Εμπρός για ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ!
Για να διώξουμε το ΔΝΤ, την ΕΕ και την τρόικά τους, για να ανατρέψουμε την κυβέρνηση των λακέδων τους!
Για να πληρώσουν το χρέος και την κρίση οι δήμιοι κεφαλαιοκράτες κι όχι τα θύματά τους!
Για την εξουσία των εργατών κι όχι των αφεντικών!
Για μια σοσιαλιστική διέξοδο από την κρίση στην Ελλάδα, την Ευρώπη, τον κόσμο!
Εργάτες κι εργάτριες, άνεργοι, νέοι και νέες, μετανάστες, στην Ελλάδα, την Ευρώπη, σ’ όλο τον κόσμο ΞΕΣΗΚΩΘΕΙΤΕ!
ΕΝΩΘΕΙΤΕ στους δρόμους, στις διαδηλώσεις, τις απεργίες, τις καταλήψεις, στην άμεση δράση, σε πόλεις και χωριά, πάνω από σύνορα και τεχνητές διαιρέσεις, στην κοινή πάλη ενάντια στον κοινό εχθρό, την τυραννία των καπιτα-ληστών που απαιτούν να πληρώσουμε εμείς και τα παιδιά μας, με το αίμα μας και τη ζωή μας τη δική τους κρίση.
Μας απειλούν να μας θάψουν κάτω από τα ερείπια της χρεοκοπίας του συστήματός τους - ας τους γκρεμίσουμε εμείς από την εξουσία, ας πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας! Τάξη ενάντια σε τάξη!
Ο καπιταλισμός χρεοκόπησε, εμπρός για τον σοσιαλισμό, τον πανανθρώπινο ελευθεριακό κομμουνισμό χωρίς αφεντικά, χωρίς στρατοκράτες, χωρίς γραφειοκράτες!
1. Ο κόσμος και η Ελλάδα βρίσκονται σε ιστορικό σταυροδρόμι, στη διασταύρωση όλων των αντιφάσεων που έχουν εκραγεί παγκόσμια από το 2007 και κλιμακώνονται κάθε μέρα, κάθε ώρα, συμπαρασύροντας τα πάντα. Με την ακήρυχτη χρεοκοπία της Ελλάδας, μια νέα φάση της παγκόσμιας κρίσης άνοιξε. Μετά την κατάρρευση της αμερικανικής αγοράς στεγαστικών δανείων υψηλού ρίσκου και την διεθνή πιστωτική ασφυξία το καλοκαίρι του 2007, ακολούθησε ο πανικός με την κατάρρευση της Λέμαν Μπράδερς και την επαπειλούμενη διάλυση του παγκόσμιου χρηματοοικονομικού συστήματος το φθινόπωρο του 2008, και η χωρίς προηγούμενο παρέμβαση των καπιταλιστικών κρατών να σώσουν τις τράπεζες το 2008-2009 που οδήγησε, με την σειρά της, στην τωρινή φοβερή διεθνή δημοσιονομική κρίση, με πρώτο σταθμό την Ελλάδα. Το 2010, ο παγκόσμιος καπιταλισμός χαροπαλεύει κάτω από το φάσμα κρατικών χρεοκοπιών. Η Ελλάδα ήταν μόνο η πρώτη, στη μακριά σειρά που επεκτείνεται όχι μόνο στον ευρωπαϊκό Νότο ή την Ευρωζώνη συνολικά, αλλά και πάνω από ωκεανούς σε Αμερική και Ασία. Ζούμε σε συνθήκες παγκόσμιας καπιταλιστικής χρεοκοπίας.
Μετά από μήνες δυστοκίας, λόγω των εθνικών αστικών ανταγωνισμών -ιδιαίτερα ανάμεσα στη Γερμανία της Μέρκελ και τη Γαλλία του Σαρκοζύ- η ΕΕ, καλώντας σε βοήθεια και το αμερικανοκίνητο ΔΝΤ, επιχείρησε με αλλεπάλληλες, σπασμωδικές, κλιμακούμενες κινήσεις, να προωθήσει «σχέδια διάσωσης» όχι βέβαια της Ελλάδας αλλά των διεθνών πιστωτών της, κυρίως των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών. Το πακέτο ΕΕ/ΔΝΤ των 45 δις ευρώ του Απριλίου 2010, φάνηκε γρήγορα ισχνό και ξεπερασμένο, καθώς η κρίση άρχισε να εξαπλώνεται σε Πορτογαλία και Ισπανία, φούσκωσε σε 110 δις για να μετατραπεί, με μια δραματική και πανικόβλητη κίνηση, σε πακέτο διάσωσης της ίδιας της ΕΕ, με το πακέτο των 750 δις ευρώ και τη ριζική αλλαγή στη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ώστε να αγοράζει κρατικά ομόλογα. Στις πιέσεις που ασκήθηκαν στη Γερμανία της Μέρκελ για να συνταχτεί με το σχέδιο διάσωσης συμμετείχαν όλοι οι κορυφαίοι παγκόσμιοι θεσμοί του κεφαλαίου, μαζί και οι HΠΑ του Ομπάμα, μπροστά στην άμεση προοπτική κατάρρευσης του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος που θα συμπαρέσυρε τα υπερχρεωμένα ιμπεριαλιστικά μητροπολιτικά κέντρα της Βρετανίας, της Ιαπωνίας και της ίδιας της Αμερικής.
Η ανθρωπότητα ζει τη διαλυτική κρίση της πιο αναπτυγμένης μορφής του κεφαλαίου, του παγκοσμιοποιημένου χρηματιστικού κεφαλαίου.
2. Αλλά και αυτό το σχέδιο-μαμούθ των 750 δις ευρώ, στην καλύτερη περίπτωση, αγοράζει μόνο χρόνο, δεν λύνει το πρόβλημα του γιγάντιου παγκόσμιου χρέους προσθέτοντας περισσότερο χρέος στο χρέος. Γι’ αυτό και μετά την αρχική εφήμερη ευφορία, το ευρώ κατρακύλησε και μαζί του κατρακύλησαν τα χρηματιστήρια σε Ευρώπη, Ασία και Αμερική. Οι διαλυτικές τάσεις στην Ευρωζώνη και την ΕΕ εντείνονται. Και μαζί τους τα δρακόντεια μέτρα βάρβαρης λιτότητας που εξάγγειλαν στην αρχή για την Ελλάδα, επεκτείνονται τώρα σε Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία αλλά και στον ίδιο τον σκληρό πυρήνα της κλυδωνιζόμενης ΕΕ, την Γαλλία και την Γερμανία.
Επιβεβαιώνεται έτσι η διαπίστωση που υποστήριξε και το ΕΕΚ ότι τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ για λογαριασμό της ΕΕ και του ΔΝΤ αντιμετωπίζουν τους Έλληνες εργαζόμενους και συνταξιούχους σαν πειραματόζωα και παράδειγμα εκφοβισμού ολόκληρης της ευρωπαϊκής και διεθνούς εργατικής τάξης. Το πρόγραμμα ΕΕ/ΔΝΤ για την Ελλάδα, έτσι κι αλλιώς, είναι καταδικασμένο να αποτύχει με το φαύλο κύκλο ύφεσης και χρέους που τροφοδοτεί. Το ίδιο το ΔΝΤ προβλέπει ότι το χρέος θα φτάσει στο 150% του ΑΕΠ μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος, και στο 120% το 2020! Αυτός είναι ο «νέος πατριωτισμός» του Παπανδρέου, οι «εθνικές» θυσίες που μας καλούν οι κεφαλαιοκράτες να κάνουμε : δυο γενιές Ελλήνων καταδικάζονται στην αθλιότητα για να την γλυτώσουν μερικοί διεθνείς τοκογλύφοι και τα λαμόγια και να τρομοκρατηθούν οι υπόλοιποι λαοί να δεχτούν τους όρους υποταγής.
Αλλά γνωρίζουν καλά ότι δεν θα είναι τόσο εύκολο να μας υποδουλώσουν. Ακόμα τους τρομάζει ο Δεκέμβρης της εξέγερσης κι ο τρόμος τους ξαναφούντωσε με την πρωτοφανή κινητοποίηση των εκατοντάδων χιλιάδων οργισμένου λαού στη Γενική Απεργία της 5ης Μαΐου. Η κυνική και χυδαία προσπάθεια καπηλείας του τραγικού θανάτου τριών εργαζομένων στην Μαρφίν (με ταυτόχρονη απόκρυψη του εγκληματικού ρόλου της ίδιας της εργοδοσίας και του κράτους), η αστυνομοκρατία του αρχιπραίτορα Χρυσοχοΐδη και τα παπαγαλάκια των αστικών ΜΜΕ, ό,τι κι αν κάνουν, δεν μπορούν να αναχαιτίσουν τους λαϊκούς χείμαρρους που σχηματίζει η ίδια η κρίση - καθώς, μάλιστα, οι συνέπειες των μέτρων θα γίνουν αισθητές, σκληρά, στο πετσί του καθενός και της καθεμιάς στην αμέσως επόμενη περίοδο.
Κι αυτή τη φορά δεν θα είμαστε μόνοι μας, όπως τον Δεκέμβρη. Η εξάπλωση της διαλυτικής κρίσης στην ΕΕ και η άμεση εφαρμογή της «ελληνικής θεραπείας»-σοκ στα εκατομμύρια των Ευρωπαίων εργατών τούς φέρνει στο πλευρό μας. Χαιρετίζουμε τους Ισπανούς εργάτες του δημόσιου που κατεβαίνουν σε απεργία στις αρχές Ιουνίου, τα ταξικά μας αδέρφια στη Ρουμανία που κινητοποιούνται ξανά σε μαζικά συλλαλητήρια ενάντια στο σχέδιο της ΕΕ και του ΔΝΤ αλλά και τους εργάτες στην Ιταλία, την Πορτογαλία, τη Βρετανία, τη Γαλλία, την ίδια τη Γερμανία που ετοιμάζονται για τις επερχόμενες μάχες.
Η ελπίδα μας για τη νίκη, η κάθαρση της ελληνικής τραγωδίας βρίσκεται στη διεθνοποίηση του αγώνα στην ευρωπαϊκή και διεθνή αρένα της πάλης των τάξεων.
3. Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 αποτελεί την μεγάλη καμπή, το σημείο της ιστορικής ρήξης. Ήταν, όπως ο ίδιος ο Ντομινίκ Στρως-Καν είχε παραδεχτεί, η πρώτη πολιτική έκρηξη της τρέχουσας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, η απαρχή μιας πολιτικής επαναστατικής διαδικασίας με διεθνή δυναμική. Στα Δεκεμβριανά του 2008, από μια νέα γενιά εξεγερμένων, με πλατιά λαϊκή στήριξη, ήρθε βίαια στην επιφάνεια, σε όλη την επικράτεια, η αμφισβήτηση του αστικού κράτους και του κρατικού μονοπώλιου της βίας, μαζί κι όλου του φθαρμένου πολιτικού κόσμου σε όλο το φάσμα του. Από τότε, η κρίση της αστικής εξουσίας ΔΕΝ ξεπεράστηκε, παρά τις επίμονες προσπάθειες ανασυγκρότησης του κράτους με κατασταλτικά αλλά και κοινοβουλευτικά μέσα: με τον «αντι-Δεκέμβρη» των μαζικών πογκρόμ της αστυνομίας του Μαρκογιαννάκη και των παρακρατικών φασιστικών ομάδων κατά των μεταναστών, στη συνέχεια με την κοινοβουλευτική αλλαγή της κυβερνητικής εξουσίας και την επιστροφή του ΠΑΣΟΚ, με την ανάθεση στον παρασημοφορημένο από το Εφ Μπι Άι Χρυσοχοΐδη να ξαναστήσει στα πόδια του το κράτος-τρομοκράτη. Η «ανασυγκρότηση του κράτους» απέτυχε αλλά και το ίδιο το κράτος χρεοκόπησε οικονομικά και πολιτικά.
Η νέα πασοκική διακυβέρνηση έχασε τη νομιμοποίησή της παίρνοντας τα αγριότερα αντιλαϊκά μέτρα από τον καιρό της Κατοχής και μετατρέποντας τη χώρα σε προτεκτοράτο της ΕΕ και του ΔΝΤ. Και τα δύο κόμματα αστικής εξουσίας, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, πέφτουν κατακόρυφα στις δημοσκοπήσεις αλλά προπαντός στις συνειδήσεις. Η χρεοκοπία χρεώνεται σε όλο το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης. Το αστικό Κοινοβούλιο γίνεται στόχος της περιφρόνησης και της οργής του λαού κι όχι κάποιων «ακραίων» ομάδων, όπως φάνηκε στις 5 Μαΐου. Η διάσπαση βαθαίνει στους κόλπους της αστικής τάξης και τα διάφορα κέντρα εξουσίας και παρα-εξουσίας (δικαστική εξουσία, επιχειρηματίες, ΜΜΕ κλπ), ενώ εντείνονται οι αναζητήσεις μιας εναλλακτικής λύσης στην κρίση αστικής εξουσίας - «κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης», «εθνική ή οικουμενική κυβέρνηση όλων των κομμάτων», «κυβέρνηση τεχνοκρατών», «Επιτροπή Εθνικής Σωτηρίας» κ. ά.
Η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία αποσυντίθεται ταχύτατα. Καθώς οι οικονομικές λειτουργίες του κράτους καταρρέουν, δυναμώνουν οι κατασταλτικές του λειτουργίες σαν αντίβαρο. Ποτέ, όμως μια κοινωνία δεν μπορεί να κυβερνιέται αποκλειστικά από την ΓΑΔΑ και την Κατεχάκη του Ντούτσε Χρυσοχουντίδη, με τα ρόπαλα και τα χημικά αέρια των ΜΑΤ και τις μοτοσυκλέτες της ομάδας ΔΕΛΤΑ. Η καπιταλιστική κρίση δεν τρομοκρατείται από βομβίδες κρότου-λάμψης, κι ούτε ο λαός, εξάλλου, όταν καταδικάζεται σε δια βίου σκλαβιά ή ανεργία. Έχει ανοίξει μια παρατεταμένη περίοδος πολιτικής αστάθειας, ταξικής πόλωσης και κοινωνικών συγκρούσεων όπου μπαίνει και θα ξαναμπαίνει επίμονα το ζήτημα «ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;» - όχι απλώς ποια αστική κυβέρνηση ή ποιο κόμμα ή συνασπισμός κομμάτων στην υπηρεσία του κεφαλαίου, αλλά το ποια τάξη θα έχει τις τύχες της κοινωνίας στα χέρια της.
Το ΕΕΚ απαντάει απερίφραστα στο ερώτημα αυτό: Μόνο η εργατική τάξη, στηριγμένη στη φτωχολογιά της πόλης και της υπαίθρου, μπορεί να βγάλει την κοινωνία από το αδιέξοδο παίρνοντας την εξουσία κι αναδιοργανώνοντας όλες τις κοινωνικές σχέσεις σε νέες, δηλαδή σε σοσιαλιστικές βάσεις!
4. Η άρχουσα τάξη, δυστυχώς βλέπει πολύ καλύτερα την κρίση του συστήματός της και τις επαναστατικές πολιτικές της συνέπειες παρά η Αριστερά, οι επίσημοι κι ανεπίσημοι ή υποψήφιοι πολιτικοί εκπρόσωποι της εργατικής τάξης. Τόσο η κοινοβουλευτική Αριστερά, το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο κι οι διάφορες εξωκοινοβουλευτικές αριστερές ομάδες και συσπειρώσεις, αφού αρχικά καθυστέρησαν ή και αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν την χειρότερη κρίση στην Ιστορία του καπιταλισμού (για καιρό στα κείμενά τους μιλούσαν για «δήθεν κρίση» και «δήθεν χρεοκοπία» της Ελλάδας…), τώρα που δεν μπορούν να κλείσουν τα μάτια στο χάος, επιμένουν να μην βλέπουν ότι η παρούσα κρίση έχει επαναστατικές πολιτικές συνέπειες. Η κοινωνική-οικονομική κρίση έγινε ανοικτή πολιτική κρίση που οδηγεί σε κρίσιμες ταξικές αναμετρήσεις και σε επαναστατικές καταστάσεις, με άλυτο το ζήτημα της κρίσης εξουσίας.
Ποιος και για χάρη ποιου θα πάρει και θα εφαρμόσει ποιες αποφάσεις για την κοινωνία; Το ερώτημα αυτό παραπέμπει στο ερώτημα: Ποιος θα νικήσει ποιον στην κρίσιμη αναμέτρηση την επόμενη περίοδο; Οι κεφαλαιοκράτες, το ΔΝΤ, η ΕΕ, η αστική κυβέρνηση ή οι εργάτες με τα δικά τους όργανα πάλης;
Το κεντρικό πρόβλημα είναι αυτό του χρέους. Όλοι ξέρουν ότι ουσιαστικά το χρεοστάσιο δεν αποφεύγεται. Το ερώτημα είναι αν θα γίνει με τους όρους των καπιταλιστών και προς όφελός τους ή με όρους ριζικής κοινωνικής αλλαγής και προς όφελος του λαού. Οι κεφαλαιοκράτες, το ΔΝΤ, η ΕΕ, η κυβέρνηση δεν είναι η λύση αλλά το πρόβλημα. Οι εργάτες έχουν λύση: Να καταργηθεί μονομερώς το χρέος στους διεθνείς τοκογλύφους. Δεν πληρώνουμε τους κλέφτες για τους κλέφτες και τα λαμόγια που χρεοκόπησαν την χώρα πλουτίζοντας οι ίδιοι!
Μια τέτοια ριζική ρήξη με το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο, με την ΕΕ/ΟΝΕ και το ΔΝΤ, απαιτεί ρήξη και με τις εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής και με τις εξουσιαστικές σχέσεις που τις περιφρουρούν και τις αναπαράγουν. Το πλέγμα διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο - ελληνικό καπιταλιστικό κράτος συγκροτούν τον ίδιο Γόρδιο δεσμό.
Κόβοντας τον Γόρδιο δεσμό του χρέους, θα χρειαστεί ταυτόχρονα να εθνικοποιηθούν οι τράπεζες χωρίς αποζημίωση, για να μην κλείσουν από μόνες τους, κλέβοντας τις καταθέσεις των μικροκαταθετών (οι περισσότεροι μεγαλοκαταθέτες ήδη έχουν βγάλει έξω τα κεφάλαιά τους). Με έναν ενιαίο δημόσιο τραπεζιτικό φορέα θα μπορεί να σβηστούν χρέη των λαϊκών στρωμάτων και να χρηματοδοτηθούν τα μικρομάγαζα που τώρα βάζουν λουκέτο, οι βιοτεχνίες, οι φτωχοί αγρότες. Με μια δημόσια επεκτατική πιστωτική πολιτική και την εθνικοποίηση, χωρίς αποζημίωση, κάτω από εργατικό έλεγχο, των στρατηγικών τομέων της οικονομίας (μεταφορές, ενέργεια, επικοινωνίες, βαριά βιομηχανία, αλυσίδες σουπερμάρκετ, Υγεία, Παιδεία), θα μπορεί να αναθερμανθεί η παραγωγή κι η ζήτηση, να χτυπηθεί η ανεργία κι η πείνα, να σχεδιαστεί η οικονομία σύμφωνα με τις κοινωνικές ανάγκες.
Τέτοιες τομές στο χρέος, στους δεσμούς με τις περιβόητες «αγορές», με την ΕΕ, την ΟΝΕ και το ΔΝΤ, και με τα άγια των αγίων των καπιταλιστών, την ιδιοκτησία τους στα μέσα παραγωγής και κυκλοφορίας, είναι αδύνατες χωρίς επαναστατική αναμέτρηση κι ανατροπή, χωρίς την κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη και δεν μπορούν να διατηρηθούν μακροπρόθεσμα χωρίς την εξάπλωση της κοινωνικής επανάστασης στην Ευρώπη και διεθνώς.
5. Η Αριστερά, όμως, στην πλειοψηφία της, συνεχίζει να βλέπει σαν υπεραριστερή φαντασίωση και εξτρεμισμό μια τέτοια προοπτική. Το ΚΚΕ παραπέμπει τον σοσιαλισμό στο άδηλο μέλλον, όταν αποκτήσει επαρκή κοινοβουλευτική δύναμη. Εντωμεταξύ, ξαναβλέπει μόνο προβοκάτορες στην αμφισβήτηση του Κοινοβουλίου στις 5 Μαΐου, συζητά με Χρυσοχοΐδη και Σαμαρά, αλλά δεν συζητά ποτέ με άλλες αριστερές δυνάμεις για κοινή δράση, και παρουσιάζεται σαν το ένα και μόνο «κόμμα της εργατικής τάξης» με τις δικές του παράλληλες, «περιφρουρημένες» σαν στρατώνας, κινητοποιήσεις..
Ο ΣΥΡΙΖΑ, παραλύει από τις αντίθετες κατευθύνσεις και την πολυγλωσσία των «συνιστωσών» του που αλληθωρίζουν δεξιά κι αριστερά, με τον κυρίαρχο ΣΥΝ να αναζητά την δική του εκδοχή ταξικής συνεργασίας, χρησιμοποιώντας σαν διαπραγματευτικό χαρτί την ηγεμονία-καπέλο που θέλει να επιβάλει στο κίνημα διαμαρτυρίας, τα πρωτοβάθμια σωματεία, την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κινείται σα νεφέλωμα οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς με αντίθετες μεταξύ τους προοπτικές ή και πρακτικές απέναντι στις γραφειοκρατίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ ψάχνοντας για λύσεις «αντικαπιταλιστικές», ενάντια στον καπιταλισμό αλλά μέσα στον καπιταλισμό (βλέποντας π.χ. στο Εκουαδόρ ή την Αργεντινή πρότυπα «λύσης» της κρίσης υπερχρέωσης.). Μπερδεύει τη μετάβαση με το βαθμιαίο και θεωρεί «πρόωρο» να μπαίνει ως άμεσο ζήτημα ζύμωσης και άξονας δράσης η πάλη για την εργατική εξουσία.
Η στάση απέναντι στην ΕΕ είναι αλληλένδετη με εκείνη στο ζήτημα της πάλης για την εξουσία. Το ΕΕΚ παλεύει για εργατική εξουσία, έξω από την ΕΕ/ΟΝΕ, για τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης. Όσοι ζητούν μια αποδέσμευση από την ΕΕ και το Ευρώ, έστω κι αν την βαφτίζουν αόριστα «αντικαπιταλιστική», αλλά αρνούνται την προοπτική της κοινωνικής επανάστασης και της σοσιαλιστικής ενοποίησης της Ευρώπης, επιστρέφουν αναγκαστικά στην αντιδραστική ουτοπία της εθνικής καπιταλιστικής αυτάρκειας ή και του «σοσιαλισμού σε μια μόνη χώρα», σε συνθήκες μάλιστα μιας καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης σε κρίση και μιας ΕΕ σε κατάρρευση.
Φυσικά δεν υπάρχει μια ταυτόχρονη επανάσταση σε όλες τις χώρες. Φυσικά, η πορεία δεν θα είναι ευθύγραμμη, χωρίς ζιγκ ζαγκ, ανισομέρειες, ανατροπές, πισωγυρίσματα και άλματα. Ζούμε σε μια εποχή μετάβασης και απαιτούνται μεταβατικά αιτήματα που οδηγούν από τις άμεσες ανάγκες των μαζών στη συστηματική κινητοποίησή τους για την κατάληψη της εξουσίας. Μεταβατικό, όμως, δεν σημαίνει μεσοβέζικο. Δεν υπάρχουν μεσοβέζικες λύσεις, υποχρεωτικά στάδια ή γέφυρες που αποφεύγουν το άλμα στις σημερινές συνθήκες. Η πορεία για την οποία παλεύει το ΕΕΚ παραμένει αταλάντευτη: Διαρκής Επανάσταση σε Ελλάδα, Ευρώπη και τον κόσμο! Για την εργατική εξουσία σε μια σοσιαλιστική Ελλάδα, για τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης, για τον πανανθρώπινο ελευθεριακό κομμουνισμό!
6. Η σαφής οριοθέτηση του προγράμματος, της προοπτικής και των αρχών είναι ζωτική για την ιδεολογική χειραφέτηση και συσπείρωση των πιο πρωτοπόρων και μαχητικών δυνάμεων σε μια οργάνωση μάχης για την επερχόμενη κοινωνική επανάσταση. Δεν αποκλείει, όμως, το αντίθετο, την αναζήτηση μορφών κοινής δράσης ή και μετωπικής αντιπαράθεσης σε ταξική βάση ενάντια στον κοινό ταξικό εχθρό. Από αυτήν τη σκοπιά δεν ορθώνουμε σινικά τείχη ή «υγειονομικές ζώνες» διαχωρισμού από τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς, του αντι-εξουσιαστικού χώρου, τους κοινωνικούς αγωνιστές γενικότερα.
Οι καιροί απαιτούν την πιο πλατιά αυτο-οργάνωση των μαζών και της πάλη τους με παλιές και νέες μορφές ή και μορφές οργάνωσης που θα είναι πρωτόγνωρες. Σε χώρους δουλειάς, σπουδής και κατοικίας, με εργατικές και λαϊκές συνελεύσεις, με κινήματα στην πόλη, με Επιτροπές (ή Κέντρα Αγώνα) κ.ά. χωρίς να αγνοείται ή να παραγνωρίζεται ο ρόλος των συνδικάτων, αλλά και χωρίς προσαρμογή στη σημερινή ή όποια άλλη γραφειοκρατία. Ο στόχος ένας: να τσακίσουμε την βαρβαρότητα που θέλει να επιβάλλει το κεφάλαιο, η ΕΕ, το ΔΝΤ, η κυβέρνηση των λακέδων τους. ¡Non pasaran! ¡Venceremos!
7. Καλούμε τους πρωτοπόρους μαχητές της εργατικής τάξης και της νεολαίας, προπαντός την ανυπόταχτη γενιά του Δεκέμβρη να συσπειρωθεί μαζί μας για να σφυρηλατήσουμε την επαναστατική οργάνωση που απαιτούν οι επερχόμενες ιστορικές αναμετρήσεις, το Κόμμα της Διαρκούς Επανάστασης, με τη σημαία του διεθνισμού, την Τέταρτη Διεθνή, με ρίζες στον σοβιετικό Οκτώβρη του 1917 και στις μεγάλες επαναστάσεις του παρελθόντος, αλύγιστο στις μάχες του παρόντος αλλά και που θα αντλεί την έμπνευσή του από το μέλλον μιας απελευθερωμένης ανθρωπότητας χωρίς τάξεις, χωρίς κράτη κι εξουσίες.
Τα μάτια της μαχόμενης ανθρωπότητας είναι στραμένα ξανά στην εξεγερμένη Ελλάδα! Εμπρός για την παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση! Δεν έχουμε να χάσουμε παρά τις αλυσίδες μας! Το μέλλον, η ελευθερία, η δικαιοσύνη μας ανήκουν!
Το Έκτακτο Συνέδριο του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου