Στα εργοστάσια, στα εργοτάξια, στα γραφεία, στα λεωφορεία και τα καφενεία τη βλέπεις την αλλαγή στη στάση των εργαζομένων. Η σπίθα είναι εδώ και θα γίνει φλόγα. Η συνείδηση της συλλογικότητας, της δράσης και η ανάγκη οργάνωσης της αντίστασης είναι τόσο ανεβασμένες όσο κι ο φόβος του δυνάστη που μετράει κομπογιαννίτικα «το πολιτικό κόστος» της υπόκωφης βοής.
Στα εργοστάσια, στα εργοτάξια, στα γραφεία, στα λεωφορεία και τα καφενεία τη βλέπεις την αλλαγή στη στάση των εργαζομένων. Η σπίθα είναι εδώ και θα γίνει φλόγα. Η συνείδηση της συλλογικότητας, της δράσης και η ανάγκη οργάνωσης της αντίστασης είναι τόσο ανεβασμένες όσο κι ο φόβος του δυνάστη που μετράει κομπογιαννίτικα «το πολιτικό κόστος» της υπόκωφης βοής.
Παρά το μούδιασμα απ' τα μέτρα κατά ριπάς, τη φθηνή χρηματοπιστωτική προπαγάνδα που κυριαρχεί στα ΜΜΕ, η αλήθεια πριονίζει τα πόδια, έτσι κι αλλιώς κοντά, του ψέματος της κρίσης. Ολοένα και περισσότεροι ανυποψίαστοι ως χτες, συνειδητά ή ασυνείδητα κατανοούν ότι αν συναινέσουν δε θα πάρουν πίσω τα χαμένα κεκτημένα στον αιώνα τον άπαντα του τέλους της «κρίσης». Ολοένα και περισσότεροι βλέπουν ότι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι είναι στο στόχαστρο. Των «πατριωτών», των κερδοσκόπων, των κλεφτών.
Το πιο σημαντικό, όμως, λίγα 24ωρα πριν από την απεργία της Τετάρτης, είναι ότι σε ως χτες βολεμένους και μακάριους εργασιακούς χώρους οι εργαζόμενοι αρχίζουν να βλέπουν τα... εργοδοτικά σωματεία ως αντίπαλο. Ως προδότες των συμφερόντων τους. Ως ταξικούς μεταπράτες. Επιτέλους αρχή.
Δεν είναι καιρός για πανηγυρισμούς. Θέλει ακόμα ο ήλιος πολλή δουλειά για να γυρίσει. Οι χιλιάδες νεκροί έτσι κι αλλιώς την εργατική τάξη την εμπνέουν στοιχειώνοντας τον ύπνο των αφεντικών.
Ο κίνδυνος είναι, σύντροφοι, στην προσαρμοστικότητα της καπιταλιστικής προπαγάνδας. Σαν τον Οβίδιο μεταμορφώνει την πιθανότητα σε βεβαιότητα. Κηδεύει το 14ο μισθό με τη σιγουριά της ταφόπλακας του δήθεν αναπόφευκτου. Στήνει έρευνες κοινής γνώμης που παρουσιάζουν τους εργαζόμενους ωσάν αυτόχειρες πιο πρόθυμους κι από τους ΝΑΤΟικούς εισβολείς. Μπερδεύει τους θύτες με τα θύματα σε μια εικόνα θολή της τάχα μου δήθεν ενιαίας και αδιαίρετης κοινωνίας. Μόνο όταν πέσουν κι οι τελευταίες μάσκες θα ξεχυθεί το ποτάμι στους δρόμους για να πάρει ο λαός την τύχη του στα χέρια του.
Κάτω από το προπαγανδιστικό τσίρκο πέφτουν κορμιά. Κλείνουν σπίτια. Αρρωσταίνουν απ' την απελπισία άνθρωποι ως χτες γεροί. Νέοι εγκαταλείπουν στόχους κι όνειρα ζωής για ένα μεροκάματο στην καλύτερη περίπτωση, την ψυχή τους για ένα i-pod στη χειρότερη.
αδρός μας λόγος που χτυπάει τη ρίζα, τον καπιταλισμό. Το εύφορο έδαφος της συσσωρευμένης εμπειρίας της οργανωμένης πάλης. Η πραγματική κι ιστορικά δικαιωμένη κόκκινη τροχιοδεικτική γραμμή, είναι πολύτιμα και όπλα και στηρίγματα για όσους τώρα συνειδητοποιούν ότι στη ζωή από μηχανής θεοί δεν λύουν τις τραγωδίες. Η βάση τρίζει, λένε οι ψοφοδεείς επιστάτες των κερδών, οι ενσωματωμένοι ταγοί του καλοπληρωμένου απ' τ' αφεντικά συνδικαλισταριού. Η βάση βρυχάται, λέει το ΠΑΜΕ κι όσοι ξέρουν ότι μόνο πολιτικά αντιστρέφεται και η καταστροφή και η εικόνα του... ατυχώς χαμένου παραδείσου. Η χώρα είμαστε εμείς. Και δεν είναι θέμα αντοχής, αλλά βούλησης. Αθώοι του αίματος δεν υπάρχουν πια...
Πηγή:Κυριακάτικος Ριζοσπάστης-Λιάνα Κανέλλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου