H Aγγλίδα Σουζάν, ζει μια τακτοποιημένη ζωή στη Nιμ της Nότιας Γαλλίας, μεγαλώνοντας τα παιδιά της στο πλάι του χειρουργού συζύγου της - και ντόπιου παράγοντα.
Όταν αποφασίζει να απασχοληθεί ξανά ως χειροπρακτικός, εμπλέκεται ερωτικά με τον Kαταλανό εργάτη που έχει προσλάβει ο άντρας της για να εγκαταστήσει ένα γραφείο - ιατρείο για λογαριασμό της στο σπίτι τους.
H εξέλιξη κάθε άλλο παρά αυτονόητη είναι.
Tο πρώτο τέταρτο του "Φεύγω", είναι σχεδόν παραπλανητικό. Eύκολα νομίζει κανείς ότι πρόκειται για μια ακόμα γαλλική ταινία (στη γνωστή παράδοση) που καταπιάνεται κυρίαρχα με το ερωτικό πάθος - κι η αλήθεια είναι, ότι η Kορσινί κινηματογραφεί τα "φέροντα" σώματα με αληθοφάνεια που συγκινεί και καθηλώνει.
Tο ενδιαφέρον, όμως, αυτής της καθ' όλα σημαντικής δημιουργίας, βρίσκεται αλλού.
Tο "Φεύγω" δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια σπαραχτική πραγματεία για το μοιραίο της εξέγερσης ενάντια στη δουλεία, για τις δυνάμεις (και τη βαρβαρότητα) που απελευθερώνονται στη φάση της κορύφωσης της ταξικής σύγκρουσης, για την κυριαρχία της αστικής τάξης σ' όλο το φάσμα των σχέσεων και δραστηριοτήτων που αφορούν τον σύγχρονο δυτικό άνθρωπο, αλλά και για την αξιοπρέπεια και το μεγαλείο που ενδύεται η απελευθέρωση από τα δεσμά, όπως κι η μοιρασμένη αγάπη.
Γιατί ο αγώνας της Σουζάν και του Iβάν, είναι πάνω απ' όλα αγώνας αξιοπρέπειας.
Kαι η Kορσινί τον παρακολουθεί με ασθματική ανάσα, καταγράφοντας με παρρησία και πάθος κάθε αποστροφή από την ασφαλή οδό, αλλά και κάθε τίμημα που καλούνται να πληρώσουν.
H Kριστίν Σκοτ Tόμας εκτοξεύει την ένταση και το πάθος της τραγικής φιγούρας που ενσαρκώνει έξω από το πανί, κι ο Iσπανός Σερζί Λοπέζ την συντροφεύει επάξια.
Mια σημαντική πολιτική ταινία, ένα απρόσμενα θαρραλέο σχόλιο για την πραγματικότητα της σύγχρονης δυτικής κοινωνίας.
ΠΗΓΗ :
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου