Δεν είναι καινούρια η διαπίστωση από τη μεριά μας ότι στη χώρα μας πολλές φορές από το 1974 δοκιμάστηκε ο συμβιβασμός και η ισορροπία της εξάρτησης από Ε.Ε. και ΗΠΑ. Η διπλή αυτή εξάρτηση της χώρας από ξένα ιμπεριαλιστικά κέντρα προκάλεσε πολλές αναταράξεις στο πολιτικό σκηνικό, φούντωσε τις αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό των κομμάτων της αστικής τάξης.
Εχουμε τη γνώμη ότι σήμερα, σε συνθήκες που η κρίση του καπιταλιστικού–ιμπεριαλιστικού συστήματος είναι παγκόσμια, που οι ενδοϊμπεριαλιστικές κόντρες και ανταγωνισμοί οξύνονται, αυτός ο συμβιβασμός δοκιμάζεται με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Αυτό μας δείχνουν οι τελευταίες πολιτικές εξελίξεις, οι διεργασίες που συντελούνται, οι αντιπαραθέσεις και οι κόντρες όχι μόνο ανάμεσα αλλά και μέσα στα κυρίαρχα κόμματα της αστικής τάξης. Ισως σ’ ένα πράγμα έχουμε να συμφωνήσουμε με τον πρωθυπουργό της Ελλάδας.
Οτι είναι δύσκολο το έργο που πρέπει να διεκπεραιώσει αυτή η κυβέρνηση. Οχι μόνο γιατί καλείται να γκρεμίσει και να ισοπεδώσει ό,τι έχουν κατακτήσει ο λαός, η εργατική τάξη και η νεολαία τον προηγούμενο αιώνα.
Σ’ αυτό οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι η κυβέρνηση έχει πάρει «γενναίες» αποφάσεις για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου. Δεν αμφιβάλλουμε καθόλου για τις προθέσεις της, ότι θέλει να κινηθεί ακόμη πιο γρήγορα, έχοντας σαν δεδομένο τη συγκατάθεση της ξεπουλημένης συνδικαλιστικής ηγεσίας και σύσσωμου του αστικού κόσμου, των ντόπιων και ξένων κέντρων. Ομως οι μεγάλες δυσκολίες και τα εμπόδια προκύπτουν όταν είναι αναγκασμένη να κινηθεί και να ισορροπήσει πάνω σε δυο βάρκες, σε μια περίοδο που στο πέλαγος επικρατεί μεγάλη φουρτούνα.
Σε τέτοιες περιόδους, όπως έχει αποδειχτεί και στο παρελθόν, δεν έχουν και μεγάλη αξία τα ψηλά εκλογικά ποσοστά. Δεν φτάνουν αυτά για να εξασφαλίσουν τη σταθερότητα μιας κυβέρνησης στην Ελλάδα. Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα σήμερα και γι' αυτό η συναίνεση του αστικού μπλοκ αποδεικνύεται ότι δεν είναι και τόσο άθραυστη. Οι τελευταίοι χειρισμοί του Παπανδρέου σχετικά με την αντιμετώπιση της κρίσης της ελληνικής οικονομίας και η αναζήτηση στηριγμάτων από Ε.Ε. και ΔΝΤ άναψαν φωτιές μέσα στα δυο μεγάλα κόμματα, το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. Την ίδια ώρα που ο Παπανδρέου ήταν ακόμη στην Αμερική, ξέσπασαν και οι πρώτες αντιδράσεις μέσα στο ίδιο του το κόμμα. Βέβαια δεν πιστεύουμε ότι κάποιοι που είναι και πρωτοκλασάτα στελέχη αυτού του κόμματος, όπως ο Σκανδαλίδης, ο Παπουτσής, ο Χριστοδουλάκης, ξαφνιάστηκαν από την προτίμηση του αρχηγού τους στα υπερατλαντικά αφεντικά. Οι στενοί δεσμοί του με τις ΗΠΑ, η στήριξη στο πρόσωπό του, η ανάδειξή του σε αδιαμφισβήτητο αρχηγό με ταχύρρυθμες διαδικασίες είναι πασίγνωστα πράγματα και πρώτα από όλα σ’ αυτούς. Ο Γιώργος Παπανδρέου αναδείχτηκε σε πρωθυπουργό εξασφαλίζοντας ή και εκβιάζοντας τη συναίνεση του κόμματος και δεν έκρυψε ποτέ ότι «σκέφτεται και απαντάει αμερικάνικα».
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και μέσα στη Ν.Δ. Την ίδια ώρα που ο Σαμαράς δηλώνει ότι δεν θέλει με τίποτα να προσφύγει η Ελλάδα στο ΔΝΤ, πρώτα ο Μητσοτάκης και μετά η Ντόρα με προγραμματισμένες δημόσιες εμφανίσεις δήλωναν ότι πρέπει να στηρίξουμε τα μέτρα και την κυβέρνηση. Θυμίζουμε ότι πρόσφατα ο Σαμαράς είχε τηλεφωνική επικοινωνία με την Αγκελα Μέρκελ, με πρωτοβουλία της, όπου γράφτηκε ότι η καγκελάριος της Γερμανίας του ζήτησε να λάβει το λόγο κατά την επικείμενη σύνοδο του ΕΛΚ στις 25 Μάρτη και να καταθέσει τις θέσεις του, αλλά και συγκεκριμένες προτάσεις για την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση. Για τον ίδιο σκοπό είχε κάνει συνάντηση πριν από μερικές μέρες με τη γαλλίδα υπουργό Οικονομικών Κριστίν Λαγκάρντ. Ολα αυτά εντάσσονται σε μια προσπάθεια του Σαμαρά «για να λάβει η Ελλάδα οικονομική βοήθεια από την Ε.Ε. και να αποφευχθεί η προσφυγή στο ΔΝΤ».
Εντονες υπήρξαν και οι διαφωνίες την περασμένη Παρασκευή 19/3 στην συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, όπου ο Παπανδρέου προσπάθησε να καθησυχάσει τους διαφωνούντες, λέγοντας ότι οι παράγοντες του ΔΝΤ διαβεβαίωσαν τον Γ. Παπακωνσταντίνου ότι τα μέτρα που έχουν ληφθεί είναι αρκετά και σε περίπτωση που η Ελλάδα αναγκαστεί να προσφύγει σ’ αυτό δεν θα ζητήσουν τη λήψη νέων μέτρων. Είναι να θαυμάζει κανείς τον ξετσίπωτο τρόπο που οι ξενόδουλοι εκπρόσωποι της αστικής τάξης προσπαθούν να εξωραΐσουν το ΔΝΤ αλλά και την Ε.Ε. Είναι απόλυτα δικαιολογημένο όμως και να εξοργίζεται μ’ όλους αυτούς που δεν διστάζουν να μας γυρίσουν στο Μεσαίωνα προκειμένου να υπηρετήσουν με τη μεγαλύτερη δουλικότητα τα ξένα και ντόπια αφεντικά .
Οσον αφορά το ΛΑΟΣ, χωρίς προσχήματα ο Καρατζαφέρης, σαν πρωτοκλασάτος υπουργός, συναγωνίζεται τον Πάγκαλο κατηγορώντας τους δημόσιους και ιδιωτικούς υπαλλήλους ότι ορισμένοι δεν είναι ικανοί να ζήσουν μόνοι τους!!! Από την άλλη μεριά δηλώνει ότι είναι εδώ για να βοηθήσει!!! Προέτρεψε την κυβέρνηση να προσφύγει στο ΔΝΤ, ενώ τώρα διαπιστώνει ότι κάθε μέρα το ΔΝΤ πλησιάζει περισσότερο τη χώρα. Καλεί τον πρωθυπουργό να επιβάλει αυτά που πρέπει να επιβάλει γιατί «δεν μπορεί στο εσωτερικό σας να βράζετε», εννοώντας τις εσωτερικές αντιπαραθέσεις και πιέσεις.
Ομως τα πράγματα δεν έχουν μόνο την οικονομική τους διάσταση. Είπαμε και στην αρχή ότι είμαστε σε μια περίοδο οξύτατων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Αποδεικνύονται άλλη μια φορά οι τεράστιες αντιθέσεις που υπάρχουν στο πλαίσιο της Ε.Ε. Πώς αλλιώς να δει κανείς την προσπάθεια της γερμανικής κυβέρνησης, η οποία πιστεύει ότι έχει και τη δυνατότητα να εδραιώσει την ηγεμονία της, αδιαφορώντας για τα περαιτέρω;
Σήμερα βρισκόμαστε σε μια περίοδο που έχουν μπει στο παιγνίδι του ανταγωνισμού εκτός από ΗΠΑ, Ε.Ε., Ρωσία, Ιαπωνία και άλλες δυνάμεις όπως Κίνα, Ινδία κ.ά. Στη διεθνή αγορά ανταγωνίζονται το ευρώ με το δολάριο, το δολάριο με το γουάν. Οι ΗΠΑ, έστω και αν έχουν μπλοκάρει, δεν έχουν παραιτηθεί από το στόχο της παγκόσμιας κυριαρχίας και θα συνεχίσουν να κινούνται με βάση αυτόν. Η Ελλάδα εμπλέκεται σ’ αυτό το παιχνίδι των ανταγωνισμών και η «στήριξη» που αναζητάει στα ξένα ιμπεριαλιστικά κέντρα, όταν δίνεται και όσο δίνεται, είναι με βαριά ανταλλάγματα που εμπεριέχουν τεράστιους κινδύνους για το λαό. Το πόσο πιέζεται η κυβέρνηση από τους ιμπεριαλιστές για περαιτέρω ένταξη και συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς δεν χρειάζονται ιδιαίτερα επιχειρήματα. Εστω και αν ο πρωθυπουργός διέψευσε στη Βουλή ότι με τον Μ. Ομπάμα συζήτησαν για το Αιγαίο. Ηδη ο Βενιζέλος ανακοίνωσε στη Βουλή την αναβάθμιση της ελληνικής παρουσίας στο Αφγανιστάν, που θα βγει έξω από την Καμπούλ και θα ενταχθεί στις μάχιμες δυνάμεις. Ανάληψη κεντρικότερου ρόλου στο Κοσσυφοπέδιο. Συμμετοχή στη ΝΑΤΟϊκή εκδοχή της «αντιπυραυλικής ασπίδας» των Αμερικάνων. Αποστολή στρατιωτικών δυνάμεων στη Σομαλία. Νέες αγορές αεροπλάνων, υποβρυχίων, φρεγατών από ΗΠΑ, Γερμανία, Γαλλία. Κοντά σ’ όλα αυτά προστίθεται και η συνεχής αναβάθμιση και επέκταση της αμερικάνικης βάσης στη Σούδα, η παραπέρα ΝΑΤΟποίηση του Αιγαίου.
Η κατάσταση πραγματικά γίνεται επικίνδυνη για το λαό και η επίκληση που γίνεται από τη μεριά τους για τον πατριωτισμό δεν έχει κανέναν άλλο στόχο παρά να αποδεχτεί να θυσιαστεί, να εξαθλιωθεί για τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Να αποδεχτεί σαν αναγκαιότητα τη συμμετοχή της χώρας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.
Για το επόμενο διάστημα, ένα είναι δεδομένο. Ανεξάρτητα από την απόφαση που θα παρθεί στη σύνοδο κορυφής της Ε.Ε., ανεξάρτητα αν η Γερμανία διαφοροποιήσει τη στάση της, ανεξάρτητα αν η κυβέρνηση καταφύγει στο ΔΝΤ ή στην Ε.Ε., οι όροι που θα διαμορφωθούν για το λαό θα είναι δυσβάσταχτοι. Οι ενδοαστικές κόντρες θα συνεχίσουν να υπάρχουν και θα είναι συνάρτηση και των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων. Αυτό θα δημιουργεί συχνά τριγμούς και κρίσεις στο πολιτικό σύστημα. Όμως τα δεινά και η επίθεση απέναντι στο λαό δεν θα έχουν ημερομηνία λήξης. Γι’ αυτό και η διέξοδος για τις εργαζόμενες μάζες, για τη νεολαία, για τον κόσμο της δουλειάς και του μόχθου είναι να δυναμώσουν οι αγώνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου