Η δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη 2008 από το όπλο του μπάτσου Κορκονέα δεν πρέπει να λησμονηθεί από την εργατική τάξη, τη νεολαία, κάθε εκμεταλλευμένο και καταπιεσμένο.
Η δολοφονία αυτή πυροδότησε την εξέγερση του Δεκέμβρη, “την πρώτη πολιτική έκρηξη της παρούσας παγκόσμιας κρίσης” όπως δήλωσε ο έκπτωτος επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Ντομινίκ Στρος-Καν.
Οι καπιταλιστές και το πολιτικό τους προσωπικό δεν ξεχνάνε τα μαθήματα του Δεκέμβρη του 2008. Η στρατηγική της περαιτέρω ανάπτυξης του κράτους σε διαρκή κατάσταση έκτακτης ανάγκης, τα αντιμεταναστευτικά πογκρόμ, οι συλλήψεις αγωνιστών και η άγρια καταστολή μαζικών διαδηλώσεων είναι η στρατηγική της αντιμετώπισης μιας νέας κοινωνικής θύελλας. Η ανάδειξη της ναζιστικής Χρυσής Αυγής είναι αναπόσπαστο μέρος της οικοδόμησης ενός κράτους σε διαρκή κατάσταση έκτακτης ανάγκης.Η δήλωση του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά στην πολιτική επιτροπή της ΝΔ μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και τις συλλήψεις στελεχών της Χρυσής Αυγής δεν είναι διόλου τυχαία. Αναφερόμενος στο χειρισμό της υπόθεσης θύμισε την εμπειρία του Δεκέμβρη: “Μη ξεχνάμε ότι η Αθήνα κάηκε μια φορά μετά από μια τραγική δολοφονία. Και τότε δεν υπήρχε αυτή η κρίση, αυτή η ανεργία… Ξέρετε τι θα συνέβαινε αν αφήναμε να καεί ξανά η Αθήνα;”.
Η αποτυχία του Καραμανλή να ενεργοποιήσει το άρθρο 48 του Συντάγματος (περί πολιορκίας) και να θέσει τη χώρα επίσημα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης εμφάνισε την αδυναμία των κυβερνώντων να ελέγξουν τις μάζες στους δρόμους της Αθήνας και όλων των μεγάλων πόλεων της χώρας για περισσότερο από δύο εβδομάδες. Η επανεμφάνιση του ίδιου κινδύνου πέντε χρόνια μετά όταν η δολοφονία του Παύλου Φύσσα οδήγησε στην ανάπτυξη ενός διαρκώς αυξανόμενου αντιφασιστικού κινήματος δεν αποτελεί κάποιου είδους σύμπτωση.
Οι συνθήκες της κοινωνικής απελπισίας και της πόλωσης που γεννά η καπιταλιστική κρίση και τα άγρια μέτρα λιτότητας των Μνημονίων της Τρόικας ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ και των κυβερνήσεων τους οδηγούν εκατομμύρια μαζών να στρέφονται στο δρόμο της αντίστασης στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Η εμπειρία των 35 Γενικών Απεργιών από το 2010 -τον καιρό της ψήφισης του πρώτου Μνημονίου- μέχρι σήμερα, των λαϊκών συνελεύσεων και των μορφών αυτοοργάνωσης στις γειτονιές και τους χώρους δουλειάς συναντήθηκε με το πνεύμα και την πράξη του Δεκέμβρη του 2008, και κυρίαρχα με το σύνθημα του Δεκέμβρη “Βάρκιζα τέλος”.
Όλες οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες και οι παγιωμένες ηγεσίες της αριστεράς που από το ΕΑΜικό κίνημα μέχρι το Πολυτεχνείο του '73 και τους αγώνες της Μεταπολίτευσης οδήγησαν το κίνημα των μαζών σε ακίνδυνα για την αστική εξουσία νερά, έπαψαν να είναι σε θέση να λειτουργήσουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σαν κοινωνικό αμορτισέρ.
Το κοινωνικό εκκρεμές συνεχίζει να είναι στραμμένο προς τα αριστερά. Οι εκρηκτικές ευκαιρίες και δυνατότητες σήμερα εμφανίζονται ενώ ο ορίζοντας φαίνεται να σκοτεινιάζει. Η σκοτεινιά όμως των νέων μέτρων της κυβέρνησης που ετοιμάζονται μέσα στο νέο προϋπολογισμό απειλούν όχι μόνο να μας κάνουν φτωχότερους αλλά να ανατρέψουν συνολικά τους όρους ζωής μας προχωρώντας στην περαιτέρω διάλυση της Υγείας, της Παιδείας και κάθε κοινωνικής παροχής. Το σκοτάδι όμως δεν μπορεί να κρύψει πως υπάρχει ένας δρόμος να αποφύγουμε την κοινωνική καταστροφή δίχως όρια που επιφυλάσσει η κυρίαρχη τάξη.
Από την “πρώτη πολιτική έκρηξη της παρούσας παγκόσμιας κρίσης” έχουμε συσσωρεύσει ένα σύνολο επαναστατικών εμπειριών σε διεθνές επίπεδο, από την Αραβική Άνοιξη όπως ονομάστηκε το επαναστατικό κύμα που έχει ανατρέψει το τοπίο στη Βόρεια Αφρική και ολόκληρο τον αραβικό κόσμο μέχρι τα μαζικά απεργιακά κινήματα στον Ευρωπαϊκό Νότο. Η παγκόσμια εργατική τάξη συνεχίζει να παλεύει στην πρώτη γραμμή για να μην πληρώσουμε την κρίση των καπιταλιστών, όχι χωρίς συγχύσεις, όχι χωρίς ζιγκ-ζαγκ και οπισθοχωρήσεις. Προχωράει όμως μπροστά.
Το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα πιστεύει πως ο μόνος δρόμος προς τα μπροστά είναι ο δρόμος της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης, της κατάκτησης της εξουσίας από την εργατική τάξη επικεφαλής όλων των εκμεταλλευμένων και καταπιεσμένων για την απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών, για το σοσιαλισμό και τον πανανθρώπινο ελευθεριακό κομμουνισμό.
Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να τελειώνουμε με το σύστημα που γεννά φονιάδες μπάτσους, φασίστες, ταπείνωση, εξευτελισμό, πείνα, ανεργία και καταστολή.
ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ
Πηγή : ΕΕΚ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου