Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009

Η ανάδειξη του Α. Σαμαρά και τα «αριστερά» ψαλτήρια


Για το ζήτημα της ανάδειξης του νέου αρχηγού της ΝΔ, την άποψή μας την έχουμε κιόλας πει στα προηγούμενα δύο φύλλα αυτής της εφημερίδας (βλέπε και εδώ).

Όποιος και αν αναδεικνυόταν, τα ίδια αντιδραστικά αντιλαϊκά συμφέροντα θα υπηρετούσε, στις ίδιες υποδείξεις των ιμπεριαλιστικών κέντρων θα συμμορφωνόταν με αυτόν ή μ’ εκείνον τον τρόπο.

Από άποψη ουσίας συνεπώς δεν έχουμε να προσθέσουμε και πολλά πράγματα σε αυτό το σημείωμα.

Το ερέθισμα για να επανέλθουμε στο θέμα μάς το έδωσε ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε η ανάδειξη Σαμαρά από διάφορες πλευρές.

Στην τρέχουσα φιλολογία, αρκετοί ήταν αυτοί (και από τον ευρύτερο αριστερό χώρο) που στράφηκαν ενάντια στον «δεξιό» Σαμαρά και αντιμετώπισαν ευνοϊκά (ή περίπου) την «κεντροδεξιάς» απόκλισης Ντόρα.

Στις απόψεις αυτές ασκήθηκε έντονη κριτική από διάφορους αρθρογράφους (και της Αριστεράς) και οπωσδήποτε δικαιολογημένα.

Αν ωστόσο δικαίως μπήκε στο στόχαστρο η ευνοϊκή αντιμετώπιση της Ντόρας, εντελώς ακατανόητη (ίνα μη τι άλλο είπω) υπήρξε μια τάση εξύμνησης του Α. Σαμαρά. Και δεν εννοούμε βέβαια τους δεξιούς αρθρογράφους (αναμενόμενο από τη μεριά τους), αλλά και από άτομα του υποτίθεται προοδευτικού ή και αριστερού χώρου.

Και καλά ο Μίκης, είναι έτσι κι αλλιώς ασυμμάζευτος και κατά καιρούς ό,τι θυμάται χαίρεται. Αναφερόμαστε σε άτομα όπως ο Τριάντης, ο Στάθης κ.ά. που, όπως και να το πεις, τις αιτίες δεν μπορούμε να τις αναζητήσουμε στο προχωρημένο της ηλικίας τους.

Ανάμεσα σε πολλά λοιπόν που ειπώθηκαν ήταν και το ότι η Ντόρα είχε μαζί της τους μηχανισμούς της ΝΔ, τη στήριξη των ΜΜΕ, αλλά «μίλησε ο λαός» (της ΝΔ) και βγήκε ο Αντώνης.

Και όλα αυτά ειπώθηκαν σοβαρά και με την απαίτηση να τους πάρουμε στα σοβαρά.

Αλήθεια, πόσο «λαός» είναι ο Αβραμόπουλος και ποια θεία φώτιση τον ώθησε ώστε να κινηθεί αντίθετα με το πολιτικό προφίλ που καλλιεργούσε; (Και να αντιστρέψει έτσι τους συσχετισμούς που διαφαίνονταν.) Ή μήπως είναι «λαός» ο κατά παραγγελίαν σκανδαλοθήρας Τριανταφυλλόπουλος; Όσο για τη στάση των ΜΜΕ, στην ίδια χώρα ζούμε όλοι και έχουμε εικόνα των πραγμάτων.

Αρκετό μελάνι ξοδεύτηκε για να επιχειρηματολογηθεί το πόσο νεοφιλελεύθερη (και συνεπώς δεξιά) είναι η Ντόρα. Άδικος κόπος. Αυτό και γνωστό είναι και ούτε καν η ίδια το αρνείται. Χρειαζόταν ωστόσο για να αντιπαραβάλλουν τις αντινεοφιλελεύθερες (και συνεπώς «φιλολαϊκές») απόψεις του Α. Σαμαρά. Από πού κι ως πού, μωρέ; Ας μη σταθούμε στο γεγονός ότι ο Α. Σαμαράς υπήρξε υπουργός της κυβέρνησης Μητσοτάκη που ανέπτυξε σε μεγάλη κλίμακα την επίθεση ενάντια στον λαό. Ούτε στο ότι υπήρξε υπουργός της κυβέρνησης Καραμανλή προσφάτως («διαφωνούσε» λέει, αλλά «δεν μίλησε»). Να σταθούμε μόνο σε αυτό που όλοι οι ασχολούμενοι με τα πολιτικά σε αυτή τη χώρα γνωρίζουν (ή, τουλάχιστον, οφείλουν να γνωρίζουν). Ο Α. Σαμαράς είναι τόσο «φιλολαϊκός» όσο ήταν προεκλογικά ο Γ. Παπανδρέου και θα εφαρμόσει την πολιτική που θα του υπαγορεύει το κεφάλαιο και τα κέντρα εξάρτησης, αν και όποτε έρθει στην εξουσία. Όπως ακριβώς και ο Γ. Παπανδρέου, αλλά και όλοι οι αστοί πολιτικοί σε αυτή τη χώρα και όχι μόνο.

Εξοργιστικές ήταν οι αναφορές στον «πατριωτισμό» του Α. Σαμαρά. Εμείς, ωστόσο, γνωρίζουμε ότι ο τέτοιου είδους «πατριωτισμός» είναι αυτός που οδήγησε στη συντριβή του 1897. Που έστειλε τον ελληνικό στρατό στον Σαγγάριο. Που «κρύφτηκε» (όταν δεν συνεργάστηκε με τον κατακτητή) στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Που έδωσε συγχωροχάρτι στον δοσιλογισμό και στα Τάγματα Ασφαλείας, που στηρίχθηκε στα αγγλικά στρατεύματα και τα αμερικανικά όπλα για να ματοκυλίσουν όλοι μαζί τον λαό. Είναι της ίδιας υφής με τον «πατριωτισμό» που διχοτόμησε την Κύπρο. Ήταν ο ίδιος που ώθησε την αστική τάξη της χώρας μας και το πολιτικό της προσωπικό να θεωρήσει, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ότι μπορούσε να αναλάβει τον ρόλο του γκαουλάιτερ των Βαλκανίων και να κινηθεί αναλόγως.

Είναι γεγονός ότι ένα τμήμα της αστικής τάξης και κάτω από την πίεση των πραγμάτων ανέκρουσε πρύμναν και προσπάθησε να κινηθεί σε πιο ρεαλιστική βάση. Και ήταν ο Α. Σαμαράς (ως υπουργός Εξωτερικών τότε) που με την ουσιαστική στήριξη του Α. Παπανδρέου σαμποτάρισε τη δυνατότητα λύσης στο «μακεδονικό ζήτημα». Αυτήν τη λύση που «μετανοημένη» επιδιώκει σήμερα η αστική τάξη της χώρας μας αλλά δεν αποδέχεται πλέον η ηγεσία της FYROM. Αυτός ο τυχοδιωκτισμός είναι που χαρακτηρίζεται «πατριωτισμός».

Από πού προέρχεται μια τέτοια στάση καθαγιασμού του Α. Σαμαρά και ποιες συνέπειες έχει;

Αυτό που άλλες φορές λέγεται ρητά και άλλες με υπαινικτικό τρόπο είναι η άποψη πως η ανάδειξη της Ντόρας, σε συνδυασμό με την κυριαρχία του Γ. Παπανδρέου στο ΠΑΣΟΚ, ενισχύει μονόπλευρα την αμερικανική επιρροή στην Ελλάδα σε βάρος της ευρωπαϊκής. Από την άποψη αυτή, η ανάδειξη του Α. Σαμαρά αποτελεί και στοιχείο εξισορρόπησης (των εξαρτήσεων, για να μην ξεχνιόμαστε). Παίχτηκε και ένα τέτοιο παιχνίδι ισορροπιών σε αυτή τη διαδικασία; Δεν το αποκλείουμε καθόλου. Το βέβαιο πάντως είναι ότι δεν το καθόρισε ο «λαός».

Ως προς την ουσία του πράγματος. Είναι δεδομένο ότι οι αστοί πολιτικοί υπηρετούν το κεφάλαιο και λειτουργούν υπό τις υπαγορεύσεις των ιμπεριαλιστικών κέντρων –και συγκεκριμένα αμερικανικών και ευρωπαϊκών και στη βάση πάντα του συμβιβασμού του 1974. Δεδομένος επίσης ο ανταγωνισμός ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές. Σε αυτή τη βάση, το πού θα κλίνει κάθε φορά το εκκρεμές πολύ λιγότερο εξαρτάται από τον «φιλοαμερικανισμό» του Παπανδρέου ή της Ντόρας και τον «ευρωπαϊσμό» του Σαμαρά(;) ή του Αβραμόπουλου. Ούτως εχόντων των πραγμάτων, το μόνο που κατορθώνουν οι «προοδευτικοί» αρθρογράφοι είναι να προλειάνουν το έδαφος, να ενισχύουν και να νομιμοποιούν από τώρα την ανάδειξη Σαμαρά σαν εναλλακτική λύση του συστήματος, όταν και εφόσον φθαρεί ο Γ. Παπανδρέου. Κατά τα άλλα είναι και «ενάντια στον δικομματισμό», τρομάρα τους.


Δεν υπάρχουν σχόλια: