Στην οικονομία του κεφαλαίου οι εργαζόμενοι δεν είναι εταίροι αλλά εκμεταλλευόμενοι

Οι εργαζόμενοι σε πτώχευση

Με απεργίες και κινητοποιήσεις να αντισταθούμε

Σε εξαθλίωση και ανεργία οδηγούνται με απόφαση της ΕΕ και της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ οι εργαζόμενοι, που γι' άλλη μια φορά συνειδητοποιούν τα παιχνίδια που παίζουν στην πλάτη τους οι ιμπεριαλιστές, το κεφάλαιο και η κυβέρνηση που επιλέχθηκε από αυτούς για να προχωρήσει τις μεταρρυθμίσεις τους.

Πάγωμα των μισθών στο δημόσιο δεν σημαίνει απλώς ο ίδιος μισθός αλλά πραγματική μείωση και αφαίμαξη των εργαζομένων και των συνταξιούχων. Παράλληλα, οι "συμφωνίες" που επιβάλλονται στο δημόσιο αποτελούν απλησίαστη οροφή και στην πραγματικότητα οδηγό νέας αφαίμαξης για τον ιδιωτικό τομέα. Η επίσπευση της υπογραφής της νέας συλλογικής σύμβασης μεταξύ ΓΣΕΕ και εργοδοσίας, που ζητάει ο ΣΕΒ, έρχεται να επικυρώσει ακριβώς αυτή την απόφαση των βιομηχάνων να παγώσουν τους γλίσχρους μισθούς και τα μεροκάματα που ισχύουν με το τέλος της προηγούμενης επαχθούς διετούς συμφωνίας.

Πίσω από τις απειλές για "χρεοκοπία της χώρας" και έναν προϋπολογισμό "προ πτώχευσης" βρίσκονται οι ακόρεστες διαθέσεις του κεφαλαίου για ακόμη μεγαλύτερη επίθεση στην εργατική τάξη και μεγαλύτερα κέρδη για το ίδιο. Τόσο η επιτήρηση των ιμπεριαλιστικών λύκων της ΕΕ όσο και οι προτάσεις του ΟΟΣΑ για "διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις στο δημοσιονομικό τομέα, στις συντάξεις, στην υγεία και στην παιδεία", για "μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας και μεγαλύτερη ευκινησία" αλλά και για "πάταξη της διαφθοράς και μείωση των δαπανών" μεταφράζονται σε απολύσεις, κόψιμο των συντάξεων, κατάργηση της δωρεάν περίθαλψης αλλά και ξεπέταγμα της νεολαίας των φτωχώτερων στρωμάτων από τη δημόσια παιδεία.

Οι εκβιασμοί αυτοί των "αρνητικών" αριθμών (χρέους, ελλείμματος, ανάπτυξης κ.λπ.) καταλήγουν στην "εθνική έκκληση” να επιμερισθούν οι "κοινωνικοί εταίροι" τις ευθύνες και τα καθήκοντα για μια "εθνική ανόρθωση" της οικονομίας, για ξεπέρασμα της κρίσης με ...επιμερισμό των υποχρεώσεων.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απάτη και ψέμα από αυτές τις εκκλήσεις. Οι εργαζόμενοι δεν είναι κοινωνικοί εταίροι σε μια εθνική οικονομία. Είναι η οικονομία του κεφαλαιοκρατικού συστήματος που βρίσκεται σε κρίση, ακριβώς επειδή απαιτεί μεγαλύτερο ξεζούμισμα των εργαζομένων αλλά και νέα ανακατανομή των αγορών για το κεφάλαιο. Οι εργαζόμενοι βρίσκονται στην άλλη όχθη. Στην πλευρά των εκμεταλλευόμενων, στην πλευρά αυτών που ξεζουμίζονται σαν λεμονόκουπα για να ξεπεράσει το σύστημα την κρίση του. Δεν υπάρχουν, λοιπόν, κοινοί στόχοι και συμφέροντα παρά μόνο ταξικά.

Καμία, λοιπόν, συμφωνία δεν μπορεί να γίνει στη λογική των "κοινωνικών εταίρων". Καμία έκπτωση στα μισθολογικά και εργατικά δικαιώματα δεν πρέπει να γίνει αποδεκτή από τους εργαζόμενους, ακόμη κι αν οι εργατοπατέρες -όπως κάνουν πάντα- ξεπουλήσουν κάθε εργατική κατάκτηση. Οι μεταρρυθμίσεις τους σημαίνουν για τους εργαζόμενους νέα βάρη και μεγαλύτερη φτώχεια.

Ας οικοδομήσουμε σε κάθε χώρο, με κάθε τρόπο, αντιστάσεις στην αδίστακτη επίθεση που έχει εξαπολύσει το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο και οι ντόπιοι υπηρέτες του. Τα συμπτώματα του πολυκερματισμού που εμφανίζονται σε εργατικές κινητοποιήσεις (π.χ., stage, συμβασιούχοι) μπορεί να ικανοποιούν μικροκομματικούς ανταγωνισμούς, όμως δεν οφελούν τους εργαζόμενους.

Ο νέος προϋπολογισμός, το νέο φορολογικό, η νέα συλλογική σύμβαση που επιδιώκεται να συμφωνηθεί εσπευσμένα, τα νέα μέτρα κατάργησης, ουσιαστικά, των συντάξεων, οι νέοι νόμοι που επεξεργάζονται για σχολεία και ΑΕΙ πρέπει να βρουν τους εργαζόμενους και τη νεολαία στους δρόμους. Για να αποκτήσει πραγματικό, πολιτικό νόημα η εξέγερση του Δεκέμβρη. Για να ξεσπάσουν νέες εξεγέρσεις εργαζομένων και νεολαίας.