Στην μπάντα οι σκυμμένοι...

Πώς αλλάζουν οι καιροί. Πληθαίνουν - ανάμεσα σ' εκείνους που στο όνομα της «αντισταλινικής αριστεράς» στηρίζανε με χέρια και πόδια το Μάαστριχτ, το έβλεπαν μάλιστα και σοσιαλιστικό! - αυτοί που τώρα εμφανίζονται να ξεσπαθώνουν εναντίον του Μάαστριχτ.

Ποτέ δεν είναι αργά για αυτοκριτική. Αλλά δεν κάνουν αυτοκριτική. Επιδίδονται σε έναν αγώνα να πείσουν ότι κατέχουν τις λέξεις που θα τους βγάλουν ξανά στον αφρό, αλλά όλο λειψοί βγαίνουν. Για κάποιο λόγο, κάτι παθαίνουν με τη λέξη καπιταλισμός. Οπως και με τη λέξη ιμπεριαλισμός. Κάτι παθαίνουν στο άκουσμα του όρου «ταξική πάλη», άσε που δε γνωρίζουν τίποτα για τη «δικτατορία των μονοπωλίων», όρο που αν τον αποδεχτούν αναγκαστικά θα τους οδηγήσει να μιλήσουν και για δικτατορία του προλεταριάτου κι αυτό ακριβώς είναι που πάση θυσία θέλουν να αποφύγουν.

Ασφαιροι και γι' αυτό ευκολοχώνευτοι εκεί που χαριεντίζονται με τους «αντιπάλους» τους. Και τότε, και σήμερα, το πρόβλημά τους ήταν το ΚΚΕ που τους εμπόδιζε να μεγαλουργήσουν, να συνεισφέρουν κι αυτοί δημιουργικά στην Ανάπτυξη, στην Απασχόληση και στην Ανταγωνιστικότητα, τα περίφημα «τρία Αλφα» που αυτοί θέλουν να ξεχάσουν, αλλά έλα που τα θυμόμαστε εμείς... Το τωρινό ψάξιμό τους, λένε, τους οδηγεί στο «δρόμο της αριστεράς». Τελικά, με το τσιγκέλι σου λένε πως αυτός ο «δρόμος» έχει και «ιδιοκτήτες την ΚΟΕ και την ΚΕΔΑ»! Οχι που θα έμενε το αντιΚΚΕ μέτωπο χωρίς ιδιοκτήτη.

Για κάτι εργολαβίες που έχουν αναλάβει να απαντούν από την «Ελευθεροτυπία» στο ΚΚΕ κανένα σχόλιο. Αυτόν τον καιρό προτιμούμε να παρατηρούμε την πορεία χτεσινών ΝΑΡιτών από τα πανεπιστήμια στον επαγγελματικό στίβο, με πρώτη αγωνία τους και πάλι το πώς θα αμφισβητηθεί η ηγεμονία του ΚΚΕ στο κίνημα. Κατά έναν παράδοξο τρόπο και αυτοί συναντάνε τους προηγούμενους στην αμνησία: Δεν ξέρουν τίποτα για τον ιμπεριαλισμό και τη θέση της Ελλάδας σ' αυτό το σύστημα. Ετσι ανακαλύπτουν μαζί με την «Αυγή» το φόβο μιας «νέας κατοχής» και εγκαλούν τους ιμπεριαλιστές της ΕΕ γιατί με τη στάση τους συκοφαντούν - οι ιμπεριαλιστές - το ευρώ! Δηλαδή, αύριο να διαδηλώσουμε ενάντια στη συκοφάντηση του ευρώ;

Πώς του ξέφυγε του Παναγόπουλου αυτή η πλευρά; Ο οποίος τι είπε χτες; «Δεν πρέπει να πριονίζουμε το κλαδί που καθόμαστε και το κλαδί που καθόμαστε είναι η ΟΝΕ». Μεγάλε! Τους παίρνεις την μπουκιά απ' το στόμα.

Αρκετά με τα καλαμπούρια. Για την εργατική τάξη, η κόκκινη γραμμή πίσω από την οποία δεν μπορεί να γίνει ούτε μισό βήμα έχει ήδη χαραχτεί. Και είναι η ώρα για τους εργάτες να τραβήξουν το δρόμο τους, κάνοντας καθαρό ότι πολεμάνε τόσο με το κεφάλαιο κατευθείαν, όσο και με τους παρατρεχάμενούς του στα συνδικάτα επίσης. Δύσκολη πάλη, καθώς τα χτυπήματα είναι πολύπλευρα, αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος για τα συμφέροντα των εργατών. Κάθε άλλη εκδοχή οδηγεί στην υπεράσπιση των μονοπωλίων. Κι αυτό σημαίνει καταδίκη των εργατών. Ο,τι επιδιώκεται να καταργηθεί αυτόν τον καιρό θα χρειαστεί πολύ αίμα για να επανακατακτηθεί.

Ακούς παλιούς εργάτες να λένε «δεν τρέχει τίποτα. Και μεις δεν είχαμε 8ωρο, αλλά το κερδίσαμε. Δεν είχαμε ένσημα και τα κερδίσαμε. Ετσι θα γίνει και τώρα. Δεν τα καταφέραμε να αφήσουμε στα παιδιά μας ό,τι κερδίσαμε, είναι υποχρεωμένα να τα ξανακερδίσουν». Δεν είναι ακριβώς έτσι. Ο,τι ανατρέπεται σήμερα δεν αφορά μια προσωρινή ήττα ελέω συσχετισμών. Είναι χτύπημα βαθύ. Ενισχύει το κεφάλαιο με όρους συντριβής της εργατικής τάξης. Γι' αυτό η κυβέρνηση και τα κόμματα που στηρίζουν την πολιτική των μονοπωλίων θέλουν να περάσουν την αντίληψη ότι είναι δεδομένη αυτή η πολιτική.

Για τους εργάτες δεν είναι. Δε σκύβουν το κεφάλι τόσο εύκολα. Το σκύβουν οι σκυμμένοι. Κάτι γλίτσηδες, που με κάθε κυβέρνηση γλείφουν στα κόκαλα που πέφτουν απ' το τραπέζι. Οταν ακούς φτωχοδιάβολο να σου λέει ότι «κινδυνεύει η χώρα και κάτι πρέπει να κάνουμε», ψάξε να βρεις πού γλείφει. Δεν υπάρχει περίπτωση να 'ναι εργάτης με αξιοπρέπεια και να σου λέει ότι πρέπει να σκύψεις για να κερδίσει το αφεντικό. Τέτοιοι τύποι ήταν πάντα εχθροί των εργατών. Ηταν οι ρουφιάνοι. Ε, αυτούς χαμένους τους έχουμε. Αυτούς δεν τους υπολογίζουμε. Τους κρατάμε μακριά. Με τους άλλους να δούμε πώς θα γίνει. Που είναι εργάτες - εργάτες και θέλουν να ζήσουν το σπίτι τους με τη δουλειά τους.

Έχουμε δουλειά δηλαδή, πολλή δουλειά, και η απεργία στις 24 του μήνα είναι ήδη αύριο.


Πηγή:www.rizospastis.gr