Υπόθεση εργασίας

Ας ξεκινήσουμε με μια υπόθεση: Eστω ότι υλοποιούνται χωρίς κοινωνικές αντιδράσεις τα οδυνηρά για τους εργαζόμενους «σχέδια ξεπεράσματος της κρίσης» που προτείνει η κυβέρνηση κατ’ επιταγή της ντόπιας και ξένης κεφαλαιοκρατίας, των διεθνών οικονομικών οίκων «αξιολόγησης» των ιμπεριαλιστών και του τσούρμου τοκογλύφων, μεγαλοαπατεώνων και μαυρεμπόρων που συνηθίζεται να ονομάζουν «αγορά». Ας υποθέσουμε ότι αποδεχόμαστε με αυταπάρνηση και αυτοθυσία την υποδουλωτική κατάργηση των κατακτήσεων και των δικαιωμάτων μας, τη μείωση των μισθών και των συντάξεων, την αύξηση όλων των ορίων συνταξιοδότησης στα 65, στα 70 ακόμη και στα 75 χρόνια. Ας υποθέσουμε ακόμη ότι κάθε χρόνο «χαρίζουμε» τον 13^ο και 14^ο μισθό, παραιτούμαστε ακόμη και από την ίδια την εργασία για να διευκολυνθεί ο εργοδότης και η «εθνική» οικονομία. Ας υποθέσουμε, τέλος, ότι αποδεχόμαστε τις όποιες άλλες θυσίες σκαρφιστούν (σχέδιο Β, Γ, Δ) και ας φανταστούμε άλλες τόσες, εφόσον παραμείνουν... αφορολόγητα μονάχα η φαντασία και η σκέψη. Οταν, λοιπόν, γίνουν όλα αυτά, υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι μετά, κι αφού ξεπεραστεί (;) η κρίση, θα ανταμειφθούμε για αυτές τις αιματηρές θυσίες; Οταν με το καλό «συνέλθει» η οικονομία και εκτοξευθούν τα κέρδη των επιχειρήσεων και των τραπεζών (σύμφωνα με αξιόπιστες πληροφορίες αυτό συμβαίνει ήδη), μήπως θα αυξηθεί ανάλογα και ο βασικός μισθός, θα ξαναγεμίσουν τα «άδεια» ασφαλιστικά ταμεία, οπότε θα «απολαμβάνουμε» αξιοπρεπείς συντάξεις στο άνθος της ηλικίας μας; Θα επανέλθουμε, έστω, σε μια «υποφερτή καπιταλιστική κανονικότητα» (λέμε τώρα) μιας προηγούμενης περιόδου; Ουτε για αστείο να το ισχυριστεί κανείς.

Ολα αυτά, βέβαια, στο βαθμό που ξεπεραστεί η καπιταλιστική κρίση και δεν ανακυκλωθεί με χειρότερους όρους, που είναι και το πιο πιθανό. Γιατί, περιέργως, αυτό που προκάλεσε την κρίση είναι ακριβώς αυτό που προτείνεται για το ξεπέρασμά της!

Συνεχίζουμε, όμως, με μια άλλη υπόθεση: Εστω ότι η κυβέρνηση υποχωρήσει. Οτι υποκύπτει, με το καλό ή με το ζόρι, στα δίκαια (...αλλά ανέφικτα, καθώς έλεγαν έως τότε) αιτήματα των εργαζομένων. Τι θα γίνει τότε; Θα καταρρεύσει μήπως η ελληνική οικονομία; Θα καταρρεύσει ο ελληνικός καπιταλισμός και μαζί του η ιμπεριαλιστική Ευρώπη; Δύσκολα να φανταστεί κανείς τέτοια... ευτυχή κατάληξη, αν είναι να δούμε «άσπρες μέρες». Το βέβαιο είναι ότι θα ανακάμψουν οι εργαζόμενοι, ίσως συμμαζευτούν λιγάκι οι εργοδότες. Δεν υπάρχει, επομένως, λόγος για να φοβόμαστε τη νίκη. Πολύ περισσότερο να παρασέρνεται κανείς από την τρομοκρατική «κατάρρευση του κόσμου» το... 2012, κάτι τέτοιο, άλλωστε, υπονοεί ή και δηλώνει ευθέως μια κοινότητα συμφερόντων μεταξύ της εργατικής τάξης και των εργαζόμενων με το τραπεζικό κεφάλαιο και τους εργοδότες. Μεταξύ των ανίσχυρων και εξαρτημένων καπιταλιστικών κρατών και των ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Μια κοινότητα συμφερόντων που πλασάρει παραπλανητικά το σύστημα και η υποταγμένη συνδικαλιστική ηγεσία της ταξικής συνεργασίας.

Οι συσχετισμοί είναι πράγματι καταθλιπτικοί. Είτε μιλάμε για τους συσχετισμούς μεταξύ κρατών (των ισχυρών-ιμπεριαλιστικών κρατών με τα ανίσχυρα-εξαρτημένα κράτη) είτε μιλάμε για κοινωνικούς συσχετισμούς εντός της χώρας. Η κλίμακα, ωστόσο, αλλάζει όταν μιλάμε για λαούς που θέλουν να αλλάξουν την ζωή τους.

Προς το παρόν, η κυβέρνηση εξαντλεί τον τσαμπουκά της, όχι απέναντι στη ληστρική ΕΕ (όπως επίμονα ζητάει ο ΣΥΝ), αλλά απέναντι στους αγρότες και τους εργαζόμενους. Προς το παρόν, για να αντισταθεί ο λαός θα πρέπει να εγγραφεί... στο ΠΑΜΕ και να ψηφίσει ΚΚΕ αντί ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Στο μεσοδιάστημα, η κυβέρνηση και μαζί της όλο το αστικό μπλοκ αποδέχεται με ευχαρίστηση την «ετυμηγορία» μιας μαφιόζικής κλίκας «αξιολογητών». Αποδέχεται τα ληστρικά επιτόκια δανεισμού που υποθηκεύουν το μέλλον της χώρας, του λαού και της νεολαίας για πολλές επόμενες δεκαετίες. Πώς, όμως, θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Ζουν και αναπνέουν από τη πολιτική, οικονομική και κοινωνική σαπίλα που αποπνέει το διεθνές γκανγκστερικό καρτέλ. Τρομοκρατούνται από τα γκανγκστερικά χτυπήματα.

Επίκαιρη παρά ποτέ η διέξοδος να φύγει η Ελλάδα από την ΕΕ, να ανοίξει ο δρόμος για αντιστάσεις και ριζικές ανατροπές. Εστω και μόνο για να αντιληφθούμε το αναγκαίο, να συνειδητοποιήσουμε τη δυνατότητα. Δεν έχουν, άλλωστε, να περιμένουν τίποτα οι εργαζόμενοι από την εγχώρια ή ευρωπαϊκή αριστοκρατία. Εχουν να κερδίσουν από μια άλλη προοπτική, που, όσο ουτοπική κι αν φαντάζει σήμερα, είναι πιο σωστή και αληθινή από την οικονομική και κοινωνική πτώχευση και τη χρεοκοπία που μας απειλεί. Κι αυτό δεν είναι υπόθεση εργασίας.