Ο λαός μπορεί! Να αγωνιστεί, να συγκρουστεί, να νικήσει!

      Ο λαός μπορεί ,να αγωνιστεί, να συγκρουστεί, να νικήσει!

Το σύστημα πέρασε τον κάβο του ασφαλιστικού, αλλά ένας ολόκληρος ωκεανός αναταράξεων βρίσκεται ανοιχτός μπροστά του! Κάπως έτσι θα μπορούσε να συνοψιστεί η κατάσταση των ημερών που μεσολάβησαν από την απεργία της 29 Ιούνη ως την τελευταία της 8ης Ιουλίου. Στο διάστημα αυτό φάνηκε καθαρά πως το σύστημα δεν είναι έτοιμο για αναδιατάξεις και αναδιαμορφώσεις στο εσωτερικό του και ακόμα πως θέλει να αποφύγει «πειραματισμούς» που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν τρικυμιώδεις καταστάσεις.
Τον πρώτο λόγο και ρόλο είχε και έχει η κυβέρνηση, που φρόντισε με εκβιασμούς προς όλες τις κατευθύνσεις να απαιτήσει -και να εξασφαλίσει- τη στοίχιση όλων των δυνάμεων για την χωρίς απώλειες ψήφιση του αντιασφαλιστικού τερατουργήματός της. Γι’ αυτό κινητοποιήθηκαν οι πάντες προς όλες τις κατευθύνσεις. Από τον ίδιο τον Γ. Παπανδρέου που έσπευδε να διαβεβαιώνει αμερικάνικα τηλεοπτικά δίκτυα πως «θα ψηφιστεί το ασφαλιστικό»(!!) μέχρι τον συστηματικό υβριστή του λαού και των αγώνων του, Θ. Πάγκαλο, που «διέβλεψε» μέχρι και την πιθανότητα νεκρού στις κινητοποιήσεις για να σπείρει κλίμα φόβου και τρομοκρατίας. Φυσικά από το χορό των υποστηρικτών δεν έλειψε η ΠΑΣΚΕ, που φρόντισε με κάθε μέσο να υπονομεύσει τη δράση και την προετοιμασία των σωματείων και των εργαζομένων ενόψει της απεργίας.
Σημαντική οπωσδήποτε -και όχι μόνο και κυρίως για την απεργία της 8 Ιούλη αλλά και για το επόμενο διάστημα- είναι και η στήριξη που παρέχει η ΝΔ του Σαμαρά, ο οποίος στα πλαίσια της στρατηγικής «απαλλαγής από το μνημόνιο» ανακοίνωσε τη… στήριξη του μνημονίου για τα επόμενα δύο χρόνια! Και βέβαια σταθερά στην υπηρεσία στήριξης του μνημονίου βρίσκεται η Ντόρα Μπακογιάννη που έσπευσε να υπερψηφίσει επί της αρχής και το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο.
Όλα αυτά καθόλου δε σημαίνουν πως το πολιτικό σύστημα ξεπέρασε τις ανεπάρκειές του, τις αντιφάσεις του, τους τριγμούς του και τις αιτίες τους. Βρίσκεται ολόκληρο βυθισμένο στην «αντιμετώπιση» της κρίσης, δηλαδή στην επιχείρηση επιβολής του μνημονίου με όσα αυτό σημαίνει για τη χώρα, το λαό και τη νεολαία, και θα υφίσταται διαρκώς τους ολοένα οξύτερους κραδασμούς που προκαλεί η επιχείρηση αυτή. Από την άλλη, δεν έχει καμία απολύτως εγγύηση από τους ιμπεριαλιστές πάτρονές του ότι η επιχείρηση αυτή θα έχει «αίσιο τέλος», ότι θα το βγάλει σίγουρα ξανά σε μια κατάσταση σταθερότητας με ρόλο και δυνατότητες μιας σχετικά άνετης αναπαραγωγής του. Αντίθετα, το ντόπιο κεφάλαιο, τα κόμματα και το πολιτικό προσωπικό του συστήματος αντιλαμβάνονται πως βρίσκονται μέσα στη δίνη των ευρύτερων και άγριων αντιθέσεων και αντιπαραθέσεων των ιμπεριαλιστών στην περιοχή και όχι μόνο, και πως σ’ αυτά τα πλαίσια διακυβεύεται το πού και το αν θα σταθεροποιηθεί και η δικιά τους υπόσταση! Δεν είναι, δηλαδή, άνευ νοήματος και άνευ αντικρίσματος οι συχνές πυκνές «εκτιμήσεις» κέντρων και ινστιτούτων που «προβλέπουν» «χρεοκοπία», «αδυναμία λήψης της επόμενης δόσης του δανείου» κ.ο.κ. Ο πρώτος ρόλος αυτών των «εκτιμήσεων» -που έχουν πολιτικό χαρακτήρα και όχι οικονομικό με τη στενή, τουλάχιστον, έννοια- είναι να ανανεώνουν διαρκώς τον εκβιασμό υποταγής στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και απαιτήσεις. Αλλά και να κρατάνε ανοιχτή τη δυνατότητα για κάθε νέα αναπροσαρμογή που θα απαιτηθεί, σε ένα διεθνές φόντο όπου το απρόσμενο είναι ταυτόχρονα και αναμενόμενο!
Αυτές ακριβώς οι πιέσεις είναι που στοίχησαν σ’ αυτή τη συγκυρία τις δυνάμεις του συστήματος, με βάση αυτές τις πιέσεις η αστική τάξη της χώρας «τα δίνει όλα» για τη στήριξη-προώθηση του μνημονίου, βαθαίνοντας καθημερινά τον ταξικό Καιάδα για όλο το λαό. Αφήνει, έτσι, στο «περιθώριο» των εξελίξεων την ανάγκη της για μια πολιτική αναδιοργάνωση των κομμάτων της και του πολιτικού συστήματος. ‘Η, αλλιώς, επιλέγει να προχωρήσει σ’ αυτή τη φάση -και με ορίζοντα τους επόμενους μήνες γιατί μέχρι εκεί μπορεί να φτάσει- με αυτά που έχει συντεταγμένα. Εξ’ άλλου οι νέες διαμορφώσεις δεν θα προκύψουν ανεξάρτητα από τις ανάγκες της επίθεσης και τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς! Αντίθετα, θα βασίζονται ακριβώς σ’ αυτές τις παραμέτρους και στη δυναμική που αυτές διαμορφώνουν. Προς το παρόν, λοιπόν, αρκούνται στην αποχώρηση της Μπακογιάννη από τη ΝΔ και στη «Δημοκρατική Αριστερά» του Κουβέλη, που αποτελούν τις πρώτες διαφοροποιήσεις του πολιτικού σκηνικού που προέκυψε από τις τελευταίες εκλογές. Όμως και αυτοί δεν σπεύδουν να δεσμευτούν με πιο συγκεκριμένες χρεώσεις και επιλογές, για να παραμένουν ευέλικτοι στις ανάγκες που θα παρουσιαστούν για το σύστημα.
Για το λαό, βέβαια, δεν τίθεται ζήτημα «ευελιξίας», φαεινών και «εκλογικών ευκαιριών», όπως σε όλους τους τόνους διατυμπανίζουν οι δυνάμεις που υποτίθεται πως αναφέρονται στα συμφέροντά του, στην υπόθεσή του. Στην εργατική τάξη, στο λαό και στη νεολαία έχει τεθεί με τον πιο άμεσο και δραματικό τρόπο, όλους τους τελευταίους μήνες, ένα και μόνο ζήτημα: Αυτό της συγκρότησής τους σε σώμα και δύναμη πάλης που θα μπορεί να αντιμετωπίσει καθημερινά στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές και παντού, το σύστημα, την εργοδοσία και την καταιγιστική επίθεσή τους. Χωρίς σωματεία-όπλα των εργαζομένων, χωρίς πρωτοβουλίες και επιτροπές αντίστασης παντού, χωρίς αγωνιστικούς συλλόγους νεολαίας και κάθε είδους συλλογικές συγκροτήσεις, δεν μπορεί να «σχεδιαστεί», καμία απόκρουση, καμία ανατροπή της επίθεσης, κανένας «άλλος κόσμος» από τους πολλούς που εκφωνούνται είτε στα πλαίσια άμεσων(!) κυβερνητικών σχεδίων είτε «απώτερων» σαν αυτά της «λαϊκής εξουσίας και οικονομίας». Τίποτε, απολύτως, δεν μπορεί να υποκαταστήσει αυτό το θεμελιώδες και αυτονόητο καθήκον που με τον πιο ωμό τρόπο αναδεικνύει η ίδια η πραγματικότητα, που θά ‘πρεπε να είναι -έστω και τώρα- το βασικό και πρώτο δίδαγμα από την εμπειρία των τελευταίων μηνών. Ακόμη ίσως χρειάζεται να «διευκρινίσουμε» -σε όσους παριστάνουν πως νοιάζονται γι’ αυτό το καθήκον αλλά «ταυτόχρονα προωθούν» και ένα «κυβερνητικό σχέδιο», μια «ευρύτερη εκλογική σύμπραξη» ενόψει της «ευκαιρίας» των εκλογών του Καλλικράτη κ.ο.κ- πως η υπόθεση του κινήματος δεν μπορεί να είναι γαρνιτούρα στη γραμμή που αρνείται και υπονομεύει τη μαζική λαϊκή πάλη! Δεν μπορεί, δηλαδή, στο «όνομα του λαού» να αναπαράγονται στις σημερινές συνθήκες οι πιο άθλιες αυταπάτες και απάτες που για δεκαετίες οδήγησαν το κίνημα στη σημερινή αποσυγκρότησή του και το λαό στο περιθώριο. Και που φτάνουν σήμερα σε ακόμη πιο θλιβερό σημείο, να ανάγουν την υπόθεση της πάλης για να μην περάσει το αντιασφαλιστικό τερατούργημα, σε καμπάνια «αφύπνισης των συνειδήσεων» των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ! Αν, αλήθεια, έπαιρνε κανείς στα σοβαρά έστω και για λίγο αυτή τη βαθύτατα αστική και αντιδραστική για το κίνημα λογική, τι είδους απολογισμό θα έπρεπε να υιοθετήσει και να εισηγηθεί στους εργαζόμενους με δεδομένο ότι ψηφίστηκε το νομοσχέδιο; Ποια είναι τα καθήκοντα της επόμενης μέρας και ποιος ο ρόλος των μαζών στα πλαίσια αυτής της πολιτικής αντίληψης;
Είναι φανερό ότι ο δρόμος της πάλης είναι μακρύς. Αυτό για εμάς ήταν δεδομένο πριν το μνημόνιο, πριν τις εκλογές του Οκτώβρη του 2009. Γιατί ως πάλη ορίζουμε και εννοούμε την ταξική πάλη, τη μόνη δηλαδή «διαδικασία» μέσα από την οποία μπορεί η εργατική τάξη και ο λαός να «αποκτήσει» και να συγκροτήσει την πραγματική του δύναμη. Το σφαγείο της επίθεσης αναδεικνύει πλατιά αυτή την πραγματικότητα, ευρύτερα εργατικά και λαϊκά στρώματα συνειδητοποιούν και αναμετρούνται μ’ αυτή την ανάγκη. Αυτή την αναμέτρηση πρέπει να ευνοήσουμε και να ενισχύσουμε καθημερινά και παντού. Με βάση τον απαράγραπτο στόχο της ανατροπής των μέτρων, του μνημονίου, της επίθεσης που εξελίσσεται διαρκώς και φέρνει τις αμέσως επόμενες εβδομάδες το ασφαλιστικό του Δημοσίου και τα μέτρα του εργασιακού μεσαίωνα. Με τη λογική και την πρακτική της κοινής δράσης για την υπηρέτηση αυτού του στόχου και όχι της «κοινής δράσης» για την υπηρέτηση κομματικών, μικροπολιτικών και αντικινηματικών σχεδίων. Με τη στήριξη και τη διεύρυνση των επιτροπών και πρωτοβουλιών που συγκροτούνται στη χώρα και αποτελούν το μόνο -έστω πρώτο και μικρό- πραγματικό και ελπιδοφόρο βήμα του κινήματος. Αυτά είναι τα πραγματικά καθήκοντα κάθε δύναμης που θέλει να αγωνιστεί για το λαό, για τα δικαιώματά του, για την επαναστατική προοπτική του. Στην πάλη γι’ αυτά τα καθήκοντα μπορεί να αντληθεί δύναμη και αισιοδοξία και να οικοδομούνται πραγματικά αποτελέσματα που αφορούν τους εργαζόμενους, τη νεολαία και τη μεγάλη ταξική μάχη στην οποία βρίσκονται.