Οι επιθέσεις, η καταστολή και αστυνομική βία αυξάνονται.

Σχεδόν καθημερινά δημοσιεύονται ειδήσεις για επιθέσεις από ακροδεξιούς σε στέκια μεταναστών, οργανώσεων, συλλογικοτήτων, σε ανθρώπους που με τον ένα ή άλλο τρόπο αμφισβητούν την κυρίαρχη πολιτική. Παράλληλα αυξάνουν και οι λεγόμενες "αυθαιρεσίες" - βιαιότητες από πλευράς της αστυνομίας με πρόσφατα πιο τρανταχτά γεγονότα αυτά του Χιλιανού, των μαθητών στη Πάτμο, της παρακολούθησης ανθρώπου στην Αγ. Παρασκευή και ο κατάλογος δεν τελειώνει. Είναι τόσο πολλά και έντονα τα κρούσματα της αστυνομικής βίας που ακόμη και τα ΜΜΕ αναγκάζονται να ασχοληθούν με αυτά, αντίθετα με τις φασιστικές επιθέσεις, που προαναφέραμε, τις οποίες τις τρώει το μαύρο σκοτάδι, προφανώς εδώ θα χάλαγε η σούπα περί "αντεξουσιαστικής" βίας.
Όπως και να έχει το πράγμα και ανεξάρτητα από τι επιλέγουν τα ΜΜΕ να προβάλουν, αυτό που ισχύει, παρά τις υποκριτικές κραυγές του Χρυσοχοίδη για πάταξη των ..."επίορκων" αστυνομικών και κόψιμο του "ομφάλιου λόρου" φασιστικών οργανώσεων και κράτους, είναι ότι υπάρχει ομφάλιος λόρος που δεν είναι άλλος από την πολιτική της κυβέρνησης και του κεφαλαίου. Μια πολιτική που με πρόσχημα τη κρίση και τις πιέσεις για μέτρα από την Ε.Ε. θα γίνει ακόμη πιο επιθετική στα δικαιώματα των εργαζομένων και της νεολαίας. Ό,τι έχει απομείνει πρέπει να φύγει από τη μέση στο όνομα της διάσωσης και αύξησης της κερδοφορίας του κεφαλαίου ντόπιου και διεθνούς.
Ο καθημερινός βομβαρδισμός για μέτρα στο ασφαλιστικό, στο φορολογικό, στους μισθούς, στην εκπαίδευση, στην υγεία προκαλεί έντονη ανησυχία στους εργαζόμενους. Η ανεργία ολοένα αυξάνει, οι μισθοί αν δεν "παγώσουν" θα μειωθούν, ο λαός θα πρέπει να αποδεχτεί τη μοίρα του και να κάτσει ήσυχος να υπομένει τα μέτρα που θα σώσουν το κεφάλαιο σε ...τρία χρόνια.
Επειδή όμως υπάρχουν δείγματα τα τελευταία χρόνια ότι οι εργαζόμενοι και η νεολαία δεν μένουν απλά στην ανησυχία, παρά και τον βομβαρδισμό από τα ΜΜΕ, καλό θα ήταν και να φοβηθούν λίγο. Εκτός από την άμεση καταστολή των διαδηλώσεων υπάρχει και η καθημερινή, πρέπει να περάσει ο φόβος του μπάτσου τρομοκράτη που μπορεί να σε συλλάβει με το παραμικρό και να σε βασανίσει στο Α.Τ. ή του φασίστα που μπορεί να σε στοχοποιήσει στη γειτονιά, στη πόλη, στη δουλειά και να σου βάλει καμιά φωτιά στο σπίτι ή να σου επιτεθεί άμεσα απειλώντας τη σωματική ακεραιότητα ή και τη ζωή σου ακόμη. Μήπως και η ανησυχία αντί να μετατραπεί σε οργή και αντίσταση μετατραπεί σε φόβο και αποδοχή της επίθεσης.
Είναι αναγκαίο λοιπόν το εργατικό - λαϊκό κίνημα, η αριστερά, ιδιαίτερα η "εκτός των τειχών", να ξεπεράσει το στάδιο της καταγγελίας της αστυνομικής (δήθεν) αυθαιρεσίας, των φασιστικών επιθέσεων και να περάσει στο στάδιο του κοινού βηματισμού αντίστασης στην επίθεση του συστήματος στα λαϊκά δικαιώματα. Να βρεί το βηματισμό αυτόν που θα δώσει τα αναγκαία στηρίγματα στο λαό να αντισταθεί όχι μόνο στη καταστολή και τις επιθέσεις αλλά στην αιτία που είναι η συνολική επίθεση κυβερνήσεων, ιμπεριαλιστών, κεφαλαίου. Να αναπτυχθούν αγώνες και αντιστάσεις στους τόπους δουλειάς, στις γειτονιές, στα σχολεία, στις σχολές παντού.