Η προσωρινή συμφωνία των Βρυξελών φέρνει μόνιμα δεινά!

Η συμφωνία στην οποία προχώρησαν ΔΝΤ και ΕΕ για το ελληνικό χρέος και την καταβολή της δόσης, εκφράζει ομολογημένα και ανοιχτά το συμβιβασμό ανάμεσα στους ιμπεριαλιστικούς κύκλους των Αμερικάνων και Eυρωπαίων (κυρίως Γερμανών). Όχι μόνο δεν απαλλάσσει το λαό και τη χώρα από το βρόγχο του χρέους και των αιματηρών θυσιών, αλλά -αντίθετα- θα τον μεγαλώσει.

Η αντιπαράθεση ανάμεσα στους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς (ΗΠΑ-ΕΕ), καθώς και ο συμβιβασμός που πέτυχαν, δεν σχετίζονται μόνο με το χρέος, αλλά -πρωτίστως- με την αναδιανομή των αγορών ανάμεσά τους. Και αυτό δείχνει την πραγματική διάσταση του προβλήματος που έχουν να αντιμετωπίσουν η εργατική τάξη, ο λαός και η νεολαία. Δείχνει το πραγματικό μέγεθος της ανάγκης για ανάπτυξη αντιστάσεων.

Οι παραχωρήσεις των γερμανών ιμπεριαλιστών και των τραπεζιτών στα ζητήματα των επιτοκίων για τα διμερή δάνεια που έχει συνάψει η χώρα, οι μειώσεις στις προμήθειες του «μηχανισμού στήριξης», η επιμήκυνση της αποπληρωμής των τόκων από τα δάνεια που έδωσε ο «μηχανισμός στήριξης», ο μηδενισμός των επιτοκίων του κατά το ίδιο διάστημα και οι επιστροφές μέρους των κερδών από την κερδοσκοπία που έκανε η ΕΚΤ με τα ελληνικά ομόλογα, όλα αυτά  μπορεί να μειώνουν αριθμητικά το μελλοντικό χρέος αλλά ούτε το λαό απαλλάσσουν ούτε το χρέος κάνουν πιο «βιώσιμο» όπως λέγεται.

Αντίθετα, προκειμένου να επιτευχθούν τα «πρωτογενή πλεονάσματα» που επικαλείται η συμφωνία, σε συνθήκες άγριας εισοδηματικής επιδρομής και πρωτόγνωρης ύφεσης, είναι σίγουρο πως θα απαιτηθούν νέα μνημόνια. Εξάλλου, τα «προαπαιτούμενα μέτρα» και οι «αυτοματοποιημένοι διορθωτικοί μηχανισμοί» που αποφάσισε η τρικομματική κυβέρνηση κατ’ επιταγή των δανειστών εκεί οδηγούν.

Επιπρόσθετες ανησυχίες γεννά και η βιασύνη να επαναγοραστούν ομόλογα του ελληνικού  χρέους στο 35% της αξίας τους μέχρι τα μέσα του Δεκέμβρη πράγμα που σημαίνει πως το κόστος της επαναγοράς θα το φορτωθούν οι ελληνικές τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία με ό,τι αυτό σημαίνει για τη μετακύλιση του στην ελληνική κοινωνία και το λαό μας.

Οι «υποχωρήσεις» του ΔΝΤ από το στόχο για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους και οι αλχημείες με τα νέα, αποδεκτά από τη Λαγκάρντ, όρια του χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ, δεν αποτυπώνουν τίποτε άλλα παρά τον εύθραυστο συμβιβασμό ανάμεσα στους αμερικάνους και ευρωπαίους ιμπεριαλιστές και την αδυναμία συνολικά του συστήματος να δώσει οριστικές απαντήσεις στο μεγάλο ζήτημα του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου χρέους.

Για το λαό, τη νεολαία και την εργατική τάξη ο μονόδρομος της αντίστασης, της διεκδίκησης και ανατροπής προβάλλει ως μοναδική διέξοδος απέναντι σε ένα εφιαλτικό παρόν και ένα μη βιώσιμο μέλλον!