεις αλλά προπαντός την συμβολή δεν παύουμε να σεβόμαστε και να τιμούμε, παρά τις διαφωνίες μας, συχνά βαθιές και δημόσια εκφρασμένες, σε ζητήματα πολιτικής αλλά και θεωρίας. Όσον αφορά δε την ενότητα στη δράση και τον διάλογο, το ΕΕΚ , στο μέτρο των δυνάμεών του, ποτέ δεν αρνήθηκε την δική του συμμετοχή.
Τα προβλήματα βρίσκονται αλλού.
Πρώτον. Γιατί να αυτοπροβάλλεται η πρωτοβουλία, από το ορατό και υπαρκτό «κέντρο» της, σαν λίγο-πολύ «αυθόρμητη κίνηση από τα κάτω», όταν πρωτοστάτησαν και πρωτοστατούν σ’ αυτήν πασίγνωστα στελέχη που παίζουν ηγετικό ρόλο, μερικά από αυτά, «από τα πάνω» σε συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους; Την ίδια την «ομάδα συντονισμού» του Αριστερού Βήματος την απαρτίζουν: το πιο αναγνωρίσιμο μετά τον ίδιο τον Αλαβάνο στέλεχος του Μετώπου του, ένα κορυφαίο συνδικαλιστικό στέλεχος του ΣΥΝ, ένα γνωστό στέλεχος της ΑΡΑΝ( από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ) και μια πλειάδα επίσης γνωστών μελών και πανεπιστημιακών από τον χώρο του ΝΑΡ. Είναι απλώς «κακόπιστοι» όλοι όσοι βλέπουν και ανάλογα εκφράζονται στο Διαδίκτυο και αλλού να συντελείται μια πολιτική προσέγγιση μερίδων του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με μερίδες του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ; Είναι απλώς «κακόπιστοι» όσοι μιλούν για συμμαχία δημοσιογράφων και επιστημόνων του ΝΑΡ κυρίως με το Αριστερό Ρεύμα του ΣΥΝ( του Π. Λαφαζάνη) και κατά δεύτερο λόγο με το Μέτωπο του Αλαβάνου; Και πρόκειται απλώς για καλόγουστο ή κακόγουστο χιούμορ όταν διαδίδεται πλατύτατα ότι η συγκολλητική ουσία του Αριστερού Βήματος είναι «οι κνίτες των Σέβεντις που ξανασμίγουν»; Η παρουσία μερικών «περιφερειακών» από το ΚΚΕ δεν αλλάζει τη συνολική εικόνα που εκπέμπει το Βήμα. Πιστεύει το Αριστερό Βήμα ότι έχει κερδίσει κιόλας την μάχη της αξιοπιστίας, μόνο και μόνο επειδή υπάρχουν γνήσιες διαθέσεις ενότητας;
Δεύτερο. Η συγκρότηση του Αριστερού Βήματος, όσες διαβεβαιώσεις περί του αντιθέτου κι αν δίνονται, είναι αλληλένδετη με τις αλλαγές στον πολιτικό χάρτη που συντελλούνται κάτω από το βάρος της καπιταλιστικής χρεοκοπίας και της έκδηλης αδυναμίας κομμάτων, οργανώσεων και μετώπων της κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς να την αντιμετωπίσουν. Είναι ολοφάνερη, συν τοις άλλοις, η αποσύνθεση του ΣΥΝ, με αποσκιρτήσεις από τα δεξιά( Κουβέλης) κι αριστερά ( Αλαβάνος), τα διογκωμένα προβλήματα όχι μόνο της ηγετικής ομάδας Τσίπρα αλλά και του ετερογενούς Αριστερού Ρεύματος Λαφαζάνη. Από την άλλη, ούτε και το μετωπικό «αντικαπιταλιστικό» σχήμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν φαίνεται να αποφεύγει το λίμνασμα. Η σύγχρονη εξάντληση των μετωπικών σχημάτων ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ δημιουργεί τόσο φυγόκεντρες δυνάμεις όσο και κεντρομόλες- σαν κι αυτές που ώθησαν στην συγκρότηση του Αριστερού Βήματος.
Τρίτο. Η πρωτοβουλία αυτή, παρά την δηλωμένη ευρύτητα απόψεων και ανοχή της διαφοράς, εξ’ αρχής, έκανε δύο σαφείς πολιτικές οριοθετήσεις: η μία αφορούσε τον αντιεξουσιαστικό χώρο, στον οποίον, ακολουθώντας την πεπατημένη της κυρίαρχης ιδεολογίας μετά τον Δεκέμβρη και την 5η Μαΐου, καταλογίζει «τυφλή βία» ΄ η δεύτερη, ήταν η επίκληση «μιας ρεαλιστικής πρότασης και κοινής δράσης για την αντιμετώπιση της κρίσης προς όφελος των εργαζομένων».
Η παραπομπή στην πρόταση των αριστερών οικονομολόγων «σαν βάσης συζήτησης» κάνει σαφές ότι το τι γενικά θεωρείται σαν «ρεαλιστική πρόταση»: μια παύση πληρωμών π.χ., ένα μορατόριουμ, μια επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, έξοδος από την ΟΝΕ αλλά όχι την ΕΕ κλπ., οτιδήποτε που δεν πηγαίνει πέρα από τα όρια του υπαρκτού καπιταλισμού, ούτε καν πέρα από την διαχωριστική γραμμή μεταξύ ρεφορμισμού και επανάστασης (η τελευταία απλώς θα γίνει θέμα φιλικού διαλόγου μεταξύ συντρόφων).
Για ένα από τους πρωτεργάτες και των δύο αλληλένδετων πρωτοβουλιών, τον δημοσιογράφο Πέτρο Παπακωνσταντίνου, όποιοι προβάλλουν από τώρα τα ζήτημα της εργατικής εξουσίας( όπως το ΕΕΚ) αποτελούν «παρανοϊκή σέχτα». Ο Λεωνίδας Βατικιώτης, πάλι, «αριστερός οικονομολόγος» και εκ των πρώτων υποστηρικτών του «Αριστερού Βήματος», υπεραμυνόμενος της «ρεαλιστικής πρότασης» μιας εξόδου από την ΟΝΕ χωρίς έξοδο από την ΕΕ , ισχυρίζεται ότι η έξοδος από το ευρώ αρκεί για να κλονίσει την ΕΕ! Μέχρι τώρα μας λέγανε, ιδιαίτερα σε πολεμικές κατά του ΕΕΚ, ότι δεν μπορούμε να βάζουμε το ζήτημα της εργατικής εξουσίας κι ότι έπρεπε πρώτα να επιβάλλουμε «αντικαπιταλιστικά μέτρα» μέσα στον καπιταλισμό για «να κλονιστεί η αστική κυριαρχία» κι έτσι να προετοιμαστούν οι όροι της πάλης για εργατική εξουσία. Η ίδια λογική των «κλονισμών»( μια επανέκδοση της θεωρίας των «σταδίων») επεκτείνεται τώρα και στο θέμα της ρήξης με την ΕΕ - και μάλιστα όταν ακόμα κι οι «αριστεροί ευρωπαϊστές» βλέπουν να κλονίζεται η πίστη τους στο «όραμα της ΕΕ»!
Το ΕΕΚ, την ίδια στιγμή που είναι ανοιχτό σε κάθε πρόταση κοινής δράσης και θεωρητικού διαλόγου, επιμένει να υποστηρίζει ότι ρεαλισμός σήμερα είναι η πάλη για μια επαναστατική πολιτική μέσα στις μάζες για την ανατροπή της κυβέρνησης, του ΔΝΤ, της ΕΕ, του ίδιου του χρεοκοπημένου καπιταλισμού. Στο κέντρο αυτής της πολιτικής βρίσκεται η κατάργηση του χρέους, η εθνικοποίηση των τραπεζών χωρίς αποζημίωση και κάτω από εργατικό έλεγχο, η εθνικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, η αναδιοργάνωση όλων των κοινωνικών σχέσεων σε σοσιαλιστικές βάσεις. Η αλλαγή στις σχέσεις παραγωγής κι όχι μόνο διανομής του κοινωνικού πλούτου απαιτεί μια αλλαγή στις σχέσεις εξουσίας- την εργατική εξουσία στην Ελλάδα και την επέκταση της επαναστατικής κοινωνικής αλλαγής στην Ευρώπη και παγκόσμια Δεν πρόκειται για ευχή και όνειρο αλλά για άξονα ζύμωσης και δράσης μέσα στο εργατικό-λαϊκό κίνημα, σε άμεση σύνδεση με όλα τα προβλήματά του.
Μας κατηγορούν ότι έτσι παραπέμπουμε κάθε φιλολαϊκή αλλαγή για μετά την επανάσταση κι έτσι στις ελληνικές καλένδες. Ψέμα, παλεύουμε εδώ και τώρα και για το παραμικρό αίτημα που, έτσι κι αλλιώς, στις σημερινές συνθήκες της κρίσης αποκτά εκρηκτικό περιεχόμενο. Το συνδέουμε, όμως, κάθε στιγμή με την συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κρίσης και την ανάγκη μιας ριζικής επαναστατικής ανατροπής. Οι «ρεαλιστές» αντίπαλοί μας , αντίθετα πιστεύουν ότι πρέπει να παραπεμφθούν στις ελληνικές καλένδες οποιαδήποτε αναφορά στην επανάσταση και στην επαναστατική πολιτική, ακόμα κι η αναφορά στην έξοδο από την ΕΕ και τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης.
Εκείνο που κρίνει τον καθένα μας, κάθε οργάνωση, μέτωπο ή πρωτοβουλία, είναι η ίδια η κρίση. Ή θα ανοίξουμε μια επαναστατική διέξοδο από τα ερείπια του συστήματος που απειλούν να μας θάψουν ή θα ανακυκλώνουμε, μόνοι ή «μετωπικά», τα αδιέξοδα και θα επιταχύνεται ο κατήφορος στην βαρβαρότητα.
Ανάμεσα σ’ αυτούς που συσπειρώθηκαν στην πρωτοβουλία αυτή βρίσκονται πολλοί αγωνιστές και διανοούμενοι, των οποίων, όχι μόνο τις αγαθές προθέσεις αλλά προπαντός την συμβολή δεν παύουμε να σεβόμαστε και να τιμούμε, παρά τις διαφωνίες μας, συχνά βαθιές και δημόσια εκφρασμένες, σε ζητήματα πολιτικής αλλά και θεωρίας. Όσον αφορά δε την ενότητα στη δράση και τον διάλογο, το ΕΕΚ , στο μέτρο των δυνάμεών του, ποτέ δεν αρνήθηκε την δική του συμμετοχή.
Τα προβλήματα βρίσκονται αλλού.
Πρώτον. Γιατί να αυτοπροβάλλεται η πρωτοβουλία, από το ορατό και υπαρκτό «κέντρο» της, σαν λίγο-πολύ «αυθόρμητη κίνηση από τα κάτω», όταν πρωτοστάτησαν και πρωτοστατούν σ’ αυτήν πασίγνωστα στελέχη που παίζουν ηγετικό ρόλο, μερικά από αυτά, «από τα πάνω» σε συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους; Την ίδια την «ομάδα συντονισμού» του Αριστερού Βήματος την απαρτίζουν: το πιο αναγνωρίσιμο μετά τον ίδιο τον Αλαβάνο στέλεχος του Μετώπου του, ένα κορυφαίο συνδικαλιστικό στέλεχος του ΣΥΝ, ένα γνωστό στέλεχος της ΑΡΑΝ( από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ) και μια πλειάδα επίσης γνωστών μελών και πανεπιστημιακών από τον χώρο του ΝΑΡ. Είναι απλώς «κακόπιστοι» όλοι όσοι βλέπουν και ανάλογα εκφράζονται στο Διαδίκτυο και αλλού να συντελείται μια πολιτική προσέγγιση μερίδων του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με μερίδες του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ; Είναι απλώς «κακόπιστοι» όσοι μιλούν για συμμαχία δημοσιογράφων και επιστημόνων του ΝΑΡ κυρίως με το Αριστερό Ρεύμα του ΣΥΝ( του Π. Λαφαζάνη) και κατά δεύτερο λόγο με το Μέτωπο του Αλαβάνου; Και πρόκειται απλώς για καλόγουστο ή κακόγουστο χιούμορ όταν διαδίδεται πλατύτατα ότι η συγκολλητική ουσία του Αριστερού Βήματος είναι «οι κνίτες των Σέβεντις που ξανασμίγουν»; Η παρουσία μερικών «περιφερειακών» από το ΚΚΕ δεν αλλάζει τη συνολική εικόνα που εκπέμπει το Βήμα. Πιστεύει το Αριστερό Βήμα ότι έχει κερδίσει κιόλας την μάχη της αξιοπιστίας, μόνο και μόνο επειδή υπάρχουν γνήσιες διαθέσεις ενότητας;
Δεύτερο. Η συγκρότηση του Αριστερού Βήματος, όσες διαβεβαιώσεις περί του αντιθέτου κι αν δίνονται, είναι αλληλένδετη με τις αλλαγές στον πολιτικό χάρτη που συντελλούνται κάτω από το βάρος της καπιταλιστικής χρεοκοπίας και της έκδηλης αδυναμίας κομμάτων, οργανώσεων και μετώπων της κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς να την αντιμετωπίσουν. Είναι ολοφάνερη, συν τοις άλλοις, η αποσύνθεση του ΣΥΝ, με αποσκιρτήσεις από τα δεξιά( Κουβέλης) κι αριστερά ( Αλαβάνος), τα διογκωμένα προβλήματα όχι μόνο της ηγετικής ομάδας Τσίπρα αλλά και του ετερογενούς Αριστερού Ρεύματος Λαφαζάνη. Από την άλλη, ούτε και το μετωπικό «αντικαπιταλιστικό» σχήμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν φαίνεται να αποφεύγει το λίμνασμα. Η σύγχρονη εξάντληση των μετωπικών σχημάτων ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ δημιουργεί τόσο φυγόκεντρες δυνάμεις όσο και κεντρομόλες- σαν κι αυτές που ώθησαν στην συγκρότηση του Αριστερού Βήματος.
Τρίτο. Η πρωτοβουλία αυτή, παρά την δηλωμένη ευρύτητα απόψεων και ανοχή της διαφοράς, εξ’ αρχής, έκανε δύο σαφείς πολιτικές οριοθετήσεις: η μία αφορούσε τον αντιεξουσιαστικό χώρο, στον οποίον, ακολουθώντας την πεπατημένη της κυρίαρχης ιδεολογίας μετά τον Δεκέμβρη και την 5η Μαΐου, καταλογίζει «τυφλή βία» ΄ η δεύτερη, ήταν η επίκληση «μιας ρεαλιστικής πρότασης και κοινής δράσης για την αντιμετώπιση της κρίσης προς όφελος των εργαζομένων».
Η παραπομπή στην πρόταση των αριστερών οικονομολόγων «σαν βάσης συζήτησης» κάνει σαφές ότι το τι γενικά θεωρείται σαν «ρεαλιστική πρόταση»: μια παύση πληρωμών π.χ., ένα μορατόριουμ, μια επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, έξοδος από την ΟΝΕ αλλά όχι την ΕΕ κλπ., οτιδήποτε που δεν πηγαίνει πέρα από τα όρια του υπαρκτού καπιταλισμού, ούτε καν πέρα από την διαχωριστική γραμμή μεταξύ ρεφορμισμού και επανάστασης (η τελευταία απλώς θα γίνει θέμα φιλικού διαλόγου μεταξύ συντρόφων).
Για ένα από τους πρωτεργάτες και των δύο αλληλένδετων πρωτοβουλιών, τον δημοσιογράφο Πέτρο Παπακωνσταντίνου, όποιοι προβάλλουν από τώρα τα ζήτημα της εργατικής εξουσίας( όπως το ΕΕΚ) αποτελούν «παρανοϊκή σέχτα». Ο Λεωνίδας Βατικιώτης, πάλι, «αριστερός οικονομολόγος» και εκ των πρώτων υποστηρικτών του «Αριστερού Βήματος», υπεραμυνόμενος της «ρεαλιστικής πρότασης» μιας εξόδου από την ΟΝΕ χωρίς έξοδο από την ΕΕ , ισχυρίζεται ότι η έξοδος από το ευρώ αρκεί για να κλονίσει την ΕΕ! Μέχρι τώρα μας λέγανε, ιδιαίτερα σε πολεμικές κατά του ΕΕΚ, ότι δεν μπορούμε να βάζουμε το ζήτημα της εργατικής εξουσίας κι ότι έπρεπε πρώτα να επιβάλλουμε «αντικαπιταλιστικά μέτρα» μέσα στον καπιταλισμό για «να κλονιστεί η αστική κυριαρχία» κι έτσι να προετοιμαστούν οι όροι της πάλης για εργατική εξουσία. Η ίδια λογική των «κλονισμών»( μια επανέκδοση της θεωρίας των «σταδίων») επεκτείνεται τώρα και στο θέμα της ρήξης με την ΕΕ - και μάλιστα όταν ακόμα κι οι «αριστεροί ευρωπαϊστές» βλέπουν να κλονίζεται η πίστη τους στο «όραμα της ΕΕ»!
Το ΕΕΚ, την ίδια στιγμή που είναι ανοιχτό σε κάθε πρόταση κοινής δράσης και θεωρητικού διαλόγου, επιμένει να υποστηρίζει ότι ρεαλισμός σήμερα είναι η πάλη για μια επαναστατική πολιτική μέσα στις μάζες για την ανατροπή της κυβέρνησης, του ΔΝΤ, της ΕΕ, του ίδιου του χρεοκοπημένου καπιταλισμού. Στο κέντρο αυτής της πολιτικής βρίσκεται η κατάργηση του χρέους, η εθνικοποίηση των τραπεζών χωρίς αποζημίωση και κάτω από εργατικό έλεγχο, η εθνικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, η αναδιοργάνωση όλων των κοινωνικών σχέσεων σε σοσιαλιστικές βάσεις. Η αλλαγή στις σχέσεις παραγωγής κι όχι μόνο διανομής του κοινωνικού πλούτου απαιτεί μια αλλαγή στις σχέσεις εξουσίας- την εργατική εξουσία στην Ελλάδα και την επέκταση της επαναστατικής κοινωνικής αλλαγής στην Ευρώπη και παγκόσμια Δεν πρόκειται για ευχή και όνειρο αλλά για άξονα ζύμωσης και δράσης μέσα στο εργατικό-λαϊκό κίνημα, σε άμεση σύνδεση με όλα τα προβλήματά του.
Μας κατηγορούν ότι έτσι παραπέμπουμε κάθε φιλολαϊκή αλλαγή για μετά την επανάσταση κι έτσι στις ελληνικές καλένδες. Ψέμα, παλεύουμε εδώ και τώρα και για το παραμικρό αίτημα που, έτσι κι αλλιώς, στις σημερινές συνθήκες της κρίσης αποκτά εκρηκτικό περιεχόμενο. Το συνδέουμε, όμως, κάθε στιγμή με την συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κρίσης και την ανάγκη μιας ριζικής επαναστατικής ανατροπής. Οι «ρεαλιστές» αντίπαλοί μας , αντίθετα πιστεύουν ότι πρέπει να παραπεμφθούν στις ελληνικές καλένδες οποιαδήποτε αναφορά στην επανάσταση και στην επαναστατική πολιτική, ακόμα κι η αναφορά στην έξοδο από την ΕΕ και τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης.
Εκείνο που κρίνει τον καθένα μας, κάθε οργάνωση, μέτωπο ή πρωτοβουλία, είναι η ίδια η κρίση. Ή θα ανοίξουμε μια επαναστατική διέξοδο από τα ερείπια του συστήματος που απειλούν να μας θάψουν ή θα ανακυκλώνουμε, μόνοι ή «μετωπικά», τα αδιέξοδα και θα επιταχύνεται ο κατήφορος στην βαρβαρότητα.
Μιχαήλ Σάββας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου