Είστε υπόλογοι για τη Marfin

Η δολοφονία των τριών (ουσιαστικά τεσσάρων) ανθρώπων στη Marfin αλλά και όσα προηγήθηκαν, για να περιοριστούμε μόνο στην τελευταία τεράστια απεργιακή διαδήλωση, επιβάλλουν σε κάθε αριστερή οργάνωση, όσο επίσης επιβάλλεται για τις αυτοαποκαλούμενες αναρχικές ομάδες, μια ξεκάθαρη τοποθέτηση. Δεν είναι στις προθέσεις μας να χρίσουμε εμείς ποιες είναι οι αυθεντικές -και πάντα βεβαίως... συσπειρώσεις και όχι οργανώσεις- που εκφράζουν το αναρχικό «απελευθερωτικό πνεύμα» και συνεπώς δεν μπαίνουμε σ' αυτή τη διαχωριστική πιστοποίηση που, δυστυχώς, έχει κατακλύσει τον... απελευθερωτικό χώρο του indymedia.
Όμως οι πρoσπάθειες ερμηνείας και όχι αυτοκριτικής (κάτι που στο χώρο αυτό θεωρείται εξουσιαστικό, φαίνεται) αναδεικνύουν διαθέσεις από κάποιες συλλογικότητες να ακουμπήσουν τα καυτά ζητήματα που για χρόνια υποθάλπονταν, αποφεύγονταν να ανοιχτούν αλλά και συγκαλύπτονταν από όλες τις τάσεις αυτού του χώρου. Ταυτόχρονα όμως αναδεικνύουν την ιδεολογική γύμνια που διατρέχει το μεγαλύτερο μέρος αυτού του κόσμου.
Υιοθετήθηκε η εύκολη λύση της ενοχοποίησης του κράτους και του Βγενόπουλου, που βεβαίως και έχουν τις δικές τους ευθύνες, αλλά όχι επί του συγκεκριμένου γεγονότος που είναι ο συνειδητός εμπρησμός του κτηρίου όπου βρίσκονταν οι υπάλληλοι (για διάφορους λόγους: λογικές ανέλιξης, νοοτροπία απεργοσπασίας που έχει καλλιεργηθεί, φόβος απόλυσης, εργοδοτική τρομοκρατία, οικονομικές δεσμεύσεις κ.λπ.).
Αλλωστε, για όσους γνωρίζουν τα πράγματα, είναι γνωστές οι υστερίες αυτού του χώρου που καταγράφηκαν μέσα στο indymedia, λίγες μέρες πριν από την απεργία, με προτροπές για τραμπουκισμούς απέναντι σε «αριστεριστές» αλλά και σε απεργούς αν τυχόν αποδοκίμαζαν το «απελευθερωτικό έργο της κοινωνικής βίας» που εντέλλονται από κάποιον ανώτερο από τους υπόλοιπους διαδηλωτές καθοδηγητή να ασκήσουν, για χάρη των ιδίων, αλλά βεβαίως και της κοινωνίας, αλλιώς η βία τους θα λεγόταν ατομική ή, όπως τη γνωρίζει ο κόσμος, τραμπούκικη φασιστική.
Οσες τουλάχιστον κριτικές γράφονται δείχνουν ένα μούδιασμα στον κόσμο που αναφέρεται στον αντιεξουσιαστικό/αναρχικό χώρο αλλά και μια διάθεση να μπει τέλος σ' αυτές τις ομάδες των... μπάχαλων. Εκκλήσεις που έχουν ακουστεί εκατοντάδες φορές αλλά που εξακολουθούν να χαώνονται στο ελευθεριακό της αναρχικής συνείδησης, στο οποίο δεν μπορεί κανείς να θέτει... όρια.
Οι νεκροί της Marfin όμως θέτουν από μόνοι τους όρια. Σε όλους. Ακόμη και στις αριστερές οργανώσεις που τρίβονται πελατειακά με αυτόν το χώρο και φοβούνται μήπως ο χουλιγκανισμός που καλλιεργούν (βλέπετε, υπάρχει και ο κνίτικος τραμπουκισμός που κάποιοι είχαν εμπεδώσει από παλιά) στη νεολαία τους στραβώσει και τα... παιδιά εκλάβουν την πολιτική στάση σαν κότεμα των ριζοσπαστικών ηγεσιών τους. Τα ζούμε και τα βλέπουμε καθημερινά.
Ομως οι απόπειρες ερμηνείας των αναρχικών ομάδων, παρ' ότι θέτουν σε προβληματισμό ουσιαστικές πλευρές της στρατιωτικοποίησης και του συμμοριτισμού που κυριαρχούν σ' αυτόν το χώρο, ξεχνάνε -μιας και οι ίδιοι δεν ανήκουν, όπως διατείνονται, σε κινήματα, λαϊκό, φοιτητικό, εργατικό- ότι οι ενέργειές τους, είτε συμμετέχουν άμεσα σ' αυτές είτε τις υποθάλπουν (γιατί μεταξύ τους αλλά και με τις δυνάμεις καταστολής οι αντιπαραθέσεις τους δεν διακρίνονται από μαζική πολιτική συγκρουσιακή λογική, αλλά από τη λογική του κλεφτοπόλεμου με τις πλάτες των απεργών), προβοκάρουν κάθε κινητοποίηση που γίνεται, εκτός ίσως από αυτές που ζητούν απελευθέρωση των συντρόφων τους.
Εμείς έχουμε καθαρό ότι, ακόμη και αν δεν υπήρχαν τέτοιες ομάδες, «ετοιμοπόλεμες», το σύστημα θα τις ανακάλυπτε. Γιατί είναι γνωστό από δεκαετίες ότι όταν κατεβαίνουν μάζες νεολαίας και εργαζομένων θα χρησιμοποιηθεί κάθε μέθοδος για να σπάσει η αγωνιστική και συγκρουσιακή στάση του λαού, η έκφραση της πολιτικής του αντίθεσης στις πολιτικές επιλογές του συστήματος. Η πρωτοφανής κατασταλτική επιχείρηση που στήθηκε είναι μια επιβεβαίωση. Παράλληλα όμως χρησιμοποιήθηκαν και όσες άλλες δυνάμεις προσφέρονται. Οσοι ανέβηκαν, π.χ., στις σκάλες πλάι στον Αγνωστο Στρατιώτη και φώναζαν «να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» ή «οι πολιτικοί φταίνε» κ.λπ. δεν μας γέμισαν το μάτι όλοι για αποφασισμένους διαδηλωτές, έστω και αν κρατούσαν κάποιοι σημαιάκια του ΠΑΜΕ. Οι κοντινές φωτογραφίες, ο καταγεγραμμένος τρόπος αντιμετώπισής τους από τα ΜΑΤ, συγκρινόμενος με τον τρόπο αντιμετώπισης των υπόλοιπων διαδηλωτών που ούτε καν πλησίασαν τον περίβολο της Βουλής, ο ψαλμός του εθνικού ύμνου και ο κυματισμός της ελληνικής σημαίας, σε σκέψεις μάς έβαλαν για το ποιοι μηχανισμοί ενεργοποιήθηκαν για να προβοκαριστεί η λαϊκή απέχθεια στους πολιτικούς εκφραστές του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών. Γιατί είναι από άλλη αφετηρία η απόρριψη του αστικού κοινοβουλευτισμού από μεριάς λαού και τελείως διαφορετική αυτή των φασιστών.
Από την άλλη, κανείς από τους «μη μπάχαλους» δεν αναφέρεται στη φασιστικού τύπου επίθεση που δέχτηκε το μπλοκ του ΚΚΕ(μ-λ) από τους κουκουλοφόρους. Επίθεση με μάρμαρα, σιδερόβεργες, με χρήση πολεμικών τεχνών, στέλνοντας στο νοσοκομείο συντρόφους έξω από τον «Ιανό». Επίθεση που παραλίγο να πάρει τη μορφή σύρραξης, με κίνδυνο θανάσιμου τραυματισμού απεργών και διαδηλωτών και όχι... απεργοσπαστών. Για όλα αυτά υπάρχει σιγή.
Πράγματα που δεν είναι άγνωστα σ' αυτόν το χώρο -ούτε και σε μας που τα βλέπουμε στις διαδηλώσεις- και που έχουν επαναληφθεί ενάντια σε ηλικιωμένους και ανύποπτους που διαμαρτυρήθηκαν για απόπειρες εμπρησμών καταστημάτων γεμάτων από κόσμο, με φασιστικού τύπου καρτέρια σε διαδηλωτές που δεν έμαθαν, ως αριστεροί, να κρύβουν το πρόσωπό τους με κουκούλες ούτε να αγοράζουν κράνη για να αποτελέσουν τα κόκκινα αντιΜΑΤ του κινήματος απέναντι σε μπλοκ που διαφωνούν με την πολιτική τους.
Γιατί είναι η εμπεδωμένη αντίληψη αυτού του ρεύματος που θεωρεί ως αυτονόητο χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης τη βία και όχι ως επίδραση της ταξικής κοινωνίας πάνω στον άνθρωπο. Ας μην κρύβονται λοιπόν πίσω από διαχωρισμούς για μπάχαλους και συμμορίες. «...Πολλοί έσπευσαν να εκμεταλλευτούν το συμβάν και να στραφούν ενάντια στην κοινωνική βία, αλλά και στη βία σαν έννοια, γενικά, αγνοώντας ή ξεχνώντας πως δεν είναι δυνατό να ξεριζωθεί αυτό που υπάρχει στη φύση. Ανέκαθεν ήμασταν και παραμένουμε υποστηρικτές της ανεξέλεγκτης κοινωνικής βίας. Αυτής, δηλαδή, που δεν ελέγχεται από πολιτικούς μηχανισμούς και σκοπιμότητες. Αυτής που πηγάζει μέσα από το ανθρώπινο ένστικτο της αναζήτησης και εδραίωσης της ελευθερίας, αυτής που απελευθερώνει και δεν εξουσιάζει...» (από την ανακοίνωση της Συσπείρωσης Αναρχικών). Ας μας επιτρέψουν οι «υποστηρικτές της ανεξέλεγκτης κοινωνικής βίας» να τους υπενθυμίσουμε ότι μ' αυτήν την άποψη δεν μπαίνουν όρια με τους «μπαχαλάκηδες», όπως νομίζουν, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Και ας τους θυμίσουμε ότι η διαφοροποίση στο τι είναι απελευθερωτική βία έγκειται στη στήριξη μαζικών κινημάτων που αντιμάχονται και συγκρούονται με πάνοπλους συστημικούς στρατούς και όχι με διαδηλωτές και ΑΤΜ.
Πρόκειται για δολοφονία-δώρο, το μεγαλύτερο μάλιστα που θα περίμενε -ή μήπως προώθησε;- το σύστημα απέναντι στη μαζικότατη διαδήλωση-απεργία. Κατάφεραν και έβγαλαν την κυβέρνηση και όλους αυτούς τους ξεπουλημένους από τη γωνία και, ακόμη περισσότερο, προβοκάρισαν το λαϊκό κίνημα, δίνοντας αφορμή στο σύστημα και στους εκφραστές του να του χρεώνουν τους θανάτους. Θα πρέπει να αποκαλυφθούν οι δολοφόνοι όχι από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς αλλά από το κίνημα και να πεταχτούν έξω από αυτό. Θα πρέπει να αντιμετωπιστεί ο χουλιγκανισμός στην πολιτική και η στρατιωτικοποίηση της πολιτικής δράσης. Δεν πρέπει να μείνει καμία σκιά ότι «οι αριστεροί μιλάνε όταν πρόκειται για τον Κορκονέα και το βουλώνουν όταν φταίνε κάποιοι από τις γραμμές τους». Οχι! Δεν είμαστε υπόλογοι για καμία προβοκάτσια, τυχοδιωκτισμό, εκφασισμό που στήνεται. Οχι μόνο επειδή εναντιωθήκαμε σ' αυτή την τακτική μόλις 50 μέτρα πριν από την τράπεζα, πληρώνοντάς το με τραυματισμούς συντρόφων μας, αλλά και επειδή δεν δεχόμαστε να υποθάλπουμε τέτοιες πρακτικές, όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να τις βαπτίσουν κοινωνικές, ελευθεριακές και μαύρες τρίχες.


φ.641, 15/05/10