Απόσπασμα από την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκας Παπαρήγα στον Πειραιά

«Βεβαίως κόκκινο χαλί δεν έβαλαν για να κατέβει ο πρωθυπουργός από το αεροπλάνο που τον έφερε από τις Βρυξέλλες στην Αθήνα. Αλλά η θριαμβολογία, βεβαίως με ένα περίτεχνο σεμνό τρόπο, η θριαμβολογία περισσεύει. Θεωρήθηκε μεγάλη νίκη της Ελλάδας και του πρωθυπουργού η συμφωνία που έγινε στην ΕΕ, μάλλον η διπλή τοποθέτηση, από τη μία μεριά η δημιουργία ενός ευρωπαϊκού μηχανισμού από κοινού με το ΔΝΤ και απ' την άλλη μεριά η παρέμβαση της ευρωπαϊκής τράπεζας. Βεβαίως είναι απολύτως δικαιολογημένο να θέλουν να θριαμβολογήσουν. Και η θριαμβολογία έχει πολιτικά χαρακτηριστικά, έχει ωστόσο και ορισμένα πραγματικά χαρακτηριστικά.

Ποιες είναι αυτές οι αποφάσεις που πάρθηκαν στην ΕΕ; Πρώτον, επιβεβαιώθηκε το εξής πράγμα: Ότι η καπιταλιστική κρίση είναι βαθιά, είναι παγκόσμια  και αναδεικνύει στην πρώτη γραμμή τους μεγάλους ανταγωνισμούς και αντιθέσεις των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών και των περιφερειακών ενώσεων. Οι Ευρωπαίοι δεν κοιτάνε μόνο την κρίση που υπάρχει στην Ευρώπη, παρακολουθούνε και τι θα γίνει στην παγκόσμια αγορά. Σήμερα δεν ανταγωνίζονται τα κλασικά ιμπεριαλιστικά κέντρα μεταξύ τους, η ΕΕ, η Ιαπωνία και οι ΗΠΑ. Σήμερα υπάρχουν και νέες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, νέες περιφερειακές δυνάμεις, οι όποιες προβάλουν σαν διεκδικητές στην παγκόσμια καπιταλιστική πίττα.

Επομένως στην ΕΕ πάρθηκε μια απόφαση που μπορεί να πει κανείς ότι έχει ένα προσωρινό και κοντόφθαλμο χαρακτήρα, όμως ακόμα και αν λειτουργήσει θα είναι μόνο ως ένα βαθμό αποτελεσματική, γιατί το ιμπεριαλιστικό σύστημα, ο καπιταλισμός μάλλον στο στάδιο του ιμπεριαλισμού δεν μπορεί να αντιμετωπίσει δραστικά, με αποτελεσματικά φάρμακα τις αντιθέσεις και τις αντιφάσεις του.

Τι απόφαση πήρανε; Έκαναν ένα πολιτικό μηχανισμό ο οποίος λέει το εξής πράγμα: Αν μια χώρα στη ζώνη του ευρώ βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση, παραβιάζοντας βεβαίως κανόνες του παιχνιδιού, και δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, είναι στις παραμονές τις χρεωκοπίας, τότε θα ξανασυνεδριάσει η ΕΕ και θα αποφασιστεί αν αυτή η χώρα έχει πραγματική ανάγκη, αν βρίσκεται σε κίνδυνο χρεωκοπίας και τότε θα αποφασίσουν τους όρους της στήριξης, της χρηματοδότησης, του δανεισμού και ενδεχομένως να αποφασίσουν και αν θα βγει από τη ζώνη του ευρώ. Και για να παρθεί αυτή η απόφαση πρέπει να σημειωθεί ομοφωνία. Καταλαβαίνεται δηλαδή ότι και μεταξύ τους τα καπιταλιστικά κράτη δεν μπορούν να ομονοήσουν και δεν μπορούν να έχουν ως καπιταλιστικά κράτη, ως αστικές τάξεις των κρατών μελών, πλήρη αλληλεγγύη μεταξύ τους. Αυτός  όμως ο πολιτικός μηχανισμός δεν είναι εντελώς ουτοπικός γατί έχει μια σαφή κατεύθυνση και η χρηματοδότηση να μην λειτουργήσει και τα εντός εκτός της ευρωζώνης να μην λειτουργήσουν, υπάρχει μια κατεύθυνση: Ο πολιτικός εκβιασμός να συμμορφώνονται τα αστικά κράτη, οι αστικές κυβερνήσεις, με τους κανόνες της ευρωενωσιακής αγοράς, με τους παγκόσμιους καπιταλιστικούς κανόνες, τουλάχιστον σε ένα ζήτημα: Στο να μετατρέπεται σε όλο πιο φθηνή δύναμη, η εργατική δύναμη, το εμπόρευμα δηλαδή, όπως είναι η εργατική δύναμη στον καπιταλισμό, να είναι όσο πιο φθηνό, να ληστεύονται και να καταπιέζονται οι λαοί όλο και πιο πολύ.