Η προσευχή ενός δαρμένου σκύλου.Γράφει ο Στάθης.

Η προσευχή ενός δαρμένου σκύλου

Βαρειά μέρα χθες στα δημοσιογραφικά γραφεία, για πολλούς πένθιμη. Ο Wolinski είχε «μεγαλώσει» πολλούς, αναγνώστες και δημιουργούς - αυτός και ο Reiser απ’ τις σελίδες της «Βαβέλ» και του «Παραπέντε» καθώς κι άλλων περιοδικών, μας είχαν εξοικειώσει ήδη απ’ τη δεκαετία του ’80 με τη γαλλική (κι ευρύτερα την ευρωπαϊκή) αύρα της σάτιρας, των κόμικς και του χιούμορ - νεκρός o Wolinski, κάποιος φώναξε το όνομά του και τον εκτέλεσε. Περίεργη μέρα σήμερα, τι και πώς να το γράψεις - λίγες ώρες μετά, αντίποινα. Χτυπήθηκε ένα τζαμί σε γαλλικό έδαφος. Λίγες μέρες πιο πριν, ένα αυτόματο αεροπλάνο χωρίς πιλότο βομβάρδιζε έναν γάμο κάπου στο Αφγανιστάν, δεκαπέντε νεκροί, ανάμεσά τους η νύφη και επτά παιδιά...

Δαγκώνω το μολύβι μου. Το πρώτο που θέλει να αφανίσει ο φασισμός είναι η σκέψη. Δημιουργεί θέματα ταμπού (με την προπαγάνδα) κι επιβάλλει το μαύρο και το άσπρο (με τον φανατισμό).

Ο φασισμός είναι ο χρήσιμος ηλίθιος του έξυπνου εξουσιαστή. Αλλά και ο χαζός (ή μήπως πονηρός;) εξουσιαστής είναι ο χρήσιμος ηλίθιος του εκφασισμού. Για παράδειγμα ο κ. Σαμαράς. Μόνος αυτός (συν το alter ego του, ο κ. Αδωνις Γεωργιάδης) με αφορμή το δολοφονικό χτύπημα κατά του Charlie Hebdo αναφέρθηκε στη μεταναστευτική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθώντας να σπεκουλάρει με μικροκομματικό ήθος πάνω σε ένα γιγάντιο και πανανθρώπινο πρόβλημα. Τώρα ο κ. Σαμαράς διαπομπεύεται από πλήθος εφημερίδων κι άλλων μέσων ενημέρωσης σ’ όλη την Ευρωπαϊκή Ενωση - δεν θλίβομαι, η φθήνια αυτών των πολιτικών συμπεριφορών δεν έχει να κάνει με κανενός είδους θλίψη για τα ανθρώπινα, αλλά με την «αηδία του βίου» καθώς έλεγαν οι Λατίνοι...

Μολύβια και σφαίρες. Λέμε ότι τα μολύβια νικούν - παρήγορον. Οταν τα μολύβια δεν οπλίζουν τις σφαίρες. Διότι πόσοι τόνοι μελάνης έχουν καταναλωθεί για να δικαιολογήσουν την πολιτική που ασκεί με τις σφαίρες η Δύση στον μουσουλμανικό κόσμο; Λέμε ότι τα μολύβια νικούν - παρήγορον. Οταν τα μολύβια δεν είναι οι «αργυρές λόγχες» του Φιλίππου, όταν δεν είναι οι «τρεις μεραρχίες» του Ναπολέοντα (τόσο έλεγε ο ίδιος ότι αξίζει από μόνη της μια πένα).

Δύσκολη μέρα χθες και τα μολύβια πήραν φωτιά. Σκίτσα απ’ όλον τον κόσμο έφεραν ένα γύρο όλον τον πλανήτη, καταδικάζοντας το έγκλημα, τον φανατισμό, τον σκοταδισμό. Μεγάλο το δίκιο τους, διότι τα ίδια αυτά σκίτσα καιρό τώρα κυκλοφορούν καταδικάζοντας τον θάνατο που σκορπάει η πολιτική της Δύσης σε όλον τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά και στο εσωτερικό των δικών της κοινωνιών. Δίκαια σκίτσα για το ταξικό άδικο. Ολα; Οχι, πώς θα ήταν δυνατόν; υπάρχει κι ο σκιτσογράφος-τζουτζές των αφεντικών, όπως και ο ομόσταβλός του δημοσιογράφος. Αντιθέτως, οι σκιτσογράφοι και οι συντάκτες του Charlie Hebdo τα είχαν βάλει με τον κόσμο των εξουσιαστών και του αστικού καθωσπρεπισμού και του ισλαμικού καθεστωτισμού. Και είναι τραγική ειρωνεία ότι δολοφονήθηκαν από προμάχους (τάχα) των «κατώτερων παιδιών» που οι σκιτσογράφοι υπερασπίζονταν, όταν σατίριζαν τον θρησκευτικό φανατισμό, μιαν ακόμα πλευρά του κομφορμισμού και της μισαλλοδοξίας.

Αλλά αυτοί (οι φανατικοί ισλαμιστές) που εμφανίζονται ως πρόμαχοι «των παιδιών των κατώτερων θεών» είναι στην πραγματικότητα οι χρήσιμοι ηλίθιοι των μαέστρων ενός φαύλου κύκλου αίματος δίχως τέλος.

Και να τώρα η ισλαμοφοβία, όπως ο αντισημιτισμός κάποτε (αλλά και τώρα) - ιδού οι αποδιοπομπαίοι τράγοι, ένα βήμα είμαστε πριν απ’ τα αντίποινα, την αυτοδικία, τα λιντσαρίσματα και τα πογκρόμ. Και πάνω απ’ όλα να απλώνεται ο φόβος. Ο,τι πρέπει για την πανευρωπαϊκή επικράτεια μιας οικονομικής δικτατορίας. Ολα ταιριάζουν. Ο στρατός στους δρόμους μέσα στο ίδιο το Παρίσι, ο ταξικός διχασμός όμορφα να ανακατεύεται με τον ρατσιστικό διχασμό - και να δύο εργάτες σκοτώνονται, δυο μετανάστες δολοφονούνται, δυο χρυσοφόρα συμβόλαια υπογράφονται.

Και να, ο τρόμος στη Γαλλία με τους ισλαμιστές να σκοτώνουν τους γελοιογράφους των αδύναμων και να, ο τρόμος στο Πακιστάν με τους δυτικούς στρατιώτες να κάνουν τους γάμους κηδείες και να στέλνουν τα παιδάκια στον ουράνιο πατέρα τους, πριν την ώρα τους.

Συγγνώμη που θα σας το ξαναπώ, αλλά μου φαίνεται σαν ψέμα το ότι δολοφονήθηκε ο Βολίνσκι, ότι άκουσε το όνομά του κι έχασε τη ζωή του, ότι θα μπορούσε να έχει δολοφονηθεί ο Ταρντύ. Οτι θα μπορούσαν να έχουν πάθει το ίδιο, αντί ειρηνικά να εκδημήσουν, ο Υντερζώ, ο Ερζέ, ο Γκοσινύ - μου φαίνεται απίστευτο ότι έχασα τον χάρτινο παππού μου. Οταν είναι μεσημέρι στη Γαλλία, στη Συρία νυχτώνει. Χωρίς στο τέλος της ημέρας να γνωρίζει κανείς πόσοι άνθρωποι σκοτώθηκαν και γιατί. Μανάδες και πατεράδες θάβουν τα παιδιά τους. Καθημερινώς. Δεκαετίες τώρα, Αφγανιστάν, Πακιστάν, Σουδάν, Σομαλία, Λιβύη, Ιράκ - στο Ιράκ οι στατιστικές ενός υπερδεκαετούς πολέμου δεν θα καταγραφούν ποτέ, στη Μεσόγειο οι ψυχές των μεταναστών που πνίγονται θα υπολογισθούν κατά προσέγγισιν - οι μόνες ακριβείς καταχωρίσεις θα είναι των βομβών, τόσες παρήχθησαν, τόσες επωλήθησαν, τόσες σκάνε, τόσες παραμένουν στοκ, α, όλα κι όλα, οι εταιρείες είναι νοικοκυρεμένες, ακριβείς, διπλά βιβλία κρατάνε μόνον για την εφορία και καθόλου βιβλία κρατούν μόνον για τους νεκρούς, για όλα τ’ άλλα είναι τύπος και υπογραμμός.

Σκοτεινές μέρες, σκοτεινές σκέψεις, τι να σας γράψω τώρα για την κυρία Γκερέκου στη Ν.Δ. και τον κ. Θεοχάρη στο Ποτάμι; τι να λέω για τον κ. Βενιζέλο (τον Μπενύτο) που ζηλοί ρόλο Ελευθερίου Βενιζέλου εναντίον της Καταστροφής του 1922 με την οποίαν απειλεί τη χώρα η Συνιστώσα Ρόζα;

Τίποτα! Και πράγματι, για μια έστω μέρα ας μην αφιερώσουμε τίποτα στο τίποτα...    

Πηγή : iskra.gr