Άλλο «ΠΑΜΕ πανό» κι άλλο «πάμε πλατεία»

Tα πανό κι ένα συλλαλητήριο, που οργανώθηκε από το ΠΑΜΕ στη βάση κι όχι με επικοινωνιακά καλέσματα από το διαδίκτυο, χάλασε πολλούς ύπνους και πολλούς σχεδιασμούς. Η ανακοίνωση του ΣΕΒ είναι όλα τα λεφτά. Αντέδρασε αμέσως. Οπως οφείλει ο πραγματικός ιδιοκτήτης του υπουργείου (Οικονομικών): «...Η επιχειρηματικότητα είναι η λύση και όχι το πρόβλημα για τα δεινά της Ελλάδας (...) Είναι ένα φθηνό επικοινωνιακό τέχνασμα να παρουσιάζεται ο ΣΕΒ ως εχθρός του λαού...». Εδωσε και γραμμή ο ΣΕΒ, θιγμένος από το πανό που είχε τα πρόσωπα τριών πρωθυπουργών! «Συγκέντρωση της πλάκας σαν αυτές που κάνει το ΠΑΜΕ για την τιμή των πανό» το αποκάλεσε ο εκφραστής της λαϊκής υπομονής που με την ψυχή στο στόμα παρέχεται στη συγκυβέρνηση Συριζανέλ (ο άριστος στο πενάκι Στάθης).

Κι εδώ ξεδιπλώνεται μια αλήθεια. Μέσα σε λίγους μήνες από την άφιξη της Ελπίδας της πρώτης φοράς αριστερά, η Ευρώπη μεν δεν άλλαξε, το δε ΔΝΤ δεν μεταλλάχτηκε, αλλά ο συνεχώς δημοσκοπούμενος ελληνικός λαός άλλαξε συθέμελα. Εγινε μνημονιακός επαίτης μιας συμφωνίας, πάση θυσία εντός ευρώ, εδώ και τώρα, ακριβώς γιατί εξαντλήθηκε η υπομονή του, το μόνο δηλαδή που του είχε απομείνει να δώσει στο «θείο βρέφος» του 21ου αιώνα, το οποίο και κατάφερε να αλλάξει την εικόνα της Μέρκελ από βλοσυρή ματσωμένη δυνάστρια, σε τρυφερή νταντά με το μπιμπερό των διαπραγματεύσεων στο χέρι.

Το πανό έπρεπε να δείχνει τον Ομπάμα να τρέμει σαν το φύλλο την ώρα που η «Λόκχιντ» εισπράττει την πρώτη δόση απ' τα πεντακόσια εκατομμύρια του Καμμένου. Κάπου στο φόντο έπρεπε να φαίνεται κι ο Μοσκοβισί να αντιπροτείνει βυτιοφόρα με γαλλικά αρώματα, να ψεκάζουν τις διοξίνες των καιόμενων απορριμάτων στον Ασπρόπυργο στο πνεύμα της αλληλεγγύης της ΕΕ. Και την Λαγκάρντ να φιλάει το αριστερό χέρι της προέδρου της Βουλής, δόση μετάνοιας στη μνήμη των τεσσάρων καμένων εργατών. Το ΠΑΜΕ, τα ταξικά συνδικάτα, το ΚΚΕ, έπρεπε να θυμηθούν ότι από την εποχή του πανό στην Ακρόπολη, άλλαξε το πράμα σοβαρά. Οι διεκδικήσεις είναι ντεμοντέ και το σύνθημα «σκάσε και περίμενε» είναι εκτός από επίκαιρο και πατριωτικό. Δε χάνεται η αριστερά άμα νομιμοποιηθεί η έκτακτη εισφορά που δε θα λέγεται πια χαράτσι, άμα ανέβει λιγουλάκι ο ΦΠΑ, άμα το ΝΑΤΟ παρκάρει τ' αεροπλανάκια του στην Κάρπαθο κι ορθώσει ανάστημα στα τζιχαντόπαιδα που του ξέφυγαν πάνω στην ορμή της ιμπεριαλιστικής εφηβείας. Ημαρτον δηλαδή...

Το πανό τρόμαξε πολλούς. Εντός, εκτός Βουλής και κυβέρνησης. Οσοι αριστεροί επιδίδονται στη διασπορά αντιφάσεων, αυτοί που μόλις πριν από λίγα χρόνια κατάγγελλαν με κάθε ευκαιρία, με το ίδιο σθένος και πάθος, τη διασπορά ψευδών ειδήσεων από τη διεθνή της ακροδεξιάς τύπου Μπους «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εχθρός μας», βρήκαν στο πανό την απεικόνιση μιας πραγματικότητας που κανείς δεν τολμάει να εκλάβει ως σάτιρα. Δαχτυλόδειξαν το πανό από μόνοι τους. Το ρισκάρισαν. Γιατί αυτό που δεν έπρεπε να φανεί ήταν το πλήθος στην πλατεία Συντάγματος. Αυτό που το κοίταζε και σκεφτόταν την ουσία της κάθε τρόικας. Εσωτερικού, εξωτερικού κι εντός κι εκτός κι επί τ' αυτά του κεφαλαίου... Αρκετά ματώσαμε έγραψε. Και μάτωσαν τα ψέματα που θέλουν την αντίσταση να λέγεται αντίδραση με τα κλειδιά του ταξικού παράδεισου παραδομένα στην πολιτική θυρίδα... πράξεων νομοθετικού περιεχομένου. Γιατί άλλο είναι το «ΠΑΜΕ πανό» κι άλλο το «πάμε πλατεία»...

ΑΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ