Η ανθρωπιστική καταστροφή» είναι πλέον η πιο ισοπεδωτική «τάπα» σε κάθε ιδεολογική αντιπαράθεση ή και μάχη στη σημερινή πολιτική επικοινωνία. Οπλα - άλλοθι του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου για να αιτιολογεί τις επεμβάσεις του όπου Γης συγκινώντας τρομοκρατικά τους λαούς. Η προσαρμοσμένη αριστερά και η σοσιαλδημοκρατία σε όλες τους τις εκδοχές προσχώρησαν ανενδοίαστα στην επένδυση του όρου με φτιασιδώματα ικανά να ξεγελάσουν ακόμη και σοβαρούς διανοούμενους.
Θέλει εξαιρετική προσοχή αυτή η επένδυση που κάνει η αριστερά και μετατρέπεται σε συναίνεση, αν όχι και ηθική αυτουργία στο έγκλημα της θεώρησης των πραγμάτων από βολικά αταξική σκοπιά.
Η ανθρωπιστική καταστροφή γίνεται διαστρεβλωτικός φακός έτσι ώστε να μένει, να περιορίζεται κυριολεκτικά, ο πολίτης σε δράσεις αντιμετώπισης μόνον του αποτελέσματος της βαρβαρότητας. Δηλαδή, χωρίς να προλαβαίνει να σκεφτεί, μήτε να αναλύσει, μήτε να κατανοήσει όχι απλώς την «τάξη» πραγμάτων που του επιβάλλεται, αλλά να αδιαφορεί και λογικά και συναισθηματικά για την ταξική φύση του εχθρού. Ο πόλεμος, η φτώχεια, ακόμη κι ένα φυσικό φαινόμενο σαν το σεισμό ή το τσουνάμι, μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι, παράγουν το ίδιο αποτέλεσμα κι απλώς οι καλοί δεν ασχολούνται με τους κακούς, αλλά απλώς βοηθάνε σωρηδόν τα «αθώα θύματα των καιρικών τε και πολιτικών φαινομένων». Οταν λοιπόν μιλάς για ανθρωπιστική κρίση ασχολείσαι με την πολιτική φιλανθρωπία αντιμετώπισης της ακραίας φτώχειας και διαχειρίζεσαι τη γενικευμένη φτώχεια σπεκουλάροντας στην επιβιωτική τάση των μαζών να μη γλιστρήσουν στον πάτο του προ-ανοιγμένου πηγαδιού. Το καθήκον της ευγένειας που έχει ένας ρατσιστής Κίπλιγκ να φέρεται ανθρώπινα σε κατώτερο είδος ανθρώπων μετατρέπεται σε ιδεολόγημα αριστεροπροοδευτικών οικονομολόγων: Η επανάσταση μπορεί να περιμένει όπως και η ανάπτυξη ταξικής συνείδησης μέχρις ότου αντιμετωπισθεί η ανθρωπιστική κρίση.
Οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη, πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος, φιλάνθρωπος και ελεήμων δεν είναι μόνον ο κάθε θεός αλλά και ο κάθε ακτιβίστικος οργανισμός... Και μένεις με την απορία αν η αριστερά είναι φιλόζωη ή ζωόφιλη. Αυτού του είδους η βαθύτερη πνευματική προπαγάνδα είναι πιο επικίνδυνη κι απ' τον «Εμπολα», περιβάλλοντας με ηθική κάθε μορφή πολιτικού ανορθολογισμού. Εχει αποτελέσματα που δεν τα βάζει ο νους του ανθρώπου όταν νταραβερίζεται με ανθρωπιστές. Τραβάει την προσοχή και σπρώχνει να αναλώνεται ο αγώνας για το ελάχιστο, το ψίχουλο, τη σταγόνα νερό στην έρημο κι όχι αυτή που ξεχειλίζει το ποτήρι της οργής. Συγκεντρώνει στο τέλος λιγότερους νοσηλευτές εργαζόμενους για τη νοσοκόμα που μολύνθηκε στο επαγγελματικό της περιβάλλον από «Εμπολα», ας πούμε εργατικό ατύχημα, απ' ό,τι ανθρωπιστές και φιλόζωους που κατακλύζουν και δρόμους και κοινωνικά δίκτυα υπέρ του σκύλου της που δεν πρέπει να εκτελεστεί. Θύματα ανθρωπιστικής καταστροφής είναι οι πνιγμένοι πρόσφυγες αλλά κι οι επιχειρηματίες, οι πνιγμένοι στα χρέη που ψάχνουν στα σκουπίδια με κοστούμι και γραβάτα.
Το δίλημμα, λοιπόν, καπιταλισμός ή βαρβαρότητα, μετατρέπεται σε αριστερά ή ανθρωπιστική καταστροφή. Είναι η πιο ύπουλη αντικομμουνιστική νάρκη χειρότερη κι απ' τη θεωρία «τι Χίτλερ τι Στάλιν». Παράγει μια στρατιά εμπόρων κι εμποράκων ενός χρηματιστηριακού ουμανισμού, έτσι ώστε να κόβεται για τον καπιταλισμό και το «νέο σοσιαλισμό» του 21ου αι. κοινό τιμολόγιο με την πάλαι ποτέ πεφωτισμένη δεσποτεία.
Μια ολόκληρη γενιά εκβαρβαρίζεται ταχύτατα και εντάσσεται σε ιδιωτικούς κυριολεκτικά στρατούς με τη φιλάρεσκη ψευδαίσθηση ότι ανήκει στην τάξη των ανθρωπιστών ιπποτών μιας στρογγυλής τράπεζας που επιφυλάσσει ψίχουλα για εκλεκτούς. Κι έτσι η αριστερά απαιτεί κι αποκτά δεξιότητες στα ψίχουλα χάρη στη διά βίου εκπαίδευση επί της απασχόλησης και όχι της εργασίας.
Πηγή: Ριζοσπάστης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου