Το ότι θα διάβαζα στην ΑΥΓΗ άρθρο του πάλαι ποτέ εργατοπατέρα, πρώην προέδρου της ΓΣΕΕ Γιώργου Ραφτόπουλου με τον βαρύγδουπο τίτλο για την αναγκαιότητα της ενότητας της Αριστεράς δεν το περίμενα.
Για τον Ραφτόπουλο είναι γνωστά όλα και τα κυριότερα τα έχουν πει οι 35 συνδικαλιστές της "ΑΥΤΟΝΟΜΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ". Αυτό που θέλω εγώ να σημειώσω είναι ότι τα κόμματα της Αριστεράς μετατρέπονται με... μεγάλη ευκολία σε κολυμπήθρες του Σιλωάμ για βαμμένους Πασόκους, για Πασόκους που υπηρέτησαν τον Παπανδρεϊσμό και το σύστημά του, για εργατοπατέρες που πρόσφεραν τις χειρότερες "υπηρεσίες" στο εργατικό κίνημα.
Τι άραγε διαφορετικό κάνει ο Κουβέλης και η ΔΗΜΑΡ που δέχεται στο κόμμα του τον Οικονόμου, μια ζωή βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, σύμβουλο του Άκη στο υπουργείο Άμυνας. Που δέχεται τον Πασβαντίδη, εξέχοντα στέλεχος της Αυριανής και του Κουρή. Τον ΠΑΝ-ΠΑΝ, γνωστό αρθρογράφο του ΕΘΝΟΥΣ και παλιό πρόεδρο της ΕΡΤ επί Σημίτη ή τον Στ. Μαλέλη του ΣΤΑΡ;
Ποια η διαφορά του Κουβέλη με τον Τσίπρα που δέχεται τον Ραφτόπουλο, τον Κοτσακά και την ΕΔΗΚ (εδώ μπορείτε να γελάστε άφοβα);
Αυτή η φάμπρικα με τις δήθεν προσωπικότητες που αφού έβγαλαν το ψωμί τους στα μεγάλα μαγαζιά, στις μεγάλες ομάδες και κονόμησαν με τα χοντρά συμβόλαια που είχαν υπογράψει και τώρα στα γεράματα πηγαίνουν στις μικρομεσαίες για να ολοκληρώσουν την καριέρα τους και να κάνουν την αρπαχτή τους πρέπει να τελειώνει διότι η όλη φάση θυμίζει ποδόσφαιρο της κακιάς ώρας και όχι αριστερά κόμματα αρχών.
Αν νομίζουν οι Τσίπρας και Κουβέλης ότι με ηχηρές μεταγραφές και με το ξέπλυμα των Πασόκων ότι θα καταστούν κόμματα εξουσίας ή κόμματα της εξουσίας είναι γελασμένοι γιατί ο λαϊκός παράγοντας είναι πλέον ψυλλιασμένος και δεν πείθεται από ξεφτισμένα ή ξεφτιλισμένα ονόματα που έχουν ταυτιστεί με ό,τι χειρότερο έχει να επιδείξει η μεταπολιτευτική περίοδος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου