Η «διαρροή» του non-paper (του ανεπίσημου εγγράφου) της τρόικας προς το υπουργείο Εργασίας όχι μόνο δεν ήταν τυχαία, αλλά ήρθε να προλειάνει το έδαφος γι’ αυτό που μια εβδομάδα μετά μετέφεραν (επισήμως πλέον) ως απαίτηση οι τροϊκανοί στον Βρούτση:
- Αύξηση των ημερών εβδομαδιαίας εργασίας από 5 σε 6 για όλους τους κλάδους.
- Καταστρατήγηση του ωραρίου εργασίας μέσα από:
- Αποσύνδεση των ωρών εργασίας από τις ώρες λειτουργίας της επιχείρησης.- Καταστρατήγηση κάθε έννοιας συλλογικής σύμβασης και συλλογικής διαπραγμάτευσης και του τρόπου με τον οποίο καθορίζονται οι κατώτεροι μισθοί. Η τρόικα απαιτεί να οριστεί μονομερώς από την κυβέρνηση ένας ενιαίος ελάχιστος νόμιμος μισθός μετά από «διαβούλευση» με τους κοινωνικούς εταίρους, η οποία όμως δεν θα μπορεί να οδηγήσει σε... αύξηση του σημερινού κατώτατου μισθού πείνας των 586 €.
- Κατάργηση κάθε περιορισμού σχετικά με τον ελάχιστο και μέγιστο χρόνο ανάμεσα σε πρωινές και βραδινές βάρδιες.
- Πλήρη ελευθερία στους εργοδότες να αποφασίζουν πότε θα χορηγούν τις ετήσιες άδειες στα εποχικά επαγγέλματα.
- Παραπέρα μείωση των αποζημιώσεων απόλυσης.
- Αναθεώρηση των όρων λειτουργίας και της δικαιοδοσίας της Επιθεώρησης Εργασίας με στόχο τη διευκόλυνση της εργοδοσίας στην πρόσληψη και απόλυση υπαλλήλων.
Ουσιαστικά, αυτό που επιχειρείται είναι η κατάργηση κάθε περιορισμού στη δυνατότητα του κεφάλαιου να ξεζουμίζει την εργατική τάξη. Οτιδήποτε είχε αναγκαστεί να παραχωρήσει κάτω από την πίεση των αγώνων και του ευνοϊκότερου για τις εργαζόμενες μάζες συσχετισμού, τώρα το παίρνει πίσω. Αυτή η συνολική τάση που χαρακτηρίζει την κίνηση του κεφάλαιου παντού στον κόσμο, στη χώρα μας γίνεται με ραγδαίους ρυθμούς λόγω των χαρακτηριστικών της ντόπιας άρχουσας τάξης, της ολόπλευρης εξάρτησής της από τον ευρωπαϊκό και αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, της αδυναμίας της να ψελλίσει την παραμικρή αντίρρηση στη σφοδρή αντεργατική-αντιλαϊκή επέλαση που σήμανε το ξέσπασμα της κρίσης του συστήματος.
Μόνο γέλια και ειρωνικά σχόλια μπορούν να προκαλέσουν οι «αντιδράσεις» της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ στις απαιτήσεις των ιμπεριαλιστών. Αυτοί που στήριξαν όλο το αντιδραστικό πλέγμα νόμων που οδήγησαν τα πράγματα μέχρι εδώ, τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους, αυτοί που νομοθέτησαν την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, τη συρρίκνωση κάθε προστατευτικής για τους εργαζόμενους διάταξης και νόμου, αυτοί που στήριξαν και στηρίζουν την πολιτική που διόγκωσε την ανεργία, αυτοί που στηρίχτηκαν προεκλογικά από τις δυνάμεις του συστήματος γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, έρχονται σήμερα να καταθέσουν τις «αντιρρήσεις» τους.
Πραγματική κόλαση θα επακολουθήσει στους χώρους δουλειάς και συνολικότερα στη λεγόμενη «αγορά εργασίας» εάν περάσουν τα μέτρα αυτά. Το ήδη ελαστικοποιημένο-καταπατημένο ωράριο εργασίας θα δώσει τη θέση του στην πλήρη διάλυση κάθε έννοιας σταθερότητας στη δουλειά. Ο εργαζόμενος όχι μόνο δεν θα ξέρει πότε πηγαίνει και πότε φεύγει από τη δουλειά, αλλά δεν θα έχει καν το δικαίωμα να ρωτάει. Το 5ήμερο θα δώσει τη θέση του στο 6ήμερο και το 40ωρο θα δώσει τη θέση στο ποιος-ξέρει-πόσες-ώρες-κάθε-μέρα. Η δυνατότητα κάθε εργαζόμενου να ορίζει τη ζωή του και το πώς θα τη διαχειριστεί θα περάσει πλέον στον εργοδότη, με ελάχιστους πλέον περιορισμούς.
Η ψήφιση αυτών των μέτρων, μαζί με όσα ακόμη συμπεριλαμβάνονται στο πακέτο των 11, 5 (και βάλε) δισ. ευρώ, θα συμπληρώσει τον εφιάλτη της ανεργίας, της φτώχειας και της ανασφάλειας που ήδη ζουν εκατοντάδες χιλιάδες λαϊκές οικογένειες. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτό το «πακέτο» μέτρων (ακόμη κι αν δεν ψηφιστεί σε αυτή τη φάση) έρχεται να συμπληρώσει τα υπόλοιπα μέτρα που δρομολογούνται: τις 150.000 απολύσεις στο Δημόσιο, το παραπέρα πετσόκομμα των μισθών στις ΔΕΚΟ, την αύξηση του ελάχιστου αριθμού ενσήμων για συνταξιοδότηση από τις 4.500 στις 6.000 ένσημα, την αύξηση του ανώτερου ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 65 στα 67, τις περικοπές στις συντάξεις, στο ΕΚΑΣ και τα προνοιακά επιδόματα, τους περιορισμούς στη χορήγηση επιδόματος ανεργίας, την κατάργηση των εποχικών επιδομάτων και τόσων άλλων.
Φυσικά, θα παρατηρήσει κάποιος, όλα αυτά εφαρμόζονται ήδη στην πράξη και σε ευρεία κλίμακα, καθώς η εργοδοσία -αποθρασυμμένη από τα τεράστια ποσοστά ανεργίας- καταπατά ασύστολα την εργατική νομοθεσία. Ωστόσο, η θέσπιση αυτών των μέτρων, η νομοθετική τους κατοχύρωση, ανάβει το πράσινο φως στις δυνάμεις του κεφάλαιου για ένα νέο, πιο άγριο κύκλο εφόρμησης. Αποτελεί μια πολιτική κίνηση κατοχύρωσης και διεύρυνσης της επικυριαρχίας του κεφάλαιου στην εργατική τάξη, αλλά και ταυτόχρονα μια κίνηση αξιοποίησης της επικυριαρχίας αυτής για τον οριστικό εξανδραποδισμό της εργατικής τάξης και την αποσάθρωση κάθε στοιχείου συγκρότησής της.
Η «ελαστικοποίηση», η «ευελιξία», η «ανταγωνιστικότητα» δεν αποτελούν παρά τους εύσχημους όρους πίσω από τους οποίους κρύβεται η επιδίωξη του κεφάλαιου για απόλυτη εξουσία πάνω στην εργατική τάξη, η επιδίωξή του να διαφεντεύει πλήρως τον εργαζόμενο, όχι μόνο κατά την ώρα εργασίας αλλά και συνολικότερα, αλλάζοντάς του συνήθειες, σχέσεις, στοιχειώδεις ανάγκες και ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτή η επίθεση δεν αφορά μόνο τη μείωση του κόστους της εργατικής δύναμης, αλλά τη συνολικότερη πολιτική κυριαρχία του κεφάλαιου πάνω στην εργασία.
Γι’ αυτό και ο στόχος για την ανατροπή της επίθεσης αυτής δεν αποτελεί συνδικαλιστικό ζήτημα αλλά βαθιά ταξικό, πολιτικό ζήτημα. Ζήτημα που υπηρετεί τη συνολικότερη υπόθεση της ανατροπής της κυριαρχίας του κεφάλαιου πάνω στην εργασία και του ιμπεριαλισμού πάνω στη χώρα. Όποιος δεν το κατανοεί ή θέλει να το αποφύγει ως τέτοιο, αντικειμενικά δεν μπορεί να υπηρετήσει την υπόθεση της εργατικής τάξης. Και -αργά ή γρήγορα- θα οδηγηθεί στην ήττα ή στη συνθηκολόγηση.
Ξεσηκωμός παντού! Εργαζόμενοι στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, άνεργοι, νεολαία, όλοι στους δρόμους! Για την ανατροπή των βάρβαρων μέτρων, για την ανατροπή της πολιτικής των μνημονίων. Ενάντια στην υποταγή και τη συνδιαχείριση. Ενάντια στις αυταπάτες περί «ανάπτυξης» και «ανταγωνιστικότητας». Για το σπάσιμο των δεσμών της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Για την έξοδο της χώρας από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Για την ανατροπή της αστικής και της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας!
Με αυτούς τους στόχους πρέπει να πορευτούμε και για την πανεργατική απεργία στις 26 Σεπτέμβρη που αναγκάστηκαν να προκηρύξουν οι υποταγμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Με αυτούς τους στόχους θα υπηρετήσουμε την υπόθεση της ανασυγκρότησης του εργατικού, λαϊκού, κομμουνιστικού κινήματος.
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ!
ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ Ο ΕΡΓΑΣΙΑΚΟΣ ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ!
ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΑ ΔΕΣΜΑ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ!
πηγή: Προλεταριακή Σημαία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου