Συντρόφισσες και σύντροφοι
Φίλοι και φίλες
Εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ χαιρετίζουμε την ηρωική γενιά της αθάνατης εθνικής μας αντίστασης, του ΕΑΜ- ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, του ΔΣΕ, τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες που δεν λύγισαν στα πέτρινα χρόνια τους ναζισμού - φασισμού, του ιμπεριαλιστικού πολέμου, που έδωσαν τη μάχη στις πόλεις και τα χωριά, στα άπαρτα βουνά με το όπλο στο χέρι, όπως και στα χρόνια της ένοπλης ταξικής πάλης ενάντια στην επίθεση που εξαπέλυσαν συντονισμένες όλες οι εγχώριες αντιδραστικές δυνάμεις, μαζί με την βρετανική και αμερικάνικη ιμπεριαλιστική συμμαχία τους, ενάντια στο εργατικό και λαϊκό κίνημα.
Τιμάμε τους επώνυμους και ανώνυμους ήρωες του λαϊκού μας κινήματος, που έπεσαν στα πεδία των μαχών, που εκτελέστηκαν, βασανίστηκαν, εξορίστηκαν, πέρασαν τα πάνδεινα, για να κρατήσουν άσβεστη τη φλόγα του αγώνα, του παραδείγματος, της ιστορικής συνέχειας, στον αγώνα για να ξημερώσει ένα καλύτερο μέλλον για τις νέες γενιές.
Τιμάμε όλους αυτούς, που έγραφαν μέσα στα μαύρα κελιά της ασφάλειας, μέσα στα κρατητήρια, επιγράμματα σκαλισμένα στους τοίχους των φυλακών για να τα διαβάζουν οι αγωνιστές που θα κλείνονταν εκεί ύστερα από αυτούς, σαν αυτό που έγραψε ο Γιώργης Μωραϊτης στη Μπουμπουλίνας και με το οποίο άρχισε τελικά την απολογία του στο στρατοδικείο: «Όταν σταυρώνεται ένας λαός οι κομμουνιστές ανεβαίνουν στο Γολγοθά πρώτοι». Αυτή είναι η παρακαταθήκη της γενιάς της Αντίστασης, η αδάμαστη γενιά των κομμουνιστών της πατρίδας μας.
Το ΚΚΕ είναι το μοναδικό Κόμμα στην ελληνική κοινωνία που μελετά την Ιστορία του.
Μελετάμε για να διδασκόμαστε εμείς οι ίδιοι, συλλογικά το Κόμμα, για να αφήσουμε καλή κληρονομιά στη νέα γενιά, στις επόμενες γενιές. Δεν καλύπτουμε λάθη και αδυναμίες, ακόμα και για θέματα που μπορεί να είναι και επώδυνα για τους αγνούς αγωνιστές, γι αυτούς που πραγματικά πονάνε για την υπόθεσή μας.
Η μελέτη της ιστορίας του Κόμματος δεν είναι ιστορία εξέτασης μόνο κάποιων προσώπων της ηγεσίας. Το Κόμμα μας χωρίς να υποτιμά το ρόλο της ξεχωριστής προσωπικότητας στην ιστορία, ξέρει πολύ καλά, ότι η ιστορία είναι έργο και δημιουργία τελικά μόνο των ίδιων των λαϊκών μαζών.
Δεν παρελθοντολογούμε μιλώντας για την ιστορία μας. Αυτή αφορά και το παρόν και το μέλλον του επαναστατικού κινήματος. Δεν μπορείς να προχωρήσεις σωστά, σταθερά μπροστά προς τον τελικό σου σκοπό και στόχο, εάν δεν έχεις μελετήσει σε βάθος αιτίες που γέννησαν προβλήματα, παρεκκλίσεις, ανατροπές. Είναι συσσωρευμένη πείρα που πρέπει να κατασταλαχθεί και αφομοιωθεί ιδεολογικά και πρακτικά από όλους τους κομμουνιστές, ευρύτερα από το εργατικό κίνημα. Αυτή η ανάγκη μας οδήγησε να μελετήσουμε στο 18ο Συνέδριο τις αιτίες της ανατροπής του σοσιαλιστικού συστήματος, ποια λάθη στρατηγικής στον οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό τομέα, στη θεωρία και την πράξη, οδήγησαν σε αυτό το μεγάλο πισωγύρισμα την ανθρωπότητα με επιπτώσεις που πληρώνουν οι λαοί.
Το ΚΚΕ μελετά την ιστορία του, από την άποψη της στρατηγικής του, των στρατηγικών επιλογών που τελικά οδήγησαν στην α ή τη β θετική απόφαση, στην α ή β λαθεμένη επιλογή στην εξεταζόμενη περίοδο. Προσπαθούμε να εξάγουμε σημαντικά συμπεράσματα. Η ίδια η μελέτη μάς βοηθά να ισχυροποιήσουμε την πεποίθηση για την αναγκαιότητα και την επικαιρότητα του αγώνα για το σοσιαλισμό- κομμουνισμό, ως την ρεαλιστική και αντικειμενικά ώριμη διέξοδο απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, την καπιταλιστική κρίση και τα μεγάλα βάσανα που βιώνει ο λαός μας.
Εδραιώνεται η πεποίθησή μας μελετώντας και την ιστορία, ότι στις συνθήκες του μονοπωλιακού καπιταλισμού δεν υπάρχει κανένα ενδιάμεσο κοινωνικό σύστημα ανάμεσα στον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό, δεν υπάρχει ενδιάμεσο στάδιο στρατηγικής επιλογής. Ότι κρίσιμο ζήτημα, όταν υπάρχουν οι άλλες προϋποθέσεις, όπως η ύπαρξη επαναστατικής κατάστασης, είναι να έχει σωστά επεξεργασμένη στρατηγική το Κόμμα, για να οδηγήσει στη νίκη την εργατική τάξη και τους συμμάχους της.
Η ιστορία επίσης μας διδάσκει τον αναντικατάστατο ρόλο του Κομμουνιστικού Κόμματος, την ανάγκη να δρα με τις αρχές και τη λειτουργία του κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, σε νομιμότητα ή παρανομία, με αυτοτέλεια, με τις κομματικές οργανώσεις του σε πλήρη λειτουργία, να μην αυτοδιαλύεται μέσα σε άλλους σχηματισμούς.
Η ιστορία μας διδάσκει την αναγκαιότητα της συνεχούς, ακατάπαυστης, με συνέπεια ιδεολογικής και πολιτικής πάλης ενάντια στην αστική ιδεολογία και πολιτική, ενάντια στα αστικά κόμματα και τους φορείς του μέσα στο εργατικό κίνημα, ενάντια στις ρεφορμιστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις. Εχουμε βαθιά διδαχτεί και πειστεί και από την ίδια μας την πείρα, ότι η πάλη ενάντια στον οπορτουνισμό πρέπει να είναι συνεχής, αφού είναι ρεύμα που γεννάται και αναγεννάται από την ίδια την ύπαρξη των αστικών σχέσεων στον καπιταλισμό και τα κατάλοιπα αυτών των σχέσεων στο σοσιαλισμό, σε συνθήκες μάλιστα αρνητικού διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων.
Εργαζόμενοι εργαζόμενες
Είμαστε το μοναδικό κόμμα που έχουμε το ανάστημα να απευθυνθούμε ανοιχτά στο λαό και να του πούμε να σκεφτεί ξανά τι του λέγαμε όλα αυτά τα τελευταία 20 χρόνια, για όλα τα θέματα των πολιτικών, κοινωνικών, οικονομικών, διεθνών και εσωτερικών εξελίξεων.
Τα λαϊκά στρώματα στη χώρα μας τα πνίγει η θηλιά των μέτρων που έχουν πάρει και συνεχίζουν να παίρνουν όλες οι κυβερνήσεις και πριν και κυρίως με μεγαλύτερη ένταση την περίοδο της οικονομικής κρίσης. Είναι μέτρα που έχουν οδηγήσει πλατιές λαϊκές εργατικές μάζες σε συνθήκες μόνιμης, τόσο σχετικής όσο και απόλυτης εξαθλίωσης. Δεν είναι προσωρινά, προστίθενται συνεχώς, ήρθαν για να μείνουν γιατί είναι όρος για την ανάκαμψη της κερδοφορίας και σε συνθήκες της όποιας ανάπτυξης προπαγανδίζει η κυβέρνηση. Το αποδεικνύει το γεγονός ότι τα ίδια μέτρα παίρνουν και άλλες χώρες: η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία, οι ίδιες οι ΗΠΑ.
Τα δικά τους αδιέξοδα τα βαφτίζουν «εθνικά», για να πείσουν τον κόσμο για την δήθεν αναγκαιότητα των μέτρων.
Το ΚΚΕ λέει καθαρά ότι το πρόβλημα βρίσκεται στην ουσία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής που ακολουθεί μια συγκεκριμένη και μόνιμη διαδικασία. Το κεφάλαιο έχει ανάγκη, εκτός από την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης και την ακόμα μεγαλύτερη και ποικιλόμορφη στήριξή του από το κράτος. Η στήριξη αυτή, εκφράζεται με κρατικές παραγγελίες, με φοροελαφρύνσεις, με παραχωρήσεις πλουτοπαραγωγικών πηγών, με τη χρηματοδότηση επενδύσεων, με θέσπιση οικονομικών κινήτρων, με τακτικές και έκτακτες ενισχύσεις του, με επιθετικές στρατιωτικές δαπάνες, εξαιτίας των καπιταλιστικών ανταγωνισμών. Αυτοί λοιπόν που ευθύνονται αυτοί πρέπει και να πληρώσουν, δεν μπορεί να πληρώνει μονίμως λαός.
Το κεφάλαιο, για να υπερασπίσει τα κέρδη του και το σύστημά του μακροπρόθεσμα, για να μην οδηγηθεί σε ανατροπή, για να σωθεί δηλαδή ο καπιταλισμός, υποχρεωτικά μόνο ένα δρόμο έχει: τη συνεχή καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, εμπορευμάτων, την απαξίωση κεφαλαίου και εργατικής δύναμης, με την αύξηση της εκμετάλλευσης. Αυτό μπορεί να γίνει είτε με πολιτικά- οικονομικά μέτρα πτώχευσης, μνημόνια κλπ σαν αυτά που ζούμε, είτε με πολέμους περιφερειακούς, τοπικούς, ή γενικευμένους.
Ο λαός, δηλαδή οι εργάτες και εργάτριες, οι μισθωτοί, οι αυτοαπασχολούμενοι στην πόλη και στην ύπαιθρο, τα παιδιά και οι γυναίκες τους, είναι απαραίτητο να ξεχωρίσουν, να αλλάξουν στάση απέναντι σε κόμματα και κυβερνήσεις που με τον ένα ή άλλο τρόπο εξυπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Ο λαός να μην στηρίζει την πολιτική, την εξουσία του κεφαλαίου, παρασυρόμενος από συνθήματα, όπως το «να υποστεί θυσίες ο λαός είναι «πατριωτικό του καθήκον». Ότι χρειάζεται «εθνική συναίνεση», επειδή «είμαστε όλοι έλληνες»! Είναι δυνατόν να έχει το ίδιο περιεχόμενο ο πατριωτισμός των εργατών, των άλλων λαϊκών στρωμάτων με όλο αυτό τον συρφετό των καπιταλιστών, των κερδοσκόπων, των μεγαλοεργολάβων, των τραπεζιτών; Αυτοί πατρίδα και θεό τους έχουν το κέρδος, την εκμετάλλευση. Ο λαός μας ξέρει να κάνει θυσίες, να δίνει τον καλύτερο εαυτό του. Κι αυτό το έκανε όταν η πατρίδα η δική του κινδύνευε. Το απέδειξε σε κάθε κρίσιμη καμπή της ιστορίας. Και το 1940 με το όχι του λαού στον ιταλό φασίστα κατακτητή, και το 1941- 1944 ενάντια στους γερμανούς ναζί και τους βούλγαρους φασίστες, και το 1944 ενάντια στον βρετανικό ιμπεριαλισμό και τους ντόπιους λακέδες του και το 1946- 1949 ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και την αστική τάξη της χώρας, αλλά και όλη την μεταπολεμική περίοδο των μεγάλων δημοκρατικών, λαϊκών, ταξικών αγώνων από το 1950 έως το 1967, την αντιδικτατορική πάλη 1967- 1974, όλη την μεταπολιτευτική περίοδο μέχρι σήμερα.
Ο λαός μας δεν πρέπει να κάνει καμιά θυσία για την πλουτοκρατία! Οι μόνες θυσίες που αρμόζουν στο λαό μας, είναι οι θυσίες στον αγώνα για ξημερώσει η δική του εργατική λαϊκή εξουσία, η μόνη που θα βάλει τέρμα στην κατρακύλα, στην εκμετάλλευση, στην ταξική αδικία, στην υποδούλωση της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων - συμμάχων της στους εκμεταλλευτές του κεφαλαίου, των μονοπωλίων και θα εξαλείψει οριστικά τις κρίσεις.
Όταν οι κυβερνήσεις λένε «μέτρα, όλο και περισσότερα μέτρα» δεν είναι για να βγούμε από την κρίση όλοι μας, αλλά για να βγει από την κρίση η καπιταλιστική μηχανή, η κερδοφορία. Βλέπουν το φάντασμα του πραγματικού κινδύνου: με την κρίση να συνειδητοποιήσει η εργατική τάξη, ότι η μόνη σταθερή και με αξία για το λαό λύση είναι η ανατροπή του σάπιου καπιταλισμού και η ανατολή του νέου κοινωνικού συστήματος, του σοσιαλισμού.
Ακριβώς γιατί η καπιταλιστική οικονομική κρίση είναι και περίοδος ταυτόχρονα συσσώρευσης πολιτικής πείρας, επαναστατικής ενέργειας, καθώς αποκαλύπτει περισσότερο τα ιστορικά όρια του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, τον βαθιά αντιδραστικό, επικίνδυνο και παρασιτικό του χαρακτήρα. Γι αυτό και με κάθε μέσο, σπρώχνουν στην επίθεση κατά του λαϊκού κινήματος, στην ένταση της εργοδοτικής, κρατικής και παρακρατικής ναζιστικής τρομοκρατίας στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στα σχολεία. Οργανώνουν εγκληματικές συμμορίες σαν τη Χρυσή Αυγή, όπως έκαναν και στην κατοχή. Γι αυτό και καλλιεργούν τον εκφυλισμό, τη διάλυση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να αποτρέψουν από την οργάνωσή τους, τους εργάτες, τους υπάλληλους, τους άνεργους, τη νεολαία.
Εργαζόμενοι εργαζόμενες,
Στα παιγνίδια που παίζονται σε βάρος του ελληνικού λαού είναι όλοι τους συνένοχοι. Έχουν να κάνουν τα παιγνίδια αυτά με τις μεγάλες αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς τους ποιος θα επικρατήσει στις αγορές. Δεν υπάρχει καλός ή κακός ιμπεριαλιστής.
Στο παιγνίδι της συσκότισης και του αποπροσανατολισμού σε αυτό έχουν μπει τα τελευταία χρόνια, διάφορες πολιτικές δυνάμεις, που μιλάνε για «νέα κατοχή», για «εξάρτηση» από τη γερμανική μπότα ή τους αμερικάνους κλπ, αθωώνοντας έτσι τους έλληνες εταίρους και συνεργάτες τους, την ελληνική αστική τάξη, τμήματα του κεφαλαίου που η κερδοφορία και το μέλλον τους είναι συνυφασμένο με τους ίδιους μονοπωλιακούς ομίλους που υπηρετεί είτε η πολιτική Μέρκελ, είτε η πολιτική Ολάντ, είτε η πολιτική Ομπάμα και το κακό συναπάντημα. Δηλητηριάζουν το μυαλό και τη συνείδηση του λαού μας, δεν τον αφήνουν να ξεκαθαρίσει προς τα πού πρέπει να οδηγήσει την πάλη του, να δει τις αιτίες των φαινομένων. Η άποψη που προβάλουν και ζυμώνουν μέσα στο λαό, επί της ουσίας αθωώνει όλα τα κόμματα της αστικής τάξης, το νέο διπολισμό, ρίχνει στα μαλακά τις ευθύνες του συστήματος, της τάξης συνολικά που κυβερνά στη χώρα μας, κρύβει τους πραγματικούς ανταγωνισμούς και το μαλλιοτράβηγμα των ιμπεριαλιστών για τα συμφέροντά τους, συσκοτίζει συνολικά τον χαρακτήρα της κρίσης.
Ενώ, η ουσία βρίσκεται στο γεγονός ότι οξύνεται ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, γίνονται ανακατατάξεις στις μεταξύ τους συνεργασίες, ανάλογα με την εξέλιξη της κρίσης. Οξύνεται ο ανταγωνισμός ΗΠΑ - Γερμανίας και Ρωσίας, καθώς και των ΗΠΑ με την Κίνα. Η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να παίξει πότε με το ένα πότε με το άλλο ιμπεριαλιστικό κέντρο.
Η συγκυβέρνηση δείχνει πρόθυμη να πάρει ακόμα πιο ενεργό μέρος σε στρατιωτικοπολιτικές επιχειρήσεις και επεμβάσεις κατά άλλων λαών της περιοχής, όπως στη Συρία, το Ιράν, όπως πριν αλλού. Είναι πρόθυμη να ανταλλάξει την βοήθεια με επιλογές που φέρνουν συνδιαχειριστές σε ενεργειακές ύλες της χώρας και μάλιστα στο Αιγαίο, ακόμα και σε μέρη που η Τουρκία τα έχει ανακηρύξει γκρίζες ζώνες, θέτει ζήτημα αποστρατιωτικοποίησης νησιών στο Ανατολικό Αιγαίο, οργανώνει στρατιωτικές και οικονομικές συμφωνίες με το Ισραήλ, τον σφαγέα του παλαιστινιακού λαού και άλλων λαών της περιοχής, αδυνατίζει συνολικά η δυνατότητα της αμυντικής θωράκισης της χώρας και προστασίας των νησιών μας, ιδιωτικοποιεί τα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα και τόσα άλλα.
Νέοι και νέες
Κινητήρια δύναμη αντεπίθεσης και ανατροπής είναι το εργατικό κίνημα και η συμμαχία του με το κίνημα των αυτοαπασχολουμένων, της φτωχής αγροτιάς, το ριζοσπαστικό κίνημα της νεολαίας και των γυναικών με γραμμή πάλης που η τελική της έκβαση στοχεύει στην εργατική εξουσία. Για να αποκτήσει αυτή τη δυνατότητα το εργατικό κίνημα πρώτα απ' όλα και γενικότερα το λαϊκό κίνημα, απαιτείται ανασύνταξη δυνάμεων, δηλαδή να είναι μαζικό, οργανωμένο, πολιτικοποιημένο, με βάση το σωματείο, τον κλάδο, με παραμερισμό και κοινωνική απομόνωση της εργατικής αριστοκρατίας που να εκφράζεται και με ριζική αλλαγή σε όλα τα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος, με πρακτική καταδίκη του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, με ενδυνάμωση του εργατικού διεθνισμού.
Αυτή η ανασύνταξη προϋποθέτει ΚΚΕ ισχυρό σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, ως προϋπόθεση για τη λαϊκή συμμαχία.
Το ΚΚΕ δεν έπεσε ούτε θα πέσει στην παγίδα του αποπροσανατολισμού, της προβοκάτσιας που μεθοδικά και σχεδιασμένα οργανώνονται από αυτούς που έχουν συμφέρον να συκοφαντήσουν το κίνημα, να το εκφοβίσουν, να διασπάσουν την ταξική ενότητά του, τη συμμαχία εργατών, μικρομεσαίων της πόλης και της υπαίθρου, φοιτητών, μαθητών, νεολαίας, που πρέπει και μπορεί να σφυρηλατείται μέσα από τους μαζικούς, δυναμικούς, οργανωμένους, καλά περιφρουρημένους αγώνες. Κάτι που σνομπάρουν, δεν θέλουν να κάνουν άλλες δυνάμεις, συνεπείς όπως πάντα μόνο με τον καιροσκοπισμό και τον τυχοδιωκτισμό τους.
Το ΚΚΕ ούτε μπερδεύει ούτε ποτέ μπέρδεψε την πρωτοπορία με τον αβανγκαρντισμό, την ανυπακοή με τον τυχοδιωκτισμό και την μικροαστική ανυπομονησία. Το ΚΚΕ, μαζί με τη νεολαία του, την ΚΝΕ, έβαλε και βάζει τη σφραγίδα του, με την ξεκάθαρη θέση του να μην υπάρξει καμιά αναστολή στην λαϊκή κινητοποίηση και δράση, στην οργάνωση και περιφρούρηση των αγώνων, στην ανάπτυξη συνεχώς πιο ανεβασμένων μορφών πάλης, μέσα όμως από συλλογικές διαδικασίες, με συμμετοχή εργατών, άλλων λαϊκών στρωμάτων, νεολαίας, με ανεβασμένο αίσθημα αγωνιστικής επαναστατικής ευθύνης.
Το ΚΚΕ δραστηριοποιείται για λαϊκούς αγώνες που δεν θα εξαντλούνται μόνο σε αμυντικά αιτήματα, σε αποσπασματικές προτάσεις και συνθήματα της στιγμής, χωρίς μέλλον και προοπτική, αλλά που θα αγγίζουν όλο το φάσμα της κυρίαρχης πολιτικής, από την έξαρση της κρατικής καταστολής και βίας, μέχρι τα κοινωνικά - οικονομικά αιτήματα της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας, των γυναικών, ενάντια στην τεράστια επίθεση που δέχονται δικαιώματά τους, πολύ περισσότερο σήμερα με την οικονομική κρίση.
Το ΚΚΕ δεν έπεσε ούτε θα πέσει ποτέ στην πολιτική παγίδα να δείχνει ως ενόχους μόνον κάποιους υπουργούς και βουλευτές, ή συλλήβδην τους 300 της βουλής, ή μόνο τη «δεξιά», να καλεί σε «δήθεν δημοκρατικό μέτωπο» αντιλαϊκής διαχείρισης των προβλημάτων, με αλλαγή μόνο των ταυτοτήτων των διαχειριστών ίδιων αντιδραστικών πολιτικών, μια πολιτική δηλαδή που χύνει σε τελευταία ανάλυση νερό στο μύλο της ναζιστικής ΧΑ, στις πολιτικές ποδηγέτησης του κινήματος από ακροδεξιά και τυχοδιωκτικά στοιχεία, από εγκληματικές συμμορίες περιθωριακών ναζιστών και φασιστοειδών κάθε είδους.
Το ΚΚΕ αναδεικνύει τις τεράστιες ευθύνες των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που προώθησαν και εφάρμοσαν στην πράξη τους ευρωτρομονόμους, τη νομοθεσία για την χρήση όπλων από αστυνομικούς, τη διεύρυνση των εξουσιών μυστικών υπηρεσιών, τη δημιουργία συστημάτων παρακολούθησης, τη σταδιακή εμπλοκή των ενόπλων δυνάμεων σε ζητήματα εσωτερικής τάξης, τα νομοσχέδια για περιορισμό των διαδηλώσεων, τη χρησιμοποίηση χημικών και τόσα άλλα. Είναι αυτά τα κόμματα και η τάξη που υπηρετούν που παίρνουν συνεχώς νέα αντιλαϊκά μέτρα για να ανεβαίνουν τα κέρδη των τραπεζιτών, των εφοπλιστών, των βιομηχάνων, και να γονατίζουν κυριολεκτικά το λαό, τη λαϊκή οικογένεια, το νέο και τη νέα. Είναι μια πολιτική που οπλίζει το χέρι των ναζιστών δολοφόνων, εξομοιώνει τα υποτιθέμενα «δύο άκρα», ταυτίζει τον ριζοσπαστισμό, την πρόοδο, με τον σκοταδισμό, την αντίδραση.
Το ΚΚΕ καταγγέλλει όλους τους μηχανισμούς που δρουν κατά τους εργατικού και λαϊκού κινήματος συνολικά, όποια μάσκα κι αν φορούν, όπως κι αν εμφανίζονται, είτε με την μάσκα του ακροδεξιού εθνικιστή φασίστα, χρυσαυγίτη μασκοφόρου, είτε των χουλιγκάνων κάποιων γηπέδων της Κυριακές που τις καθημερινές έχουν σχέση με το οργανωμένο έγκλημα, τους φασίστες και τα «μπραβιλίκια», είτε εμφανίζονται με την μορφή των δυνάμεων καταστολής και των μυστικών υπηρεσιών που δήθεν διεισδύουν σε αυτούς για λόγους ασφαλείας, ενώ στην ουσία οι φασίστες είναι που αποδεδειγμένα και διαχρονικά επιδιώκουν να διεισδύουν, να διαβρώνουν εθνικιστικά, ναζιστικά τα σώματα ασφαλείας, τις ένοπλες δυνάμεις.
Ο πυρήνας όλων αυτών διαμορφώνεται στους κόλπους του αστικού κράτους, του κρατικού μηχανισμού, καθοδηγούνται από θύλακες μέσα κι έξω από την Ελλάδα χρόνια τώρα και όπως συμβαίνει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, κάποια στιγμή ξεφεύγουν από τα όρια που τους έχουν θέσει, ξεφεύγουν από τον έλεγχο ακόμα των αρχικών εμπνευστών τους ή υποστηρικτών τους.
Δεν έχουν καμιά σχέση κάποιες μεμονωμένες αυθόρμητες ενέργειες κάποιων αγανακτισμένων ανθρώπων, νέων, ακόμα και οι πιο προωθημένες όσων μπορεί να παρασύρονται προσωρινά, δεν έχουν καμιά σχέση αυτές με τον συντονισμένο, οργανωμένο ρόλο των διαφόρων ναζιστών φασιστοειδών και λοιπών, που τις περισσότερες φορές θυμίζουν σχεδιασμό στρατιωτικού επιτελείου, άσχετα πώς εμφανίζονται, με τη μάσκα του δήθεν αναρχοαυτόνομου, του δήθεν αντιεξουσιαστή, του δήθεν αντισυστημικού. Στο βάθος και στην ουσία πρόκειται για τον ναζισμό- φασισμό προσωποποιημένο.
Ευθύνη επωμίζονται δυνάμεις πολιτικές που χαϊδεύουν αυτιά, που από πολιτικό τυχοδιωκτισμό και καιροσκοπισμό, όλο το προηγούμενο διάστημα έχουν σηκώσει σκόνη για να κρύψουν ότι όλα αυτά δεν προσφέρουν εναλλακτική λύση στο λαό και τη νεολαία, απλά συντηρούν το ρόλο τους ως δύναμης ανάσχεσης του πραγματικού ριζοσπαστισμού, ρόλο που έχουν αποδεχθεί μέσα στο σύστημα.
Όλα αυτά τα χρόνια το ΚΚΕ προειδοποιεί: Η δήθεν αυθόρμητη- συχνά όμως με ανεπτυγμένες μορφές δράσης- εκτόνωση, σε συνδυασμό με τον καμουφλαρισμένο κρατικό κυβερνητικό έλεγχο, αλλά και την «αριστερή» αντιπολιτευτική κάλυψη, λειτούργησε και λειτουργεί ως το πιο σύγχρονο κανάλι εκτροπής της πάλης, από ένα πραγματικό ριζοσπαστικό εργατικό λαϊκό κίνημα, ως ανάχωμα στο ορμητικό ποτάμι της ταξικής πάλης στις μέρες μας. Μια δράση που οι δυνάμεις που πήραν ή παίρνουν μέρος σε αυτήν, άλλες ανοιχτά άλλες καλυμμένα διακηρύσσουν την εχθρότητά τους στο κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα, οδήγησαν τμήματα νέων στην αγκαλιά του φασισμού, της ναζιστικής ΧΑ, στην από άλλο δρόμο ενσωμάτωση στο σύστημα.
Θα το επαναλάβουμε για μια ακόμα φορά. Ισχύουν απόλυτα οι στίχοι του σύντροφου Φώντα Λάδη : «Το φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον, δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον»!
Οριστικό, τελεσίδικο τσάκισμα του φασισμού- ναζισμού, ανεξάρτητα από τις κομματικές μορφές που παίρνει, της φάσης διόγκωσης ή περιστολής του, θα γίνει με την εξάλειψη της ίδιας της μήτρας που τον γεννά, δηλαδή του καπιταλισμού. Γι' αυτό και η πάλη των εργαζομένων, του λαού, της νεολαίας, για την απομόνωση της ΧΑ σε κάθε τόπο δουλειάς, σε κάθε σχολείο, σε κάθε γειτονιά, πρέπει να ισχυροποιεί ταυτόχρονα την πάλη για να καταστραφεί η μήτρα που το γεννά.
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Μαζί με το μαστίγιο πάει και το καρότο. Εναλλάσσεται με την κρατική βία και καταστολή, την προβοκάτσια και την επίθεση, η επίφαση δημοκρατίας, οι οπερέτες της συναίνεσης, των δήθεν κυβερνήσεων συνεργασίας, των λύσεων οικουμενικής σωτηρίας, των διακομματικών διαβουλεύσεων και άλλα σχετικά. Όλα αυτά όμως δεν παύουν να λειτουργούν και σαν παγίδες- ανεξάρτητα ακόμα και από τις προθέσεις των εισηγητών τους - που θα δένουν χειροπόδαρα το λαό, τα κόμματα, το κίνημα, θα πηγαίνουν πιο αντιδραστικά συνολικά την πολιτική ζωή του τόπου, θα σφάζουν παραπέρα κι άλλα λαϊκά δικαιώματα, βάζοντας συνένοχο το λαό.
Το ΚΚΕ δεν πρόκειται να υποχωρήσει, να συναινέσει στο τσάκισμα του κινήματος, στην ενσωμάτωση και τον παροπλισμό του, συμμετέχοντας και σαλιαρίζοντας με αναξιόπιστους καιροσκόπους, συμβιβασμένους διαχειριστές αντιλαϊκών πολιτικών σε όφελος τμημάτων της αστικής τάξης, εντός των τειχών της καπιταλιστικής ΕΕ.
Γιατί το ΚΚΕ είναι και θέλει να παραμείνει εγγύηση για την εργατική τάξη, το λαό, τη νεολαία και το κίνημά τους. Γιατί θέλει να δυναμώσει ακόμα περισσότερο, ιδεολογικά, πολιτικά, οργανωτικά, εκλογικά, για να μπορέσει να προσφέρει από καλύτερες θέσεις στο κίνημα, στο λαό, στον τόπο μας. Γιατί δεν παραιτούμαστε από το στόχο της ριζικής αλλαγής, της μόνης δυνατής να φέρει λαϊκή ευημερία.
Γι αυτό και μελετώντας την πείρα θέλουμε να γίνουμε κόμμα παντός καιρού, να μπορούμε να ανταποκριθούμε σε όλες τις συνθήκες σε όλες τις δυσκολίες της ταξικής πάλης και στις στροφές και καμπές της ιστορίας.
Νέοι και νέες
Εργαζόμενοι, εργαζόμενες
Σήμερα στην χώρα μας υπάρχουν οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για μια ριζικά διαφορετική οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας η οποία μπορεί να διασφαλίσει την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών που συνεχώς διευρύνονται.
Η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής θα απελευθερώσει μεγάλες αναξιοποίητες αναπτυξιακές παραγωγικές δυνατότητες που έχει σήμερα η Ελλάδα. Τα αστικά κόμματα προσπαθούν να συγκαλύψουν ότι η Ελλάδα είναι πλούσια χώρα και μπορεί να μειώσει την εξάρτησή της από τα διεθνικά μονοπώλια σε κρίσιμους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας.
Προϋπόθεση γι αυτό είναι η αξιοποίηση του εγχώριου παραγωγικού πλούτου από τον κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό της παραγωγής και της οικονομίας. Μόνο αυτός ο σχεδιασμός μπορεί να απελευθερώσει τις εγχώριες παραγωγικές δυνατότητες γιατί έχει γνώμονα την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. Να εξαλείψει οριστικά την αναρχία της παραγωγής, τη ζούγκλα του καπιταλιστικού ανταγωνισμού για το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος. Μπορεί να αξιοποιήσει και να κατανείμει σε αυτή την κατεύθυνση το σύνολο του εργατικού δυναμικού της χώρας εξαλείφοντας την ανεργία.
Η λαϊκή εξουσία θα εξοικονομήσει σημαντικούς πόρους που σπαταλούνται σήμερα και δημιουργούν χρέη, στο πλαίσιο αυτή της πολιτικής της εξουσίας των μονοπωλίων. Με κατάργηση στρατιωτικών δαπανών για τα σχέδια του ΝΑΤΟ. Με μονομερή διαγραφή του δημόσιου χρέους το οποίο είναι προϊόν της καπιταλιστικής διαχείρισης. Με κατάργηση των πολύμορφων πακέτων κρατικής στήριξης των μονοπωλιακών ομίλων και άλλα.
Όλοι οι εργαζόμενοι θα απολαμβάνουν με βάση τις ανάγκες τους δωρεάν σύγχρονες δημόσιες υπηρεσίες υγείας, παιδείας αναψυχής, προστασίας των παιδιών και των υπερηλίκων. Το οικογενειακό νοικοκυριό θα στηρίζεται από κρατικές κοινωνικές υποδομές. Τα κρατικά πανεπιστήμια σε συνεργασία με τους κλαδικούς κρατικούς φορείς θα προωθούν την έρευνα για την επιστημονική πρόβλεψη των διευρυνόμενων κοινωνικών αναγκών. Η διεύρυνση του ελεύθερου χρόνου των εργαζομένων θα συμβάλει στην ουσιαστική συμμετοχή τους στον έλεγχο.
Ο εργατικός και λαϊκός έλεγχος θα ξεκινά από τις παραγωγικές μονάδες με εκλεγμένους ανακλητούς αντιπροσώπους και θα επεκτείνεται σε κάθε κλάδο και περιοχή. Στα εκλεγμένα όργανα εξουσίας θα μετέχουν εκπρόσωποι των εργαζομένων στις παραγωγικές μονάδες, και θα διασφαλίζεται η συμμετοχή των συνεταιρισμένων, των φοιτητών, των συνταξιούχων. Ακόμα και στο ανώτατο όργανο εξουσίας για το σύνολο της χώρας, οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι δεν θα είναι μόνιμοι αλλά ανακλητοί.
Η αποδέσμευση της χώρας από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, θα διαμορφώσει ευνοϊκούς όρους για τη σύναψη επωφελών διεθνών σχέσεων συνεργασίας. Η λαϊκή εξουσία είναι η μόνη που μπορεί να αξιοποιήσει αποτελεσματικά τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις προς όφελος της κοινωνικής ευημερίας και να υπερασπίσει αποτελεσματικά τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας. Η σημαντική γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας, ιδιαίτερα για τη μεταφορά ενέργειας και εμπορευμάτων μεταξύ Ευρώπης, Ασίας, Αφρικής, διαμορφώνει ευνοϊκό πεδίο διαπραγματευτικής βάσης για τη λαϊκή εξουσία, ιδιαίτερα σε περίοδο όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.
Η επικράτηση της εργατικής λαϊκής εξουσίας αποτελεί αναγκαιότητα για την ευημερία του λαού όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε κάθε καπιταλιστική χώρα ανεξάρτητα από τη θέση της στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Ανεξάρτητα από το αν η νίκη της λαϊκής εξουσίας προηγηθεί στην Ελλάδα ή σε άλλη χώρα το σίγουρο είναι ότι θα επιδράσει στην άνοδο του κινήματος σε ευρύτερη περιοχή. Αλλά και το ανάποδο. Δεν μπορεί να σταθεροποιηθεί νίκη της λαϊκής εξουσίας στην Ελλάδα χωρίς κλιμάκωση της ταξικής πάλης, λαϊκό ξεσηκωμό και αλλού. Η λαϊκή εξουσία σε μια μικρή χώρα θα συγκεντρώσει ενεργά γύρω της και τις λαϊκές δυνάμεις των γειτονικών κρατών, θα συμβάλει να δημιουργηθούν προϋποθέσεις επαναστατικής ανατροπής στον ευρύτερο περίγυρό της.
Πηγή : Κ.Κ.Ε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου