Στο Τριανόν η "Ζωή στους βράχους" της Αλίντας Δημητρίου

Aπό 19 Νοεμβρίου στον κινηματογράφο ΤΡΙΑΝΟΝ

Η ζωή στους βράχους

Παραγωγή: Αλίντα Δημητρίου
Βοηθός σκηνοθέτη: Αφροδίτη Νικολαϊδου
Φωτογραφία: Αλέξης Γρίβας - Αφροδίτη Νικολαϊδου
Μοντάζ: Ηλέκτρα Βενάκη
Σενάριο-Σκηνοθεσία: Αλίντα Δημητρίου
Έτος παραγωγής 2009
Digital Beta. Έγχρωμη. Διάρκεια 98 min.
ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Στην ταινία, τριαντατρείς Γυναίκες καταθέτουν τη μαρτυρία τους για τις διώξεις που υπέστησαν αυτές και οι οικογένειες τους, μετά την υπογραφή της Βάρκιζας στις 12 Φεβρουαρίου 1945, επειδή έλαβαν μέρος στην Εθνική Αντίσταση.
Άλλες από αυτές τις Γυναίκες για να διασωθούν πήγαν στο Δημοκρατικό Στρατό, ενώ άλλες συνελήφθηκαν και είτε φυλακίστηκαν είτε τις έστειλαν εξορία.
Πρόθεση της ταινίας είναι να αποκαλύψει το ρόλο μιας κοινωνικής ομάδας «χωρίς φωνή» ο οποίος αγνοείται από την επίσημη γραπτή ιστορία
Στην ταινία, ομάδα «χωρίς φωνή» είναι οι Γυναίκες.

Σκιαγράφηση της ταινίας

Η ταινία αποτελείται από δύο μέρη.

Στο πρώτο μέρος οι Γυναίκες μιλάνε για το Δημοκρατικό Στρατό:

Γιατί πήγαν στο βουνό.

Τις συνθήκες διαβίωσης.

Πολέμησαν στην πρώτη γραμμή δίπλα στους άνδρες.

Δεν το μετάνιωσαν.

Λόγια που ακούγονται στην ταινία:

- Ο Δημοκρατικός Στρατός ήταν ένας άθλος.

- Το 30% του Δ.Σ. ήταν γυναίκες.

- Σάμπως είχαμε και παπούτσια; Δύσκολα, πολύ δύσκολα.

- Μίλησα για την παληκαριά τους. Τι πώς την είχαν; Στον ΕΛΑΣ πώς την είχαμε;

Το δεύτερο μέρος αναφέρεται στις Γυναίκες που έστειλαν στην εξορία:

Χίος – Τρίκερι – Μακρόνησος

Στη Χίο και στο Τρίκερι:

Συνθήκες σκληρής διαβίωσης.

Στέλνουν τα παιδιά σε στρατόπεδα αναμόρφωσης για να μη γίνουν «Βούλγαροι».

Στη Μακρόνησο:

Ψυχολογικά μαρτύρια.

Μέσο εκβιασμού τα παιδιά για να υπογράψουν δήλωση.

Ξύλο άγριο.

Λόγια που ακούγονται στην ταινία:

- Τίποτα δεν καταλαβαίναμε γιατί όλα αυτά τα γράφαμε στα παλιά μας παπούτσια.

- Έπρεπε να το αντέξουμε γιατί εμείς είχαμε το δίκιο.