Οι μετανάστες είναι τα μεγάλα (αλλά όχι τα μόνα) θύματα αυτής της πολιτικής πραγματικότητας.

Οι εκτεταμένες συνθήκες φτώχειας, η άνευ ιστορικού προηγουμένου ανεργία σε συνδυασμό με την κατάσταση της διάλυσης του εργατικού κινήματος είναι το πιο γόνιμο έδαφος για να φυτρώσουν οι φασιστικές-ρατσιστικές αντιλήψεις. Οι μετανάστες είναι τα μεγάλα (αλλά όχι τα μόνα) θύματα αυτής της πολιτικής πραγματικότητας. Oχι μόνο ξεριζώνονται από τις πατρίδες τους (ορισμένοι διώκονται ανελέητα), είναι αναγκασμένοι να δουλεύουν σε συνθήκες καταναγκαστικής εργασίας στις χώρες υποδοχής, να ζούνε σε συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης. Το κερασάκι στην τούρτα είναι ο καθημερινός φόβος για την ίδια τους τη ζωή και τη σωματική ακεραιότητα, αφού πληθαίνουν τα φαινόμενα ρατσιστικής βίας απέναντι στους μετανάστες. Θύματα αυτής της εκστρατείας και έλληνες δημοκράτες, αριστεροί που διαδηλώνουν την αλληλεγγύη τους στης γης τους κολασμένους.

Τα περιστατικά μόνο τους τελευταίους μήνες είναι εκατοντάδες σε όλη την Ελλάδα, με χαρακτηριστική την επίθεση ενάντια στην εκπαιδευτικό στα Χανιά και τη χάραξη στο μπράτσο της του αγκυλωτού σταυρού, την πυρπόληση σπιτιού μεταναστών από το Μπαγκλαντές στη Σπάρτη, τις βομβιστικές επιθέσεις σε στέκια μεταναστών και αριστερών οργανώσεων. Κορυφαίο γεγονός, η ρατσιστική-πολιτική επίθεση ενάντια στη μετανάστρια συνδικαλίστρια Κωνσταντίνα Κούνεβα. Τα περιστατικά των επιθέσεων με ρόπαλα και οι ξυλοδαρμοί μεταναστών είναι στην ημερήσια διάταξη. Οι παράγοντες του συστήματος δεν χάνουν ευκαιρία να χύσουν το ρατσιστικό-φασιστικό τους δηλητήριο. Στοχοποίησαν τους μετανάστες από την αρχή ακόμα της δεκαετίας του '90 και δημιούργησαν μια ολόκληρη στρατιά πραγματικά σύγχρονων δούλων που πρόσφεραν ζωντανή εργασία στο κεφάλαιο κυριολεκτικά δωρεάν. Χέρι χέρι με την ξεπουλημένη αστορεφορμιστική ηγεσία των συνδικάτων, κράτησαν μακριά τους ξένους από τους έλληνες εργάτες, υποδαύλισαν το μίσος αναμεταξύ τους, μείωσαν και άλλο τη μαχητική ισχύ της εργατικής τάξης.

Στην εποχή της κρίσης ενισχύουν πλέον ανοιχτά τις ρατσιστικές, φασίζουσες αντιλήψεις. Η ανοιχτή πριμοδότηση του ΛΑΟΣ, οι ρατσιστικές κραυγές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ απέναντι στους μετανάστες, η ανοιχτή πλέον στοχοποίησή τους. Θυμόμαστε τα γεγονότα του Δεκέμβρη 2008 και την υστερία που έπιασε όλους τους παράγοντες του συστήματος πως μετανάστες «τα σπάνε»; Σε αυτό το έδαφος που δημιούργησε η πολιτική των κυβερνήσεων του κεφαλαίου πατάνε και οι φασίστες της Χρυσής Αυγής και άλλοι θερμοκέφαλοι που με την ανοχή και πολλές φορές ανοιχτή υποστήριξη της αστυνομίας και της ασφάλειας επιχειρούν δολοφονικές επιθέσεις για να σπάσουν τη μαχητική διάθεση ξένων και ελλήνων εργατών, δημοκρατών και αριστερών, που δειλά δειλά αρχίζει να εκδηλώνεται.

Η εργατική τάξη (ξένοι και Ελληνες), οι εργαζόμενοι, η νεολαία βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα σύστημα που εκκολάπτει το αυγό του φιδιού. Δημιουργούν το καθεστώς της σύγχρονης δουλείας, θέλουν τη νεολαία κρέας για τα κανόνια τους και ο μόνος τρόπος για να πειθαναγκάσουν το λαό να αποδεχτεί το μαύρο μέλλον που του ετοιμάζουν είναι να φασιστικοποιήσουν τη δημόσια ζωή, να διαλύσουν πλήρως την όποια συγκρότηση και μαχητική διάθεση της εργατικής τάξης. Οι φασιστικές συμμορίες είναι τα εργαλεία που χρησιμοποιούνται κατά περίπτωση. Είτε εντεταλμένα είτε δημιουργώντας πρόσφορο έδαφος για τη δράση τους, παράγουν έργο για το κεφάλαιο και την πολιτική των κυβερνήσεών του.

Είναι επίσης φανερό πως σε αυτή τη φάση ο φασισμός δεν είναι το πρώτο άλογο που επιλέγει το σύστημα για να υλοποιήσει την πολιτική του. Αυτό άλλωστε θα ήταν και μια βαθιά αδυναμία για το σύστημα, που, με δεδομένη την κατάσταση διάλυσης, αποσύνθεσης του εργατικού κινήματος και παρ' όλα τα προβλήματά του, δεν είναι σε τέτοια. Φυσικά, μια τέτοια επιλογή είναι πάντα πιθανή στην αδυναμία του κεφαλαίου να ισορροπήσει τις ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις πάνω στη χώρα. Οπως και να έχει, η πάλη ενάντια στο φασισμό δεν μπορεί παρά να είναι μια πάλη ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης. Ο φασισμός-ρατσισμός δεν είναι μια ακραία έκφραση ενός κατά τα άλλα υγιούς συστήματος. Ο φασισμός-ρατσισμός είναι το σύστημα, είναι η συστηματική οργάνωση της βίας των λίγων πάνω στους πολλούς, ανεξαρτήτως του βαθμού εκδήλωσης αυτής της πραγματικότητας στο πολιτικό πεδίο. Ετσι, δεν μπορεί να υπάρξει πάλη ενάντια στο φασισμό εάν δεν είναι οργανικά ενταγμένη στην αντισυστημική πάλη.

Επανερχόμαστε λοιπόν στη μόνη πραγματική και υπαρκτή διέξοδο για την εργατική τάξη, το λαό και τη νεολαία, που είναι η συγκρότησή τους και η αντιπαράθεσή τους με το σύστημα της εκμετάλλευσης. Μια συγκρότηση που μόνο σε ένα πεδίο μπορεί να πραγματοποιηθεί. Σε αυτό της αντίστασης στην επίθεση του κεφαλαίου. Η πάλη για την οικοδόμηση του μετώπου αντίστασης μπορεί να συγκροτήσει σε ανώτερο επίπεδο την τάξη, να οικοδομήσει σχέσεις αλληλεγγύης ξένων και ελλήνων εργατών, να εμπνεύσει τη νεολαία. Σε αυτήν την πάλη ο λαός είναι σίγουρο πως θα βρει απέναντί του το σύστημα και όλα τα εργαλεία του. Γιατί, πάνω από όλα, αυτή είναι μια μάχη ύπαρξης -μια μάχη υπέρ πάντων- και για την εργατική τάξη και για το κεφάλαιο.