Της Χρυσής Περπερίδου
Δημοσιεύεται στη Προλεταριακή Σημαία που κυκλοφορεί από σήμερα
Ο σ. Κοτάσβαρα Ράο ήταν ένας ηγέτης του επαναστατικού κινήματος της Ινδίας ιδιαίτερα αγαπητός στο λαό. Από τα εφηβικά του χρόνια, ως μαθητής, συμμετείχε στο αυτονομιστικό κίνημα της Τελάνγκανα και ήταν μέλος του κόμματος ΚΚΙ (ΜΛ) από το 1974.
Φυλακίστηκε για λίγο διάστημα την περίοδο της Εκτακτης Ανάγκης. Από τη συμμετοχή του στην εκστρατεία του κόμματος «Να πάμε στα χωριά» δημιούργησε σχέσεις με τους φτωχούς αγρότες, παίζοντας σημαντικό καθοδηγητικό ρόλο στην αγροτική εξέγερση του 1978 στην περιοχή. Παρέμεινε ηγετικό κομματικό στέλεχος στην ευρύτερη περιοχή (Αντίλαμπαντ-Καρίμνανγκαρ και στο κρατίδιο του Αντρα Πραντές).
Μέχρι το 1985 έπαιξε καθοριστικό καθοδηγητικό ρόλο (μέλος της καθοδήγησης στην περιοχή Αντρα Πραντές και βόρεια Τελάνγκανα) στη γρήγορη εξάπλωση και ανάπτυξη του κινήματος. Αντίστοιχο ρόλο έπαιξε και στην περιοχή της Νταντακαράνια από το 1986 που μεταφέρθηκε εκεί.
Από το 1994 το βασικό του καθοδηγητικό καθήκον ήταν η εξάπλωση και ανάπτυξη του επαναστατικού κινήματος σε όλη τη Βόρεια και Ανατολική Ινδία, συμπεριλαμβάνοντας και τη Δυτική Βεγγάλη. Επαιξε σημαντικό ρόλο στην ένωση των επαναστατικών δυνάμεων που είχαν σκορπίσει μετά την υποχώρηση του κινήματος Ναξάλμπαρι στη Δυτική Βεγγάλη. Εμαθε τη γλώσσα της περιοχής (Μπάνγκλα) και δημιούργησε δεσμούς με τις καταπιεσμένες μάζες της Βεγγάλης και τις διάφορες επαναστατικές οργανώσεις. Εργάστηκε ακούραστα για την ενότητα των διαφόρων επαναστατικών ομάδων και για την ενίσχυση του κόμματος. Ο σ. Κοτέσβαρα Ράο εξελέγη μέλος της ΚΕ του ΚΚΙ (ΜΛ) (Λαϊκός Πόλεμος) στη συνδιάσκεψη του 1995.
Η συμβολή του στην πολιτική διαπαιδαγώγηση των μελών και στελεχών του κόμματος, είτε μέσα από την αρθρογραφία του είτε μέσα από την έκδοση πολλών κομματικών εντύπων με έμφαση στη Δυτική Βεγγάλη. Το Γενάρη του 2007 εξελέγη μέλος της ΚΕ και ανέλαβε καθήκοντα ΠΓ.
Ο σ. Κοτέσβαρα Ράο είχε την πολιτική καθοδήγηση των λαϊκών κινημάτων στο Σινγκούρ, το Νάντιγκραμ και το Λάλγκαρ από το 2007 και μετά ενάντια στις αντιλαϊκές πολιτικές και την αστυνομική βαρβαρότητα της σοσιαλφασιστικής κυβέρνησης του Κομμουνιστικού Κόμματος Ινδίας (Μαρξιστικού) -αδελφό κόμμα του «δικού» μας ΚΚΕ- στη Δυτική Βεγγάλη. Πολιτικές που σήμαιναν την αναγκαστική απαλλοτρίωση καλλιεργήσιμης γης και το μαζικό εκτοπισμό εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων – κυρίως φτωχών αγροτών που από την εμπειρία που ήδη υπήρχε θα αφήνονταν στο έλεος της τύχης τους την ίδια ώρα που η καταστροφή του περιβάλλοντος ήταν το λιγότερο δεδομένη. Και οι μεγάλες εταιρείες, είτε ντόπιες είτε ξένες πολυεθνικές, θα αλώνιζαν στον παράδεισο των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών που δημιουργούνταν γι' αυτές.
Ταυτόχρονα όμως λειτούργησε ουσιαστικά και ως εκπρόσωπος του κόμματος στην περιοχή, με τις συνεντεύξεις που έδωσε και που μέσα από αυτές κατάφερε να αντιμετωπίσει με επιτυχία τις προσπάθειες αποπροσανατολισμού των μεσαίων κυρίως στρωμάτων από την κλίκα του Τσιντάμπαραμ –υπουργού Εσωτερικών της κεντρικής κυβέρνησης– όταν αυτή προσπάθησε να παίξει το χαρτί των ειρηνευτικών συνομιλιών το 2009, πετυχαίνοντας να αποκαλύψει τις σκοπιμότητες και τους σχεδιασμούς της.
Εργάστηκε ασταμάτητα για την κατανόηση της σημασίας του λαϊκού πολέμου και της εφαρμογής της επαναστατικής γραμμής στους αγώνες των λαϊκών μαζών."
Για να καταλάβει κανείς την κατάσταση στην Ινδία χρειάζεται να μελετήσει λίγο. Υπάρχουν αρκετά κείμενα που δημοσιεύθηκαν στην «Προλεταριακή Σημαία» και κυκλοφόρησαν στα blogs "Αντίσταση στις γειτονιές!" και "Σφεντόνα" (όπου υπάρχει και μια συλλογή αυτών των κειμένων). Βοηθάει σημαντικά το κείμενο που έχει εκδοθεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις «ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ» - της Αρουντάτι Ρόι – «ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ», ενώ αναρτήθηκαν στα blog "Αντίσταση στις γειτονιές!" (εδώ και εδώ) και "Σφεντόνα" ένα ακόμη κείμενο της Αρουντάτι Ρόι και ένα κείμενο του Γκόταμ Νάβλακα.
Αυτά τα κείμενα αποτελούν κατάθεση της προσωπικής εμπειρίας του κάθε συγγραφέα, ωστόσο δίνουν τη δυνατότητα σε όποιον τα διαβάσει να αποκτήσει μια αρκετά ικανοποιητική εικόνα και για τη γενική πολιτική κατάσταση αλλά και για την ιδιαίτερη που αφορά το επαναστατικό κίνημα και τις οργανώσεις του στη χώρα.
Με δεδομένα λοιπόν αυτά, έχει μεγάλη σημασία η αποτίμηση του έργου του σ. Κισάντζι, ενός επαναστάτη που για σχεδόν σαράντα χρόνια αφιέρωσε τη ζωή του και στο τέλος τη θυσίασε στην υπηρεσία του λαού του και της εργατικής τάξης, γιατί μπορεί να διδάξει και να εμπνεύσει όλους εκείνους που αγωνιούν αλλά και αγωνίζονται για τα ίδια ιδανικά.
Για χρόνια ήταν ένας από τους πιο καταζητούμενους ηγέτες του ΚΚΙ (Μαοϊστικού). Εζησε σαν γνήσιος επαναστάτης και πέθανε σαν μάρτυρας του λαού και της τάξης που διάλεξε να υπηρετήσει.
Από το βιογραφικό σημείωμα που αναφέρεται παραπάνω γίνεται φανερό πως ήταν ένα από τα ανώτερα καθοδηγητικά στελέχη. Είχε όμως μια ιδιαιτερότητα που αξίζει να τονιστεί. Ο τομέας ευθύνης του (γεωγραφικά, πολιτικά και στρατιωτικά) ήταν ο σκληρός πυρήνας του γνωστού Κόκκινου Διαδρόμου. Ολα τα σημαντικά γεγονότα που είχαν σαν καθοριστικό στοιχείο τις λαϊκές αντιστάσεις, τη λαϊκή αυτοοργάνωση, την παραπέρα πολιτική συγκρότηση του λαού και ταυτόχρονα τα προβλήματα που προέκυπταν από την πορεία ενοποίησης του κόμματος, τις αντιφάσεις ανάμεσα στα λόγια και τα έργα, στην κατανόηση της γραμμής και στη στήριξη και την εμπιστοσύνη στις λαϊκές μάζες, εντοπίζονται στον τομέα της δικής του καθοδηγητικής ευθύνης. Από την Νταντακαρανία, τις λαϊκές κυβερνήσεις, τον αντάρτικο στρατό και την πολιτοφυλακή μέχρι το Σινγκούρ, το Νάντιγκραμ και το Λαλγκάρ.
Η Νταντακαρανία και οι «απελευθερωμένες» της περιοχές αποτελούν την προσπάθεια απάντησης από μεριάς του ΚΚΙ (Μαοϊστικού) στην αδίστακτη επίθεση της ντόπιας άρχουσας τάξης και του ιμπεριαλισμού (μέσα από τις μεγάλες εταιρείες, ντόπιες και ξένες πολυεθνικές που λυμαίνονται φυσικούς πόρους και εργατικό δυναμικό) ενάντια στους φτωχούς αγρότες και τους Αντιβάσι (αυτόχθονες ιθαγενείς πληθυσμοί-φυλές). Το «δικό» μας αντάρτικο τραγούδι, το περιγράφει εξαιρετικά: Το ΕΑΜ μάς έσωσε απ’ την πείνα, θα μας σώσει κι από τη σκλαβιά κι έχει πρόγραμμα λαοκρατία…
Η αρχική οργάνωση των Αντιβάσι σ’ αυτή την περιοχή έγινε με τέτοιον τρόπο ώστε να έχει τα χαρακτηριστικά μιας εργατικής διεκδίκησης (αύξηση των αμοιβών της συλλογής δασικών προϊόντων), αξιοποιώντας την αντίληψη για τη συλλογικότητα και τις κοινότητες που είναι καθιερωμένες στις φυλές και λαμβάνοντας υπόψη την κύρια αντίθεση, χωρίς να αγνοούνται οι δευτερεύουσες που σε μια πορεία αναδείχτηκαν σε κύριες. Αυτό αφορούσε την εσωτερική οργάνωση και ιεραρχία των φυλών που περνούσε από τα συμβούλια των γερόντων, τις κάστες, τις θρησκευτικές και κοινωνικές ιδιαιτερότητες και διακρίσεις. Αυτά τα στοιχεία μέχρι τότε τα αξιοποιούσαν προς το συμφέρον τους οι άρχουσες τάξεις στην Ινδία.
Βασικά χαρακτηριστικά και εργαλεία της πολιτικής τους ήταν η λαϊκή αυτοοργάνωση, η ένοπλη υπεράσπιση όχι μόνο των κατακτήσεων του λαού αλλά και της φυσικής του επιβίωσης και, έχοντας κατά νου το σωστό τρόπο επίλυσης «των αντιθέσεων μέσα στους κόλπους του λαού», προχώρησαν στην οικοδόμηση, όσο αυτό ήταν δυνατό, του δικού τους εναλλακτικού μοντέλου. Ταυτόχρονα κατάφεραν να αντιμετωπίσουν με επιτυχία μέχρι τώρα όλες τις προσπάθειες τσακίσματος αυτής της λαϊκής ανάτασης, παρά τις θυσίες και τα θύματα της φασιστικής θηριωδίας από τη μεριά της κεντρικής και των πολιτειακών κυβερνήσεων και των δυνάμεων καταστολής.
Τα κινήματα αντίστασης στο Σινγκούρ, Νάντιγκραμ και Λαλγκάρ στη Δυτική Βεγγάλη αποτελούν από την άλλη ένα ποιοτικό άλμα στην ανάπτυξη του επαναστατικού κινήματος. Δεν αφορούν πλέον τις ζούγκλες και τα μικρά χωριά των φυλών, αλλά τις ανοιχτές περιοχές κοντά σε αστικά κέντρα όπου δεν υπάρχει δυνατότητα δράσης αντάρτικου. Εκεί η κυριαρχία του ρεβιζιονιστικού, σοσιαλφασιστικού ΚΚ Ινδίας (Μαρξιστικού) ήταν απόλυτη και περνούσε μέσα από τον κρατικό μηχανισμό και τον έλεγχο που ασκούσε στην καθημερινότητα της ζωής του λαού αλλά και μέσα από τους ιδιαίτερους δικούς του μηχανισμούς καταστολής – οργανωμένες μονάδες τραμπούκων.
Αυτοί οι ξεσηκωμοί απέκτησαν παλλαϊκά χαρακτηριστικά και στην πορεία τους απορρίφθηκαν οι λογικές και οι πολιτικές δυνάμεις της συνδιαλλαγής και της υποταγής και ταυτόχρονα αναδείχθηκε η επαναστατική άποψη και διέξοδος για τις λαϊκές μάζες.
Στο Σινγκούρ παίζουν ρόλο όλες οι πολιτικές δυνάμεις, αλλά πολύ σύντομα χάνουν την αξιοπιστία τους και την επιρροή τους καθώς αποκαλύπτεται ο ρόλος τους.
Στο Νάντιγκραμ αυτό παίρνει πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις με βασικό χαρακτηριστικό την απώλεια της επιρροής του λαού από τη μεριά του ΚΚΙ (Μαρξιστικού).
Και στο Λαλγκάρ γίνεται πλέον φανερό ότι έχει συντελεστεί κάτι απίστευτο μέχρι τότε. Οι συσχετισμοί αλλάζουν δραματικά. Οι διαδηλώσεις φτάνουν μέχρι την Καλκούτα, την πρωτεύουσα της Δυτικής Βεγγάλης. Ολες οι πολιτικές δυνάμεις που υπηρετούν τις άρχουσες τάξεις και τον ιμπεριαλισμό είναι στριμωγμένες. Εκλογικά αυτό εκφράζεται με τη ραγδαία πτώση του ΚΚΙ (Μαρξιστικού) και την άνοδο του κόμματος της Μάματα Μπάνερτζι στην εξουσία.
Η αδυναμία του συστήματος να απαντήσει πολιτικά και να ελέγξει ολοκληρωτικά την κατάσταση το αναγκάζει να καταφύγει σε όλο και μεγαλύτερη βαρβαρότητα και καταστολή. Στην κακόφημη «Επιχείρηση Πράσινο Κυνήγι». Πρόκειται για μια επιχείρηση που έχει περάσει ήδη στη δεύτερη φάση της και έχει αποκτήσει χαρακτηριστικά εμφυλίου. Ωστόσο, κάποια πράγματα δεν μπορεί να τα αγνοήσει κανείς, σε όποια πλευρά και αν βρίσκεται.
Στο Σινγκούρ δεν χτίστηκε το εργοστάσιο κατασκευής αυτοκινήτων των Τάτα. Ούτε και στην Ορίσα, που συνορεύει με τη Δυτική Βεγγάλη και ήταν η δεύτερη επιλογή των Τάτα, έγινε ποτέ το εργοστάσιο που θα ξερίζωνε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους - προς τα πού, κανείς δεν θα 'ξερε να πει.
Στο Νάντιγκραμ η Ειδική Οικονομική Ζώνη που δημιουργήθηκε για την κατασκευή ενός εργοστασίου χημικών δεν λειτούργησε ποτέ.
Στο Λαλγκάρ, για το εργοστάσιο χαλυβουργίας που επρόκειτο να κατασκευαστεί, έκοψαν μόνο την κορδέλα των εγκαινίων.
Και στο Νιγιάμγκιρι ο αγώνας του λαού έδιωξε τη βρετανική εξορυκτική εταιρεία Vendanta, δημιουργώντας ένα κίνημα αλληλεγγύης που ξεπέρασε τα σύνορα της χώρας.
Ετσι αρχίζουν να εμφανίζονται στους τοίχους περιοχών όπου μέχρι τότε δεν είχαν παρουσία οι Ναξαλίτες συνθήματα που λένε: Ναξαλίτες, σώστε μας.
Διανοούμενοι και ακτιβιστές που μέχρι τότε έκλειναν αφτιά, μάτια και στόμα αναγκάστηκαν να πάρουν θέση. Και σε κάποιες περιπτώσεις να αλλάξουν θέση προς τη μεριά του λαού.
Αυτό ήταν χοντρικά το περιβάλλον μέσα στο οποίο ασκούσε τα καθοδηγητικά του καθήκοντα ο σ. Κισάντζι καθημερινά και για κάθε μικρό ή μεγάλο ζήτημα. Η ιστορία του επαναστατικού κινήματος στην Ινδία εμπεριέχει αντιφάσεις, αδυναμίες, πισωγυρίσματα και ορμητικές εφόδους προς τα εμπρός. Ο σ. Κισάντζι έχει καταγραφεί σαν το στέλεχος του ΚΚ Ινδίας (Μαοϊστικού) που, εφαρμόζοντας τη «γραμμή των μαζών», όχι μόνο απάντησε σε φλέγοντα ζητήματα –που δεν αφορούν μόνο την Ινδία– αλλά και με την εμπιστοσύνη του στη δύναμη και στις δυνατότητες των λαϊκών μαζών χάραξε το δρόμο που ήδη ακολουθούν χιλιάδες μέλη και στελέχη του ηρωικού ΚΚ Ινδίας (Μαοϊστικού), δίνοντας διέξοδο και προοπτική στους αγώνες του λαού.
Τιμή στον σ. Κοτέσβαρα Ράο!
Αθάνατος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου