Έληξε η κατάληψη του εργοστασίου της ELITE.

Η κατάληψη του εργοστασίου της ELITE, από τους ανθρώπους που το δουλεύανε, μπορεί να έληξε αλλά φοβόμαστε ότι δεν τέλειωσαν τα βάσανά τους και μακάρι να διαψευστούμε. Είχαμε γράψει, στις προηγούμενες για το θέμα αναρτήσεις μας, ότι οι εργάτες της ELITE ζητούσαν να πληρωθούν οι μισθοί τους, του Δεκέμβρη και του Νοέμβρη, καθώς και να τους δοθεί η ενίσχυση που τους υποσχέθηκε το υπουργείο Εργασίας. Αλλιώς δε θα υποχωρούσαν. Η εργοδοσία και το υπουργείο εκμεταλλευόμενοι το οικονομικό στρίμωγμα των εργαζομένων τους εκβίαζε με βάση αυτό για να ανοίξουν την αποθήκη και να βγει το εμπόρευμα στην αγορά. Κάτι το οποίο φυσικά πείσμωνε τους εργαζόμενους που δήλωναν ότι αν δεν πληρωθούν δε θα κάνουν πίσω. Για το εργοστάσιο οι εργαζόμενοι είχαν ως αίτημα την επαναλειτουργία του. Κάτι το οποίο εξαρτώταν και εξαρτάται ακόμη από τις προθέσεις, υποτίθεται, των τραπεζών (Εθνική και Attica) για να το χρηματοδοτήσουν. Απάντηση σε αυτό θα έπαιρναν προχθές Δευτέρα. Τι έγινε λοιπόν από προχθές; Από τη Δευτέρα το απόγευμα μέσω τηλεφωνημάτων κυκλοφόρησε η φήμη ότι τελικά οι τράπεζες συμφωνούν να προχωρήσουν στη χρηματοδότηση της επιχείρησης, ότι οι εργαζόμενοι θα αποζημιωθούν πλήρως και ότι από Τετάρτη θα ξεκίναγαν δουλειά. Όσοι είμασταν εκείνη την ώρα εκεί, πρώτοι και καλύτεροι οι εργαζόμενοι, μας φάνηκε πολύ ωραίο το σενάριο για να είναι αληθινό. Τη Τρίτη το πρωί στη συνέλευσή τους, τους ανακοινώθηκαν τα εξής: Οι τράπεζες, ιδίως η Εθνική που βάζει τα περισσότερα, προφορικά συμφωνούν για τη χρηματοδότηση. Μένει αυτό να επισημοποιηθεί και τότε θα αρχίσουν οι διαδικασίες που θα καταλήξουν στην επαναλειτουργία του εργοστασίου το πότε θα γίνει αυτό και με τι όρους κανείς δεν το ξέρει. Ως προς τα δεδουλευμένα που τους χρωστάνε θα τους δώσουν άμεσα του Νοέμβρη, για του Δεκέμβρη θα τους πουν κατά το τέλος του Γενάρη πότε θα τα πάρουν. Με εξαίρεση τους εργαζόμενους της αποθήκης οι οποίοι θα πληρωθούν και το μισό Δεκέμβρη τώρα. Οι αποθήκες άνοιξαν από χθες Τετάρτη για να κινηθεί το εμπόρευμα. Αυτή τη πρόταση, η οποία κατά τη γνώμη μας δεν διαφέρει και πολύ από τον εκβιασμό της προηγούμενης εβδομάδας που είχε εξοργίσει τους εργαζόμενους, το κλαδικό σωματείο (Συνδικάτο Κλωστοϋφαντουργών, Ιματισμού και Δέρματος Αθήνας μέλος του ΠΑΜΕ), μιας και εργοστασιακό δεν υπάρχει, πρότεινε να τη δεχτούν και να λήξουν την κατάληψη συνεχίζοντας την επίσχεση μέχρι να πληρωθούν. Η απόφαση πάρθηκε από τη συνέλευση δια βοής!!! Όταν ρωτάγαμε, (βρεθήκαμε στο εργοστάσιο μετά τη συνέλευση και αυτά που γράφουμε μας τα είπαν εργαζόμενοι), τι διασφαλίζει τους εργαζόμενους ότι θα γίνουν αυτά που τους "υπόσχονται" και κυρίως το πότε απάντηση δεν υπήρχε. Όπως διάχυτη ήταν και μια αίσθηση πίκρας, για να μη πούμε απογοήτευσης, στα βλέματα πολλών. Τους ίδιους τους εργαζόμενους μπορούμε να τους καταλάβουμε. Όλες τις μέρες που βρισκόμασταν εκεί εκφράζοντας την αλληλεγγύη μας, μας έλεγαν παράλληλα και για τις αυταπάτες που είχαν πριν ξεσπάσει αυτή η ιστορία, έβγαζαν τα συμπεράσματά τους, μιλούσαν αρκετοί για την ανάγκη ύπαρξης εργοστασιακού σωματείου, επιζητούσαν και χαιρόντουσαν την αλληλεγγύη απ' όποιον και αν προερχόταν, χωρίς να τους νοιάζει ποιός και από που ήταν. Από την άλλη όμως και οι μέρες περνούσαν και οι οικονομικές τους δυσκολίες χειροτέρευαν. Ιδιαίτερα σε αυτούς που δούλευαν και οι δύο σύζυγοι στο εργοστάσιο. Αυτό που δεν μπορούμε να "καταλάβουμε" είναι η στάση του σωματείου, ταξικού μάλιστα όπως ισχυρίζεται. Τι το θετικό βρήκε σε αυτή τη "πρόταση" και την "άλλαξε" προτείνωντας το σταμάτημα της κατάληψης; Γιατί αντί να προτείνει τη συνέχιση της κατάληψης πρότεινε το αντίθετο, τη στιγμή μάλιστα που όπως γράφει ο Ριζοσπάστης, οι εργαζόμενοι θα πληρωθούν το Νοέμβρη διότι ο εργοδότης αισθάνθηκε πιεσμένος από τον αγώνα τους; Δηλαδή αν πιεζόταν κι άλλο ο εργοδότης και η κυβέρνηση δεν θα είχαν κι άλλες επιτυχίες οι εργαζόμενοι; Με ποιές άλλες μορφές αγώνα λέει το συνδικάτο να συνεχιστεί ο αγώνας τη στιγμή που αυτό έτσι κι αλλιώς δεν λειτουργεί; Και τι θα εμπόδιζε να αναπτυχθούν αυτές οι άλλες μορφές η συνέχιση της κατάληψης και το μη άνοιγμα της αποθήκης; Δεν συνδυάζονται οι μορφές πάλης; Αυτό όμως που επιδίωκε η εργοδοσία αλλά και το υπουργείο, το άνοιγμα της αποθήκης, έγινε. Με τους όρους που έθετε από την αρχή, διαχωρίζοντας και τους εργαζόμενους δίνοντας στους αποθηκάριους το μισό Δεκέμβρη επιπλέον, χωρίς να έχει δεσμευτεί επί της ουσίας σε τίποτε άλλο. Δεν είμαστε από αυτούς που παραβλέπουν τις δυσκολίες, το σοβαρό οικονομικό πρόβλημα των εργαζομένων, το πρόβλημα γενικότερα του εργατικού κινήματος. Δεν θεωρούμε όμως ότι εξαντλήθηκαν τα περιθώρια. Θα μπορούσαν, και ακόμη μπορούν, να γίνουν αρκετά που να δημιουργήσουν μεγαλύτερη πίεση και στην εργοδοσία και στη κυβέρνηση. Δεν διεξάγεται ο αγώνας των εργαζομένων ενός μεγάλου εργοστασίου με το να κλείνονται μέσα σε αυτό. Πολύ περισσότερο όταν αυτό βρίσκεται κοντά σε ένα σημείο απ' όπου περνούν χιλιάδες κόσμος κάθε μέρα (Κηφισσού, Λένορμαν, ΚΤΕΛ). Αντί να εκφράζονται επιφυλλάξεις και ανεξήγητες αντιρρήσεις σε προτάσεις για την ανάπτυξη της αλληλεγγύης (ακόμη και στο οικονομικό επίπεδο), αντί να εκμεταλλευτούν τις δυνατότητες που δημιουργήθηκαν με την Επιτροπή Αλληλεγγύης, με άλλες συλλογικότητες από άλλες περιοχές της Αθήνας και σωματεία που εκδήλωσαν τη διάθεση στήριξης του αγώνα, επέλεξαν τη διεξαγωγή μιας "εκδήλωσης αλληλεγγύης" μέσα στο εργοστάσιο, με ομιλίες εκπροσώπων σωματείων που ανήκουν στο ΠΑΜΕ και ολίγη μουσική στο τέλος, που δεν τη πήρε χαμπάρι κανείς εκτός από αυτούς που είμασταν έτσι κι αλλιώς κάθε μέρα στο εργοστάσιο. Διαβάσαμε παρ' όλα αυτά την άλλη μέρα στο Ριζοσπάστη ότι παραλίγο να βούλιαζε το εργοστάσιο! Αλλά πως να τα κάνει αυτά ένας φορέας που παρά τα λόγια και τις καταγγελίες δεν διαφέρει σε πολλά από τη ΓΣΕΕ; Που προσπαθεί να αποτρέψει τη δημιουργία εργοστασιακού σωματείου γιατί όπως ισχυρίζονται ένα τέτοιο σωματείο μπορεί εύκολα να "διπλαρωθεί¨από την εργοδοσία, ενώ το κλαδικό που είναι έξω από το χώρο δουλειάς και μακριά από τους εργαζόμενους όχι!!! Βέβαια σε αυτή τη περίπτωση μας αρκεί η ομολογία που ακούστηκε από τα πιο επίσημα χείλη. "Αν φτιαχτεί εργοστασιακό σωματείο εμείς τι θα κάνουμε"; Άλλο ένα ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί το σωματείο με τις δυνάμεις που ισχυρίζεται ότι έχει δε φρόντισε να συνδέσει τον αγώνα των εργαζομένων της ELITE με τον υπόλοιπο κλάδο; Γιατί ενώ, όπως οι ίδιοι μας έλεγαν, υπάρχουν κι άλλες τέτοιες παρόμοιες περιπτώσεις δε προχώρησαν στη γενίκευση και σύνδεση του αγώνα; Παρεμβάσεις σε ομοειδή εργοστάσια και βιοτεχνίες ετοίμαζαν τοπικές συλλογικότητες αλλά τους πρόλαβε η λήξη της κατάληψης. Δεν μπορούσε το ΠΑΜΕ να το κάνει νωρίτερα με τη πληθώρα δυνάμεων που λέει ότι διαθέτει; Γιατί επέμενε και επιμένει στη ντε και καλά λειτουργία του εργοστασίου και δεν θέτει ζήτημα εξασφάλισης των εργαζόμενων στη περίπτωση ανεργίας μέχρι να ξαναβρούν δουλειά και ως προς το μισθολογικό και ως προς το ασφαλιστικό; Γιατί δεν θέτει ζήτημα να εξασαφαλιστούν όσοι είναι κοντά στη σύνταξη; Μήπως επειδή με βάση την αντίληψή τους τα λεφτά του δημοσίου είναι λεφτά των ...εργαζομένων και δεν μπορούμε να ζητάμε τέτοια πράγματα από το κράτος; Kαι τα λεφτά του εργοδότη και των τραπεζών ποιανού είναι, με τη δουλειά ποιανού βγαίνουν, δεν είναι και αυτά κλεμένη υπεραξία από τους εργαζόμενους; Μήπως τελικά δεν υπάρχει η πολιτική βούληση από το ΠΑΜΕ και τον πολιτικό φορέα που το δημιούργησε οι αγώνες και οι αντιστάσεις να γενικευτούν ή έστω να γίνει προσπάθεια για κάτι τέτοιο; Μήπως τελικά τα μεγάλα λόγια κρύβουν την υποταγή στο σύστημα και την συνακόλουθη προσπάθεια καλύτερου πλασαρίσματος στο πολιτικό σκηνικό; Και ένα ερώτημα στους αγωνιστές εργαζόμενους που ακολουθούν το ΠΑΜΕ με καλές προθέσεις, πως ανέχονται συντρόφους τους επαγγελματίες συνδικαλιστές να περιφέρονται στα εργοστάσια λέγοντας στους εργαζόμενους λίγο ως πολύ ότι καλά παθαίνουν αυτά που παθαίνουν αφού ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ; Έτσι θα ανέβει η ταξική συνείδηση των εργατών, με το να τους καλούμε να ψηφίζουν ΚΚΕ (ή οτιδήποτε άλλο) και όχι με το να στηρίζουμε τους αγώνες τους βοηθώντας τους να συγκροτηθούν με όποια μορφή θέλουν αυτοί και ανεξάρτητα από το τι ...ψηφίζουν; Τόση ανεμπιστοσύνη πια στη ...συνείδηση των εργατών; Αυτό που χρειάζεται κατά τη γνώμη μας είναι να κλιμακωθεί ο αγώνας των εργαζομένων ακόμη παραπέρα. Ξεκινώντας με το να τον πάρουν οι ίδιοι στα χέρια τους. Με δικό τους εργοστασιακό σωματείο, με δικές τους αποφάσεις στις συνελεύσεις τους, ξεπερνώντας τον καθένα που τους εμποδίζει να προχωρήσουν, που τους εμποδίζει κόντρα στη θέλησή τους να δημιουργήσουν το δικό τους μέσο πάλης και να αποφασίσουν τις μορφές που οι ίδιοι θέλουν. Εκμεταλλευόμενοι τη διάθεση αλληλεγγύης απ' όλες τις πλευρές που την εκδήλωσαν. Να διεκδικήσουν αυτά που τους ανήκουν όχι νόμιμα αλλά δικαιωματικά. Να πληρωθούν όλα όσα τους χρωστάνε, να μη δεχτούν στη περίπτωση επαναλειτουργίας του εργοστασίου καμιά απόλυση. Σε κάθε περίπτωση να διεκδικήσουν την πλήρη οικονομική και ασφαλιστική κάλυψή τους από τον ΟΑΕΔ χωρίς περικοπές και όρους μέχρι να ξαναβρούν δουλειά, είτε δουλέψει ξανά το εργοστάσιο είτε όχι, να εξασφαλιστεί η συνταξιοδότηση όλων όσων είναι κοντά στη σύνταξη. Πολλά θα μπορούσε να πει και να γράψει κανείς με αφορμή τον αγώνα των εργατών της ELITE. Αδυναμίες, καθυστερήσεις και ανεπάρκειες έδειξαν και όλοι όσοι δήλωσαν την πρόθεση να σταθούν στο πλάι των εργαζόμενων. Δεν είναι άσχετες από πολιτικές και ιδεολογικές επιλογές, από αυταπάτες που υπάρχουν στο κίνημα και την αριστερά. Σε επόμενο σημείωμά μας θα μιλήσουμε και για αυτά. Φάνηκαν όμως οι δυνατότητες που υπάρχουν αν, όλοι όσοι θεωρούν ότι το εργατικό κίνημα πρέπει να ξεπεράσει τους κάθε χρώματος εργατοπατέρες και να κινηθεί σε αγωνιστική κατεύθυνση, ξεπεράσουν και αυτοί με τη σειρά τους τις δικές τους αγκυλώσεις και ιδεοληψίες και εστιάζουν στο πραγματικό ζητούμενο. Που στη προκειμένη περίπτωση ήταν και είναι η αλληλεγγύη στους εργάτες της ELITE χωρίς όρους και προϋποθέσεις.