Στις διαδηλώσεις ακούγεται συχνά το σύνθημα «αλήτες-ρουφιάνοι- δημοσιογράφοι». Δεν απευθύνεται, βέβαια, στους χιλιάδες δημοσιογράφους που με ελάχιστη ή καθόλου αμοιβή τρέχουν στους δρόμους από το πρωί ως το βράδι, αλλά στους σοβαροφανείς κουστουμάτους ή τις ακριβοντυμένες κυρίες που κάθε μέρα μπαίνουν στο σπίτι μας και προσπαθούν, σιγοντάροντας πολιτικούς, να μας πείσουν για όποια ανοησία έχουν πάρει εντολή. Φυσικά όλοι αυτοί οι ακριβοπληρωμένοι παπαγάλοι ούτε γι’ αστείο δεν πιστεύουν σ’ αυτά που λένε, όμως τα υπερασπίζονται με σθένος και γελοία επιχειρήματα. Μερικοί είναι τόσο ξεδιάντροποι και εμετικοί, που κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος είναι αδύνατο να τους ανεχτεί, τόσο στο ποιόν όσο και στο ύφος του λόγου τους.Κάποιοι τέτοιοι λεβέντες και λεβέντισσες, που έχουν απαξιώσει και διαλύσει ολόκληρο το κύκλωμα της ενημέρωσης, ανέλαβαν εργολαβικά να μας πείσουν για το πόσο αναγκαίο είναι το μνημόνιο, πόσο τιτάνιο είναι το έργο και η προσπάθεια της κυβέρνησης, πόσο εμείς ευθυνόμαστε για το χάλι μας και πόσο χαμηλά μπορούμε να φτάσουμε αν αντιδράσουμε. Να πείσουν το χαμηλοσυνταξιούχο ότι πρέπει να δεχθεί δραστική περικοπή της σύνταξης των 500 ευρώ, ενώ οι ίδιοι αμείβονται με εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ το μήνα!!
Όλ’ αυτά όταν όλοι οι έγκυροι μελετητές συμφωνούν ότι όλα τα δημοσιονομικά μεγέθη της Ελλάδας (για τη βελτίωση των οποίων υποτίθεται ότι επιβλήθηκε το μνημόνιο) θα είναι πολύ χειρότερα με την τυπική λήξη της τριετούς διάρκειας του μνημονίου, π.χ. το δημόσιο χρέος θα ανέβει από 115% του ΑΕΠ το 2009 σε 145% το 2012! Όταν ο ίδιος ο επικεφαλής της τρόικας Πολ Τόμσεν είπε στους θεσμικούς επενδυτές του Λονδίνου ότι «το πραγματικό πρόβλημα της Ελλάδας δεν ήταν τόσο το δημόσιο χρέος …πολύ πιο σημαντικές από τη μείωση του ελλείμματος ήσαν οι μεταρρυθμίσεις στο εργασιακό και στο ασφαλιστικό», δηλ. η λεηλασία των εισοδημάτων εργαζομένων και συνταξιούχων. Πόσο προβλήθηκε αυτή η ομιλία από τα ΜΜΕ; Ποιος είπε ότι τις κατακτήσεις των εργαζομένων δε σκοπεύουν να τις γυρίσουν πίσω ποτέ;
«Όλοι μαζί τα φάγαμε», λέει και ο ευτραφής Πάγκαλος χωρίς ίχνος ντροπής, συμφωνούν και επαυξάνουν όλοι αυτοί. «Κύριε ελέησον», λέει ο Παπακωνσταντίνου στους ελεγκτές της τρόικας, «πόσο τυχεροί είμαστε που έχουμε τέτοιους φίλους», συνηγορούν Πρετεντέρηδες, Καψήδες, κ.λπ. Κινδυνολογούν, για να φοβίσουν τον κόσμο ότι χωρίς τον θανάσιμο εναγκαλισμό του μνημονίου θα πτωχεύσουμε, θα χαθούν πολλοί από τους 14 μισθούς και συντάξεις, θα γίνουν μαζικές απολύσεις στο δημόσιο, θα κλείσουν πολλά σχολεία, δήμοι και νοσοκομεία, θα φτωχύνουμε στο επίπεδο του 1950, θα χάσουμε την … αξιοπιστία μας στο εξωτερικό. Ούτε κουβέντα γι’ αυτούς που φταίνε και πώς θα τιμωρηθούν, ούτε κουβέντα για το πώς θα τα γυρίσουν πίσω αυτοί που τα έφαγαν, ούτε κουβέντα για άλλες λύσεις που μπορεί να συμμαζέψουν τους φοροφυγάδες και όσους συνεχίζουν ακόμα και σήμερα να σπαταλάνε τα δανεικά μας ευρώ, λύσεις που θα είναι λιγότερο επώδυνες για τους εργαζόμενους. Ούτε κουβέντα για το πόσο φουσκωμένα είναι τα ποσά που μας ζητούν να ξεχρεώσουμε.Αντίθετα λένε πως είναι αναγκαίο κακό να δουλεύουμε μέχρι τα βαθειά μας γεράματα, τη στιγμή που οι Γάλλοι βγήκαν στους δρόμους γιατί ο Σαρκοζί επιχειρεί να αυξήσει από 60 σε 62 την ηλικία συνταξιοδότησης. Είναι αναγκαίο κακό -λένε- να μειώνονται συνεχώς οι μικρομεσαίοι μισθοί και συντάξεις, είναι αναγκαίο κακό να αυξάνονται οι έμμεσοι φόροι.
Σ’ αυτούς λοιπόν, τα παπαγαλάκια των ξένων «επενδυτών» και των ξένων που μας κυβερνάνε, συμπεριλαμβανομένου και του πρωθυπουργού μας, το μόνο που ταιριάζει είναι το ρουφιάνοι, γιατί ρουφιάνος είναι αυτός που παραδίδει στους εχθρούς τον όμοιό του, τον φίλο του, τον συμπατριώτη του, μόνο και μόνο για να έχει δικό του όφελος.
Βέβαια υπάρχουν και δημοσιογράφοι, φωτεινές εξαιρέσεις, που κάνουν πραγματικά τη δουλειά τους, που ελέγχουν την εξουσία, αλλά αυτούς πρέπει να ψάξεις να τους βρεις στις μέσα σελίδες κάποιων μεγάλων εφημερίδων, από τις οποίες κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να απολυθούν, αν γίνουν πολύ ενοχλητικοί, ή σε μικρά ΜΜΕ ή κάπου στο διαδίκτυο.Δυστυχώς, κανένα μεγάλο ΜΜΕ δεν υπηρετεί την ενημέρωση, αλλά επιχειρηματικά συμφέροντα και πολιτικές σκοπιμότητες. Τουλάχιστον να αγοράζουμε μια εφημερίδα που στις μέσα σελίδες της μπορούμε να βρούμε κάποια είδηση (και όχι για το CD που μας κουνάει σαν καρότο), να χρησιμοποιούμε το κατάλληλο κουμπί της τηλεόρασης όταν εμφανίζονται Καψήδες και Πρετεντέρηδες, να αναζητούμε ενημέρωση από μικρότερα και πιο αδέσμευτα ΜΜΕ ή στο διαδίκτυο, να εμπιστευόμαστε έντυπα όπως αυτό που κρατάτε στα χέρια σας, να μιλάμε μεταξύ μας και να μην αποχαυνωνόμαστε στο γυαλί, να πιστέψουμε ότι μπορούμε εμείς να είμαστε που καθορίζουμε τις εξελίξεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου