“Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε με επιδερμικές αλλαγές, με μικρές διορθωτικές κινήσεις σε επιμέρους τομείς. Οι αλλαγές πρέπει να είναι πολύ βαθιές και να αφορούν το
DNA της λειτουργίας των Πανεπιστημίων και των Τεχνολογικών Ιδρυμάτων”. Με αυτά τα λόγια η υπουργός Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου κήρυξε ουσιαστικά τον πόλεμο στο Δημόσιο πανεπιστήμιο και προανήγγειλε την πλήρη παράδοσή του στα συμφέροντα των επιχειρήσεων.
Πανεπιστήμιο ΑΕ
Αν η νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση του πανεπιστημίου είναι μια διαδικασία που έχει ξεκινήσει εδώ και δύο δεκαετίες μέσα από μια σειρά νομοθετικές παρεμβάσεις (Αρσένης, Ευθυμίου, Γιαννάκου, Στυλιανίδης), η τωρινή επίθεση είναι ποιοτικά διαφορετική: βάζει οριστικά ταφόπλακα στο δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου, αλλοιώνοντας δομικά το χαρακτήρα του. Η παράδοση της διοίκησης των πανεπιστημίων σε μάνατζερς, οι αλλαγές στη δομή και το χαρακτήρα των σπουδών, η αλλαγή του τρόπου χρηματοδότησης και η περικοπή των παρεχόμενων πόρων, συνιστούν μια ιστορική επίθεση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση που έρχεται να ξεθεμελιώσει οποιαδήποτε κατάκτηση του εκπαιδευτικού και λαϊκού κινήματος την τελευταία 30ετία. Συρρικνώνει το δημόσιο χαρακτήρα του πανεπιστημίου, μετατρέπει τη λειτουργία του σε αυτή μιας τυπικής ΑΕ, κατακερματίζει τα εργασιακά δικαιώματα των αποφοίτων του, ευθυγραμμίζοντάς το με τον κοινωνικό μεσαίωνα της τρόικας.
Επιχείρηση αιφνιδιασμού
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αξιοποιώντας τις ανεπάρκειες του εργατικού κινήματος, αλλά και την απουσία μιας ολοκληρωμένης πρότασης υπέρβασης της κρίσης από τη ριζοσπαστική και αντικαπιταλιστική Αριστερά, έρχεται με "αέρα νικητή" από τον πρώτο γύρο αγώνων ενάντια στο μνημόνιο. Προσπαθεί να εκμεταλευτεί την απογοήτευση και τη σύγχυση που υπάρχει στην κοινωνία από το σοκ του προηγούμενου εξαμήνου, και με συνοπτικές διαδικασίες (3μηνος "διάλογος") να τελειώσει με το "βαρίδιο" της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Γνωρίζει ότι οι προωθούμενες ανατροπές στην εργασία απαιτείται να αντιστοιχηθούν με τις ανάλογες αντιμεταρρυθμίσεις στην παιδεία, ώστε αυτή να αποτελέσει λειτουργικό εξάρτημα της καπιταλιστικής συσσώρρευσης. Ταυτόχρονα, θέλει να τελειώσει άπαξ και διαπαντώς με ένα χώρο αμφισβήτησης, κριτικής σκέψης και συλλογικότητας που αποτέλεσε τη ραχοκοκκαλιά ριζοσπαστικών κινημάτων την περίοδο της μεταπολίτευσης και εμπόδισε πολλές φορές τα αντιλαϊκά σχέδια των κυβερνήσεων.
Λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο
Την ίδια στιγμή όμως η κυβέρνηση γνωρίζει ότι η κίνηση αυτή εμπεριέχει υψηλό ρίσκο. Το φοιτητικό κίνημα της περιόδου 2006-7, με μαζικές καταλήψεις και πολύμορφες κινητοποιήσεις για έναν ολόκληρο χρόνο, κατάφερε και απέτρεψε την αναθεώρηση του άρθρου 16. Έκοψε τη φόρα του εμφανιζόμενου μέχρι τότε ως πανίσχυρου Καραμανλή και ανάγκασε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, που υποστήριζε την αναθεώρηση, να αποσυρθεί κάτω από την πίεση του κινήματος. Ήταν το φοιτητικό κίνημα και οι καταλήψεις που παρείχαν ζωτικό χώρο για το συντονισμό της εξέγερσης του Δεκέμβρη, διευκολύνοντάς έτσι τη διάχυσή του στην κοινωνία. Ο κόσμος αυτός συνεχίζει να υπάρχει στα πανεπιστήμια, κουβαλώντας τη νικηφόρα αγωνιστική εμπειρία των προηγούμενων χρόνων και μπορεί να συναντηθεί με τη νέα γενιά των πανεπιστημίων, που σημαδεύεται από την κρίση αλλά και τη συμμετοχή ενός σημαντικού τμήματός της στα "Δεκεμβριανά". Ειδικά όμως σήμερα, μπορούμε να ελπίζουμε ότι το φοιτητικό κίνημα μπορεί να αποτελέσει "θρυαλλίδα" για την έκφραση της συσσωρευμένης οργής ενάντια στο μνημόνιο, και το σημείο όπου μπορεί να αποκρουστεί η επίθεση της κυβέρνησης. Αυτό όμως έχει προϋποθέσεις, ειδικά για το ρόλο και τη στάση της οργανωμένης Αριστεράς στο φοιτητικό κίνημα.
Ώρα ευθύνης για το φοιτητικό κίνημα και την Αριστερά
Αυτό που απαιτείται αυτή τη στιγμή είναι η συνειδητοποίηση του μεγέθους της επίθεσης, αλλά και της ίδιας της σημασίας του φοιτητικού κινήματος στην προσπάθεια ανατροπής των αντιλαϊκών μέτρων. Αυτό σημαίνει πρώτα και κύρια σχέδιο κλιμάκωσης των αγώνων, με συνελεύσεις, διαδηλώσεις, καταλήψεις και πολύμορφες κινητοποιήσεις. Την ίδια στιγμή, η ενότητα της φοιτητικής Αριστεράς σε ριζοσπαστική και κινηματική κατεύθυνση, και η προσπάθεια δημιουργίας ρηγμάτων στο χώρο του ΠΑΣΠ, καθίσταται μονόδρομος, αν πραγματικά θέλουμε να νικήσουμε. Η περιχαράκωση στο όνομα μιας δήθεν ιδεολογικής καθαρότητας, όχι μόνο δεν έχει να προσφέρει τίποτα ριζοσπαστικό στο φοιτητικό κίνημα, αλλά και αποτελεί θανάσιμο εχθρό του. Γιατί η αντικαπιταλιστική προοπτική μπορεί να γεννηθεί μόνο όταν πατά σε ένα μαζικό και νικηφόρο κίνημα, όταν η ζωντανή εμπειρία της αυτοοργάνωσης και του συλλογικού αγώνα "διδάσκει" τον τρόπο με τον οποίο μπορούμε να πετυχαίνουμε νίκες. Γι' αυτό και χρειάζεται συντονισμός και πολιτικές πρωτοβουλίες της Αριστεράς μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια, προκειμένου να καταδειχθεί ο αντιδραστικός χαρακτήρας των προωθούμενων αλλαγών.
Παράλληλα, χρειάζόμαστε ένα συνολικό μέτωπο παιδείας και εργασίας και συντονισμό των φοιτητικών με τους εργατικούς αγώνες, αναδεικνύοντας τα κοινά χαρακτηριστικά της επίθεσης στην εργασία και την εκπαίδευση. Σε αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να ξεπεραστεί η όποια στενή συνδικαλιστική λογική αντιμετώπισης των αλλαγών στην εκπαίδευση και να τονιστεί ο καθολικός και ολοκληρωτικός χαρακτήρας τους, καθώς και το "κόκκινο νήμα" που τα συνδέει με τις αντιμεταρρυθμίσεις στην εργασία. Η προσπάθεια της κυβέρνησης να παρουσιάσει το φοιτητικό κίνημα, όπως και οποιοδήποτε άλλο τμήμα της κοινωνίας που αντιστέκεται, ως συντεχνία που παλεύει για τα στενά δικά του συμφέρονται πρέπει να αποκρουστεί. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν το φοιτητικό κίνημα λειτουργήσει ως τμήμα της κοινωνικής πρωτοπορίας, προσπαθώντας να πυροδοτήσει και να συνδεθεί με τους κοινωνικούς αγώνες για την ανατροπή του μνημονίου και όχι απομονωμένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου