Το μήνυμα της αποχής

Την υποβόσκουσα αγωνιστική διάθεση των πλατιών λαϊκών στρωμάτων τη διακρίνουν τόσο οι παράγοντες του συστήματος όσο και η Αριστερά. Κι αυτό κάνει τους πάντες να εντείνουν τις προσπάθειες αποπροσανατολισμού, εκτόνωσης και ελέγχου, έστω κι αν ξέρουν ότι κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο. Οι εκλογές είναι μια πρώτης τάξης ευκαιρία για κάτι τέτοιο, ακόμη και αν δεν έχεις τίποτε να προτείνεις στους ψηφοφόρους παρά μόνο τη μεταβολή του εκλογικού χάρτη, έχοντας επενδύσει σ' αυτό ακριβώς που δεν φοβάται το σύστημα, στην εκλογικοποίηση και νομιμοποίηση της αντιλαϊκής του πολιτικής.

Ξέρουν όλοι τους ότι στις σημερινές συνθήκες από μεριάς των ιμπεριαλιστών δεν υπάρχει καμία ανοχή, καμία αναστολή προς τις συστημικές δυνάμεις. Ο Γιούνκερ είναι σαφής λέγοντας ότι όποια κυβέρνηση και να αναδειχτεί δεν πρόκειται να αναιρεθεί το μνημόνιο. Είναι, λοιπόν, μονόδρομος γι' αυτούς ο εγκλωβισμός της συνεχώς διογκούμενης δυσαρέσκειας σε ελεγχόμενες διαμαρτυρίες και προπάντων να μην γίνει της Γαλλίας.

Από άλλες αφετηρίες η συμβιβασμένη Αριστερά ξέρει ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να της ξεφύγει η κατάσταση, αν ο κόσμος βγει στους δρόμους. Και έχει επανειλημμένα δείξει, πολύ πρόσφατα, ότι κάτι τέτοιο δεν το θέλει. Παράλληλα, η λεγόμενη αντικαπιταλιστική Αριστερά, κατανοώντας ότι το πολιτικό της στίγμα για ιμπεριαλιστική Ελλάδα και κομμουνισμό εδώ και τώρα δεν φυτρώνει σε λαϊκό κόσμο, ακολουθεί την πεπατυμένη με την οποία γαλουχήθηκε από τα γεννοφάσκια της. Ένα καλό εκλογικό αποτέλεσμα κάπου θα χρησιμεύσει.

Το κλίμα αυτό δεν προκύπτει ως πρωτοτυπία αυτών των εκλογών αλλά ως συνέπεια των πραγματικών διαθέσεων που κυριαρχούν στους εργαζόμενους. Όταν έχεις ενστερνιστεί τη λογική του ΚΚΕ ότι οι αγώνες δεν φέρνουν αποτέλεσμα, έστω έχοντας διαφορετική επιχειρηματολογία (είναι κουρασμένοι οι φοιτητές, είναι απογοητευμένοι οι εκπαιδευτικοί, έχουμε κι εμείς σφραγίδες να περιφέρουμε αφού ο κόσμος δεν τραβάει), ερμηνεύεις το μαύρισμα των αστικών κομμάτων ως ευκαιρία για δική σου καταγραφή και οραματίζεσαι αντικαπιταλιστές δημοτικούς συμβούλους που θα δείξουν ανυπακοή στον "Καλλικράτη" και στο μνημόνιο, την ίδια στιγμή που ως αριστερή δύναμη δείχνεις τη μέγιστη υπακοή νομιμοποιώντας με τις υποψηφιότητές σου τις πολιτικές επιλογές ΕΕ-συστήματος αλλά και παραιτούμενος από το κεντρικό και μοναδικό ζητούμενο που κυριολεκτικά αναδύεται από κάθε λαϊκή αντίδραση. Πώς αλλιώς να ερμηνευτεί η απαράδεκτη στάση με τις κινητοποιήσεις των φορτηγατζήδων, η παντελής απουσία κινητοποιήσεων ενάντια στο νέο πετσόκομμα του μισθολογίου των δημοσίων και τη σίγουρη εξαγγελία νέων μέτρων αμέσως μετά τις εκλογές, η έλειψη απάντησης της νεολαίας για τα αντιδραστικά μέτρα που ετοιμάζουν από το δημοτικό μέχρι την τριτοβάθμια εκπαίδευση;

Εξηγείται λοιπόν γιατί η αποχή, που έτσι κι αλλιώς αναμένεται μεγάλη, έχει σαλτάρει όλα τα επιτελεία και ετοιμάζονται καμπάνιες εκατομμυρίων από τα δυο συστημικά κόμματα ώστε να πειστεί ο λαός να πάει στις κάλπες. Εκείνο που είναι πιο εξωφρενικό είναι πως η μεγαλύτερη λύσσα ενάντια στην αποχή εκφράζεται από τους σχηματισμούς της Αριστεράς. Με μια εντελώς συστημική επιχειρηματολογία στρέφουν τα κύρια πυρά τους απέναντι στην αποχή αποδεικύοντας την αδυναμία τους να πείσουν ακόμη και τα μέλη τους και το σταθερό εκλογικό τους σώμα. Παραζαλισμένοι από το κυνήγι ψήφων που έχουν εξαπολύσει, Παπαρήγα, Τσίπρας και Δελαστίκ αδυνατούν να εκτιμήσουν πολιτικά το ρεύμα της αποχής. Και δυστυχώς το τίμημα -όχι τόσο σε ψήφους, αφού μάλλον κάτι θα τσιμπήσουν με βάση τη διαφαινόμενη πτώση των κυρίαρχων, όσο σε σχέση με την αξιοπιστία αυτής της Αριστεράς, θά 'ναι μεγάλο. Όπως ακριβώς δεν μπόρεσαν να αναλύσουν σωστά τα πολιτικά μηνύματα από τη μαζική αποχή στις ευρωεκλογές, έτσι και τώρα μένουν κολλημένοι σε κλισέ απαντήσεις που ίσως να έπειθαν κάποιους παλαιότερα αλλά στη σημερινή φάση δεν αποδίδουν.

Μιλάνε για ενίσχυση του δικομματισμού, για αποπολιτικοποίηση του κόσμου, για αμερικανοποίηση των εκλογών, για πολιτικό ευνουχισμό της δυσαρέσκειας. Ξεχνάνε ότι αυτοί που στις ευρωεκλογές κατηγορούσαν τον κόσμο για... απάθεια είναι οι ίδιοι, θα λέγαμε ακόμη και συστημικοί παράγοντες, που σήμερα εξαπολύουν μύδρους εναντίον της ΕΕ και των Γαλλογερμανών ιμπεριαλιστών. Οι ίδιοι που ζητούν ακόμη και την αποχώρηση από την ευρωζώνη ή και την ΕΕ. Αναρωτήθηκαν πόσο αυτές οι διακηρύξεις -γιατί στην πραγματικότητα περί αυτού πρόκειται- συνάδουν με την εμμονή τους να σπρώξουν τον κόσμο να ψηφίσει και να αναγνωρίσει ένα εγκάθετο ευρωκοινοβούλιο; Πόσο εύκολο θα 'ναι στις επόμενες ευρωεκλογές να αντιπαρατεθούν στην αποχή;

Οσο κι αν προσπαθούν να συνολικοποιήσουν την αποχή δίνοντάς της το χρώμα που βολεύει τον καθένα, είναι σίγουρο ότι σε ένα μεγάλο της ποσοστό η αποχή μεταφέρει μια ποικιλία πολιτικών μηνυμάτων προς όλους.

Για ποια απολίτικη στάση μπορούν να μιλάνε σήμερα απέναντι σε στρώματα λαϊκά που ενεργοποιήθηκαν το Δεκέμβρη του '08, που έδωσαν τη μεγαλειώδη απεργία της 5 Μάη, που μαζικοποίησαν τις φετινές απεργιακές κινητοποιήσεις;

Πώς μπορούν να πείσουν για συμμετοχή και μάλιστα αντι-καλλικράτεια, όταν δεν πάλεψαν το ΟΧΙ στον "Καλλικράτη" στο μαζικό κίνημα αλλά σπεύδουν να τον "καταγγείλουν"... συμμετέχοντας και νομιμοποιώντας έναν κρατικό μηχανισμό (κατά τα ίδια τα λεγόμενά τους) πριν καν στρέψουν τις μάζες σε αντιπαράθεση για τα μέτρα που αυτός τους επιφυλάσσει;

Πώς να πείσουν τα ίδια τους τα μέλη για ανυπακοή, και μάλιστα η ριζοσπαστική Αριστερά για... αντικαπιταλιστική αμφισβήτηση, όταν, ενώ απέναντι στη ΓΣΣΕ και στο φοιτητικό κίνημα αντιπαραθέτουν μια άλλη οργανωτική διέξοδο, στις λαϊκές συνοικίες προκρίνουν τη συμμετοχή στον κρατικό φορομπηκτικό μηχανισμό; Και μάλιστα στην πρώτη του εφαρμογή. Εδώ η αυτοοργάνωση γίνεται δευτερεύον μπροστά στους δημοτικούς ή ακόμη και νομαρχιακούς (;;) θώκους.

Πώς μπορεί να πείσεις να σε ψηφίσουν για τη διεκδίκηση χώρων πρασίνου και δημοτικούς παιδικούς σταθμούς, όταν ο κόσμος έχει καταλάβει ότι δεν γίνεται τίποτε μέσα από διαχειριστικές λογικές και αναπτύσσει ολοένα πιο διευρυμένα μια εξεγερτική διάθεση; Όταν ο κόσμος έχει αποστασιοποιηθεί από τα αστικά κόμματα και δεν έχει πειστεί για την αριστερή απάντηση, που ολοένα αποκαλύπτεται και πιο συμβιβαστική παρά ανατρεπτική; 'Οταν κατανοεί ότι καλείται να συμβάλει σε έναν θεσμό που είναι εντελώς ξεκομμένος από τις ανάγκες του αλλά και από τις δυνατότητες πρόσβασής του στην αντιμετώπιση των προβλημάτων του;

Είναι λάθος να θεωρεί κανείς ότι ενδεχόμενη μεγάλη αποχή θα σημαίνει εξ' ολοκλήρου πολιτική αμφισβήτηση με αντιστασιακά χαρακτηριστικά. Σίγουρα όμως εμπεριέχει σαφέστατα σημάδια απόρριψης των συστημικών επιλογών που εμπεριέχει ο "Καλλικράτης" και ακόμη περισσότερο αναδεικνύει υγιή στοιχεία απεμπλοκής από το σύστημα και τους εκφραστές του. Ακόμη παραπέρα, είναι σαφής η πιστοποίηση ότι η όποια Αριστερά, που τον καλεί να την ψηφίσει, ΔΕΝ τον πείθει, δεν του αντιστοιχεί γιατί, αντί να τον καλεί στο κεντρικό σύνθημα των Γάλλων εργατών για ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ και να βγει στους δρόμους μαχητικά, όπως οι Γάλλοι εργαζόμενοι και η νεολαία, τον ξανασπρώχνει σε κάλπες και τον χρησιμοποιεί σαν δημοψηφικό δείγμα.

Η αποχή με αριστερό πρόσημο έρχεται ακριβώς αυτό να καταγράψει. Την άρνηση του "Καλλικράτη" ως φορέα υλοποίησης του μνημονίου και την ανάγκη να αυτοοργανωθεί στις συνοικίες ο λαός για να αντισταθεί χωρίς να περιμένει τι θα βγάλουν οι κάλπες.

Το αστείο είναι ότι ακόμη κι αυτοί που θα τους ψηφίσουν δεν κρύβουν ότι το κάνουν όχι γιατί περιμένουν κάποιες βελτιώσεις αλλά γιατί απλώς ... η Αριστερά τούς έμαθε να ψηφίζουν όπου και όποτε στήνονται κάλπες, για να διορθώσουν "το λάθος τους" και να αλλάξουν τα πολιτικά δεδομένα. Και το τραγικό είναι ότι, όποτε οι εκλογές αποτέλεσαν σπινθήρα τέτοιων αλλαγών, η ρεφορμιστική Αριστερά τούς έστειλε αδιάβαστους. Οι εκλογές του Αλλιέντε ήταν τέτοια περίπτωση.
πηγή:Προλεταριακή Σημαία 

antigeitonies