Η ΟΝΝΕΔ του Καλαμπόκα, η ΟΝΝΕΔ των τραμπούκων, η ΟΝΝΕΔ των μπράβων ξεκινά καμπάνια ενάντια... στη βία των άκρων και κάνει περήφανο το Φαήλο Κρανιδιώτη.
Μιλάμε, βεβαίως βεβαίως, για την οργάνωση του δολοφόνου Καλαμπόκα. Επειδή, όμως, η ίδια η ΟΝΝΕΔ αποποιείται το παρελθόν της, εμείς θα παρουσιάσουμε λίγα μόνο πρόσφατα παραδείγματα απαράμιλλου τραμπουκισμού, που μάλιστα κατηγοριοποιείται:
1) Ο "τα εν οίκω μη εν δημω" τραμπουκισμός. Ανάδειξη νέου γραμματέα (γενικώς). Μα σε συνέδρια με ανοιγμένα κεφάλια, μα στις κατά τόπους ΔΑΠ, η ΟΝΝΕΔ έχει αποδείξει ότι πίπτει δεν πίπτει λόγος, ράβδος πίπτει έτσι κι αλλιώς.
Ενδεικτικά 2009, εκλογές για την ανάδειξη γραμματέα ΔΑΠ Αθήνας. Μέλη της ΟΝΝΕΔ καταγγέλουν πως οι αναταραχές στο εσωτερικό της ξεκινούν από την άρνηση του Γ. Παπανικολάου να παραιτηθεί από τη θέση του προέδρου της Νεολαίας της ΝΔ (ΟΝΝΕΔ) μετά την εκλογή του στο Ευρωκοινοβούλιο. Στελέχη της ΔΑΠ τον κατηγορούν μάλιστα ότι έστησε τις κάλπες «εν κρυπτώ προκειμένου να εκλέξει για τη γραμματεία της ΔΑΠ Αθήνας δικά του στελέχη». Οι εκλογές μετατρέπονται σε πεδίο μάχης, κάλπη αλλάζει δωμάτια, ο τότε γραμματέας της ΝΔ Λ. Ζαγορίτης αφήνει να εννοηθεί ότι εγκρίνει τις επιλογές του Παπανικολάου.
2) Ο "φιλικός" τραμπουκισμός. Αυτός που έρχονται τετραόροφοι φίλοι να τους σώσουν.
Ενδεικτικά, Νομική Σχολή, Τμήμα Πολιτικών Επιστημών επί απεργίας των 300 μεταναστών. Συγκαλείται ΔΣ, η ΔΑΠ αργεί να αποφασίσει αν θα υπογράψει ή όχι ώστε να πάρει απόφαση ο Σύλλογος. Ξαφνικά εμφανίζονται με πολεμικές κραυγές περίπου 40 άτομα, ΟΝΝΕΔίτες, περικυκλώνουν τους δικούς τους σπρώχνοντας, απειλώντας και βρίζοντας και τους οδηγούν στην Πανεπιστημίου, όπου και εξαφανίζονται. Το ίδιο βράδυ ο Σαμαράς ισχυρίζεται δημόσια ότι "ότι τα μέλη της ΔΑΠ φώναηαν κάποιους φίλους τους να τους σώσουν"...
3) Η μάχη των αιωνίων. Μεταξύ ΔΑΠ και ΠΑΣΠ, φυσικά.
Σιδερολοστοί, καδρόνια, έμμισθοι μπράβοι. Ο απολογισμός τα τελευταία έτη αριθμεί από σπασμένα έδρανα, μέχρι σπασμένα κεφάλια.
Ενδεικτικά:
4) Οι τραμπουκισμοί στους "εχθρούς"
Ενδεικτικά: Ξύλο σε αριστερούς φοιτητές κατά το κίνημα του άρθρου 16, σε αμέτρητα πολλές φοιτητικές εκλογές και άλλες διαδικασίες. Χαρακτηριστικό δείγμα καταδίκης της βίας των άκρων είναι τα συνθήματα "Κουμούνια θα σας κάνουμε σαπούνια" και "ΔΑΠάρα, ΔΑΠάρα, γαμιέται ο Τσε Γκεβάρα".
Και για να μην ξεχνάμε από πού ξεκίνησαν όλα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου