Αν επρόκειτο απλώς για τον Θ. Πάγκαλο, πράγματι, δεν θα έπρεπε να λογαριάζει κανείς στα σοβαρά, όσα κατά καιρούς εκστομίζει. O «μεγάλος τραγουδιστής» ωστόσο (που αξιοποιούν τον κυνισμό και τη θρασύτητά του χωρίς να παύουν να τον βλέπουν με καχυποψία ακόμα και οι υψηλοί εντολείς του που του αναθέτουν τις βρώμικες δουλειές) συμβαίνει να είναι αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και «συντονιστής» του κυβερνητικού έργου. Όσο κι αν αμφιβάλλει κανείς για τα άλλα συντονιστικά του κατορθώματα, αυτό που σίγουρα πάντως συντονίζει και στο οποίο δείχνει το δρόμο, μέσα συνήθως από προσχεδιασμένες τηλεοπτικές παραστάσεις του, είναι ηανύψωση της συκοφαντίας και της προβοκάτσιας κατά του αριστερού, κομμουνιστικού και ευρύτερου λαϊκού κινήματος σε «γραμμή», που διαλαλεί φωναχτά όσα η ντόπια ολιγαρχία και οι ξένοι κηδεμόνες της κυβέρνησης θέλουν να ακούσουν και τα οποία για την ακρίβεια οι ίδιοι υποβάλλουν και προωθούν με όλα τα πρόσφορα γι' αυτούς μέσα. Και με τον προκλητικό «τσαμπουκά» τύπου Πάγκαλου και με άλλες πιο υπόγειες και ύπουλες μεθοδεύσεις που συμπληρώνουν τον ωμό τραμπουκισμό με μια περισσότερο εκλεπτυσμένη όσο και δόλια δημαγωγία. Όταν ο Πάγκαλος προλέγει ασύδοτος, ότι η Αριστερά «θέλει νεκρούς», δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να απειλεί με νεκρούς, να συκοφαντεί το λαϊκό κίνημα, να εκφοβίζει και τρομοκρατεί το λαό. Το ζήτημα είναι ότι αυτά που βγάζει από το απύλωτο στόμα του, έχουν την πλήρη κυβερνητική κάλυψη, είναι η κυβερνητική γραμμή, που και ο Γ. Παπανδρέου εξάλλου πρόβαλλε αν και σε κάπως διαφορετική συσκευασία, όπως και άλλα κυβερνητικά στελέχη και παράγοντες του συστήματος. Για όλους αυτούς τους εντολοδόχους του ΔΝΤ, σύμπασα η Αριστερά (πλην μερικών «υπεύθυνων» εξαιρέσεων, εκείνων δηλ. που ερωτοτροπούν με το ΠΑΣOΚ και γυρεύουν ευκαιρία να τρυπώσουν κάτω απ' τις φτερούργες του) και κάθε φωνή αντίστασης στο «Μνημόνιο» της υποδούλωσης, κηρύσσεται εχθρός της κοινωνίας, στοχοποιείται και αντιμετωπίζεται περίπου ως έκνομη, ενώ οι θιασώτες της υποδούλωσης αυτοαναγορεύονται σε «σωτήρες» της πατρίδας».
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η κρατική τρομοκρατία και η καταπάτηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων που ήδη γνωρίζει πλατιά έξαρση και απλώνεται ασύστολα, θα ενταθεί μπροστά στην προοπτική όξυνσης και επιδείνωσης της κρίσης. Μπροστά στο ενδεχόμενο εξάλλου μιας μελλοντικής απότομης επιτάχυνσης των εξελίξεων, εκδηλώνονται τώρα ιδέες και κινήσεις για μια πιο αντιδραστική αναμόρφωση από την ολιγαρχία, του υπάρχοντος πολιτικού σκηνικού. Σε κάθε περίπτωση η ολιγαρχία έχει έκδηλα προδιαγράψει την κατεύθυνση της σκλήρυνσης απέναντι στους αγώνες του λαού και απέναντι στα δημοκρατικά του δικαιώματα. Και οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, πέρα από τις μεταξύ τους σκιαμαχίες και επιμέρους διαφορές, συντάσσονται, συνασπίζονται και συμπλέουν πλήρως στην κατεύθυνση αυτή. ΠΑΣOΚ, ΝΔ και ΛΑOΣ, υψώνουν κοινό μέτωπο κατά των λαϊκών αγώνων, εντείνουν από κοινού την αντικομμουνιστική πίεση και τη στοχοποίηση της Αριστεράς, συμπλέουν στην κοινή τους επιδίωξη για τον έλεγχο και τη χειραγώγηση των λαϊκών μαζών.
Πρόσφατα στη Βουλή, ύστερα από πολλά χρόνια, ακούστηκαν ξανά τα νεοφασιστικά κρωξίματα κατά των «εγκλημάτων του κομμουνισμού», από τον εθνικόφρονα εκπρόσωπο του ΛΑOΣ, (ο αρχηγός του οποίου δεν παύει να επαναλαμβάνει τα εγκώμιά του προς τον Πάγκαλο). Ενώ στο νομοσχέδιο που κατέθεσε τις μέρες αυτές στη Βουλή ο υπουργός Εσωτερικών Γ. Ραγκούσης για τις εκλογικές δαπάνες στις επικείμενες περιφερειακές και δημοτικές ευλογίες του «Καλλικράτη», αποτυπώνονται ολοφάνερα οι κυβερνητικές αντιδραστικές επιδιώξεις, για έλεγχο των κομμάτων και παρεμπόδιση πραχτικά της συμμετοχής στις εκλογές των υποψηφίων και των συνδυασμών που στηρίζονται οικονομικά από τα κόμματα και τις οργανώσεις της αριστεράς.
Ανέκαθεν η αντιλαϊκή πολιτική είχε σαν αναπόσπαστο συνοδευτικό της τηναντιδημοκρατική πολιτική. Όσο πιο βαριά ήταν τα αντιλαϊκά μέτρα που οι δυνάμεις της ολιγαρχίας και τα όργανά τους αποφάσιζαν κάθε φορά να πάρουν, τόσο περισσότερο απαραίτητη γι' αυτούς ήταν πάντα, η ένταση της κρατικής καταστολής, η καταπάτηση και ακρωτηριασμός των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Αν η αντιλαϊκή πολιτική είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένη με την αντιδημοκρατική πολιτική, πάνε μαζί και τελικά γίνονται στην πράξησυνώνυμα, η αντιδημοκρατική πολιτική έχει κι αυτή το δικό της απαραίτητο συμπλήρωμα! Αυτό ήταν και παραμένει ο αντικομμουνισμός που με όλες τις σύγχρονες επανεκδόσεις και παραλλαγές του αποτελεί το αμετακίνητο επίκεντρο του ιδεολογικού οπλοστασίου της αντίδρασης, την κάλυψη και θωράκισή της στις επιθέσεις της εναντίον των συμφερόντων και δικαιωμάτων του λαού. Η συστηματική και γενικευμένη έξαρση του αντικομμουνισμού και η στοχοποίηση της Αριστεράς, είναι κατά κανόνα μια αδιάψευστη προαναγγελία ευρύτερων αντιδημοκρατικών επιβουλών. Αντανακλά το δυνάμωμα της τάσης πολιτικής αντίδρασης και εκφασισμού του αστικού κράτους, αποτελώντας το προοίμιο παρεπόμενων και συνακόλουθων μεγάλων δεινών για το λαό και τον τόπο.
Η τωρινή μας πολιτική πραγματικότητα επικυρώνει τα παραπάνω, σηματοδοτώντας το πέρασμα από την προσφυγή της αντίδρασης στον αντικομμουνισμό σαν ιδεολογικό προπέτασμα καπνού για την κλιμάκωση των αντιλαϊκών της επιθέσεων, στις απειλές θεσμοθέτησης -ελάχιστα συγκαλυμένων ή και απροκάλυπτων- αντικομμουνιστικών περιορισμών και απαγορεύσεων. Όσο κι αν κάτι τέτοιο σε καμιά περίπτωση δεν εξαρτάται μόνο από τις προθέσεις της αντίδρασης, ωστόσο τις αποκαλύπτει και αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί να αγνοηθεί ή να υποτιμηθεί.
Η ένταση των αντιδημοκρατικών επιθέσεων και η έξαρση του αντικομμουνισμού, αποτελεί τηνκοινή κατεύθυνση των κυρίαρχων εκμεταλλευτριών τάξεων, σ' όλη την Ευρώπη. Στις «νέες» χώρες της ΕΕ, της Βαλτικής και της Αν. Ευρώπης, ο αντικομμουνισμός είναι «καθεστώς»κυριαρχεί και ευδοκιμεί με την πλήρη συγκατάνευση, τη στήριξη και τις ευλογίες της υπόλοιπης ΕΕ. Αυτοί οι «δημοκράτες» της Ε.Ε. που παρέχουν αφειδώλευτη υποστήριξη στην κλιμάκωση των αντικομμουνιστικών απαγορεύσεων στην Αν. Ευρώπη, είναι ήδη έτοιμοι και πρόθυμοι να κάνουν το ίδιο και στις δικές τους χώρες όπου χρειαστεί, όσο κι αν αυτό παρουσιάζει σίγουρα γι' αυτούς ξεχωριστές κατά περίπτωση δυσκολίες. Και σ' αυτή την κατεύθυνση αναμφισβήτητα κινούνται, παντού σ' όλη την ΕΕ, οι ιθύνοντες κύκλοι του ιμπεριαλισμού και της ευρωπαϊκής αντίδρασης, δυναμώνοντας τώρα, στις συνθήκες της εντεινόμενης κρίσης, τις επιθέσεις τους εναντίον των δημοκρατικών δικαιωμάτων των λαών. Σ' αυτή την κατεύθυνση κινείται και η ντόπια ολιγαρχία και τα όργανά της, οι αυτόκλητοι εθνοσωτήρες και εθελόδουλοι κυβερνητικοί εντολοδόχοι της Ε.Ε. και του ΔΝΤ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου