ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ Με οργάνωση και συμμαχία, ο λαός πρέπει να δημιουργήσει τη στρατιά της ανατροπής.Σε πολιτική συγκέντρωση στη Λιβαδειά μίλησε χτες η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Σε πολιτική συγκέντρωση στη Λιβαδειά μίλησε χτες η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

Πλήθος κόσμου συνέρρευσε χτες βράδυ στο Διοικητικό Μέγαρο Λιβαδειάς, όπου πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση με ομιλήτρια την ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, για τις πολιτικές εξελίξεις και την πολιτική πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ. Εργάτες, μικρομεσαίοι, γυναίκες και νέοι παρακολούθησαν με αμείωτο ενδιαφέρον την ομιλία, ενώ ακολούθησε συζήτηση. Μεταξύ άλλων, παραβρέθηκαν οι Δ. Κουτσούμπας και Τ. Δημουλάς, μέλη του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Στην ομιλία της, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σημείωσε:

«Νομίζω ότι δεν υπάρχει ανάγκη να μιλήσω αναλυτικά για τα προβλήματα που ζει η μεγάλη πλειοψηφία του λαού. Μπορεί να υπάρχουν κάποιες διαφορές. Για παράδειγμα, οι άνεργοι, οι νέοι άνθρωποι, αυτοί που δουλεύουν στη βιομηχανία, αυτοί που έχουν χαμηλούς μισθούς, τα μικρομάγαζα, η φτωχή αγροτιά, πραγματικά δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι αντιμετωπίζουν το φάσμα της πείνας. Αλλά είμαι βέβαιη ότι και ορισμένοι υπάλληλοι, είτε αν θέλετε από τα μικροαστικά λαϊκά στρώματα, και δεν το λέμε υποτιμητικά, που ζούσαν λίγο καλύτερα από τους άλλους, είχαν σχετικά καλύτερους μισθούς, καταλαβαίνουν ότι η απόσταση που τους χωρίζει από την επιδείνωση της θέσης τους είναι πολύ μικρή.

Δεν αναφερόμαστε μόνο στο ότι κόβονται μισθοί και συντάξεις, και θα ξανακοπούν μέσα στο 2012, αλλά βλέπετε, αυτό που θεωρούσε καθένας δεδομένο, ότι θα έχει μία σταθερή δουλειά, δεν είναι καθόλου βέβαιο. Χιλιάδες μικροί επιχειρηματίες, μαγαζάτορες, κυρίως αυτοί που δουλεύουν μόνοι τους, αλλά και αυτοί που έχουν ένα ή δύο εργαζόμενους, θα αντιμετωπίσουν το ερώτημα "πόσο χρειάζεται, να το κρατήσω ανοιχτό το μαγαζί ή όχι;".

Και καινούρια τμήματα της φτωχής αγροτιάς θα βρεθούν σε πάρα πολύ δύσκολη θέση. Οσο για τους εργάτες της βιομηχανίας, ξέρουμε πολύ καλά ότι ακόμα και οι βιομηχανίες εκείνες που ακόμα δεν τους έχει χτυπήσει η κρίση τόσο πολύ ακόμα - μπορεί να έχουν μία μείωση κερδών, αλλά αντέχουν - και αυτές ακόμα κάνουν περικοπές μισθών και για να μη μειωθεί το κέρδος, αλλά και γιατί θέλουν να συναντήσουν την περίοδο της ανάκαμψης όταν έρθει με τα εργατικά δικαιώματα κυριολεκτικά στον πάτο.

Είναι προβλήματα που τα ξέρουμε, τα ζούμε. Αν θέλετε, η διαφορά η δική μας, του ΚΚΕ, από τους απλούς ανθρώπους που βιώνουν τα προβλήματα είναι ότι εμείς δεν αιφνιδιαστήκαμε γι' αυτά που ζούμε σήμερα. Θα πει κανείς, βρεθήκαμε απότομα σε αυτή την κατάσταση. Την προβλέπαμε. Μάλιστα σήμερα κοίταξα τις Θέσεις του Κόμματος το 1998-1999, ακόμα και το 2003. Εβλεπα τις Θέσεις μας και είχαμε προβλέψει όχι απλώς ότι θα έρθει κρίση, αυτό το είχαμε προβλέψει από το 1999. Είχαμε προβλέψει το 2003 - ακόμα τότε δεν υπήρχαν τα στοιχεία - ότι η κρίση που θα έρθει θα έχει ένα καινούριο χαρακτηριστικό - που πραγματικά το απέκτησε - θα είναι συγχρονισμένη κρίση ή θα λειτουργεί σύγχρονα στις ισχυρές καπιταλιστικές χώρες. Και μιλάγαμε το Μάρτιο του 2003, συγκεκριμένα οκτώ χρόνια πριν, και λέγαμε ότι η κρίση θα χτυπάει ταυτόχρονα ΕΕ, ΗΠΑ και Ιαπωνία...

Καμία φορά κι εμείς τα γράφουμε, τα λέμε και τα θεωρούμε φυσιολογικά. Αλλά προβλέψαμε πολλές από τις εξελίξεις που βιώνουμε σήμερα. Οτι θα αρχίσει η τάση διάσπασης της ΕΕ, αυτό το λέγαμε και το 1992 και το 1961 ακόμα, όταν ξεκίνησε η διαδικασία σύνδεσης της ΕΕ με την Ελλάδα. Το είπαμε και το 1987 όταν πρωτοέγινε η ΕΟΚ. Αλλά το 2003 προβλέπαμε τη σύγχρονη έκφραση της κρίσης.

Με αυτή την έννοια αυτό που συζητάμε σήμερα στο λαό είναι η κρίση, ο χαρακτήρας της και ποια διέξοδος υπάρχει. Το να περιγράφουμε διεξοδικά τα προβλήματα, αυτό που κάνουν άλλες πολιτικές δυνάμεις διεξοδικά - στη Βουλή, παρακολουθώ, όλοι αισθάνονται την ανάγκη να αναγνωρίσουμε ότι τα μέτρα που πάρθηκαν είναι σκληρά, άσχημα, οι υπουργοί της κυβέρνησης βλέπετε λένε ότι δεν κοιμούνται το βράδυ για τη σκληρότητα των μέτρων που παίρνουν, αυτά λένε τα αναγνωρίζουν, αλλά μετά προσθέτουν και μία φράση "ήταν όμως αναγκαία και αν δεν τα πάρουμε αυτά τα μέτρα, τα πράγματα θα είναι πολύ χειρότερα"...

Καθαρό το δίλημμα για το λαό

Βεβαίως κι εμείς σε κάθε βήμα που κάνουμε και επιδιώκουμε να μιλήσουμε για πρώτη φορά με εργάτες, υπαλλήλους, φτωχούς αγρότες, που δεν μας δόθηκε η ευκαιρία ή κι εκείνοι δεν ήρθαν κοντά μας για να συζητήσουμε, αντιμετωπίζουμε ένα ερώτημα: "Πώς θα βγούμε από την κρίση; Κάνετε κάτι", αυτό λένε όλοι. Φαντάζομαι αυτό ζείτε κι εσείς όλοι. "Βρείτε, κάνετε κάτι"... Μάλιστα ορισμένοι προχωράνε πιο πολύ και μας λένε: "κοιτάξτε να δείτε, αφήστε τώρα, εντάξει καλές είναι οι θέσεις σας, αλλά βρείτε ορισμένα πέντε σημεία να συμφωνήσετε με περισσότερες όσο γίνεται πολιτικές δυνάμεις, μήπως γίνει κάτι"...

Δυστυχώς δεν μπορούμε να απαντήσουμε τόσο απλά σε αυτά τα ζητήματα. Γιατί, ξέρετε, δεν είναι περίεργο. Στη δεκαετία του 1970-1980 μπορούσες με όρους κινήματος, μέσα στο κίνημα, να επιλέξεις τέσσερα - πέντε προβλήματα που ήταν πιο οξυμένα και να τα προτάξεις στις κινητοποιήσεις, στο μαζικό κίνημα. Τώρα ούτε σαν Κόμμα, ούτε και μέσα στις μαζικές οργανώσεις, ούτε μέσα στο μαζικό κίνημα αρκεί να πεις πέντε προβλήματα.

Ποια είναι αυτά; Ο άλλος θέλει να βρει δουλειά, ο άλλος να πάρει ανθρώπινη σύνταξη, ο άλλος να κρατήσει το σπίτι του να μην του πάρει η τράπεζα, ο άλλος θέλει να καλλιεργήσει τα αγροτικά του προϊόντα, το μαγαζί, το μικρομάγαζο θέλει πελάτες. Το φάσμα των προβλημάτων είναι τεράστιο. Για παράδειγμα μου έλεγε κάποιος σήμερα, στα ΤΕΙ στη Λαμία καταργήθηκε η σίτιση... Αλλος, πήγε το παιδί του πιο μακριά, δεν μπορεί να το στείλει να σπουδάσει.

Είναι τεράστια τα προβλήματα και είναι και οξυμένα και πρωτόγνωρα. Ποια να προτάξεις; Οταν οι άλλοι σου λένε ότι υπάρχει η κρίση, υπάρχει το χρέος, όταν γίνεται συζήτηση μέσα ή έξω από την ΕΕ, όταν συναντιέται η Μέρκελ με τον Σαρκοζί για να συζητήσουν έναν πιο στενό "κορσέ". Οταν λένε ότι το ΙΚΑ - το οποίο δεν είναι Ταμείο πια μόνο για τους εργατοϋπάλληλους, είναι Ταμείο που έχει τη μεγάλη πλειοψηφία και στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα - αναζητά, λένε, ένα δάνειο τρία δισ. για να πληρώσει μισθούς και συντάξεις και θα δώσει σαν εγγύηση ομόλογα που λήγουν το 2020 κι έχει και ακίνητη περιουσία αξίας 300 εκατ. ευρώ, θα την υποθηκεύσει για να πληρωθούν οι συντάξεις...

Τα προβλήματα είναι τόσα και τέτοια που δεν μπορείς να τα ξεχωρίσεις και να προτάξεις κάποια από αυτά, όπως ενδεχομένως γινόταν παλιά. Γιατί έτσι κι αλλιώς σήμερα μπαίνουν βασικές επιλογές. Εδώ πια συγκρούονται δύο δρόμοι ανάπτυξης. Εδώ πρέπει να απαντήσεις, "με τα μονοπώλια ή με το λαό", μέσα ή έξω από την ΕΕ. Πρέπει να επιλέξεις ποια θα είναι η πολιτική εξουσία: Των μονοπωλίων ή η εργατική λαϊκή εξουσία;

Και πρέπει να σας πω, εμείς πάντα μιλούσαμε για το Σοσιαλισμό, πάντα μιλούσαμε για τη ριζική αλλαγή, όμως τώρα δεν μιλούμε όπως μιλούσαμε τα προηγούμενα χρόνια. Αναλύαμε την αναγκαιότητα να παλέψουμε για το Σοσιαλισμό, για την εργατική εξουσία και ενδεχομένως τότε στον κόσμο φάνταζε σαν ένα σύνθημα ζύμωσης. Δεν το έβλεπε κοντά του. Σήμερα, ειλικρινά, δεν το λέμε γιατί θέλουμε να ανεβάσουμε το βαθμό της μαχητικότητάς μας. Το λέμε γιατί δεν μπορείς να απαντήσεις στα προβλήματα που έχει ο λαός σήμερα, στη διέξοδο, αν δεν μιλήσεις πριν από όλα για το καπιταλιστικό σύστημα που ζούμε.

Εμείς δεν μπορούμε να περιοριστούμε απλώς στο κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, κυβέρνηση ΝΔ. Και να σας πω ένα παράδειγμα. Ανακάλυψαν σήμερα, και στελέχη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και κυρίως και τα άλλα κόμματα στη Βουλή, ότι η ΕΕ μας ζητάει να απεμπολήσουμε κυριαρχικά μας δικαιώματα. Ανακάλυψαν ότι η Ελλάδα μετατρέπεται σε μία αποικία, ότι ο Σαρκοζί και η Μέρκελ συνεργάζονται μεταξύ τους και δεν ρωτάνε κανέναν και πουθενά. Οτι η Ελλάδα έχει χάσει την ανεξαρτησία της, την κυριαρχία της, ότι λίγο ή πολύ είμαστε σε κατοχή και πρέπει να διεξάγουμε έναν εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα.

Ανακάλυψαν, επίσης, η ΝΔ λέει ότι το ΠΑΣΟΚ απέτυχε στην κυβέρνηση, ότι δεν ήξερε να κυβερνήσει, δεν είχε πρόγραμμα. Και το ΠΑΣΟΚ ανακάλυψε ότι την κρίση στην Ελλάδα τη δημιούργησε η προηγούμενη κυβέρνηση, η ΝΔ. Και τσακώνονται μεταξύ τους γι' αυτό το ζήτημα. Πρόκειται για μία συζήτηση κυριολεκτικά λαθεμένη κι επικίνδυνη. Με ποια έννοια; Γιατί μπερδεύει τόσο πολύ τον κόσμο που δεν μπορεί να βγάλει άκρη.

Ενωση καπιταλιστικών κρατών η ΕΕ

Καταρχήν μία σειρά πράγματα που βλέπουμε τώρα, να τσακώνεται η Γαλλία με τη Γερμανία, να υπάρχουν αντιθέσεις μέσα στην ΕΕ, να βγαίνει ο καθένας να λέει το μακρύ του και το κοντό του και να τσακώνονται, είναι κανένα καινούριο φαινόμενο; Τώρα ανακαλύφθηκε ότι η ένταξη μίας χώρας, ενός λαού στα πλαίσια της ΕΟΚ τότε και της ΕΕ σήμερα, σημαίνει εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων; Είναι καινούριο; Πότε έγινε η ΕΕ, η ΕΟΚ; Το 1957. Πώς έγινε; Εγινε μετά το σχέδιο Μάρσαλ. Τότε ξεπέρασαν προσωρινά τις διαφωνίες τους η Γαλλία με τη Γερμανία - σκοτώνονταν μεταξύ τους - στον Β' Παγκόσμιο δεν ήταν απέναντι η μία στην άλλη; Βγήκαν από το Β' Παγκόσμιο, τσακώνονταν μέχρι το παραπέντε που έγινε η ΕΟΚ για τις περιοχές που είχαν τον άνθρακα και το χάλυβα και έφτιαξαν την ΕΟΚ. Δηλαδή συγκάλυψαν προσωρινά τις διαφορές τους.

Γιατί; Γιατί απέναντί τους είχαν τη Σοβιετική Ενωση και το σοσιαλιστικό σύστημα κι εκεί μάζεψαν τις διαφορές τους κι έβαλαν και μία κρούστα πάνω σε αυτές. Και να πούμε ότι η Ενωση έγινε ακριβώς για να συντονίσουν τις δυνάμεις τους απέναντι στη Σοβιετική Ενωση και το σοσιαλιστικό σύστημα, όπως έλεγαν τότε, για να ανακόψουν την επέκταση της Σοσιαλιστικής Επανάστασης. Κι όχι μόνο ξεπέρασαν τις διαφορές τους προσωρινά, οι οποίες δεν εγκαταλείφθηκαν πουθενά, οι ίδιες οι ΗΠΑ, που ήταν αντίθετες στο να γίνει η ΕΟΚ, γιατί ήθελαν οι ίδιες να πατήσουν πόδι στην Ευρώπη, άλλαξαν γνώμη και σου λέει "ενωθείτε για να αντιμετωπιστεί η Σοβιετική Ενωση". Και έπεσε μάλιστα και μπόλικο παραδάκι...

Διευρύνθηκε η ΕΕ και οι διαφορές δεν σταμάτησαν ποτέ. Και μάλιστα όταν μπήκε το μεγάλο ζήτημα, οι ΗΠΑ, μόλις έγινε η ΕΟΚ, λένε εδώ πρέπει να κανονίσουμε και τη στρατιωτική άμυνα. Ποια άμυνα; Τη στρατιωτική επίθεση απέναντι στη Σοβιετική Ενωση. Εφτιαξαν το ΝΑΤΟ, κι ενώ χρόνια τώρα και η Γαλλία και η Γερμανία και άλλες καπιταλιστικές χώρες θέλουν να απογαλακτιστούν από το ΝΑΤΟ, κι ενώ οι ΗΠΑ έβγαιναν κι έλεγαν πριν από λίγο χρόνια ότι "δεν μπορούμε να έχουμε στρατεύματα και στην Ευρώπη και παντού", γιατί τους άνοιγε η όρεξη σε καινούριες περιοχές, έβγαινε και η ΕΕ και έλεγε "Οχι είναι νωρίς να μείνουν τα στρατεύματα". Κι έτσι έφτιαξαν τον ευρωστρατό. Δηλαδή, καθαρά πράγματα.

Η ΕΕ, πρώτα ΕΟΚ, έγινε αποκλειστικά και μόνο με όρους συμμετοχής καπιταλιστικών χωρών. Δεν είναι ένωση ευρωπαϊκών χωρών. Αν ήταν, θα έκαναν μέλη τους και τις σοσιαλιστικές χώρες. Μάλιστα, πριν από τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο, όταν συζητιόταν ακόμα τότε να γίνει αυτή η ευρωπαϊκή ενοποίηση, και σταμάτησαν γιατί πρώτα έπρεπε να πολεμήσουν μεταξύ τους για να δουν ποια από τις τρεις χώρες - Γαλλία, Γερμανία, Μεγάλη Βρετανία - θα βγει νικητής, έκανε παρέμβαση η Σοβιετική Ενωση: "Αν εδώ πρόκειται για μία ευρωπαϊκή συνεργασία, να πάρουμε κι εμείς μέρος στις συζητήσεις"... Και της είπαν ΟΧΙ. Είναι ένωση καπιταλιστικών χωρών. Εχει πολύ μεγάλη σημασία, γιατί λένε ότι το ΚΚΕ είναι αρνητικό στην ευρωπαϊκή συνεργασία. Λάθος! Γιατί να είμαστε αντίθετοι στη συνεργασία των λαών; Πρόκειται για συνεργασία των λαών; 'Η, αν θέλετε, ήταν μία συνεργασία ευρωπαϊκών χωρών; Οχι, ήταν μία συνεργασία καπιταλιστικών χωρών!

Οσα λοιπόν κόμματα - και εννοώ δικαιολογημένα, και το ΠΑΣΟΚ, και η ΝΔ - υποστήριξαν με νύχια και με δόντια την ένταξη (εντάξει, το ΠΑΣΟΚ άλλαξε θέση στην πορεία, αλλά την άλλαξε αφού ανέβηκε στην κυβέρνηση, και τότε έβγαλε απ' έξω αυτό που είχε μέσα του). Είναι πολύ φυσικό, αφού στηρίζουν το καπιταλιστικό σύστημα, ναι ήθελαν την καπιταλιστική συνεργασία. Και βεβαίως μαζί τους τα κόμματα εκείνα, τότε για παράδειγμα ήταν το ΚΚΕ Εσωτερικού, που βεβαίως διεκδικούσε μία καλύτερη θέση για τους εργαζόμενους, αλλά σε αυτά τα πλαίσια, όχι σε άλλα.

Κρίσιμο ζήτημα το πού οφείλεται η κρίση

Επομένως, αυτό που πρέπει κανείς να δει ως προς την ΕΕ και την κρίση, είναι ότι η Ελλάδα είναι ενσωματωμένη μέσα σε μία διακρατική περιφερειακή καπιταλιστική ένωση. Αλλιώς η κρίση δεν εξηγείται. Αυτά όλα που λένε, φταίνε τα λαμόγια, φταίνε οι ψεύτες, οι κλέφτες, φταίει ο μεγάλος δημόσιος τομέας, φταίει ότι δε μειώθηκε έγκαιρα ο δημόσιος τομέας, φταίνε οι εκατοντάδες χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι, όλα αυτά που λένε ή, αν θέλετε, και κάποιες ελληνικές ιδιομορφίες που υπάρχουν, δε γέννησαν αυτά την κρίση.

Και αν ο λαός σήμερα δε συνειδητοποιήσει ότι η κρίση είναι η αγιάτρευτη ασθένεια του καπιταλιστικού συστήματος και έρχεται μετά από υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, και με χρηματική μορφή και με μορφή εμπορευμάτων, μηχανημάτων κ.λπ., αν δε δει ότι η αλυσίδα της καπιταλιστικής αναπαραγωγής κάποια στιγμή διακόπτεται, λόγω της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων, της αναρχίας που έχει το καπιταλιστικό σύστημα και του οξύτατου ανταγωνισμού ανάμεσα στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις και στα κράτη, αν δεν το δει αυτό και επιμένει, πολύς ή λίγος κρατικός τομέας, γραφειοκρατικός ή όχι, ρουσφετολογία... Ολα αυτά τα πράγματα υπάρχουν, αλλά αυτά είναι αποτελέσματα, δεν είναι αιτίες. Δεν εξηγούν γιατί η κρίση χτύπησε τις ΗΠΑ, γιατί χτύπησε την Ιαπωνία, που θεωρείται μια χώρα παραδειγματική στις νέες τεχνολογίες, γιατί χτύπησε, διαδοχικά, την Πορτογαλία, την Ισπανία, την Ιταλία.

Γιατί οι ΗΠΑ δεν μπορούν να συνέλθουν από την κρίση; Η ανάκαμψη είναι αναιμική και περνάει καινούρια φάση κρίσης. Γιατί η κρίση χτύπησε την Αργεντινή, τα προηγούμενα χρόνια τη Ρωσία, γιατί χτύπησε η κρίση τις λεγόμενες ασιατικές τίγρεις στη Νοτιοανατολική Ασία; "Ηταν όλοι λαμόγια", ήταν οι εξηγήσεις που δίνουν; Και μάλιστα χώρες που έχουν εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις, που έχουν μικρύνει τον κρατικό τομέα, που υποτίθεται έχουν λιγότερους υπαλλήλους, που δεν έχουν γραφειοκρατία κ.λπ., κ.λπ.

Για εμάς, λοιπόν, είναι ένα κρίσιμο ζήτημα το πού οφείλεται η κρίση. Αν δεν ξεκαθαριστεί αυτό το πράγμα, τότε οι εργαζόμενοι πραγματικά είναι καταδικασμένοι να υποφέρουν. Και, αν θέλετε, είναι καταδικασμένοι να απογοητεύονται, γιατί δε θα μπορούν να ερμηνεύουν ορισμένα ζητήματα, όπως, ας πούμε, τι αγώνες χρειάζονται, και δεν έχουν καμία σχέση οι αγώνες σήμερα με αυτούς που έχουμε γνωρίσει και γιατί, αν θέλετε, σε ορισμένες περιπτώσεις δε φέρνουν άμεσα αποτελέσματα, αλλά συσσωρεύουν ενέργεια και δυνάμεις για το αύριο.

Αν δεν κατανοηθεί ο χαρακτήρας της κρίσης, ότι είναι κρίση καπιταλιστική και έχει να κάνει με το πεδίο της οικονομίας, με τα μονοπώλια, και όχι με το ποιος κυβέρνησε, αν ήταν ικανοί ή όχι και πώς διαχειρίστηκαν τα πράγματα, αν δεν κατανοηθεί αυτό, τότε ανοίγεται ο δρόμος για μια σειρά εναλλακτικά σενάρια που επεξεργάζεται το καπιταλιστικό σύστημα, το πολιτικό σύστημα, εναλλακτικά σενάρια για να εκτονώσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια.

Αναμορφώνουν το πολιτικό σκηνικό

Η αστική τάξη στην Ελλάδα, όπως και στην Ευρώπη, έχει δυσκολίες. Δεν μπορούν να διαχειριστούν την κρίση. Επομένως, έχουν αποφασίσει να κάνουν αλλαγές στο πολιτικό σύστημα για να μανουβράρουν το λαό και να αναπτερώσουν τις ελπίδες. Και σου λέει, ένα χρόνο να αναπτερώσουμε τις ελπίδες του λαού, μας αρκεί για να περάσουμε χειρότερα μέτρα. Για παράδειγμα, θυμάστε αυτό το κίνημα των αγανακτισμένων, δεν ξέρω εδώ στην περιοχή σας, κάτι θα είχατε και εσείς, στην πλατεία Συντάγματος; Εξαφανίστηκε τώρα.

Μόλις άλλαξε ο Παπανδρέου και μπήκε και ο ΛΑ.Ο.Σ. στην κυβέρνηση με τέσσερα υπουργεία, πού είναι το κίνημα των αγανακτισμένων; Που η ανεργία φουντώνει. Αυτός ήταν ο στόχος; Να φύγει ο Παπανδρέου και να έρθει ο Παπαδήμος; Μέχρι εκεί έφταναν; Χάθηκαν, δεν τους βλέπουμε. Τη στιγμή που στα εργοστάσια στενάζουν οι εργαζόμενοι, στην περιοχή σας την ευρύτερη ξέρετε πολύ καλά τι γίνεται. Μια σειρά επιχειρήσεις είναι έτοιμες να ιδιωτικοποιηθούν και ιδιωτικοποίηση σημαίνει συρρίκνωση, κλείσιμο, δεν αλλάζει απλώς ιδιοκτήτη. Πού είναι αυτό το κίνημα;

Βλέπουμε τώρα φεύγει ο Παπανδρέου και εν πάση περιπτώσει φαίνεται πως μπορεί να φύγει από τη μέση, βγαίνει ο Χρυσοχοΐδης και παίρνει παραμάζωμα τον Παπανδρέου. Μπορεί μερικοί να πουν, κάτι θα γίνει στο ΠΑΣΟΚ. Κοιτάξτε, εμείς δεν είμαστε υπερασπιστές του Γ. Παπανδρέου, αλλά σε καμία περίπτωση η αλλαγή στο πολιτικό σύστημα και στο πολιτικό σκηνικό δεν μπορεί να είναι αυτό. Εγινε αυτή η κυβέρνηση συνεργασίας; Αναμενόμενο. Και μάλιστα σκόπευαν να την κάνουν μετεκλογικά. Αλλά ακριβώς λόγω της κρίσης έκαναν την πρόβα τζενεράλε, να δοκιμάσουν. Τι άλλαξε; Τίποτα.

Ενδεχομένως, γίνεται συζήτηση το ΠΑΣΟΚ να χωριστεί στα δύο, γίνονται ανοιχτές πια συζητήσεις. Πριν μάλιστα άκουγα μια συζήτηση ότι μακάρι και στη ΝΔ να γίνουν δύο κόμματα, άλλα δύο το ΠΑΣΟΚ, γιατί έτσι, σπασμένα σε μικρότερα κόμματα, μπορούν να κάνουν κυβέρνηση συνεργασίας. Και μαζεύονται, λέει, βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, ορισμένοι, οι οποίοι συζητάνε μαζί με καθηγητές πανεπιστημίου, τώρα είναι της μόδας οι καθηγητές πανεπιστημίου να βγαίνουν στα κανάλια και κάνουν αυτοί ότι είναι υπεράνω πολιτικών συμφερόντων και οικονομικών και συζητάνε για να γίνει ένα κοινό κόμμα.

Ολα αυτά γιατί γίνονται; Δείχνουν ότι το αστικό πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με τον τρόπο που τα έβγαζε με την εναλλαγή ΠΑΣΟΚ - ΝΔ. Φοβούνται το λαϊκό κίνημα και πάνε να συγκρατήσουν το λαό με την εύκολη λύση. Αλλάξαμε, αλλάζουμε, νέο πολιτικό σύστημα. Και δεν είναι μόνο στα αστικά κόμματα αυτή η συζήτηση. Στη Βουλή τώρα έχουν γεννηθεί πολλές ομάδες, ανεξάρτητοι βουλευτές, κλπ., ΣΥΡΙΖΑ, Κουβέλης με τη ΔΗΜΑΡ και αρχίζει τώρα μια συζήτηση στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Ηρθε η ώρα οι "αριστερές" και "προοδευτικές" δυνάμεις να κάνουν ένα αντιμνημονιακό μέτωπο. Και ένας κόσμος σου λέει, κάτι είναι και αυτό. Και όλα αυτά με τα μάτια στην κάλπη. Σου λέει, να γίνουν εκλογές και ενδεχομένως να προκύψει μια διαφορετική κυβέρνηση.

Και αυτές οι συζητήσεις, ανεξάρτητα γιατί τις κάνει ο καθένας, δε μας ενδιαφέρουν οι υποκειμενικές προθέσεις, είναι μέσα στο ίδιο το παιχνίδι. Για παράδειγμα, να κάνουμε ένα μέτωπο εναντίον του μνημονίου. Τι είναι το μνημόνιο; Ενας κρίκος σε μια μεγάλη αλυσίδα. Η άκρη της αλυσίδας και οι περισσότεροι κρίκοι, όλη η αλυσίδα έχει να κάνει με το καπιταλιστικό σύστημα που ζούμε. Το μνημόνιο πώς ήρθε; Είναι ένας κρίκος. Να καταργήσουμε το μνημόνιο. Μα τα περισσότερα μέτρα και η κρίση δημιουργήθηκε πριν το μνημόνιο, δεν τη δημιούργησε το μνημόνιο την κρίση. Δηλαδή, μέχρι το μνημόνιο πήγαιναν καλά;

Δεδομένη η ανισομετρία στον καπιταλισμό

Ενα αυτό και δεύτερον: Πώς αντιμετωπίζεις την κατάσταση; Ολες οι προτάσεις που ακούγονται είναι προτάσεις, πώς να σας πω, είναι μέσα στην ατζέντα και της Μέρκελ και του Σαρκοζί, του γερμανικού και γαλλικού ιμπεριαλισμού, γιατί δεν είναι θέμα προσώπων, είναι μέσα στην ατζέντα ολόκληρης της ΕΕ. Θα αρχίσει μια συζήτηση. Να δανείζει τα κράτη η ΕΚΤ με καλό επιτόκιο. Να δανείζει τι, για να μοιραστεί το χρέος... Ναι, αλλά το χρέος ποιος το δημιούργησε; Συμφωνούν όλοι ότι έχουμε να κάνουμε με κρίση χρέους. Και τσακώνονται ποιος έκανε καλή διαχείριση ή όχι με το χρέος. Μα χρεωμένες είναι όλες οι καπιταλιστικές χώρες. Η πιο υπερχρεωμένη χώρα σήμερα στον κόσμο είναι οι ΗΠΑ. Η πιο ισχυρή μέχρι στιγμής, γιατί δεν ξέρουμε πώς θα είναι αύριο, η πρώτη χώρα του ιμπεριαλισμού. Και όχι μόνο είναι υπερχρεωμένη, την κρατάει η Κίνα έχοντας ομόλογα στα χέρια της. Γιατί υπάρχει αυτό το χρέος; Το θέμα, λοιπόν, είναι ποιος θα μας δανείσει και με τι επιτόκιο;

Ενα αυτό και δεύτερο: Να γίνει ευρωομόλογο. Και το ευρωομόλογο δάνειο είναι. Δηλαδή, να αντικαταστήσουμε το ένα δάνειο με το άλλο. Και την ίδια ώρα, άλλοι λένε να φύγουμε από την Ευρωζώνη και να μείνουμε στην άλλη ζώνη των δέκα που έχουν τα δικά τους νομίσματα. Δηλαδή, άμα είσαι άνεργος το νόμισμα είναι που θα σου λύσει το πρόβλημα; Είτε δραχμή έχεις είτε ευρώ από τη μια πλευρά είσαι άνεργος. Είτε ευρώ έχεις είτε δραχμή δε σου φτάνουν τα χρήματα. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ολη η ιστορία είναι να μείνουμε μέσα στο σύστημα. Θα σε τσαλαπατάνε ακόμη χειρότερα. Και θεωρείται, μάλιστα, η επιστροφή στη δραχμή μια πολύ αγωνιστική διαδικασία. Υπάρχουν τμήματα του κεφαλαίου που τους συμφέρει αυτό το πράγμα, να γυρίσει στη δραχμή. Αυτοί που έχουν τα κεφάλαιά τους έξω θα φέρουν μέσα τα κεφάλαιά τους και θα αγοράζουν στο ένα πεντηκοστό της τιμής, βουνά, λαγκάδια, παραλίες, επιχειρήσεις κ.λπ. Αυτή είναι η λύση;

Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει να επανιδρυθεί η ΕΕ. Μα αυτές που είναι σήμερα είναι καπιταλιστικές χώρες, καπιταλιστικά κράτη. Τι επανίδρυση; Να ιδρυθεί από την αρχή. Αυτό δεν είναι ουτοπία; Κι αν ιδρυθεί από την αρχή τι θα είναι, διαφορετική; Να έχουμε, λέει, την ΕΕ της ισοτιμίας. Μα στον καπιταλισμό δεν υπάρχει ισοτιμία. Σε εθνικό επίπεδο υπάρχει ταξική ανισότητα. Και σε διακρατικό επίπεδο υπάρχουν σχέσεις ανισοτιμίας. Δεν πρόκειται να καταργηθεί η ανισοτιμία με τίποτα. Γιατί ανάλογα με την οικονομική δύναμη της κάθε χώρας, κυριαρχεί η πιο ισχυρή. Αν εμείς ήμαστε στην οικονομική θέση της Γερμανίας τα ίδια θα κάναμε στις άλλες χώρες. Μήπως η ελληνική αστική τάξη λίγα έχει κάνει σε πιο αδύναμους λαούς; Λίγα έχει κάνει; Δηλαδή, ήταν ισότιμοι; Μην πάρω την εκστρατεία του 1922.

Τώρα, ήρθε ο Μπάιντεν. Γιατί ήρθε στην Ελλάδα; Υπάρχουν αμερικάνικες βάσεις στην Ελλάδα. Και οι πιο σημαντικές στο ημισφαίριο. Οταν ο Μπάιντεν πει ότι εδώ θέλουμε να γίνουμε δίαυλος για να επιτεθούμε σε Συρία και Ιράν, τι θα πει η κυβέρνηση, "όχι"; Δε φέρεται άδικα, αν θέλετε, ένα κράτος απέναντι στο λαό μιας χώρας. Τι κάναμε στη Γιουγκοσλαβία; Δηλαδή, η Γερμανία είναι που μας πείραξε, η Γαλλία που μας πείραξε, που δε μας δίνει σημασία, που μας έχει κάτω από την μπότα; Μα και εμείς, σαν μικρότερη χώρα, δεν πήγαμε πίσω. Από την Ελλάδα περνάγανε και πηγαίνανε και διαλύανε τη Γιουγκοσλαβία και από την Ελλάδα γινόταν η επίθεση και στο Ιράκ και στη Λιβύη. Και βεβαίως εμείς δεν ήμαστε ούτε με τον Σαντάμ ούτε με τον Καντάφι, να μην τα ξαναπούμε. Αλλά δεν μπορεί να βομβαρδίζεται ένας λαός για να διευθετηθούν οι αγωγοί που θα μοιράζουν μεταξύ τους οι ιμπεριαλιστές.

Κρίση και αντιθέσεις θα μεγαλώσουν

Επομένως, θα μπορούσε να μιλάει κανείς πολλή ώρα, να το πούμε καθαρά. Δεν υπάρχει λύση σήμερα εύκολη μέσα σε αυτό το σύστημα. Θα μου πείτε, μπορούμε να αλλάξουμε το σύστημα από τη μια στιγμή στην άλλη. Τέτοιες αυταπάτες δεν έχουμε. Αλλά πρέπει να είναι καθαρό στο λαό ότι πρέπει να βαδίσει το δρόμο του αγώνα. Βεβαίως, ένας αγώνας που θα έχει ανηφόρες, ένας αγώνας που μπορεί να έχει μικρότερες ή μεγαλύτερες νίκες, που μπορεί να χρειαστεί να κάνεις ένα βήμα πίσω για να ετοιμάσεις τα πέντε βήματα μπροστά.

Πρέπει να έχει καθαρό ότι όχι μόνο δεν υπάρχει λύση, αλλά τα πράγματα θα είναι πολύ χειρότερα. Εμείς εκτιμάμε - και η εκτίμησή μας συμπίπτει με όλων των ιμπεριαλιστικών οικονομικών οίκων - ότι η κρίση στην Ελλάδα και στην Ευρωζώνη θα γίνει βαθύτερη. Εάν έρθει ανάκαμψη, θα είναι πολύ αδύναμη με πολύ μεγάλη ανεργία, με το λαό κυριολεκτικά στον πάτο. Αν έρθει η ανάκαμψη. Γιατί απ' ό,τι φαίνεται, θα έρθει πολύ αργότερα και πριν έρθει θα χτυπήσει καινούριος κύκλος κρίσης. Και αν αρχίσουν σημάδια κρίσης στην Κίνα τι γίνεται; Γιατί κι αυτή έχει φουσκώσει, δυναμώνει, δυναμώνει, μεγάλους ρυθμούς ανάπτυξης, κάποια στιγμή η αλυσίδα η καπιταλιστική θα σπάσει, ο κύκλος θα σπάσει.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Οι αντιθέσεις στην περιοχή, "όπου φτώχεια και γκρίνια", με την έννοια ότι μεταξύ τους θα τσακωθούν ακόμα περισσότερο. Σήμερα δεν υπάρχει το σοσιαλιστικό σύστημα να συγκαλύπτουν τις διαφωνίες απέναντί του. Σήμερα είναι απελευθερωμένοι. Οχι μόνο αυτό, σήμερα δίνουν τη μάχη να κατακτήσουν τους αγωγούς κ.λπ. στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, πώς θα κατακτήσουν τις αγορές και υπάρχει το εξής πρόβλημα στην περιοχή που βρίσκεται η Ελλάδα: Γεωγραφικά συναντώνται τρεις ήπειροι, αλλά εδώ είναι μεγάλα αποθέματα ενεργειακά και εδώ υπάρχουν οξύτατες αντιθέσεις. Και δεν υπάρχουν αντιθέσεις μόνο οι παραδοσιακές ανάμεσα στη Γαλλία, τη Γερμανία, τη Βρετανία, αραβικές χώρες και ΗΠΑ. Στο παιχνίδι έχει μπει η Κίνα, η Βραζιλία γιατί ακριβώς κι αυτές επεκτείνονται και οι διαμάχες είναι πολύ μεγάλες.

Υπάρχει κίνδυνος μιας πιο γενικευμένης πολεμικής εμπλοκής; Υπάρχει για μας. Κι άλλωστε η κρίση 1929 - 1931, που ήταν βαθιά και που τότε δεν μπορούσαν να διαχειριστούν τις συνέπειές της όπως είναι τώρα, οδήγησε στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Θα μου πείτε, τι είναι αυτά που λέτε; Ε, όταν το 1957 - 1961 λέγαμε ότι η ΕΕ κάποτε θα διασπαστεί ενώ ήταν στο φόρτε της, ας μας ακούσει ο λαός τι λέμε τώρα και το θέμα είναι να προβλέπεις και όχι να τρέχεις εκ των υστέρων. Η κρίση θα είναι βαθιά, δεν υπάρχει περίπτωση όταν περάσει η κρίση να γυρίσουμε σ' αυτά που είχαμε πριν.

Και τα μέτρα που παίρνονται είναι για μετά την κρίση. Ξέρουν πάρα πολύ καλά αλλά δεν το ομολογούν. Οι απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων ελάχιστα συνεισφέρουν στο χρέος, οι αποκρατικοποιήσεις που λέμε και οι πωλήσεις ελάχιστα συνεισφέρουν στο χρέος, αυτά τα λένε, αλλά λένε είναι οι αναδιαρθρώσεις που πρέπει να κάνουμε. Ετσι είναι, είναι οι αλλαγές που πρέπει να κάνουν για να εξασφαλίσουν την κερδοφορία του κεφαλαίου. Και τις κάνουν γι' αυτό και το χρέος το 2020 θα είναι το ίδιο που ήταν το 2009. Κι αν είναι το ίδιο, γιατί οι ανταλλαγές ομολόγων απ' ό,τι φαίνεται είναι σε πάρα πολύ δύσκολη κατάσταση, να μην μπω σε λεπτομέρειες.

Αυτό που προέχει είναι η κοινωνική συμμαχία

Μ' αυτή την έννοια το ΚΚΕ τι λέει; Το ΚΚΕ κάνει αυτό που έκανε χρόνια, βεβαίως προσαρμόζοντας αγωνιστικά τα πράγματα στο σήμερα. Καταρχήν θεωρούμε ότι αυτή τη στιγμή πραγματικά αυτό που λέμε αντεπίθεση του κινήματος, αναγέννηση ενός ισχυρού κινήματος, είναι στην πρώτη γραμμή. Τα πράγματα δεν πρόκειται να λυθούν ούτε στο Κοινοβούλιο, ούτε με το να χτυπάμε τη γροθιά μας στα έδρανα της Βουλής. Φώναξαν οι βουλευτές μας τώρα στον Προϋπολογισμό, θα φωνάξουν και αύριο. Και μετά; Εχουν τελειώσει τα "από πάνω". Ετσι όπως είναι η σύνθεση σήμερα και το ανακάτεμα, είναι τελειωμένα τα πράγματα.

Η μόνη διαφορά που μπορεί να γίνει είναι η αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ. Οχι γιατί η ενίσχυση από μόνη της θα λύσει τα προβλήματα, για μας η ενίσχυση δεν είναι ότι θα φέρει την ανατροπή μέσα στη Βουλή, η ενίσχυση θα φέρει την ανατροπή μέσα στο κίνημα. Εμείς, λοιπόν, λέμε το εξής πράγμα: Αγώνας για τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα. Δεν μπορούμε να αδιαφορήσουμε για τις απολύσεις, για τα χαράτσια, όταν δεν έχουμε ρεύμα, για τα υποσιτισμένα παιδιά που πάνε στο σχολείο και λιποθυμάνε, δεν μπορούμε να αδιαφορήσουμε για τίποτα. Ομως, δεν μπορούμε να μείνουμε σε έναν αγώνα άμυνας. Κι αυτός ο αγώνας πρέπει τώρα να πάρει άλλες διαστάσεις.

Αν δεν οργανωθούν οι εργαζόμενοι στον τόπο δουλειάς, αν δεν γίνει λαϊκή συνέλευση στον τόπο δουλειάς, στον κλάδο πριν απ' όλα αλλά και στη συνοικία, αν δεν γίνει όργανο πάλης, όχι οι διοικήσεις των σωματείων, αλλά αν δεν έχουμε πρωτόγνωρες μορφές, ας πούμε, λαϊκής οργάνωσης και πρωτοβουλίας - κι αυτά βεβαίως όλα να εκφράζονται στον κλάδο, στην περιοχή και πανελλαδικά - δεν μπορεί το κίνημα να παρεμποδίσει κάποια μέτρα. Είναι αδύνατον. Θα κάνεις αγώνες κι αυτοί θα χάνονται. Και σήμερα υπάρχουν πολλά περιθώρια. Εμείς, αν θέλετε, ξεκινάμε από τα κάτω: Στην οργάνωση των εργαζομένων, στη λαϊκή συνέλευση του σωματείου, του κλάδου, της γειτονιάς.

Σ' αυτά δίνουμε πολύ μεγάλη σημασία, όταν οι άλλοι συζητάνε ποιος θα κατέβει με ποιον στις εκλογές. Τώρα όλες οι συζητήσεις στην κορυφή είναι να φτιάξουν ψηφοδέλτια για το εκλογικό άθροισμα. Το ΠΑΣΟΚ θέλει να έρθει πρώτο κόμμα, ούτως ώστε να γίνει κυβέρνηση συνεργασίας, πάλι με τη ΝΔ, να είστε σίγουροι, αλλά να είναι το πρώτο κόμμα. Η ΝΔ, αντίθετα, να είναι αυτή το πρώτο κόμμα, τσακώνονται μεταξύ τους. Κι αν δεν τα καταφέρουν, δεν ξέρω, θα βρουν κάποια λύση. Και οι άλλοι κοιτάνε, αυτό που λέμε ο "αριστερός" χώρος κ.λπ., μαζεύονται όλοι φύρδην μίγδην να πάρουν ένα εκλογικό άθροισμα, τι; Για να συνεργαστούν σε μια κυβέρνηση "προοδευτική", γιατί καταλαβαίνουν ότι δεν μπορούν μέσα απ' τις εκλογές να πάρουν την πλειοψηφία.

Εμείς λέμε άλλο πράγμα. Εμείς λέμε ότι αυτό που προέχει είναι η κοινωνική συμμαχία της εργατικής τάξης με τα μικρομάγαζα, αυτό που λέμε τους αυτοαπασχολούμενους - ιδιαίτερα αυτούς που δεν έχουν, είναι οικογενειακές επιχειρήσεις, το πολύ πολύ έχουν ένα-δύο εργαζόμενους. Και δε θα υπάρχουν τώρα με ένα-δύο εργαζόμενους, μόνοι τους είναι - και η φτωχή αγροτιά. Και, βεβαίως, με μια ιδιαίτερη ευαισθησία απέναντι στα προβλήματα της νεολαίας και των γυναικών, γιατί καμιά φορά μέσα στο γενικό ζήτημα ξεχνιούνται.

Εχει μεγάλη πολιτική σημασία αυτή η συμμαχία. Κανένα άλλο κόμμα μην περιμένετε να προβάλει την αναγκαιότητα αυτής της συμμαχίας. Γιατί τι βλέπουν οι άλλοι; Πολίτες με προβλήματα, ψηφοφόρους, που μπορεί να πάνε απ' τη μία ή την άλλη πλευρά. Εμείς επιμένουμε: Εργατική τάξη, σύγχρονη εργατική τάξη, οι μικροί επιχειρηματίες, οι αυτοαπασχολούμενοι, η φτωχή αγροτιά. Αυτή η συμμαχία έχει και κοινωνικά χαρακτηριστικά και πολιτικά. Γιατί; Αυτή η συμμαχία καθορίζει το εξής πράγμα: Απέναντι σ' αυτή τη συμμαχία στέκονται τα μονοπώλια, στέκεται το κεφάλαιο.

Και εμείς δεν κάνουμε διαχωρισμό, όταν λέμε λαϊκή συνέλευση του σωματείου, της γειτονιάς δε λέμε ελάτε οι αριστεροί, οι προοδευτικοί, λέμε ελάτε όλοι, κάτω στη βάση πρέπει να είναι όλοι γιατί τα προβλήματα είναι κοινά. Ταυτόχρονα λέμε το εξής πράγμα: Πρέπει να προσδιορίσουμε τον αντίπαλο και ο αντίπαλος είναι τα μονοπώλια, είναι οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις, ο αντίπαλος είναι η ΕΕ και μ' αυτή την έννοια, ούτε στη ΝΔ, ούτε στο ΠΑΣΟΚ. Και μ' αυτή την έννοια είσαι και αντίθετος.

Αυτή η συμμαχία μπορεί να καθορίσει και τη διέξοδο. Και λέμε το εξής πράγμα: Μπορούμε να παρεμποδίσουμε κάποια μέτρα; Μπορούμε να κερδίσουμε χρόνο; Ναι, μπορούμε. Κοιτάξτε να δείτε, όλοι φωνάζουν και κάνουν την αυτοκριτική τους ότι στην Ελλάδα δεν προχώρησαν οι λεγόμενες αναδιαρθρώσεις, δεν προχώρησαν δηλαδή οι αντιδραστικές αλλαγές. Επαιξε ρόλο ότι στην Ελλάδα υπήρχε ένα εργατικό - λαϊκό κίνημα, με όλες τις αδυναμίες και τα τρωτά του, που όμως στην Ελλάδα είχαμε απ' τους πιο σημαντικούς αγώνες σε όλη την Ευρώπη; Κερδίσαμε χρόνο. Αυτά τα μέτρα που παίρνουν τώρα, μπορούσαν να είχαν περάσει πολύ πριν. Το ότι δεν ιδιωτικοποιήθηκαν όλες οι επιχειρήσεις - θα μου πείτε θα γίνει τώρα, ναι αλλά κερδήθηκε ένας χρόνος. Αυτό μπόρεσε να κάνει το κίνημα.

Κι αν θέλετε, αυτά είναι όλα άσχετα, το ότι παρεμπόδισες κάποια μέτρα, είναι άσχετα με το ότι στην Ελλάδα υπάρχει ένα ΚΚΕ που τα έχει καθαρά; Και δεν μπερδεύεται και λέει, όπως ο εκσυγχρονισμός, η ανανέωση, η ανοικοδόμηση της Ευρώπης, που λέει στο λαό αυτό που πρέπει να πει; Η ΕΕ είναι καπιταλιστική διακρατική ένωση. Δεν έχει ελπίδα από τα μέσα, δεν αλλάζει. Κι όταν λέμε ότι τελικά πρέπει να παλέψεις για τη λαϊκή εξουσία, λαϊκή οικονομία, την κοινωνικοποίηση, τον εργατικό έλεγχο και όλα αυτά που λέμε. Επαιξε ρόλο; Εμείς θεωρούμε ότι παίξαμε ρόλο. Βεβαίως, δεν είναι το κίνημα όπως θέλαμε, δε λέμε ότι κι εμείς "φυσάγαμε", δεν είχαμε αδυναμίες ή δυσκολίες, αλλά παίζει ρόλο.

Επομένως, σήμερα αυτή η κοινωνική συμμαχία είναι, αν θέλετε, το πρόπλασμα της νέας κοινωνίας, της πάλης για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, της νέας κοινωνίας που επιδιώκουμε. Αυτή είναι η συμμαχία, που απαντάει σήμερα απέναντι στην κρίση, στη διέξοδο, απέναντι στο αστικό πολιτικό σύστημα και απέναντι την ΕΕ. Για σκεφτείτε αν σε όλη την Ευρώπη υπήρχε αυτή η γραμμή συμμαχίας, εργάτες, μικρομεσαίοι της πόλης και της υπαίθρου - η Βόρεια Ευρώπη έχει λιγότερους αγρότες, δεν έχει σημασία - σκεφτείτε αν ήταν σ' αυτή τη γραμμή, κι όχι γενικά "αριστεροί", "προοδευτικοί", "δεξιοί" και δεν ξέρω τι. Σ' αυτή τη συμμαχία χωράνε όλοι. Γιατί εδώ πρέπει να καταλάβει ο καθένας και αν θέλετε και ως Κόμμα εμείς δεσμευόμαστε σε ορισμένα πράγματα και πολύ συγκεκριμένα. Αυτή η συμμαχία πρέπει να είναι ο φορέας της αντίστασης και της αντεπίθεσης.

Ο άλλος δρόμος ανάπτυξης

Και βεβαίως στο πολιτικό επίπεδο λέμε ότι αυτή τη στιγμή η συμπόρευση με το ΚΚΕ είναι η απάντηση. Δυστυχώς, δεν υπάρχουν άλλες πολιτικές δυνάμεις που να έχουν αυτή τη θέση. Δε λέμε να είναι ταυτόσημες μαζί μας, σε καμία περίπτωση και αν θέλετε δεν μπορεί να υπάρχουν δύο κόμματα με την ίδια γραμμή με το ΚΚΕ, θα είχες τώρα δύο, τρία Κομμουνιστικά Κόμματα, δεν γίνεται. Δεν υπάρχουν τέτοιες πολιτικές δυνάμεις με τις οποίες μπορούμε να συμφωνήσουμε. Ναι, αλλά υπάρχει μια λαϊκή συμμαχία που μπορεί να χτιστεί και που μέσα εκεί είναι τέτοιες οι διαδικασίες που μπορεί να εκφραστούν όλοι οι εργαζόμενοι και να καθορίσουν τις εξελίξεις.

Για παράδειγμα, μια ιδέα που ρίχτηκε και ενσαρκώθηκε μέσα από διαδικασίες που συμμετέχουν κι άλλοι άνθρωποι που δεν είναι κομμουνιστές, αυτό που λέμε λαϊκές επιτροπές για το χαράτσι κι εδώ εμείς δίνουμε πολύ μεγάλη σημασία στην ανυπακοή και στην απειθαρχία. Στη σημερινή φάση, χιλιάδες υπομνήματα να κάνεις, δεν πρόκειται να υποχωρήσουν σε τίποτα. Πρέπει να αρχίσει ο λαός να καταλαβαίνει ότι ένα πράγμα πρέπει να το κατακτήσει με τα χέρια του, έστω και για λίγο χρονικό διάστημα. Γιατί, κοιτάξτε να δείτε, το χαράτσι τώρα θα μας το βάλουν στους μισθούς για την αλληλεγγύη, να δω πώς θα το προχωρήσουν... Κάθε επιχειρηματίας θα πρέπει να συγκεντρώνει στοιχεία, να κόβει το χαράτσι σαν το ΦΠΑ, μετά να το αποδίδει, άλλοι δε θα το αποδίδουν, τραγέλαφος.

Θα μου πεις, έχουν τον τρόπο. Ναι αλλά έχει πολύ μεγάλη σημασία να εκπαιδευόμαστε στην απειθαρχία, στην ανυπακοή. Βεβαίως, έχει θυσίες αυτός ο δρόμος, αλλά κοιτάξτε να δείτε, δεν ξέρω αν το πιο τραγικό είναι να μείνει κανείς για ένα διάστημα δίχως φως, και όταν είμαστε πολλοί δε θα μείνουμε δίχως φως, όσο περισσότεροι, απ' αυτό που έρχεται μπροστά: Σύνταξη στα 70, μισθοί 500 ευρώ και συντάξεις 300, γιατί αυτό έρχεται. Δεν ξέρω ποιο είναι το πιο τραγικό. Μπορεί να μας φαίνεται βουνό τώρα σε σχέση με αυτό που είχαμε συνηθίσει. Αλλά μπροστά σ' αυτό που έρχεται, δεν είναι καθόλου βουνό.

Βεβαίως, εμείς λέμε το εξής πράγμα: Μέσα απ' αυτή τη λαϊκή συμμαχία δημιουργούνται προϋποθέσεις ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων. Η εργατική λαϊκή εξουσία που προβάλλουμε έχει ορισμένες βασικές αρχές, εμείς λέμε τα μονοπώλια θα κοινωνικοποιηθούν. Κοιτάξτε να δείτε, ο καπιταλισμός από τα ίδια τα πράγματα αφαιρεί την ιδιοκτησία απ' τους μικρομεσαίους και τη συγκεντρώνει σε λίγα χέρια. Τι σας πειράζει, τι πειράζει τον εργάτη, δικό του είναι το σούπερ μάρκετ της αλυσίδας τάδε, δική του είναι η βιομηχανία ή αν θέλετε αυτός που έχει μικρομάγαζο τι τον ενοχλεί δηλαδή να κοινωνικοποιηθούν οι μονοπωλιακές μονάδες, σάματις τις διαφεντεύει ο εργάτης και ο μικρομεσαίος;

Θα κοινωνικοποιηθεί η γη. Λοιπόν; Τι έχει να χάσει ο αγρότης; Θα απαγορεύεται να πουλιέται και να αγοράζεται, αλλά την ίδια ώρα θα δοθεί έμφαση στην αγροτική παραγωγή. Θα παράγει ο αγρότης και μάλιστα όλα όσα χρειάζεται να παράγει σήμερα στην Ελλάδα και όχι να παράγουμε δεντρολίβανα και οτιδήποτε. Θα παράγουμε να λύσουμε το πρόβλημα της διατροφής. Τι έχει να φοβηθεί ο λαός απ' την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων; Τα ναυπηγεία δικά του είναι; Οι άραβες τα έχουν. Τα ξενοδοχεία; Μιλάμε για τα μεγάλα, δε μιλάμε για τα μικρά μαγαζιά, είναι δικά του; Είναι του Χ - Ψ μεγαλοϊδιοκτήτη. Γιατί να φοβηθεί; Το μαγαζί που χτυπάει μύγες και δεν μπαίνει πελάτης, που δεν έχει να πληρώσει, τι φοβάται δηλαδή, όταν θα είναι κοινωνικοποιημένες οι μονάδες του εμπορίου; Και μάλιστα θα έχει και ωράριο και δε θα σκάει να δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ. Θα έχει ένα κανονικό ωράριο και θα βγάζει πολύ περισσότερα απ' ό,τι τώρα. Γίνονται αυτά; Βεβαίως γίνονται.

Ερχεται και η απάντηση. Μα, ο σοσιαλισμός απέτυχε. Ποιος το λέει; Αυτοί που παίρνουν αυτά τα μέτρα. Εμείς δε θεωρούμε ότι απέτυχε ο σοσιαλισμός. Ωστόσο, ο σοσιαλισμός που γνωρίσαμε μας δίνει ένα μεγάλο μάθημα. Πρώτα πρώτα, δεν ανατράπηκε μέσα από λαϊκά κινήματα, από τα κάτω. Είδατε εσείς πουθενά να βγαίνει ο κόσμος με τα όπλα και να ανατρέπει τη σοβιετική εξουσία ή την τσέχικη; Είδατε αυτό το πράγμα; Τι, επειδή βγήκαν 20.000 που λέγανε ότι τους εντυπωσίασαν τα «Λιβάις» τα αμερικάνικα και δεν τους άρεσαν τα τζιν στη χώρα τους; Είδατε κανένα λαϊκό ξεσηκωμό, εξέγερση να γίνεται; Πουθενά.

Οσοι θυμούνται, τίποτα απ' όλα αυτά δεν έγινε. Από πάνω ανατράπηκε ο σοσιαλισμός και έχει σημασία γιατί αν ανατρεπόταν από λαϊκές επαναστάσεις ήταν ένα θέμα να σκεφτεί κανείς και μάλιστα σε όλες τις χώρες και κυρίως στη Σοβιετική Ενωση. Απ' τα πάνω ανατράπηκε. Απέτυχε ο σοσιαλισμός; Δεν απέτυχε. Αρχισε να χάνει τη δυναμική του, το χαρακτήρα του, όταν ακριβώς τα κόμματα εξουσίας μιμήθηκαν τις ιδέες της αγοράς. Εχουμε λοιπόν μια πρόσθετη απόδειξη ότι ακριβώς η οικονομία της αγοράς, όπως την έλεγαν, δηλαδή η υποχώρηση σε εργαλεία καπιταλιστικά οδήγησε στο αδυνάτισμα του σοσιαλιστικού συστήματος και στην ανατροπή του απ' τα πάνω. Γιατί τότε αδυνάτισε ο εργατικός έλεγχος και τα ίδια τα κόμματα εξουσίας, άνοιξε ο δρόμος για τη νίκη της αντεπανάστασης.

Εχουμε ένα πρόσθετο λόγο να επιμένουμε ότι ο σοσιαλισμός ανέδειξε τεράστια πλεονεκτήματα, η ανατροπή του σηματοδότησε δυστυχία όχι μόνο για τους λαούς που ζήσανε στο σοσιαλισμό, αλλά και παγκόσμια, αυτό το αναγνωρίζει ο καθένας, αλλά πάνω απ' όλα ανέδειξε το εξής πράγμα: Οτι οι σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής, η κοινωνικοποίηση, ο εργατικός έλεγχος, ο πανεθνικός σχεδιασμός είναι αρχές που πρέπει να τηρούνται. Και βεβαίως, από μια πλευρά μπορούμε, όχι να δώσουμε συγχωροχάρτι, αλλά να σκεφτούμε ότι ήταν ένα καινούριο κοινωνικό σύστημα που για πρώτη φορά προσπαθούσε να οικοδομήσει κάτι που δεν υπήρχε προηγούμενη πείρα. Ο καπιταλισμός έχει 500 χρόνια ζωής, ούτε ο καπιταλισμός εδραιώθηκε μια κι έξω. Και επομένως, υπάρχει μια εξήγηση. Εμείς δε δίνουμε συγχωροχάρτι μ' αυτή την εξήγηση και αισθανόμαστε και τις ευθύνες μας. Αλλά παρ' όλα αυτά, σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε με αυτούς που σκόπιμα, όχι από άγνοια, λένε ότι απέτυχε ο σοσιαλισμός μόνο και μόνο για να εγκλωβιστεί ο λαός και να βρίσκεται μέσα στα τείχη.

Ενας αγώνας πρωτόγνωρος

Λύση μέσα στα πλαίσια αυτού του συστήματος δεν μπορεί να δοθεί, σε ένα βράδυ βεβαίως δεν ανατρέπεται το σύστημα, αλλά ο λαός πρέπει να δημιουργήσει τη στρατιά της ανατροπής. Και σ' αυτό το δρόμο μπορεί κάτι να περισώσει, δεν μπορούμε να βάλουμε στεγανά τι θα περισώσει, μπορεί να περιορίσει συνέπειες, αλλά τα υλικά που σήμερα προσφέρονται απ' όλα τα κόμματα κι αυτά που λέγονται ανανεωτικά, είναι οι πιο παλιές συνταγές ενός συστήματος που κυριολεκτικά σαπίζει. Ιδιαίτερα ο παλιός καπιταλισμός της Ευρώπης, σαπίζει, ό,τι είχε να δώσει το έδωσε, δεν πρόκειται να δώσει τίποτα άλλο, ούτε αυτές τις παραχωρήσεις που έκανε.

Αυτή είναι η θέση μας, επιμένουμε σ' αυτό. Και δε θα πούμε ποτέ στον λαό "στα λέγαμε". Αλλά κοιτάξτε να δείτε, υπάρχουν και ευθύνες. Εμείς καταλαβαίνουμε ότι πριν 20 - 30 χρόνια όταν λέγαμε ορισμένα πράγματα και μάλιστα μετά τις ανατροπές, ένας κόσμος δε μας πίστευε, μας έβλεπε και λίγο αφερέγγυους. Σήμερα όμως, πρέπει να δώσει βάση σ' αυτά που λέμε, να τα ταιριάξει με την πείρα του και κυρίως αυτό που λέμε η οργάνωση των εργατών, των λαϊκών μαζών πριν απ' όλα στους τόπους δουλειάς. Εκεί κρίνεται, εκεί είναι το μονοπώλιο, εκεί είναι η κύρια επίθεση, αλλά και στη γειτονιά. Διαφορετικά, περιμένοντας από τα πάνω αν θα αλλάξει ο ένας αρχηγός, αν θα έρθει ο ένας ή άλλος, η αυτοκριτική που κάνουν, αν θα γίνουν νέα σχήματα, αυτά δεν είναι παρά ένα λίφτινγκ του συστήματος.

Κοιτάξτε να δείτε όμως, άμα έχεις ρυτίδες ό,τι και να κάνεις, έτσι είναι το σύστημα, τα οστά σου σε πονάνε, οι αρθρώσεις σε πονάνε, έτσι δεν είναι; Κι απ' αυτή την άποψη, αυτή τη στιγμή αξίζει να δοκιμάσουν αν θέλετε το δρόμο που υποδεικνύει το ΚΚΕ. Σ' αυτήν την κατεύθυνση θα παλέψουμε και πρέπει να δείξουμε απειθαρχία, ανυπακοή, αντρειοσύνη και αλληλεγγύη. Η αλληλεγγύη που αναπτύσσεται στη "Χαλυβουργία" έχει σημασία, αλλά πρέπει η εργατική λαϊκή αλληλεγγύη να πάει παντού. Και ξέρετε, κι εμείς οι κομμουνιστές και λίγο χαλάσαμε και μέσα στο σύστημα κι εμείς κάτι λίγο μας μολύνει το σύστημα, η αλληλεγγύη, ένας για όλους και όλοι για έναν πρέπει να εκφραστεί. Οχι φιλανθρωπία. Οπως κάνουν οι φιλάνθρωποι, όχι τέτοια. Αυτό που λέμε η οργάνωση της εργατικής αλληλεγγύης, της λαϊκής αλληλεγγύης.

Θα χρειαστούν και τέτοιες μορφές όπως είχαμε στην Κατοχή. Μορφές που αγωνιστικοποιούν και που αν θέλετε δίνουν περηφάνια στο λαό, να μην τους κάνουν να φιλάνε το ένα χέρι και το άλλο. Σ' αυτά πρέπει να μπει τέρμα. Ενας αγώνας δηλαδή πρωτόγνωρος. Εχει συσσωρευτεί πείρα στο λαό και θεωρούμε ότι το ΚΚΕ σήμερα μπορεί να εκφράσει ευρύτερα λαϊκά κοινωνικά στρώματα και με διαφορετικές αντιλήψεις. Εχει την πείρα, ξέρει να παλεύει, δεν αιφνιδιάστηκε και ακριβώς μπορεί κανείς να ακουμπήσει πάνω μας, όχι να κάτσει ουδέτερος. Να ακουμπήσει και την ίδια ώρα να έχει τη γνώμη του, να αναπτύσσει πρωτοβουλία, αλλά μπορεί να στηριχτεί σε μας και στις πολιτικές μας θέσεις».

Πηγή:www.rizospastis.gr