Θέλω να σας πω ότι όλοι μας στο Κόμμα, αλλά και προσωπικά, είναι ένα πράγμα που δεν αντέχω όταν λέγεται από το πρωί ως το βράδυ, ότι ο ελληνικός λαός έμαθε να καταναλώνει περισσότερα απ' ό,τι είχε στην τσέπη του... Περισσότερα από τα εισοδήματά του, το σπάταλο κράτος, ο σπάταλος λαός... Και απόδειξη; Η εξάρτηση από τις τράπεζες, τα δάνεια... Γιατί δηλαδή, δεν το ξέρετε πώς μπήκαμε μέσα στο χορό των πιστωτικών δανείων; Δεν είναι ο κλεμμένος μόχθος του λαού; Επιτέλους, κρίση έχει όλος ο καπιταλιστικός κόσμος σήμερα.
Εχει η Ιταλία, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, εδώ υπάρχουν καινούργια μάλιστα στοιχεία στην εξέλιξη της κρίσης του καπιταλιστικού κόσμου. Πρώτη φορά εμφανίζεται παρατεταμένα και συγχρονισμένα η κρίση στις ισχυρές καπιταλιστικές χώρες.
Στην ουσία, δηλαδή, ενοχοποιείτε τον ελληνικό λαό για να δέχεται τα διλήμματά σας και να δέχεται την τρομοκρατία, το φόβο ότι αν δεν συμφωνήσει σε ό,τι αποφασίσει η Ευρωπαϊκή Ένωση, χάνεται... Δεν πρόκειται να απασχοληθώ και να εξηγήσω είτε με προσωπικούς είτε με ψυχαναλυτικούς όρους τι οδήγησε τον κ. Παπανδρέου να φέρει το θέμα του δημοψηφίσματος αιφνιδιαστικά στις Κάννες - άλλωστε εμάς δεν μας απασχολεί και τι γνώμη έχει η κ. Μέρκελ και τι ο Σαρκοζί ή πώς οι εταίροι μεταξύ τους φέρονται. Στην ουσία, σε σχέση με τα προβλήματα που έχει ο λαός, είναι παραπολιτικό ζήτημα. Αφορά, αν θέλετε, το κόμμα του, την κοινοβουλευτική ομάδα, το υπουργικό συμβούλιο. Εμάς ολίγον μας αφορά. Αυτό που είναι όμως ολοφάνερο, αυτή η κρίση, έτσι όπως εμφανίζεται σήμερα, η πολιτική, δεν οφείλεται στις τελευταίες ενέργειες του κ. Παπανδρέου. Οσο κι αν ήταν περίεργες και προκλητικές για το κόμμα του.
Δύο χρόνια, να το πω καθαρά, παλεύει ο ελληνικός λαός με αλλεπάλληλες απεργίες και κινητοποιήσεις, με πάρα πολλές μορφές δραστηριότητας. Ποτέ άλλοτε στην Ελλάδα δεν είχε συμβεί κυριολεκτικά σε κάθε γειτονιά και σε κάθε τόπο δουλειάς να γίνεται μια μικρή ή μεγάλη κινητοποίηση. Και ξέρετε, οι κινητοποιήσεις που έγιναν αυτό το δίχρονο ήταν κινητοποιήσεις με πολύ βαθύτερο πολιτικό περιεχόμενο και έπρεπε να ξεπεράσουν πριν απ' όλα οι εργατοϋπάλληλοι πολύ μεγαλύτερες δυσκολίες απ' ό,τι στη δεκαετία του '70, του '80 και του '90. Γιατί, βέβαια, θα το πω καθαρά, για την πλειοψηφία των βουλευτών του Κοινοβουλίου, το τι σημαίνει να κάνεις απεργία στον ιδιωτικό τομέα, αλλά τώρα με τις αξιολογήσεις αφορά και τον δημόσιο, ούτε καν μπορεί να γίνει κατανοητό, να το φανταστεί κανείς τι σημαίνει να υπάρχει στα εργοστάσια 50, 55, 60% και εργοστάσια με 80% απεργία.
Αυτοί οι αγώνες, αυτές οι κινητοποιήσεις ανέδειξαν τη μεγάλη διάσταση ανάμεσα στην κυβέρνηση και τους εργαζόμενους, το λαό. Και η αντίθεση δεν είναι σήμερα μόνο με την πολιτική της κυβέρνησης. Εχει απομυθοποιηθεί - κι αυτό είναι κατάκτηση σήμερα του ελληνικού λαού - η ίδια η ΕΕ. Βεβαίως εμείς δεν θα κάνουμε όπως κάνουν τα άλλα κόμματα. Βγαίνει ο κ. Σαμαράς και λέει ο λαός θέλει εκείνο, βγαίνει το ΠΑΣΟΚ, ο πρωθυπουργός λέει ο λαός θέλει αλλαγές... Ελεος! Και πάει και τα λέει και στις Βρυξέλλες και στις Κάννες... Βγαίνει ο Συνασπισμός και λέει είναι 153 βουλευτές κι όλος ο άλλος ο λαός...
Οχι! Η μεγάλη πλειοψηφία του λαού είναι σε αντίθεση, σαφώς δεν είναι ευθυγραμμισμένη σε ενιαία κατεύθυνση. Κι εμείς, όταν μιλάμε, λέμε τι συμφέρει το λαό να παλέψει και δεν προσπαθούμε να ισοπεδώσουμε τις όποιες διαφορετικές αντιλήψεις του λαού, αλλά λέμε καθαρά ότι πρέπει να υπάρξει λαϊκή πλειοψηφία, εργατική και των άλλων λαϊκών στρωμάτων με σαφή και ενιαία κατεύθυνση σήμερα. Εν πάση περιπτώσει αυτό είναι το υπόβαθρο της κρίσης και δεν θα υπήρχαν και διλήμματα στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ αν δεν είχαν αυτή τη λαϊκή κατακραυγή, τη γνήσια, και που έχει λαϊκά χαρακτηριστικά. Και ξαναλέω, με ένα ριζοσπαστισμό, όχι αυτόν που θα θέλαμε εμείς αλλά εν πάση περιπτώσει που έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία σήμερα.
Ο λαός να ξεπεράσει τους φόβους
Ξεκαθαρίζουμε το εξής ζήτημα. Θέση μας είναι αυτή και θα την παλέψουμε μέσα στο λαό. «Οχι» σε καμία μεταβατική κυβέρνηση ή κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Κι εδώ αποκαλύφθηκε και η ΝΔ και ο τακτικισμός της. Να ψηφίσουμε λέει τη δανειακή σύμβαση. Είναι η σύμβαση υπερπτώχευσης του ελληνικού λαού και καταστροφής ενός μέρους του κεφαλαίου, που χτυπάει κυρίως τις τράπεζες. Οχι κύριοι, δεν έχετε κανένα δικαίωμα πρώτα να ψηφίσετε τη σύμβαση και μετά να πάτε το λαό σε εκλογές. Λέει ο κ. Σαμαράς, για να φύγει ο φόβος μη δεν πάρουμε την 6η δόση...
Εμείς λέμε στον ελληνικό λαό, με αυτό το φόβο χρόνια, το μικρότερο κακό, μην έρθει η ΝΔ και μας στείλει στα Μακρονήσια, μη εκείνο μη το άλλο, να μπούμε στην ΟΝΕ για να μη μείνουμε απέξω, που θα γίνει σύγκλιση... Εδώ τώρα αυτός ο φόβος που τα κόμματα του ευρωμονόδρομου βάζουν στο λαό είναι η σύγχρονη νόθευση, νοθεία της λαϊκής θέλησης και η σύγχρονη τρομοκρατία. Και γι' αυτό δυναμώνει και ο αντικομμουνισμός. Εμείς λέμε στο λαό: Ξεπέρασε αυτούς τους φόβους! Διότι και μετά τις εκλογές θα σου πούνε πρέπει να δεχτείς αυτό, γιατί πάλι δεν θα πάρεις την 7η, την 8η και την 9η δόση... Εν πάση περιπτώσει, δεν είναι μόνο ο φόβος της ΕΕ. Πλήρωσε τα χαράτσια, γιατί θα σου κόψουμε το φως, πλήρωσε το φόρο αλληλεγγύης στην ανεργία, γιατί θα σου κατασχέσουμε το σπίτι... Πού θα πάει αυτός ο φόβος; Και μιλάτε τώρα για την ελευθερία του λαού και τη δημοκρατία;.. Υπάρχουν και οι νοσταλγοί του Μανιαδάκη, του Μεταξά, οι χειροκροτητές του, αλλά κυρίως αυτό που υπάρχει σήμερα είναι η νόθευση της λαϊκής θέλησης με φόβους όχι μόνο ιδεολογικούς αλλά και πραγματικούς. Αξιολόγηση, απόλυση κλπ. Υπάρχει μεγαλύτερο πρόβλημα από την ανεργία;
Λοιπόν, κυβέρνηση υπηρεσιακή, δεν θα ψηφίσει κανένα νόμο, όπως είναι η υπηρεσιακή, μπορεί να είναι και η ίδια η κυβέρνηση και στα βασικά υπουργεία να μπουν υπηρεσιακοί. Θα προχωρήσει στη διεξαγωγή των εκλογών και τίποτα άλλο. Η δανειακή σύμβαση, εμείς έτσι θα δώσουμε τη μάχη των εκλογών, πρέπει να καταψηφιστεί. Δεν κρύβουμε τη θέση μας, εμείς δεν λέμε μεσοβέζικα.
Η κρίση εντείνει τις διαιρέσεις στην ΕΕ
Τώρα πραγματικά τίθεται το ζήτημα μέσα ή έξω, όχι από την Ευρωζώνη, μέσα ή έξω από την ΕΕ. Βεβαίως, όχι απομονωμένο αυτό. Γιατί, να σας πω κάτι; Ηγγικεν η ώρα να πετάξουν, οι ίδιες οι ηγετικές δυνάμεις της ΕΕ, να βγάλουν απέξω χώρες. Εμείς δεν θέλουμε να μας διώξουν, θέλουμε να φύγουμε με τη θέλησή μας. Με την απόφαση του ελληνικού λαού και βεβαίως μόνο τότε μπορεί η αποδέσμευση από την ΕΕ να λειτουργήσει φιλολαϊκά, όταν υπάρχει λαϊκή διακυβέρνηση, λαϊκή εξουσία κι όταν - να το πω θέλετε επιστημονικά, θέλετε λαϊκά - τα μέσα παραγωγής, ο πλούτος που έχει διαμορφωθεί σ' αυτή τη χώρα περάσει στα χέρια του λαού. Διαφορετικά, όταν τα μονοπώλια κυριαρχούν παντού, και έξω από την ΕΕ να είσαι... Μια σειρά χώρες είναι έξω από την ΕΕ, γλύτωσαν από την κρίση;
Επιτρέψτε μου λοιπόν να σταθώ σε ορισμένα καινούργια στοιχεία που υπάρχουν σήμερα στην κρίση και με ποια έννοια: Είναι εύκολο για τα κόμματα που αντιπολιτεύονται το ΠΑΣΟΚ ή τη ΝΔ, αλλά δεν έχουν αυτό που λέμε θέση για ανατροπή του καπιταλισμού με όρους λαϊκής παρέμβασης κλπ., βεβαίως, είναι εύκολο να κάνουν κριτική στην εκάστοτε κυβέρνηση χρησιμοποιώντας τις σύμφυτες αντιφάσεις που έχει το καπιταλιστικό σύστημα. Προσωπικά, στη συνάντηση που είχα με τον κ. Παπανδρέου, του είπα δεν σου κάνουμε κριτική για τις αντιφάσεις που έχει το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, σου κάνουμε κριτική γιατί το στηρίζεις. Οχι απλώς μόνο κριτική, έχουμε πόλεμο!
Για, λοιπόν, να δούμε ορισμένα τέτοια ζητήματα. Τι υπάρχει σήμερα; Η Ελλάδα είναι με το δημοψήφισμα που τρομοκράτησε την Μέρκελ και τον Σαρκοζί; Σοβαρά; Ας μην υπερβάλουμε. Δεν συμφωνούμε με το δημοψήφισμα μέσω - έξω, ευρώ - δραχμή κλπ. αλλά δεν είναι αυτό και δεν το λέω για να δικαιολογήσω τον κ. Παπανδρέου. Αυτό που υπάρχει είναι η προϊούσα κρίση σε όλη την Ευρωζώνη. Εχει εντείνει, πώς να πω, τις διαιρέσεις μεταξύ τους, τους ανταγωνισμούς, ακόμα δημιουργείται βάση και διάσπασης της Ευρωζώνης. Δύο πόλοι υπάρχουν, ο ένας της Γερμανίας με τις χώρες που έχει, που ας πούμε είναι πιο ισχυρά ανεπτυγμένες, κυρίως από τις εξαγωγές έχουν ορισμένα αποθεματικά, και ο άλλος είναι ο Σαρκοζί με τις μεσογειακές χώρες του Νότου, που έχουν χαμηλότερο επίπεδο ανάπτυξης και αυτή τη στιγμή περνάνε πιο οξυμένη κρίση. Ηδη αυτή τη στιγμή, πείτε μου, αναφέρεται, γίνεται μία συζήτηση ότι πρέπει να φύγουνε χώρες από την Ευρωζώνη; Και μάλιστα είπαν τώρα, όποια φύγει από την Ευρωζώνη θα φύγει και από την ΕΕ... Εμείς ξέρετε τι λέμε στο λαό; Αξιοποίησε και αυτή την κατάσταση, αλλά θα φύγεις με τη δική σου θέληση και με τη δική σου προοπτική. Ενα αυτό.
Σπάει η συνοχή της αστικής τάξης
Δεύτερο, και αυτό, αν θέλετε, κατά τη γνώμη μας έχει σχέση και με τις περίεργες ενέργειες του κ. Παπανδρέου. Δεν μπαίνω στη θέση πόσο συλλογικά λειτούργησε. Αυτό θα το κρίνει το κόμμα του. Είναι φανερό, δεν υπάρχει μόνο όξυνση των αντιθέσεων ανάμεσα στις καπιταλιστικές χώρες στην ΕΕ, δεν είναι απλώς λυκοσυμμαχία. Αυτή τη στιγμή έχουμε μια σειρά σοβαρά στοιχεία που δείχνουν ότι σπάει η συνοχή της ίδιας της αστικής τάξης της χώρας μας, αλλά και στις άλλες χώρες. Ολη αυτή η λεβέντικη ομιλία του κ. Παπανδρέου εναντίον των τραπεζών τι δείχνει; Αυτό δείχνει.
Εχει σπάσει η συνοχή ανάμεσα στο βιομηχανικό κεφάλαιο, το εμπορικό κεφάλαιο, το τραπεζικό κεφάλαιο. Παρά το γεγονός ότι διαπλέκονται μεταξύ τους, παρά το γεγονός ότι το βιομηχανικό κεφάλαιο δεν μπορεί να ζήσει χωρίς το εμπορικό, την εκμετάλλευση της μισθωτής εργασίας δεν μπορεί να την εισπράξει αν δεν πουλήσει εμπορεύματα, όπως ούτε το βιομηχανικό κεφάλαιο μπορεί να ζήσει χωρίς το χρηματοπιστωτικό σύστημα - άλλωστε και οι τράπεζες έχουν και επενδύσεις στις βιομηχανίες - γιατί έτσι είναι.
Αλλοι επιχειρηματικοί όμιλοι έχουν μια σχετική στενότητα ρευστού χρήματος ή βγάζουν τα χρήματα και έτσι μέσω των τραπεζών πραγματοποιείται και εμπόριο χρήματος, που μου αρέσει ότι δε σας αρέσει το εμπόριο χρήματος, μα είναι συστατικό στοιχείο του τραπεζικού συστήματος. Δεν έγιναν οι τράπεζες για να παίρνουμε εμείς στεγαστικά δάνεια, αυτό είναι παρεμπιπτόντως. Ούτε οι τράπεζες βγάζουν τα τεράστια κέρδη από τα στεγαστικά μας δάνεια. Μη λέμε τέτοια... Εδώ πια έχει διαστρεβλωθεί η αντικειμενική πραγματικότητα. Αλλο η διαφορά, η ιδεολογική και η πολιτική. Δηλαδή οι τράπεζες δεν έχουν μετοχές σε βιομηχανίες; Δεν μπαίνουν μέσα στον παραγωγικό τομέα;
Βεβαίως, εδώ που τα λέμε, οι τράπεζες, ειδικά στην Ελλάδα, ωφελήθηκαν πάρα πολύ από την ενσωμάτωση της Ελλάδας στην ΕΕ, έβγαλαν - με συγχωρείτε - τα "άντερά" τους και ήρθε τώρα η ώρα κάτι να δώσουν. Και αντιδρούν. Σε άλλη χώρα, στη Γερμανία αντιδρούν οι βιομήχανοι. Ανάλογα ποιο τμήμα του κεφαλαίου. Αυτά τώρα τι είναι; Λεβέντικος Παπανδρέου απέναντι στο τραπεζικό κεφάλαιο και προσπαθεί να πείσει τον ελληνικό λαό ότι η σύμβαση που έκλεισε στρέφεται εναντίον συμφερόντων; Οταν σπάει η συνοχή της αστικής τάξης μπορεί να έχεις μία κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, μια της ΝΔ αύριο, από αυτές τις ενωτικές που θέλετε να κάνετε, που να είναι στο πλευρό μιας μερίδας συμφερόντων εναντίον των άλλων.
Το σπάσιμο συνοχής της αστικής τάξης έκανε, αν θέλετε, την κυβέρνηση και τον κ. Παπανδρέου προσωπικά να χάσει και τον μπούσουλα... Αυτά τώρα είναι πολύ προσωπικές εκτιμήσεις που δήθεν ήθελε να κρατήσει τη θέση του κλπ. Αυτά δεν μας ενδιαφέρουν. Εχασε τον μπούσουλα...
Ανάκαμψη αναιμική με φτώχεια και ανεργία
Τρίτο ζήτημα: Για πρώτη φορά, αν θέλετε, με εξαίρεση το 1929-'31 - και μάλλον δεν υπάρχει ταύτιση - για πρώτη φορά, ιδιαίτερα μετά τη δεκαετία του '70, η ανάκαμψη και όπου υπάρχει κρίση είναι αναιμική και παραμένουν τα προβλήματα της κρίσης - ανεργία, φτώχεια, σε μεγάλο βαθμό και την περίοδο της ανάκαμψης. Είναι δύσκολη η διαχείριση της κρίσης. Αυτά όλα δημιουργούν καταστάσεις και αυτό βέβαια κάνει και τον κ. Σαμαρά να λέει "πρέπει να συνεργαστούμε", το ΠΑΣΟΚ να θέλει τη συνεργασία - τώρα εδώ η φασαρία είναι ποιος θα είναι πρωθυπουργός, ποιος θα είναι υπουργός κλπ. Αυτή είναι η ουσία. Και στην ουσία, όλα τα κόμματα μέσα στη Βουλή, πλην ΚΚΕ, σε τελευταία ανάλυση τα επιχειρήματά τους είναι ότι η στάση της κυβέρνησης ή της χτεσινής ή της σημερινής, δημιουργεί προβλήματα στην Ευρωένωση. Μα η Ευρωένωση παραδέρνει από τέτοια προβλήματα, που η Ελλάδα δεν είναι και τόσο που μπορεί να της κάνει. Αυτό που θέλουν είναι να κερδίσουν γενικά μέτρα για την Ιταλία κλπ.
Και εδώ δεν αποκλείω - δεν έχω στοιχεία, εκτίμηση κάνω - ο κ. Παπανδρέου να ενεπλάκη μέσα στις αντιθέσεις από τη μια μεριά του Ατλαντικού και απ' την άλλη. Διότι εδώ η Ευρωζώνη, ενώ οι ΗΠΑ ποτέ δεν ήθελαν την ΕΕ έτσι - την ήθελαν όσο ήταν το σοσιαλιστικό σύστημα - τώρα δεν την ήθελαν, αλλά τώρα είναι οικονομικά εξαρτημένες από την ΕΕ. Εχουν σχέση, και οι οικονομικές τους σχέσεις έχουν στασιμότητα, και σου λέει, είναι κι εξαρτημένες από την Κίνα, και επομένως, σου λέει, κάτσε μην ταραχθεί και εντελώς η Ευρωζώνη, κάτσε να δω τι θα γίνει...
Δε θέλω να φέρω στοιχεία - αν θέλετε, το στοιχείο που έχουμε, όλοι εσείς οι εραστές της Ευρωένωσης, που ποτέ δεν πρόκειται να γίνει η Ευρώπη των λαών αυτή, έχει αυτήν τη στιγμή, και θα την έχει και προοπτικά, γιατί αν θέλετε είναι ο πιο παλιός καπιταλισμός στην Ευρώπη, έχει αρχίσει και χάνει τη δυναμική του, τα πλεονεκτήματα που είχε απέναντι στα πλεονεκτήματα που έχει ο ανερχόμενος ισχυροποιημένος καπιταλισμός στην Κίνα, στην Ινδία, στην Τουρκία, στη Ρωσία και στη Βραζιλία. Τα πράγματα, δηλαδή, είναι πολύ πιο βαθύτερα και δεν μπορεί να ερμηνεύονται με τις κινήσεις, τι έκανε ο Παπανδρέου, τι έκανε ο ένας, πώς το είπε ο άλλος κλπ.
Βεβαίως, ένας τρόπος είναι ν' ανανεωθεί το πολιτικό προσωπικό της χώρας και το πολιτικό σκηνικό. Είμαστε πεπεισμένοι η πρόταση της ΝΔ και αν περάσει και η πρόταση του ΠΑΣΟΚ, δεν ξέρω, εγώ λέω οι προτάσεις, ενδιαφέρονται για μια ανανέωση του πολιτικού σκηνικού και, δυστυχώς, αυτό είναι και η κυρίαρχη άποψη μέσα στη Βουλή. Είτε θα λέγεται κεντροαριστερά, είτε προοδευτική, είτε δεν ξέρω τι, από τη στιγμή που ο στόχος σου είναι ν' ανακτήσουν οι τράπεζες το κοινωνικό τους πρόσωπο ή να γίνει ανάπτυξη και αναδιανομή - αλλά τι σημαίνει ανάπτυξη; Ανάπτυξη υποταγμένη στα κέρδη των μονοπωλίων και μάλιστα σε συνθήκες που στον παλιό καπιταλιστικό κόσμο της Ευρώπης - να το πω έτσι - δεν πρόκειται ν' αποκτήσει ποτέ τους ρυθμούς ανάπτυξης που είχε πριν. Τέλειωσαν και οι παραχωρήσεις...
Ο λαός να πάρει την υπόθεση στα χέρια του
Για να ξεκαθαρίσουμε. Εμείς αυτήν τη στιγμή απευθυνόμαστε στον ελληνικό λαό. Και θα είναι κρίμα αν ο λαός δεν πάρει την υπόθεση στα χέρια του. Στις εκλογές, αν είναι νωρίς - και πρέπει να είναι όσο γίνεται πιο νωρίς - και στην πορεία.
Τι σημαίνει να πάρει την υπόθεση στα χέρια του; Σημαίνει να επιταχυνθεί η ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος. Και να το πούμε καθαρά: Χωρίς τους εργατοϋπάλληλους και χωρίς το χώρο της βιομηχανίας και γενικότερα τη μισθωτή εργασία, αν δεν επέλθει εκεί ανάκαμψη, δεν θα υπάρχουν αποτελέσματα. Θα κυριαρχήσουν, αν θέλετε, οι αυταπάτες και η στενότητα αντίληψης εκείνων των μεσοστρωμμάτων, που έσπασε η συμμαχία τους με την αστική τάξη και τα κόμματά τους. Εν πάση περιπτώσει, κι αν θέλουμε να έχουμε μια πλατιά κοινωνική λαϊκή συμμαχία, το κίνημα από εκεί, εκεί που γίνεται η παραγωγή, εκεί που υπάρχει το εμπόριο, εκεί που υπάρχουν οι παλιοί κι οι σύγχρονοι κλάδοι κλπ κλπ.
Και δεν είναι μόνο ο αριθμός των απεργιών και των κινητοποιήσεων, είναι και η κατεύθυνση, με ποιο στόχο. Κι εμείς θεωρούμε, ότι ήρθε η ώρα το μαζικό κίνημα χωρίς να ταυτιστεί - και δεν μπορεί να ταυτιστεί με τις θέσεις ενός κόμματος - πρέπει να έχει άποψη για το τι είδους πολιτική εξουσία θέλει. Πρέπει να έχει άποψη για το αν η Ελλάδα θα είναι μέσα ή έξω από την ΕΕ, πρέπει να έχει άποψη για το τι θα γίνει με τα μέσα παραγωγής. Αυτό δε σημαίνει υποχρεωτική ταύτιση, και ούτε μπορεί όλο το μαζικό κίνημα να ταυτιστεί, παραδείγματος χάριν, με το ΚΚΕ. Αλλά σε συμπόρευση με το ΚΚΕ είναι η λύση.
Τέλος, θέλω να υπογραμμίσω και το εξής πράγμα. Σε συνθήκες κρίσης, επειδή διευρύνονται τα στρώματα και οι δυνάμεις που είναι δυσαρεστημένα και θίγονται - εδώ θα θιγεί και ένα τμήμα μεσαίων στρωμάτων, ανώτερων μεσαίων στρωμάτων και κάποιοι επιχειρηματίες θα καταστραφούν - βγαίνει στον αφρό και ό,τι καλό έχει μέσα ο λαός, αλλά βγαίνει και η σαπίλα. Και πρέπει να ξεκαθαρίσω το εξής πράγμα. Δεν θα μείνετε μόνο σ' αυτά. Ο αντικομμουνισμός θα οξυνθεί. Και ξεκαθαρίζω. Οταν λέμε αντικομμουνισμό - ούτε έχουμε μανία καταδιώξεως - δεν εννοούμε τη ριζική αντιπαράθεση προς το ΚΚΕ.
Οταν η επέτειος του "ΟΧΙ" συνδέεται με το "ΟΧΙ" του Μεταξά, του δικτάτορα Μεταξά, αυτό είναι απαράδεκτο. Κι αυτό γίνεται και μέσα στα σχολεία. Να σας πω κάτι; Εγώ αισθάνομαι πραγματικά την ανάγκη κι εμείς οι κομμουνιστές να κάνουμε και λίγο την αυτοκριτική μας. 28η Οκτωβρίου δεν είναι να πας να χαλάσεις την παρέλαση. Πού είναι οι τόποι των διαδηλώσεων; Εκεί που σκοτώσανε την Σταθοπούλου, εκεί που σκοτώσανε τους 200 της Καισαριανής, που τους παρέδωσαν οι Μανιαδάκηδες, οι Μεταξάδες και όλοι αυτοί στους Γερμανούς κι από κει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης... Βεβαίως! Και μπορούσαμε πραγματικά την 28η Οκτωβρίου να δοθεί το πραγματικό νόημα. Και φτάσαμε εδώ, η 28η Οκτωβρίου να έχει ταυτιστεί με τον Μεταξά. Κι οι παρελάσεις τέτοιο πνεύμα αποπνέουν, κυριολεκτικά μούχλα!
Και να μου το θυμηθείτε - το λέω σε σας του ΠΑΣΟΚ - ό,τι έπαθε ο Ανδρέας Παπανδρέου με κάτι κολεγιές που είχε, θα πάθετε κι εσείς τα ίδια μ' αυτές τις κολεγιές που έχετε. Αλλά θα τα πάθετε εσείς, όχι εμείς. Εμείς είμαστε πολιτικοί αντίπαλοι, εγώ μιλάω για τις κολεγιές. Δεν είμαστε κολεγιά του ΠΑΣΟΚ εμείς. Και αυτή τη στιγμή κάνετε τα στραβά μάτια μπροστά πραγματικά σε τέτοια φαινόμενα, που έχουν σχέση με βρώμικο αντικομμουνισμό, με τον αντικομμουνισμό που πλήττει το λαό, και λέω πως λίγο ακόμα και θα βάζετε τα σχολεία να περνάνε μπροστά από τον Μεταξά, για το "ΟΧΙ" του γερμανόφιλου Μεταξά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου