Ο λαός να εμπιστευτεί το ΚΚΕ !

Οι εξελίξεις σε ό,τι αφορά την καπιταλιστική κρίση και την προσπάθεια των αστικών δυνάμεων να τη διαχειριστούν προς όφελός τους, επιβεβαιώνουν τις εκτιμήσεις και τις προειδοποιήσεις του ΚΚΕ. Δικαιώνουν στο ακέραιο τον όρο «πόλεμο» που χρησιμοποίησε το Κόμμα από την πρώτη ώρα, για να περιγράψει τα όσα αντιλαϊκά σχεδίαζαν αμέσως μετά τις εκλογές το κεφάλαιο, η ΕΕ και τα κόμματά της, με ενορχηστρωτή το ΠΑΣΟΚ, που επιλέχτηκε να διευθύνει την επίθεση με προαποφασισμένα μέτρα, στο όνομα του να μειωθεί δήθεν το δημόσιο χρέος και τα ελλείμματα.

Οταν τα άλλα κόμματα στην Ελλάδα και την ΕΕ βομβάρδιζαν το λαό με αποπροσανατολιστικές θεωρίες για «κρίση χρέους» και «χρηματοπιστωτική κρίση», το ΚΚΕ μιλούσε καθαρά για βαθιά καπιταλιστική κρίση, η ανάκαμψη από την οποία θα είναι πρόσκαιρη και αναιμική και δεν μπορεί να γίνει με άλλο τρόπο, παρά μόνο με απαξίωση μέρους του κεφαλαίου. Σε ό,τι αφορά το λαό και τα δικαιώματά του, την τιμή στην οποία πουλάει την εργατική του δύναμη και την ποιότητα της ζωής του, η απαξίωση αυτή είναι βίαιη και σαρωτική. Σε ό,τι αφορά το κεφάλαιο, η πλουτοκρατία και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι επιδιώκουν η καταστροφή να γίνει ελεγχόμενα.

Το ΚΚΕ είναι το πρώτο κόμμα που μίλησε για «ελεγχόμενη χρεοκοπία» της Ελλάδας, για συναινετική δηλαδή καταστροφή μέρους του κεφαλαίου που εκφράζουν τα κρατικά ομόλογα, σαν όρος απαραίτητος για να επανέλθει το κεφάλαιο σε τροχιά ανάκαμψης, έστω και αναιμικής. Αυτή η διαδικασία βρίσκεται σήμερα σε εξέλιξη και περιγράφεται από τα αστικά κόμματα με όρους όπως «επιλεκτική χρεοκοπία», «αναδιάρθρωση του χρέους», «μετακύλιση των ομολόγων» και πάει λέγοντας.

Η απαξίωση αυτού του κεφαλαίου, η ραγδαία μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, μέσα από το τσάκισμα εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, οι ιδιωτικοποιήσεις και η εκποίηση δημόσιας περιουσίας, μαζί με το ζεστό χρήμα από τα προγράμματα τύπου ΕΣΠΑ, είναι το «καύσιμο» με το οποίο η πλουτοκρατία επιδιώκει να πυροδοτήσει έναν νέο κύκλο κερδοφορίας, να επενδύσει αποδοτικά τα συσσωρευμένα κεφάλαιά της.

Η διαδικασία αυτή, δεν γίνεται βέβαια αναίμακτα για το κεφάλαιο. Ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη και σε μερίδες του κεφαλαίου έχει ξεσπάσει αδυσώπητος πόλεμος για το ποιος θα χάσει και ποιος θα κερδίσει περισσότερα από την ελεγχόμενη χρεοκοπία, ποιος θα πλασαριστεί σε καλύτερη θέση στον παγκόσμιο και ενδωευρωενωσιακό ανταγωνισμό. Τις αντιθέσεις αυτές αντανακλούν οι κόντρες στο εσωτερικό της ΕΕ για τον τρόπο και το χρόνο της ελεγχόμενης πτώχευσης υπερχρεωμένων κρατών που βρίσκονται σε βαθιά κρίση. Επιβεβαιώνονται και μ' αυτόν τον τρόπο οι εκτιμήσεις του ΚΚΕ για την ΕΕ, σαν λυκοσυμμαχία καπιταλιστικών κρατών, η οποία αυξάνει την επιθετικότητα της αστικής τάξης σε εθνικό επίπεδο.

«Βράχος» σε δύσκολες περιόδους

Οι εργαζόμενοι και ο λαός έχουν κάθε λόγο να εμπιστευτούν το ΚΚΕ και την ικανότητά του έγκαιρα να προβλέπει τις εξελίξεις, να τις κρίνει από τη σκοπιά του ταξικού συμφέροντος των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων και στη βάση αυτή να καθορίζει την πολιτική και την τακτική του στο κίνημα. Πηγαίνοντας πίσω, ο λαός μπορεί να αντλήσει πείρα και διδάγματα από τη συνέπεια με την οποία το ΚΚΕ στάθηκε απέναντί του, ακόμα κι όταν όλα τα άλλα κόμματα προσπαθούσαν να ξεσκίσουν τη σάρκα του, με συκοφαντίες και πόλεμο έξω από τα όρια της ιδεολογικής και πολιτικής αντιπαράθεσης.

Την περίοδο της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα στην Ελλάδα που προειδοποιούσε για το πισωγύρισμα της ανθρωπότητας, σε βάρος της παγκόσμιας εργατικής τάξης, που θα άνοιγε ένα νέο κύκλο ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας χωρίς ιστορικό προηγούμενο στον πλανήτη. Την ίδια περίοδο, τα αστικά κόμματα θριαμβολογούσαν για τον «αέρα της δημοκρατίας» που πνέει στην Νοτιοανατολική Ευρώπη και οι οπορτουνιστές λοιδορούσαν το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, βοηθώντας τους αστούς να ξεμπερδεύουν μια ώρα αρχύτερα από τις κατακτήσεις των εργαζομένων στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες και παγκόσμια, να χτυπηθεί και να απογοητευτεί το λαϊκό κίνημα.

Το ΚΚΕ κράτησε ψηλά τη σημαία του πρώτου ιστορικά εγχειρήματος της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, να οικοδομήσουν μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, εμπλουτίζοντας τη στρατηγική του πρόταση με τα διδάγματα από την καπιταλιστική παλινόρθωση. Σήμερα η σαπίλα του καπιταλισμού παγκόσμια και τα αδιέξοδα στη διαχείρισή του, δικαιώνουν το ΚΚΕ.

Το ίδιο ισχύει και σε ό,τι αφορά τις εκτιμήσεις του Κόμματος για την ΕΕ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η συνθήκη του Μάαστριχτ, που στη χώρα μας ψηφίστηκε το 1992 από όλα τα αστικά κόμματα και τον ΣΥΝ. Το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα που πήγε κόντρα στο ρεύμα και στην προπαγάνδα ότι, η μέχρι τότε ΕΟΚ και μετέπειτα ΕΕ, θα αποτελούσε το «κοινό σπίτι» των λαών της Ευρώπης, θα έφερνε ευημερία στα λαϊκά νοικοκυριά, θα άμβλυνε τις ανισότητες στο εσωτερικό της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας.

Τίποτα από αυτά δε συνέβη. Οι τέσσερις ελευθερίες του Μάαστριχτ, τους μόνους που ευνόησαν ήταν οι κεφαλαιοκράτες, ανάμεσά τους και η ντόπια πλουτοκρατία. Η καπιταλιστική ενοποίηση στην ΕΕ όξυνε την επίθεση στην εργατική τάξη της κάθε χώρας μέλους και προετοίμασε το έδαφος για τις κρίσεις που ακολούθησαν. Η ολοένα και μεγαλύτερη απαξίωση που γνωρίζει στις λαϊκές συνειδήσεις η ΕΕ, δικαιώνει το ΚΚΕ, ακόμα και αν σήμερα δεν γίνεται ακόμα ολόπλευρα κατανοητή η ανάγκη να αντιπαλέψει ο λαός το ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα στην καρδιά του και να επιβάλει την αποδέσμευση της χώρας από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία.

Ανεξάντλητη η δύναμη του λαού

Ιδια είναι η πείρα του λαού και από τη στάση που κράτησε το ΚΚΕ την περίοδο που εξελισσόταν ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία. Το Κόμμα πρωτοστάτησε στην ανάπτυξη ενός πρωτόγνωρου αντιπολεμικού - αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, αποκάλυψε το ρόλο του ΝΑΤΟ και της ελληνικής κυβέρνησης στο διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, με στόχο να ευοδωθούν τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα στην νευραλγική στρατηγικά περιοχή των Βαλκανίων.

Η προπαγάνδα των αστικών κομμάτων ξεχείλιζε τότε από κορόνες για τη «δημοκρατία» που επανέρχεται δήθεν στα Βαλκάνια και προσπαθούσαν να νομιμοποιήσουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο με φαιδρά ιδεολογήματα περί «προστασίας των μειονοτήτων από τους σφαγείς της Σερβίας», τα οποία αναπαρήγαγαν με παραλλαγές και οι οπορτουνιστές του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.

Κόντρα στο ρεύμα του σοβινιστικού παροξυσμού πήγε το ΚΚΕ και στο ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων, όταν όλα τα κόμματα μαζί διοργάνωναν εθνικιστικά συλλαλητήρια και με πρώτο βιολί τον ΣΥΝ κατήγγειλαν το ΚΚΕ με το γνωστό «πλην Λακαιδεμονίων». Μέσα σε κλίμα πολεμικής, το ΚΚΕ αποκάλυψε με θάρρος στο λαό ποια σχέδια υπηρετεί ο διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας, η σκόπιμη αναμόχλευση του αλυτρωτισμού και του ζητήματος των μειονοτήτων, σε μια περιοχή που έχει θλιβερή πείρα από ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους. Η στάση του τη δύσκολη αυτή περίοδο, στάθηκε καθοριστική για την ανάπτυξη του αντιπολεμικού κινήματος την περίοδο των βομβαρδισμών της Γιουγκοσλαβίας το 1999.

Το εργατικό λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα θα είχε πισωγυρίσει δραματικά, αν το ΚΚΕ δεν είχε κρατήσει τη στάση που κράτησε σε κρίσιμες ιστορικά στιγμές, βάζοντάς τα με θεούς και δαίμονες για να υπερασπιστεί το δίκιο της εργατικής τάξης και του λαού. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το κεφάλαιο και τα κόμματά του πολεμούν το Κόμμα και τη στρατηγική του, το συκοφαντούν και προσπαθούν να το βάλουν στο χέρι. Ξέρουν ότι δυνατό ΚΚΕ σημαίνει πρώτα απ' όλα δυνατός ο λαός.

Η συμπόρευση με το ΚΚΕ και το δυνάμωμά του, ανεξάρτητα με τις διαφωνίες που μπορεί να διατηρεί κανείς, είναι όρος αναγκαίος για να οργανωθεί με αποτελεσματικότητα η άμυνα του λαού και η αντεπίθεση μέχρι την τελική νίκη. Ο λαός έχει χρέος και κέρδος να εμπιστευτεί το ΚΚΕ, με τον ίδιο τρόπο που το Κόμμα, επί 93 χρόνια, δείχνει σε κάθε ιστορική στιγμή την εμπιστοσύνη του στην ανεξάντλητη δύναμη του λαού.

ΠΗΓΗ-WWW.RIZOSPASTIS.GR