«Προτάσεις εξουσίας» που δεν απευθύνονται στον λαό και στο κίνημα

Το κείμενο που ακολουθεί αναφέρεται στο όλο «σούρ’ τα φέρ’ τα» και στο όλο «αλισβερίσι» που συμβαίνει τους τελευταίους μήνες στην ευρύτερη και στενότερη Αριστερά πέραν του ΚΚΕ. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι διεργασίες στον χώρο του ΚΚΕ δεν έχουν ενδιαφέρον ή ότι είναι ανύπαρκτες. Το αντίθετο! Απλώς οι ανακατατάξεις και οι εξελίξεις εδώ είναι λιγότερο φανερές αλλά σίγουρα με σοβαρές συνέπειες, γι’ αυτό και θα ασχοληθούμε με αυτές σε άλλη ευκαιρία.
Τι πιο φυσιολογικό, θα πείτε, σε περιόδους κρίσης και βάρβαρης επίθεσης να παρατηρείται κινητικότητα και αναζητήσεις στους χώρους της Αριστεράς;
Προφανώς δεν υπάρχει τίποτα πιο φυσιολογικό για τους προοδευτικούς και πρωτοπόρους αγωνιστές, σε περιόδους σαν τις σημερινές, και με συσχετισμούς σαν τους σημερινούς, και με τους λαούς σε αρκετές περιοχές, όχι μόνο γειτονικές, ξεσηκωμένους, να αναζητεί το πώς και σε ποια κατεύθυνση θα δράσει ώστε να ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΕΙ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ.

Τίποτε πιο φυσιολογικό για μια ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ να αναζητεί και να επιδιώκει την αυτοοργάνωση του λαού και της νεολαίας προκειμένου το λαϊκό κίνημα να αποκτήσει τα δικά του όπλα να παλέψει.

Προφανώς, λοιπόν, αν η βάση της όλης κινητικότητας ήταν η εξυπηρέτηση αναγκών σε αυτά που αναφέραμε, δεν θα τη χαρακτηρίζαμε «σούρ’ τα φέρ’ τα». Δυστυχώς, όμως, όπως δείχνουν οι πρακτικές των περισσότερων συνιστωσών και τάσεων, τα πράγματα δεν είναι έτσι.

Δυστυχώς για τον κόσμο της Αριστεράς, τους ανένταχτους, τους ανθρώπους που υποφέρουν και χάνουν τα τελευταία τους δικαιώματα, η Αριστερά «μας» συνεχίζει να αναζητεί τα μεγάλα κόλπα που θα την εκτοξεύσουν στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Με άλλοθι και δικαιολογία ότι η Αριστερά πρέπει να έχει πρόταση εξουσίας, φαντασιώνονται ότι οι φαεινές ιδέες τους θα τους βγάλουν από το περιθώριο και θα τους φέρουν επιτέλους στο επίκεντρο της πολιτικής ζωής.
Ξεχνάνε, φαίνεται, ότι η πρόταση εξουσίας δεν φτιάχνεται στα μυαλά «έξυπνων» και «ευφάνταστων» διανοουμένων που ανταλλάσσουν μεταξύ τους επιστολές στο Διαδίκτυο σαν σύγχρονοι Μαρξ. Ξεχνάνε ότι οι προτάσεις εξουσίας που χρειάζεται ο λαός και η εργατική τάξη είναι χωρίς την αστική τάξη, χωρίς τους ιμπεριαλιστές και κόντρα σε όλους αυτούς. Ξεχνάνε ότι η πρόταση εξουσίας δεν είναι επί της ουσίας πρόταση. Είναι απόφαση, είναι προσανατολισμός μέσα στις μάζες, είναι σύγκρουση, είναι ταξική αντιπαράθεση, είναι ανατροπή μιας τάξης από μιαν άλλη.
Γι’ αυτό και οι φαεινές ιδέες τους συνιστούν «πρόταση» προς τους πληβείους που θα τη διαβάσουν, θα ενθουσιαστούν... –και μετά; Προφανώς θα την ψηφίσουν! Και φτάνει αυτό για να γίνει δυνατή μια πρόταση εξουσίας που υποτίθεται ότι θα αμφισβητεί την κυριαρχία της αστικής τάξης; Ακόμα και οι πιο αφελείς καταλαβαίνουν ότι δεν φτάνει. Γι’ αυτό αρχίζουν οι προσαρμογές και το στρογγύλεμα της πρότασης! Οι τόνοι πέφτουν! Και η πρόταση εξουσίας γίνεται συγκυβέρνηση με την αστική τάξη, που στην καλύτερη περίπτωση θα τη στριμώξουμε, στη χειρότερη, όπως έγινε το ‘89, θα μας καταπιεί.
Όσοι από τους ανθρώπους της Αριστεράς έχουν χάσει τις μνήμες τους ας προσπαθήσουν να θυμηθούν τις μέρες του ‘89. Τότε ήταν η κάθαρση (όχι το χρέος, όχι τα κλεμμένα). Η κάθαρση που στο όνομά της η Αριστερά «ξαναενώθηκε» για να βγει επιτέλους από την άρνηση και το περιθώριο και να δείξει ότι έχει θετικές προτάσεις.
Είναι πράγματι σημάδι του μεγάλου εκφυλισμού του μεγαλύτερου κομματιού της Αριστεράς πρώτ’ απ' όλα το ότι δεν διδάσκεται. Πολύς αριστερός κόσμος έλεγε και λέει: «Δεν πειράζει, λάθη γίνονται, αλλά θα βρεθούν τρόποι να διορθωθούν». Και όμως! Σαράντα χρόνια μετά τον Αλιέντε, και 20 χρόνια μετά τον Τζανετάκη, η Αριστερά «μας» φροντίζει να αναπαράγεται στις ίδιες βάσεις επί της ουσίας. Χωρίς επαναστατικές αρχές ενώνονται (συνήθως μπροστά σε εκλογές), χωρίς επαναστατικές αρχές διασπώνται (συνήθως μετά τις εκλογές, ιδιαίτερα αν τα αποτελέσματα δεν είναι θετικά γι’ αυτούς).
Μα, καλά θα πείτε, γιατί είστε τόσο απόλυτοι; Δεν προσφέρουν στο κίνημα, δεν έχουν την προσοχή τους στο κίνημα; Την έχουν! Δευτερευόντως, επιλεκτικά, μακριά από τα επικίνδυνα, μέχρις ενός ορίου και φυσικά στην υπηρεσία του βασικού στόχου. Καλό είναι το κίνημα για όλους αυτούς, αρκεί να τους εξυπηρετεί.
Για θυμηθείτε τι έπαθε ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ που πήγαν να χαϊδολογήσουν τον Δεκέμβρη. Πολύ περισσότερο θυμηθείτε τι έπαθε το ΚΚΕ με τους αγρότες το 1996!
Κατά τα άλλα καμία ουσιαστική πρωτοβουλία σε αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση! Καμία πρωτοβουλία συντονισμού και συνάντησης των θέσεων και των ερεισμάτων που υπάρχουν στους χώρους των εργαζομένων του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα προκειμένου να μπαίνουν οι βάσεις ξεπεράσματος της πολιτικής της ΓΣΕΕ αλλά και της ΑΔΕΔΥ. Βερμπαλισμοί, λόγια, αλλά οι θεσούλες... θεσούλες στο οικοδόμημα του επί της ουσίας κρατικού συνδικαλισμού. Πώς θα συντηρηθούν άλλωστε τόσα «επαγγελματικά στελέχη»;
Σκληρά λόγια! Ναι, σκληρά. Τέτοια άλλωστε αντιπαράθεση χρειάζεται συνέχεια απέναντι σε λογικές και πρακτικές που ομολογουμένως είναι αδιέξοδες. Το ΚΚΕ(μ-λ) έχοντας, και σωστά, τη λογική της κοινής δράσης και του συντονισμού είχε και έχει συνέχεια την ευκαιρία να γνωρίζει και από την καλή και από την ανάποδη το βάθος και το περιεχόμενο αυτής της κατεύθυνσης που συνοψίζεται στην «πρόταση εξουσίας». Έχει καταλάβει από πρώτο χέρι τι κρύβει πίσω της η λογική ότι «η αντίσταση δεν φτάνει». Και τέλος, για να πάρουμε μια ιδέα, δείτε την κατάντια και την υποκρισία του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν «πρόλαβαν» να διασπαστούν μετά τα άσχημα εκλογικά αποατελέσματα του Νοέμβρη και ξαναζητούν «ενότητα»! Με όλες τις δυνατές και πιθανές διασταυρώσεις. Μήπως έρχονται ξανά εκλογές;

πηγή: Προλεταριακή Σημαία