Tόσο είχαν αποτιμήσει οι ΗΠΑ το χρέος της Ελλάδας απέναντί τους, λόγω των πιστώσεων και κυρίως των τόκων που μας είχαν επιβάλει ως συνέπεια της σύναψης δανείων της Αθήνας από την Ουάσιγκτον.
Επρόκειτο για κάτι παραπάνω από λεόντειο, επρόκειτο για μια ληστρική συμφωνία, που έδενε χειροπόδαρα τη χώρα και την παρέδιδε στους πιστωτές της.
Το μέγεθος της ληστείας αποκαλύπτεται από το γεγονός ότι το δάνειο που είχε πάρει από τις ΗΠΑ η Ελλάδα ήταν 5,5 εκατομμυρίων δολαρίων και το τελικό ποσό που θα πλήρωνε ήταν κατά 4 σχεδόν φορές μεγαλύτερο!
Εκείνο το δάνειο και η αποδοχή από την Ελλάδα ενός τόσο εξοντωτικού ύψους «χρέους» αποτέλεσε την πρώτη μεγάλης κλίμακας έφοδο του αμερικανικού κεφαλαίου στην Ελλάδα, αφού μέχρι τότε κυριαρχούσαν το αγγλικό και το γαλλικό κεφάλαιο.
Ολα αυτά ήταν συνέπειες του καθεστώτος του «Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου» που είχε επιβληθεί στην Ελλάδα ήδη από το 1898, με το οποίο δινόταν η δυνατότητα στους μεγάλους πιστωτές της (Αγγλία, Γαλλία, ΗΠΑ) να ελέγχουν τα έσοδα και τα έξοδα του κράτους, όπως και να καθορίζουν τον τρόπο πληρωμής των χρεών και των δανείων της.
Την ίδια περίοδο, το 1928, η ελληνική κυβέρνηση για να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό και να σταθεροποιήσει τη δραχμή, κατέφυγε σε νέα εξωτερικά δάνεια (όπως το τριμερές, ύψους 206 εκατομμυρίων φράγκων), που έδεσαν ακόμα πιο σφιχτά τη χώρα στο άρμα του ξένου κεφαλαίου.
Οι κυβερνήσεις του αστικού συνασπισμού έριξαν - φυσικά - καινούριους φόρους στις πλάτες του εργαζόμενου λαού.
Μιλούσαν - και τότε - για «οικονομική σταθεροποίηση», την οποία εννοούσαν σαν καθήλωση των ημερομισθίων και μισθών, σαν απόρριψη κάθε αιτήματος των εργατών και αγροτών για τη βελτίωση των συνθηκών της ζωής τους.
Τα κηρύγματα «συναίνεσης» της εποχής δε βρήκαν, πάντως, τη δέουσα ανταπόκριση στις τάξεις των εργατών, των υπαλλήλων, των αγροτών, των βιοτεχνών και γενικά των στρωμάτων που υφίσταντο την εκμετάλλευση.
Χαρακτηριστικό επ' αυτού είναι ότι οι κρατούντες διέβλεπαν απόκλιση από την «κοινωνική σταθερότητα» που επιδίωκαν, αφού την περίοδο του 1928, πέραν της μεγάλης κλίμακας λαϊκών κινητοποιήσεων που ξέσπασαν, τοποθετείται και η έναρξη των διεργασιών και των ζυμώσεων για μια ταξικά προσανατολισμένη Συνομοσπονδία εργατών, με προοπτική την υπό σύσταση Ενωτική ΓΣΕΕ, μακριά από την επιρροή του κρατικά ενσωματωμένου συνδικαλισμού.
Και κάτι ακόμα:
Κατά σύμπτωση, στις 19 του Γενάρη 1928, τη μέρα που υπογράφτηκε η ληστρική συμφωνία με τους Αμερικανούς, στο χωριό Μοίρες του Ηρακλείου Κρήτης πάνω από 700 αγρότες κύκλωσαν τα γραφεία της Εφορίας και έκαψαν τα αρχεία της, ενώ στην πόλη οργανώθηκε παλλαϊκό συλλαλητήριο, στο οποίο 5 περίπου χιλιάδες αγρότες και εργαζόμενοι απαίτησαν μαχητικά την κατάργηση της βαριάς φορολογίας.
Κάτι δε θυμίζουν όλα αυτά;...
Δολλάριο του 1928
Πηγή:Ριζοσπάστης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου