Να υπονομεύσουμε την κυβέρνηση και το Μνημόνιο, όχι τον ΣΥΡΙΖΑ! Κριτική ψήφος στο ψηφοδέλτιο Α. Μητρόπουλου
· Ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ σε αντικαπιταλιστική βάση, με μέλη και εκλεγμένα - αποφασιστικά όργανα
1. Η κρίση του ΣΥΡΙΖΑ έχει φτάσει στο ύστατο, διαλυτικό και εκφυλιστικό της στάδιο. Παρ’ όλα αυτά, φτάσαμε στο τέλος χωρίς να αγγίξουμε καν την πολιτική ουσία των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο χώρος μας και χωρίς να μπορεί να τεκμηριωθεί ποιες είναι οι ουσιαστικές -και μάλιστα αγεφύρωτες- διαφορές που κάνουν υποχρεωτική μια διάσπαση και διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ.
2. Στο φόντο αυτής της κρίσης βρίσκεται η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να προσανατολιστεί πολιτικά στη νέα συγκυρία που ορίζει η κρίση. Οι συντεταγμένες του πολιτικού του συμβολαίου είχαν καθοριστεί πριν την κρίση, σε μια συγκυρία πολύ διαφορετική. Και ενώ τα χαρακτηριστικά της συγκυρίας έχουν αλλάξει δραματικά, η αναγκαία συζήτηση για την αναπροσαρμογή του πολιτικού μας σχεδίου και του τρόπου πολιτικής παρέμβασης δεν έχει γίνει. Αν πριν την κρίση χρειαζόμαστε μια Αριστερά που να είναι συνεπής - κινηματική αντιπολίτευση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, αν χτίζαμε πάνω στο πολιτικό σχέδιο «ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό, τον πόλεμο και το ρατσισμό», με βασική αιχμή την αναδιανομή και εργαλείο τα κινήματα γενικών ευαισθησιών και αν μας αρκούσε η πολιτική οριοθέτηση «Όχι στην κεντροαριστερά», στη συγκυρία της κρίσης και μάλιστα της ελληνικής κρίσης χρέους, αυτά πλέον δεν αρκούν. Χρειαζόμαστε μια Αριστερά που θα συγκρουστεί μετωπικά με το σύστημα, μια Αριστερά με αντικαπιταλιστική στρατηγική, που θα είναι μαχητής στο εργατικό κίνημα, στους κοινωνικούς χώρους και στο δρόμο, που θα δίνει αντικαπιταλιστικές και ταξικές απαντήσεις όπως η παύση πληρωμών, η εθνικοποίηση των τραπεζών, η διάλυση της ευρωζώνης και μια «καταστατική» διαδικασία απ’ τα κάτω συγκρότησης της «άλλης Ευρώπης» κ.λπ., που θα επαναφέρει το σοσιαλισμό όχι σαν απώτατο «όραμα» αλλά σαν το ανταγωνιστικό σχέδιο της Αριστεράς στη συγκυρία της κρίσης.
3. Αντί γι’ αυτή την αναγκαία συζήτηση, εδώ και ενάμιση περίπου χρόνο είμαστε μάρτυρες μιας κλιμακούμενης κρίσης που εστιάζεται και αναζωπυρώνεται στις εκλογικές αναμετρήσεις: ευρωεκλογές, εθνικές εκλογές, αυτοδιοικητικές εκλογές. Αντί για πολιτικές διεργασίες, πολιτικό διάλογο και αντιπαράθεση, έχουμε οξείες αντιπαραθέσεις για τα πρόσωπα που θα ηγηθούν ή θα συνθέσουν τα ψηφοδέλτια, για το ποιος είναι ο «καταλληλότερος για επικεφαλής», για το ποιος «γράφει καλύτερα στο γυαλί» κ.λπ. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο και από ένα σημείο και ύστερα, τα πολιτικά επιχειρήματα είχαν προσχηματική χρησιμότητα σε έναν αγώνα συσχετισμών χωρίς ορατά και πειστικά πολιτικά σημεία αναφοράς. Η άρνηση ουσιαστικής συζήτησης για τα ζητήματα που θέτει η συγκυρία της κρίσης, η αποπολιτικοποίηση και προσωποποίηση των διαφορών έφεραν αναπόφευκτα φαινόμενα πολιτικού εκφυλισμού. Αυτή η αποπολιτικοποίηση οφείλεται σε δύο βασικούς λόγους: Πρώτο, στο γεγονός ότι ο ΣΥΝ από το Δεκέμβρη του 2008 έφτασε στα όρια της αριστερής του στροφής, αδυνατούσε πλέον να ανταποκριθεί στην ανάγκη της συγκυρίας για εμβάθυνση της αριστερής στροφής σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση και έθεσε σε προτεραιότητα τις εσωτερικές ισορροπίες με την Ανανεωτική Πτέρυγα, εις βάρος του ΣΥΡΙΖΑ και της αριστερής στροφής. Δεύτερο, στο γεγονός ότι η συγκρότηση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής έγινε σε μη αιτιολογημένη και επαρκή πολιτική και προγραμματική βάση, με αποτέλεσμα να διχάσει εξίσου αναιτιολόγητα την αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ και να αποδυθεί σε μια «μάχη εξουσίας» με τον ΣΥΝ χωρίς ορατά πολιτικά επίδικα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου