K.K.4ever: ΔΕΗ- η κρατική προπαγάνδα, τα ΜΜΕ και η αλήθεια

K.K.4ever.Το μπλογκ που ενώνει την βάση της κομμουνιστικής και ριζοσπαστικής αριστεράς. Με σεβασμό στη διαφορετική άποψη, τα γράφουμε όλα, χωρίς καμιά λογοκρισία. Συνεχής 24ωρη ενημέρωση για τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, στην Κύπρο και σε όλο το κόσμο. Το Κ.Κ.4ever δεν εκφράζει τις θέσεις κανενός πολιτικού κόμματος. Οι απόψεις των συντακτών μας είναι απόλυτα προσωπικές.

Κυριακή 22 Ιουλίου 2012

ΔΕΗ- η κρατική προπαγάνδα, τα ΜΜΕ και η αλήθεια

Άρθρο του Πάρη Μακρίδη

Οι ιδιωτικοποιήσεις αποτελούν μια από τις κορυφαίες προτεραιότητες της κυβέρνησης. Και στην προσπάθειά της να πείσει την κοινή γνώμη για την αναγκαιότητά τους (εμπροσθοφυλακή της οποίας αποτελούν τα ΜΜΕ) χρησιμοποιεί συνήθως το επιχείρημα των υποτιθέμενων μεγάλων τους ελλειμμάτων και των ακόμα πιο υποτιθέμενων υπέρογκων μισθών των υπαλλήλων τους.

Με αυτόν τον τρόπο υποβαθμίζουν συνειδητά το δημόσιο τομέα έτσι ώστε το ξεπούλημά του να φαίνεται καλό, λογικό και απαραίτητο.

Μια από τις πιο λυσσαλέες επιθέσεις του κατεστημένου γίνεται απέναντι στους εργαζόμενους και της ΔΕΗ, οι οποίοι μόνο για… το φαινόμενο του θερμοκηπίου δεν έχουν κατηγορηθεί. Για ποιο πράγμα όμως ευθύνονται αυτοί; Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Τι συμβαίνει με τους εργαζόμενους της ΔΕΗ;

Η ΔΕΗ είναι μια μονίμως κερδοφόρα επιχείρηση καθώς τα καθαρά της κέρδη την τελευταία δεκαετία ξεπερνούν το 1,7 δις € ενώ μόνο τα τελευταία τέσσερα χρόνια το ενεργητικό της έχει αυξηθεί κατά 2,7 δις €^[1]. Παρόλα αυτά η ΔΕΗ έχει καθαρό χρέος που φτάνει τα 4,7 δις €.

Γιατί λοιπόν μια κερδοφόρα επιχείρηση έχει χρέη και μάλιστα αναγκάζεται να δανείζεται για να ανταπεξέλθει σε αυτά, μεγαλώνοντας με αυτόν τον τρόπο τα χρέη της; Μήπως φταίνε οι «τεράστιοι» μισθοί των εργαζομένων; Τα στοιχεία μαρτυρούν το αντίθετο. Για παράδειγμα ένας εναερίτης με δύο παιδιά και 15 χρόνια υπηρεσίας παίρνει μικτά 1.800 € ενώ ένας αντίστοιχος διοικητικός υπάλληλος 1.900^[2]. Σύμφωνα με τον ετήσιο απολογισμό της εταιρίας^[3] η «εξοικονόμηση» από τους μισθούς έφτασε μόνο το 2011 τα 161 εκατ. € ενώ «εξοικονόμηση» 42 εκατ. € υπήρξε από υπερωρίες που έγιναν αλλά δεν πληρώθηκαν.

Σε αυτά τα στοιχεία πρέπει να προσθέσουμε την τεράστια μείωση των εργαζομένων που έχει γίνει στη ΔΕΗ τα τελευταία 15 χρόνια (το 1994 η ΔΕΗ απασχολούσε 36.670 εργαζόμενους και σήμερα έχει 20.821^[4]) και την αύξηση των συμβάσεων μερικής και προσωρινής απασχόλησης αλλά και τη μέσω εργολάβων ενοικίαση εργαζομένων, οι οποίοι αμείβονται με 400-500 €. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη Δυτική Μακεδονία ενώ το 1997 οι μόνιμοι εργαζόμενοι ήταν 9.800, το 2011 ήταν μόλις 5.352 ενώ αυτοί με ελαστικές σχέσεις εργασίας (άρα χαμηλότερους μισθούς) 4.290^[5]!

Πως είναι δυνατόν λοιπόν να φταίνε οι εργαζόμενοι, οι οποίοι λαμβάνουν στη συντριπτική τους πλειοψηφία 1.200-1.600 € καθαρά, σε μια κερδοφόρα επιχείρηση, που συστηματικά μειώνει το προσωπικό της;

Υπάρχουν «δύο» ΔΕΗ

Το ζήτημα είναι ότι υπάρχουν δύο ΔΕΗ. Η ΔΕΗ των εργαζομένων που περιγράψαμε πιο πάνω και η ΔΕΗ των προέδρων, των διευθυντών και των παρατρεχάμενών τους.

Ο πρώην πρόεδρος της ΔΕΗ λάμβανε ετήσιο μισθό 300.000 € (συν άλλα 100.000 € για μπόνους) ενώ οι μισθοί των συμβούλων φτάνουν μέχρι τα 140.000 € χωρίς σε αυτά να υπολογίζονται τα αυτοκίνητα, τα μπόνους και άλλες παροχές^[6].

Μόλις πρόσφατα το Νομικό Συμβούλιου του κράτους έκρινε παράνομα επιδόματα που δίνονταν σε ανώτατα στελέχη και είχαν εγκρίνει και ο Βενιζέλος και ο Παπακωνσταντίνου. Τα επιδόματα αυτά είχαν βαφτιστεί «οικογενειακά» και έφταναν και τα 3.500 € το μήνα ! Σε 250 διευθυντικά στελέχη μοιράζονταν τέτοια επιδόματα που επιβάρυναν ετησίως τον προϋπολογισμό της ΔΕΗ κατά 8,5 εκατ. €!!

Την ίδια στιγμή δηλαδή που πετσοκόβονται οι μισθοί και τα επιδόματα των εργαζομένων στη ΔΕΗ τα μεγαλοστελέχη της απολάμβαναν μεγάλα μπόνους και… «οικογενειακά επιδόματα» που φυσικά δεν αγγίχτηκαν καθώς, όπως υποστήριξε η διοίκηση της εταιρείας, «δεν μπορούν να περικοπούν γιατί αντίστοιχα «επιδόματα» παίρνουν και τα στελέχη επιχειρήσεων στον ιδιωτικό τομέα»^[7]! Δυο μέτρα και δυο σταθμά δηλαδή: απολύσεις και περικοπές στους εργαζόμενους από τη μια, διατήρηση των προνομίων της διοίκησης και των διευθυντικών στελεχών από την άλλη.

Προνομιακά τιμολόγια για τους βιομήχανους

Και δεν είναι μόνο αυτά. Η αντιμετώπιση της διοίκησης της ΔΕΗ δεν είναι ίση απέναντι σε όλους τους πολίτες. Ενώ λοιπόν οι αυξήσεις των τιμολογίων της για τα λαϊκά στρώματα είναι συνεχείς, φτάνοντας το 50% τη δεκαετία 2000-10^[8], στην περίπτωση των βιομηχάνων επιδεικνύει μια ιδιαίτερη ελαστικότητα.

Όπως αναφέρει ανακοίνωση της ΓΕΝΟΠ τα χρέη από τα τιμολόγια υψηλής τάσης (για βιομηχανίες και επιχειρήσεις) φτάνουν τα 300 εκατ. € ενώ συστηματικά η ΔΕΗ πουλάει το ηλεκτρικό ρεύμα στις βιομηχανίες χαμηλότερα απ’ ότι το αγοράζει ή το παράγει!

Η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας έχει εγκρίνει ως μέσο ανταγωνιστικό κόστος τα 72 €/ μεγαβατόρα όμως η ΔΕΗ χρεώνει με 66 €/μεγαβατόρα τις μεγάλες βιομηχανίες. Παράλληλα οι τιμές για τους πελάτες υψηλής τάσης παραμένουν παγωμένες από το 2008^[9]!

Άρα, χαμηλές τιμές και ειδική μεταχείριση στους μεγαλοβιομήχανους, αυξήσεις στα τιμολόγια και διακοπές ρεύματος στα λαϊκά στρώματα.

Δημόσιο προς όφελος των εργαζομένων

Η προπαγάνδα της κυβέρνησης και των ΜΜΕ προσπαθεί να μας πείσει ότι οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ είναι τα «ρετιρέ» και ότι είναι αναγκαίες οι περικοπές στους μισθούς τους για την «εύρυθμη» λειτουργία της εταιρείας και την αύξηση της «ανταγωνιστικότητάς» της. Από την πλευρά τους, τη δουλειά τους κάνουν: χτυπώντας οποιονδήποτε που έχει μισθό πάνω από αυτό που θέλουν (δηλαδή 400-500 €) θέλουν να χτυπήσουν όλο το εργατικό κίνημα και να μας πείσουν ότι αυτοί οι μισθοί είναι οι «κανονικοί».

Το «διαίρει και βασίλευε» το χρησιμοποιεί η άρχουσα τάξη για να αδυνατίσει τις αντιστάσεις μας για να περνάει πιο εύκολα τις αντιλαϊκές πολιτικές της. Κατηγορώντας κάθε κατηγορία εργαζομένων ως «συντεχνία» και «ρετιρέ» διασπά το εργατικό κίνημα και απομονώνει τους αγώνες έτσι ώστε να τους αντιμετωπίσει πιο αποτελεσματικά.

Υπερασπίζοντας τους εργαζόμενους της ΔΕΗ ενάντια στην επίθεση που δέχονται δεν σημαίνει πως υπερασπίζουμε το σημερινό δημόσιο με τα χάλια που έχει: την κακοδιοίκηση, το ρουσφέτι, τη διαφθορά.

Αντίθετα, χρειάζεται να παλέψουμε για ένα Δημόσιο Τομέα που θα λειτουργεί με βάση το λαϊκό συμφέρον. Που θα παρέχει φθηνές και ποιοτικές υπηρεσίες στα λαϊκά στρώματα. Και που ταυτόχρονα θα λειτουργεί δημοκρατικά, με διοικήσεις που θα αμείβονται με το μέσο εργατικό μισθό χωρίς προνόμια, χωρίς μπόνους και χωρίς…. «οικογενειακά» επιδόματα, με διοικήσεις εκλεγμένες και ανακλητές από τους ίδιους τους εργαζόμενους, με καθεστώς εργατικού και κοινωνικού ελέγχου και διαχείρισης.