ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΛΑΩΝ ΤΗΣ ΙΣΠΑΝΙΑΣ : Εργατική - λαϊκή πάλη ως την ανατροπή του καπιταλισμού.

Συζήτηση με τον Ρ. Μαρτίνες, μέλος της ΚΕ του ΚΚ Λαών της Ισπανίας

Ο Ρ. Μαρτίνες (αριστερά), με τον συντάκτη του «Ρ»

Για τη βαρβαρότητα που βιώνουν τα λαϊκά στρώματα στην Ισπανία από την επίθεση του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων - αύριο αναμένεται και η ψήφιση του προϋπολογισμού με περικοπές 40 δισ. ευρώ - και την ανάγκη οργάνωσης της λαϊκής πάλης στην προοπτική της ανατροπής του καπιταλισμού, συζητήσαμε με τον σύντροφο Ραούλ Μαρτίνες, μέλος της ΚΕ του ΚΚ Λαών της Ισπανίας.
Ο σύντροφος βρέθηκε πρόσφατα στην Αθήνα και συμμετείχε στο 38ο Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή», όπου τον συναντήσαμε και έγινε η συζήτηση που ακολουθεί:

-- Η κρίση στην Ισπανία βαθαίνει, όπως και στην Ελλάδα, και σε όλες τις χώρες της ΕΕ το κεφάλαιο επιτίθεται μετωπικά στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Μιλήστε μας για τις συνέπειες στο λαό και τις προοπτικές που διαγράφονται για το μέλλον.

-- Η Ισπανία βρίσκεται και πάλι σε ύφεση, ήδη υπάρχει σημαντική πτώση του ΑΕΠ το πρώτο εξάμηνο και αναμένεται ακόμα μεγαλύτερη το δεύτερο. Αυτό διαμορφώνει την ανάγκη της ολιγαρχίας να επιβάλει νέα μέτρα ενάντια κυρίως στην εργατική τάξη και ο κύριος ελαστικός παράγοντας που βλέπει είναι η μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης. Παίρνουν έτσι διάφορα μέτρα για να εντείνουν το βαθμό εκμετάλλευσης. Διευρύνουν το χρόνο εργασίας, μειώνουν την αμοιβή ανά ώρα και έτσι διευρύνεται η εκμετάλλευση, αυξάνεται η απόσπαση σχετικής και απόλυτης υπεραξίας από την εκμετάλλευση των εργατών. Επίσης, κλιμακώνουν την επίθεση στη συνδικαλιστική δράση για να περιορίσουν τη δυνατότητα απάντησης από την εργατική τάξη. Χτυπάνε τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, με την τελευταία λεγόμενη εργασιακή μεταρρύθμιση που πέρασε στη Βουλή τον Ιούλη και πισωγυρίζει τα εργασιακά δικαιώματα μπορούμε να πούμε σε πολλές πλευρές, σε περιόδους ακόμη και πριν τη φασιστική δικτατορία στην Ισπανία. Σε αυτές τις σκληρές συνθήκες τον τελευταίο καιρό αναπτύσσονται εργατικοί αγώνες. Εκδηλώνονται απεργιακοί αγώνες σε αρκετούς κλάδους, με πιο σημαντικό αυτό των ανθρακωρύχων. Στα ορυχεία, κρατικά ή ιδιωτικά, υπάρχουν κινητοποιήσεις και αντιδράσεις από τους εργάτες καθώς προωθείται από την κυβέρνηση μια μείωση της τάξης του 63% στην παραγωγή κάρβουνου. Αυτό θα σημάνει μαζική ανεργία για τις οικογένειες που ασχολούνται με την εξόρυξη αλλά και για πολλούς εργαζόμενους σε παράπλευρες δραστηριότητες.

Η πάλη των ανθρακωρύχων εξελίσσεται με μια απεργία διαρκείας που έχει ξεκινήσει εδώ και 2 μήνες με μια πρωτοφανή ένταση, που είχε πολλές δεκαετίες να εκδηλωθεί στη χώρα. Αυτό δείχνει δύο πράγματα. Από τη μια η ολιγαρχία δεν είναι διατεθειμένη να υποχωρήσει και από την άλλη αποδεικνύεται ότι για να έχει αποτελέσματα η εργατική πάλη και για βασικές διεκδικήσεις πρέπει να πάει σε στρατηγική ρήξης με τον καπιταλισμό. Επίσης, η εργατική πάλη έχει προκαλέσει μια καταστολή, που επίσης για χρόνια είχαμε να δούμε. Μιλάμε για την επέμβαση της στρατιωτικής αστυνομίας και των ΜΑΤ, χρήση ελικοπτέρων και στρατιωτικών τεχνικών και επιχειρήσεων, όπως συνέβη στην επέμβαση στην απεργία στην επαρχία Αστούριας. Η πάλη όμως των ανθρακωρύχων απέδειξε ότι είναι δυνατό να ηττηθεί η κρατική καταστολή και ο εργατικός αγώνας να διευρυνθεί. Μετά από δύο μήνες αγώνα, οι ανθρακωρύχοι έφτασαν με πορεία στη Μαδρίτη, όπου χιλιάδες εργαζόμενοι από πολλούς κλάδους τους υποδέχτηκαν σε μια τεράστια διαδήλωση με το σύνθημα «Μαδρίδ ομπρέρο σαλούδα λος μινέρος» (Η εργατική Μαδρίτη χαιρετά τους ανθρακωρύχους). Αυτός ο αγώνας προκάλεσε μια μεγάλη συζήτηση ανάμεσα στο εργατικό κίνημα, με δύο βασικές γραμμές αντιπαράθεσης στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.

-- Αναφερόμενοι στις δύο γραμμές, τι αντιπαράθεση γίνεται; Γνωρίζουμε ότι οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες στη χώρα σας (όπως και στη δική μας) για χρόνια κρατάνε καθηλωμένο το εργατικό κίνημα σε «κοινωνικούς διαλόγους» και λογικές της συναίνεσης και του «μικρότερου κακού» στο όνομα της «ανάκαμψης της οικονομίας».

-- Μιλώντας για τις δύο γραμμές στο εργατικό κίνημα πρέπει να σημειώσουμε τα εξής: Η μια είναι αυτή που προβάλλει μια στρατηγική της ταξικής σύγκρουσης και ρήξης με τον καπιταλισμό μέχρι την οριστική λύση, το σοσιαλισμό, και η άλλη προβάλλει τη σοσιαλδημοκρατικής μορφής διαχείριση του καπιταλισμού και θέσεις οπορτουνιστικές. Αυτή η γραμμή αποτελεί βασικό εμπόδιο στη ριζοσπαστικοποίηση της πάλης των εργατών και την προωθούν οι δύο μεγαλύτερες συνομοσπονδίες της χώρας, Εργατικές Επιτροπές και Γενική Ενωση, που οι πολιτικές τους εκφράσεις είναι το Σοσιαλιστικό Κόμμα, η Ενωμένη Αριστερά (ΕΑ) και το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ). Αυτές οι δυνάμεις μπαίνουν φρένο για να μπορέσει να παίξει η εργατική τάξη το ρόλο της ως πρωταγωνιστή της ιστορίας, αφού στο εργατικό κίνημα κυριαρχούν μικροαστικές θέσεις και στηρίζονται κινήματα διαταξικά, όπως αυτό των «αγανακτισμένων».

Ετσι, όλοι αυτοί οι αγώνες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε συγκέντρωση δυνάμεων και να συνενωθούν στο αίτημα για γενική απεργία μέσα στο Σεπτέμβρη, με την κυριαρχία των σοσιαλδημοκρατών και των οπορτουνιστών οδηγούνται στο δήθεν αίτημα της διενέργειας ενός δημοψηφίσματος, υποτίθεται για να εκφραστεί η αντίθεση στα αντιλαϊκά μέτρα (σ.σ. αυτό προβλήθηκε και στην κινητοποίηση που έγινε την Τρίτη 25 Σεπτέμβρη στη Μαδρίτη, ημερομηνία μεταγενέστερη από τη μέρα που έγινε η συζήτηση με τον σύντροφο).

Δηλαδή, είναι φανερό ότι και στην Ισπανία συγκρούονται οι δύο γραμμές: Αυτή της ταξικής συνεργασίας και συναίνεσης, σε συνθήκες που η ολιγαρχία δεν είναι διατεθειμένη να υποχωρήσει, και η γραμμή η επαναστατική που υπερασπίζεται το Κόμμα μας και ταξικές δυνάμεις μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, οι οποίες συσπειρώνονται στις Επιτροπές Εργατικής Ενότητας, που προβάλλει την ανάγκη η εργατική τάξη να γίνει πρωταγωνιστής των εξελίξεων και να χρησιμοποιήσει ενάντια στο κεφάλαιο ως κύριο όπλο, αυτή τη στιγμή, τη γενική απεργία. Απέναντι σε αυτό η σοσιαλδημοκρατική γραμμή προωθεί το λεγόμενο δημοψήφισμα για να αποδειχθεί ότι ο λαός δεν αποδέχεται τα μέτρα της τρόικας και της κυβέρνησης Ραχόι.

Αυτή που υπερασπιζόμαστε οι κομμουνιστές, που παλεύοντας για τα καθημερινά προβλήματα δίνει στρατηγική απάντηση στην προοπτική της ανατροπής του καπιταλισμού και οικοδόμησης της σοσιαλιστικής κοινωνίας, γι' αυτό και βάζει το αίτημα για αποδέσμευση από κάθε ιμπεριαλιστικό οργανισμό, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ. Από την άλλη είναι η γραμμή υποταγής που εκφράζουν η σοσιαλδημοκρατία και το οπορτουνιστικό μόρφωμα της ΕΑ και του ΚΕΑ, όπου η εργατική τάξη θα είναι κάτω από την ηγεσία της εργατικής αριστοκρατίας και των μικροαστών, γι' αυτό και η στήριξη κινημάτων όπως οι «αγανακτισμένοι» όπου κυριαρχούν τέτοια στοιχεία.

-- Ποια είναι τα κύρια καθήκοντα του Κόμματος σε αυτή τη σύνθετη κατάσταση που αντιμετωπίζουν οι Ισπανοί εργαζόμενοι;

-- Η κεντρική γραμμή πάλης του Κόμματος που αποφασίστηκε και στο 9ο Συνέδριό μας και υπογραμμίζεται στις αποφάσεις όλων των οργάνων μας είναι να συστηματοποιήσουμε την παρέμβασή μας στην εργατική τάξη, να διευρύνουμε τους δεσμούς με τους εργαζόμενους.

Αυτό σημαίνει πρώτα και κύρια πάλη για να αλλάξουμε το συσχετισμό δύναμης μέσα στο εργατικό κίνημα με άνοιγμα της ιδεολογικής αντιπαράθεσης για τον προσανατολισμό του. Αυτό πλέον γίνεται πιο συστηματικά με τους εργάτες γιατί και οι ίδιοι με την πείρα τους συνειδητοποιούν ότι οι σοσιαλδημοκρατικές και οπορτουνιστικές ηγεσίες τούς οδηγούν σε αδιέξοδο. Για μας πρώτο καθήκον είναι το δυνάμωμα των Επιτροπών Εργατικής Ενότητας, δηλαδή η δημιουργία ενός πλατιού ταξικού κινήματος, που θα νικήσει τους συμβιβασμένους της εργατικής αριστοκρατίας με δουλειά στη βάση, στους χώρους δουλειάς και θα μπει μπροστά για να οδηγήσει την πάλη σε ρήξη με την αστική πολιτική και με τον οπορτουνισμό, υπερασπιζόμενο την ταξική ενότητα παντού.

Την ίδια στιγμή θέλουμε να συμβάλουμε στο να δυναμώσει η ιδεολογική πάλη γι' αυτό και κάνουμε μια συστηματική εκστρατεία να εξηγήσουμε στα λαϊκά στρώματα ότι για να αντιμετωπιστούν τα βάρβαρα μέτρα αυτή τη στιγμή είναι αναγκαία η σύγκρουση με την ΕΕ. Γι' αυτό σηκώνουμε παντού, στους χώρους δουλειάς, εκπαίδευσης, στις λαϊκές συνοικίες, το ζήτημα της αποδέσμευσης από την ένωση των μονοπωλίων, τον διακρατικό οργανισμό του ιμπεριαλισμού. Μέσα στην ΕΕ, που είναι μια φυλακή για τους λαούς και την εργατική τάξη, δεν υπάρχει διέξοδος. Γι' αυτό είναι σημαντικό να σηκώσουμε το επίπεδο ταξικής συνείδησης των εργαζόμενων μαζών. Επομένως, οι δύο κεντρικοί άξονες της δουλειάς μας είναι η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και η ανάπτυξη της πάλης ενάντια στα μονοπώλια, κατανοώντας την αντιιμπεριαλιστική πάλη ως πάλη ενάντια στο σύστημα εκμετάλλευσης σε όλες τις εκφάνσεις του. Σε αυτή τη δράση που αναπτύσσουμε ένας σημαντικός σταθμός θα είναι η συγκέντρωση - διαδήλωση που οργανώνει το Κόμμα μας στις 15 Δεκέμβρη στη Μαδρίτη, με ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος και τη συμμετοχή διεθνών αντιπροσωπειών, μεταξύ αυτών και του ΚΚΕ.

Δημ. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ

Πηγή : Κυριακάτικος Ριζοσπάστης