Το άνοιγμα ενός τέτοιου ζητήματος πριν από την ανάδειξη του νέου αρχηγού τους θα υποχρέωνε τους υποψήφιους αρχηγούς (και όχι μόνο) να φορτώσουν την εκλογική τους ήττα στον Κ. Καραμανλή και στο επιτελείο του. Μια τέτοια επιλογή θα πυροδοτούσε εκρηκτικές καταστάσεις τόσο στο κόμμα της ΝΔ όσο και ευρύτερα, διαμορφώνοντας πιθανότατα ανεξέλεγκτες συνθήκες και με δυσάρεστα αποτελέσματα συνολικά για την παράταξη αυτή. Και όχι μόνο αποφεύγουν το παραπάνω ζήτημα, τον απολογισμό δηλαδή, αλλά και υποχρεώνονται να υπερασπίζουν τον Κ. Καραμανλή και τις επιλογές του στη βάση ωφελιμιστικών σκοπιμοτήτων των υποψήφιων αρχηγών και των επιτελείων τους -και τα οφέλη δεν περιορίζονται μόνο σε ψηφοθηρικούς λόγους.
Την κατάσταση στο εσωτερικό της ΝΔ την κάνει περισσότερο εκρηκτική το γεγονός ότι ανταγωνίζονται για την αρχηγία της ΝΔ δύο υποψήφιοι που κουβαλάνε μέχρι σήμερα μια διαδρομή συγκρουσιακού χαρακτήρα μεταξύ τους. Διαδρομή διανθισμένη με ηγετικές φιλοδοξίες, με προσωπικές αντιθέσεις, καθώς και με αντιπαραθέσεις σε μια σειρά πολιτικά ζητήματα που φτάνουν και στα λεγόμενα εθνικά θέματα αλλά και σε θέματα εξωτερικής πολιτικής. Πάντα βέβαια στο πλαίσιο που καθορίζει η εξάρτηση της χώρας από τους ιμπεριαλιστές και στη βάση της όποιας αυτονομίας κινήσεων επιτρέπει αυτό το πλαίσιο εξάρτησης. Αυτό ισχύει για τη συνολική πολιτική που εφαρμόζει η αστική τάξη της χώρας και που καλούνται τα κυρίαρχα κόμματά της να υπηρετήσουν είτε ως κυβέρνηση είτε σαν αντιπολίτευση και αυτό πράγματι κάνουν.
Με δυο λόγια, το ποια πολιτική θα ακολουθήσει η χώρα και θα υπηρετήσουν τα κόμματα του κεφαλαίου, τόσο στο οικονομικό και πολιτικό επίπεδο όσο και στην εξωτερική πολιτική, αυτό έχει κατά βάση κριθεί από τα ξένα και ντόπια πολιτικά και οικονομικά κέντρα. Αυτό που κρίνεται κάθε φορά στις εκλογές είναι ποιο από τα δύο κόμματα της αστικής τάξης θα προωθήσει και θα εφαρμόσει την πολιτική αυτή από κυβερνητικές θέσεις και ποιο θα τη στηρίξει από τη θέση της αποκαλούμενης αντιπολίτευσης.
Θα αναρωτηθεί κάποιος, ποια σχέση έχουν τα παραπάνω με το ποιος θα είναι ο νέος αρχηγός της ΝΔ σήμερα, του ΠΑΣΟΚ χθες και ξανά τα ίδια αργότερα. Θα λέγαμε πως κυρίως με αυτά τα ζητήματα έχει σχέση και να εξηγήσουμε:
Οι εξαρτημένες χώρες, και γενικά οι αδύνατες, αποτελούν πεδίο άγριου ανταγωνισμού των ισχυρών ιμπεριαλιστικών χωρών και η Ελλάδα είναι μια από τις παραπάνω αδύνατες και εξαρτημένες. Και η εξάρτησή της, οικονομική, πολιτική και στρατιωτική είναι βασικά από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Κυρίαρχα εργαλεία τους, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ. Υπάρχουν και άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που παίζουν κάποιο ρόλο στη χώρα και φιλοδοξούν να παίξουν στην πορεία μεγαλύτερο, π.χ. Ρωσία, αλλά εδώ μιλάμε γι’ αυτές που διαδραματίζουν για πολλές δεκαετίες κυρίαρχο ρόλο. Επιγραμματικά να υπογραμμίσουμε πως σε όλη αυτή την περίοδο επικρατεί ένας συμβιβασμός μεταξύ ΗΠΑ και Ευρώπης που εξασφαλίζει τα συμφέροντά τους στην Ελλάδα παράλληλα με τη χρησιμοποίησή της σαν χώρο εξόρμησης σε άλλες περιοχές.
Αντίστοιχος είναι και ο συμβιβασμός ανάμεσα στην ίδια την αστική τάξη της χώρας σχετικά με την εξάρτησή της από τις, παραπάνω κυρίως, ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Και αυτό στη βάση των ενδοαστικών ανταγωνισμών. Συνεπώς και τα κόμματα της αστικής τάξης της χώρας υποχρεώνονται εκ των πραγμάτων να υπηρετούν στην εξωτερική τους πολιτική και στο εσωτερικό της χώρας αυτόν τον συμβιβασμό. Το αν ο συμβιβασμός θα γέρνει περισσότερο προς όφελος των ΗΠΑ ή προς όφελος των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, αυτό είναι –και πάντα ήταν– ζήτημα συσχετισμών ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές, και αυτός ο συσχετισμός κατά καιρούς αλλάζει.
Στη βάση αυτού του συμβιβασμού είναι υποχρεωμένα να λειτουργούν τα κυρίαρχα κόμματα της άρχουσας τάξης, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Αυτό σημαίνει πως στο εσωτερικό κάθε κόμματος από τα παραπάνω συνυπάρχει αυτός ο συμβιβασμός και οξύνονται η αντίφαση και η αντίθεση όσο οξύνεται η ενδοϊμπεριαλιστική αντίθεση ανάμεσα στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη. Έτσι βλέπουμε κατά καιρούς στα κόμματα αυτά στελέχη και των δυο τους να υπερασπίζονται, για παράδειγμα, το σχέδιο Ανάν στην Κύπρο, και άλλα στελέχη, πάντα και των δύο κομμάτων, να διαφωνούν. Το ίδιο ισχύει και για τις «λύσεις» που προτείνουν οι ΗΠΑ για το όνομα –και όχι μόνο– της ΠΓΔΜ, όσο και για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και για πολλά ακόμη.
Παράδειγμα: Στα παραπάνω ζητήματα ο Γ. Παπανδρέου, σε όλη την περίοδο που ήταν υπουργός Εξωτερικών, αλλά και η Ντ. Μπακογιάννη στο ίδιο υπουργείο είχαν ακριβώς ίδιες θέσεις. Είχαν επίσης την ίδια θέση για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και για το σχέδιο των ΗΠΑ στη Μ. Ανατολή. Το ίδιο συμβαίνει και αντίστροφα: Κάποια στελέχη και των δύο κομμάτων να έχουν κοινή θέση διαφοροποίησής τους από αυτές της Ντ. Μπακογιάννη και Γ. Παπανδρέου. Ίσως να μην είναι και τόσο συμπτωματικό οι τελευταίοι υπουργοί Εξωτερικών της χώρας να είναι και αρχηγοί των κομμάτων τους. Και αυτό με την προϋπόθεση να επιβεβαιωθούν οι σημερινές τάσεις που υπάρχουν στο εσωτερικό της ΝΔ. Επανερχόμενοι στα της ΝΔ σχετικά με την ανάδειξη του νέου αρχηγού της, στην ουσία ούτε τα μέλη της ΝΔ μπορούν να το αποφασίσουν. Αυτοί που το αποφασίζουν είναι τα οικονομικά και πολιτικά κέντρα εντός και εκτός της χώρας. Είναι οι διασυνδέσεις στελεχών και ομάδων με αυτά τα κέντρα και η φιλοδοξία τους να τα υπηρετήσουν. Είναι οι σχέσεις που έχουν διαμορφώσει όλο το προηγούμενο διάστημα οι δεσμεύσεις και οι εξετάσεις που έχουν δώσει. Και επειδή αυτά τα κέντρα τόσο στο συνολό τους όσο και χωριστά δεν λειτουργούν μόνο ενιαία αλλά και σε αντιπαράθεση, τα πράγματα δεν φαίνονται τόσο εύκολα. Και ένας παράγοντας που τα κάνει ακόμη πιο δύσκολα σχετίζεται με το μέγεθος της ήττας της ΝΔ στις εκλογές και την αδυναμία τους να καταλογίσουν ευθύνες, τις οποίες μεταθέτουν για αργότερα. Αυτό σημαίνει ότι και το πραγματικό πρόβλημα που έχει δεν μπορεί να λυθεί, όποιον πρόεδρο και αν εκλέξει. Οι φοβέρες τού Κ. Καραμανλή ότι «όποιος δεν στηρίξει τον νέο πρόεδρο θα έχει να κάνει μαζί μου» δεν παίρνονται στα σοβαρά, γιατί είναι ολοφάνερο ότι έχει χάσει τη δυνατότητα να απειλεί.
Συνοψίζοντας θα λέγαμε πως η ΝΔ βρίσκεται σε κρίση όχι μόνο σαν συνέπεια της συντριπτικής ήττας της αλλά και για τις αιτίες που οδήγησαν σε αυτή την κρίση και όλα αυτά καθιστούν τις λύσεις της δύσκολες και χωρίς να αποκλείονται και τα απρόοπτα.
Πηγή: Προλεταριακή Σημαία, 629, 7/11/09
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου